Όταν η Βουλή παραδίδεται στον εκφασισμό της επίσημης πολιτικής…

Σήμερα έχει προγραμματιστεί η ψήφιση της γνωστής τροπολογίας περί αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης με αφορμή την Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα με την τροπολογία που κατέθεσε ο κ. Μιχελάκης εκ μέρους της κυβέρνησης, η αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης πολιτικών κομμάτων, ή συνασπισμών πολιτικών κομμάτων, γίνεται όταν ηγετικά στελέχη αυτών κατηγορούνται για τα εγκλήματα των άρθρων 187 (εγκληματική οργάνωση) ή 187Α (τρομοκρατικές πράξεις).

Τι κάνει εντύπωση; Το γεγονός ότι η τροπολογία δεν αναφέρεται μόνο στο άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο σχετίζεται με τη δράση εγκληματικής οργάνωσης, αλλά και στο άρθρο 187Α που προστέθηκε στον Ποινικό Κώδικα ως αντιτρομοκρατική διάταξη. Επομένως η τροπολογία εισάγει κάτι καινοφανές. Ότι ένα κόμμα, ή συνασπισμός κομμάτων που έχουν εκλεγεί στο κοινοβούλιο μπορούν να λειτουργούν ως κάλυψη όχι μόνο για εγκληματικές ενέργειες, αλλά και για τρομοκρατική δράση.

Ως τρομοκρατική δράση μπορεί να χαρακτηριστεί και οποιαδήποτε δήλωση που μπορεί να ερμηνευθεί ότι  «απειλεί σοβαρά με την τέλεση του κατά την παράγραφο 1 εγκλήματος (δηλαδή τρομοκρατικές ενέργειες από σωματικές βλάβες, έως διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών) και έτσι προκαλεί τρόμο τιμωρείται με Φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών.» (187Α παρ. 3) Επομένως, αρκεί κάποιος εισαγγελέας να εγκαλέσει τα στελέχη ή μια πολιτική οργάνωση για δηλώσεις τους που υποτίθεται ότι «προκαλούν τρόμο» (σε ποιον άραγε;) για να χαρακτηρισθούν ως δράστες τρομοκρατικών ενεργειών.

Με την τροπολογία αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης εισάγεται επίσημα η αντιτρομοκρατική εναντίον κοινοβουλευτικών κομμάτων και σχηματισμών. Αρκεί η εισαγγελική παραγγελία και μια κοινή υπουργική απόφαση τριών υπουργών (Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών). Κρατείστε αυτόν τον μηχανισμό, γιατί θα τον δούμε να επαναλαμβάνεται και σε άλλες αντίστοιχες τροπολογίες, ή διατάξεις περιορισμού και ποινικοποίησης της πολιτικής ζύμωσης.

Η τροπολογία αυτή είναι μόνο η αρχή. Άλλωστε ο στόχος αυτής της τροπολογίας ομολογείται ανοιχτά στην «αιτιολογική έκθεση»: «Όταν όμως υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις, ότι, υπό τον μανδύα ή υπό την κάλυψη ενός πολιτικού κόμματος, τελούνται από ηγετικά στελέχη αυτού, σοβαρές εγκληματικές δραστηριότητες οι οποίες στρέφονται άμεσα κατά της ίδιας της χώρας ή πλήττουν βάναυσα τη δημόσια τάξη αυτής, ανακύπτει ανάγκη αποτροπής του ενδεχομένου άμεσης ή έμμεσης κατάχρησης της κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης για την στήριξη των ως άνω εγκληματικών δραστηριοτήτων.»

Εγκληματική δράση που στρέφεται κατά της ίδιας της χώρας; Ή πλήττει βάναυσα τη δημόσια τάξη αυτής; Τι εννοεί ο εισηγητής της τροπολογίας; Προφανώς δεν εννοεί την παράδοση αμαχητί – δηλαδή «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρουν οι δανειακές συμβάσεις – της χώρας στους ξένους δανειστές. Ούτε την συστηματική εξόντωση του ελληνικού λαού που συντελείται με τις υφεσιακές πολιτικές που επί τούτου εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις κατά επιταγή ξένων κέντρων. Όλα αυτά δεν συνιστούν εγκληματική δράση κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης. Τότε τι είναι εκείνο που έχει στο μυαλό του ο εισηγητής της τροπολογίας; Το αφήνει ανοιχτό να ερμηνευθεί κατά το δοκούν, όταν θα νιώσει σίγουρος ότι μπορεί να καταφέρει το καίριο πλήγμα που σχεδιάζει εναντίον όσων τυπικών ελευθεριών έχουν απομείνει.

Η τροπολογία αυτή είναι σαφές ότι ανοίγει έναν κύκλο βαθιά αντιδραστικών παρεμβάσεων με σκοπό την ποινικοποίηση της πολιτικής με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ασκηθεί δίωξη εναντίον οιουδήποτε η δράση μπορεί να χαρακτηριστεί ότι στρέφεται κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης. Κι επειδή τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας έχουν γνωμοδοτήσει ήδη ότι η εσχάτη προδοσία και ο σφετερισμός της εξουσίας από δυνάμεις που ενδίδουν σε εκβιασμούς από ξένα κέντρα και διαπράττουν σωρεία ενεργειών που με βάση τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα και τον Ποινικό Κώδικα μπορούν να χαρακτηριστούν ως καθαρός δοσιλογισμός, δεν ισχύει λόγω «έκτακτων συνθηκών» και των «συμφερόντων της χώρας», τότε όποια δύναμη αντιτάσσεται στις ενέργειες αυτές και εγκαλεί τους κυβερνώντες ως δοσίλογους και προδότες στρέφεται οιονεί κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης.

Έτσι οι προδότες γίνονται τιμητές της χώρας και της δημόσιας τάξης, μιας και κατέχουν την κυβέρνηση, ενώ οι αληθινοί πατριώτες μπορούν να διωχθούν με βάση τον αντιτρομοκρατικό. Μόνο και μόνο γιατί ζητούν την αποκατάσταση της έννομης τάξης με βάση το άρθρο 120 παρ. 3 προκειμένου να λογοδοτήσουν οι σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας που παρέδωσαν την χώρα αμαχητί σε ξένα κέντρα και ξένες δυνάμεις. Και μόνο η επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου, «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία», μπορεί να θεωρηθεί ως δήλωση που προκαλεί τρόμο κι έτσι η δράση που βασίζεται σ’ αυτή την διάταξη να θεωρηθεί τρομοκρατική. Εκεί μας οδηγούν.

Και μόνο το γεγονός ότι μια τροπολογία που επικαλείται εγκληματικές πράξεις κατά της χώρας και της δημόσιας τάξης, την εισηγείται μια κυβέρνηση που έχει διαπράξει εγκλήματα κατά του λαού και της χώρας, θα ήταν αρκετό για μια αληθινά δημοκρατική δύναμη να την καταψηφίσει. Πώς θα ήταν δυνατό οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή δημοκρατική ευαισθησία να δεχθεί μια τέτοια τροπολογία έκτρωμα, που δημιουργεί και προηγούμενο για να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες παρεμβάσεις;

Κι όμως ο κ. Παπαδημούλης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι το κόμμα του θα υπερψηφίσει την συγκεκριμένη τροπολογία, ενώ το ΚΚΕ και οι ΑΝΕΛ θα δηλώσουν «παρών». Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν έχει τα κότσια να επιτελέσει την δημοκρατική του υποχρέωση. Να καταψηφίσει ανοιχτά και ξεκάθαρα αυτή την τροπολογία που χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ΧΑ προκειμένου να ανοίξει ένα κύκλο απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας και ποινικοποίησης της πολιτικής με τελικό σκοπό την φασιστική εκτροπή.

Δεν υπάρχει κανενός είδους δικαιολογία. Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν διαθέτει την απαραίτητη δημοκρατική ευαισθησία για να πάρει θέση αρχής κι έτσι ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου. Η πορεία προς την φασιστική εκτροπή έχει ξεκινήσει και οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης συνεργούν είτε υπό το κράτος του φόβου, είτε για τους δικούς τους μικροκομματικούς υπολογισμούς. Η Βουλή αυτή όλο, όπως και τα κόμματα που την απαρτίζουν, όλο και περισσότερο μοιάζει με εκείνη που το 1936 τελικά κατέληξε να αναδείξει τον Ιωάννη Μεταξά ως εγγυητή της δημοκρατικής ομαλότητας και του κοινοβουλευτισμού.

Μόνο ο λαός είναι εκείνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά και να μην επιτρέψει η τραγωδία της χώρας του να οδηγήσει σε φασιστική εκτροπή από τους ίδιους που ξεπούλησαν τα πάντα με πρώτη την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Και μόνο σ’ αυτόν μπορεί να ελπίζει κανείς, μιας και σήμερα ο ελληνικός λαός δεν διαπνέεται από τους κομματικούς φατριασμούς και τους διχασμούς της περιόδου εκείνης. Αρκεί να μην επιτρέψει ξανά σε κανέναν κομματικό μηχανισμό να διαχειριστεί τις τύχες του εν είδη λευκής επιταγής με τα λαϊκά στρώματα σε ρόλο κοπαδιού ψηφοφόρων. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η αντίστροφη μέτρηση για τη χώρα έχει ήδη ξεκινήσει και λάθη, ή αυταπάτες τώρα πια δεν συγχωρούνται.