Γιατί τέτοιος πανικός με την απόφαση του ΕΠΑΜ να απαντήσει θετικά στην πρόταση συνεργασίας του Γ. Τράγκα;

Η πιθανότητα να δημιουργηθεί ένας πόλος ευρείας λαϊκής αποδοχής, ικανός να διεμβολίσει τη μονοκομματική βουλή των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» και των εφεδρειών τους, από θέσεις ανατροπής του ολοκληρωτικού καθεστώτος, φαίνεται να έχει δημιουργήσει πανικό στα πολιτικά επιτελεία της κατοχής. Πολύ περισσότερο τους διακατέχει ο πανικός μήπως και ο πόλος αυτός σταθεί ικανός να υπερβεί τις διαχωριστικές μετεμφυλιακές γραμμές της δεξιάς και της αριστεράς μέσα στις τάξεις του ίδιου του λαού μας.

Κι έτσι το φάντασμα ενός νέου, σύγχρονου ΕΑΜ, που στοιχειώνει τις ηγεσίες των κομμάτων της δεξιάς και της αριστεράς από τον εμφύλιο και δώθε, ίσως ν’ αρχίσει, επικίνδυνα για τους κρατούντες, να παίρνει σάρκα και οστά μέσα στον ίδιο το λαό. Δεν πρέπει να ξεχνούν, τουλάχιστον όσοι δεν διακατέχονται από σύνδρομα ιδεοληψίας, το γεγονός  ότι κάθε φορά που ο λαός μας ξεπερνούσε στο εσωτερικό του τις διαχωριστικές γραμμές της κομματικής ιδεολογίας για να ενωθεί ενάντια στον κοινό εχθρό που απειλούσε την εθνική και κοινωνική του υπόσταση, έγραψε τις πιο ηρωικές σελίδες της ιστορίας του.

Πάνω στη συστηματική επιδίωξη να μην υπάρξει ξανά μια τέτοια λαϊκομετωπική, ή λαοκρατική – όπως ονομαζόταν στην εποχή του ΕΑΜ – ενότητα, σαν αυτή της εθνικής αντίστασης, θεμελιώθηκε το πολιτικό και κομματικό σύστημα της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής περιόδου. Ο τρόμος ενός νέου «Λαϊκού Μετώπου» – όπως καταγραφόταν στα πολιτικά εγχειρίδια της ασφάλειας στη δεκαετία του 1960 – από τα κάτω, μέσα στον ίδιο τον λαό, ανάμεσα κυρίως στις εαμικές μάζες του ευρύτερου κέντρου και της αριστεράς στη βάση του συνθήματος της Λαοκρατίας, είναι που πυροδότησε τόσο τη βασιλική εκτροπή του 1965, όσο και τη χούντα του 1967.

Τρόμος μην τυχόν κι ο λαός ξεφύγει από το διχασμό σε δεξιά και αριστερά

Η μεταπολίτευση θεμελιώθηκε πάνω στη χειραγώγηση με όρους κομματικών μηχανισμών και πελατειακών σχέσεων, των εαμικών διαθέσεων της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας. Οι κομματικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα κυρίως στο ΠΑΣΟΚ και την αριστερά για το ποιος θα καπηλευτεί την εαμική παράδοση, για το ποιος θα προσαρτήσει και θα μετατρέψει σε υποχείριό του τον άλλο, υπήρξε ο καλύτερος τρόπος, αφενός, να αποκτήσει λαϊκά ερείσματα το κόμμα της ΝΔ, και, αφετέρου, να προδοθεί και να συντριβεί κάθε μαζικός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα του λαού μας.

Κι από την χειραγώγηση οδηγηθήκαμε στην άρνηση. Η επίσημη αριστερά σήμερα αντιμετωπίζει το παράδειγμα του ΕΑΜ με τους ίδιους όρους που το αντιμετωπίζει και η επίσημη δεξιά, δηλαδή με όρους εμφυλιοπολεμικούς. Οι κομματικοί μηχανισμοί της δεξιάς και της αριστεράς έχουν επενδύσει την ίδια την ύπαρξή τους στο διαίρει και βασίλευε του λαού μας με βάση τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.

Ειδικά σε μια περίοδο όπου ο λαός και η πατρίδα μας δέχθηκε και εξακολουθεί να δέχεται την πιο καταστροφική και κλιμακούμενη επίθεση ολοκληρωτικής υποδούλωσης. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί –ειδικά της αριστεράς– αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας να σηκώσουν το λάβαρο της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης για να ενωθεί ο λαός μας πέρα και πάνω από ιδεολογικούς διαχωρισμούς.
Μόνο και μόνο για να εξαπατηθεί επανειλημμένα από τους αντιμνημονιακούς της δεξιάς και της αριστεράς, προκειμένου ο λαός μας να αποδεχθεί το μοιραίο. Δηλαδή τη δική του γενοκτονία, αλλά και την μαζική εκποίηση της πατρίδας του από τους ξένους επικυρίαρχους και τους εγχώριους εντολοδόχους τους.

Πώς λοιπόν να μην πανικοβάλλονται στην προοπτική, στην πιθανότητα έστω, να συγκροτηθεί μια αληθινά ευρεία συνεργασία με αυθεντικά εαμικά γνωρίσματα, δηλαδή μέσα από την υπέρβαση του διαχωρισμού δεξιά-αριστερά μέσα στο λαό; Κι όπου η κυρίαρχη συγκολλητική ουσία δεν θα είναι καμιά άλλη παρά ο δημοκρατικός πατριωτισμός, που χαρακτηρίζει τις λαϊκές τάξεις στην ελληνική κοινωνία από την εποχή της επανάστασης του 1821.

Και μόνο το γεγονός ότι από τη στιγμή που το ΕΠΑΜ δημοσίευσε την απόφαση του να συνεργαστεί σε μια τέτοια προσπάθεια με το υπό ίδρυση κόμμα του κ. Τράγκα, ξεκίνησε ένας πόλεμος παραδειγματικής εμπάθειας, συνιστά ένα πολύ ενθαρρυντικό σημάδι. Οι γνωστοί κύκλοι που έκαναν και κάνουν καριέρα επενδύοντας στην υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας, αλλά και στη διαίρεση της κοινωνίας, διαισθάνονται τον κίνδυνο μιας αληθινά αντικατοχικής λαϊκής ενότητας και πετάνε τα προσχήματα.

Αναγκάζονται να σπάσουν την άκρα του τάφου σιωπή με την οποία μας τιμούσαν. Είναι κι αυτό μια πρώτη μικρή νίκη. Έστω κι αν το κάνουν με όρους απίστευτου οχετού. Το μόνο που κατορθώνουν είναι να στρέφουν την προσοχή του κοινού τους πάνω μας. Κι αυτό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τους γυρίσει μπούμερανγκ.

Αυτοί τη δουλειά τους, κι εμείς τη δική μας

Γι’ αυτό και δεν θα ασχοληθούμε με τα δημοσιεύματα που εμφανίζουν τον καριερίστα Δημήτρη Καζάκη να ξαναζεσταίνει την «αντιμνημονιακή σούπα» για να συμμετάσχει μαζί με το ΕΠΑΜ στο «ακροδεξιό κόμμα» του Γιώργου Τράγκα. Έτσι είναι. Ενώ, αντίθετα, αν κάναμε καριέρα ως αριστερό, ή αντιμνημονιακό άλλοθι του καθεστώτος κατοχής, όπως έπραξαν οι περισσότεροι, δεν θα είχαμε υποστεί διώξεις, ούτε θα είχαμε φιμωθεί από τα επίσημα ΜΜΕ. Θα είχαμε εξασφαλίσει μόνιμο στασίδι στο προσκήνιο της επίσημης πολιτικής αγυρτείας με εκπομπές και βήμα έναντι παχυλών αμοιβών.

Προφανώς οι εν λόγω δεν έχουν καν την αίσθηση του μέτρου. Ιδίως όταν έστησαν καριέρες πουλώντας ανέξοδο προοδευτισμό και ακίνδυνο πατριωτισμό σε μια εποχή όπου όσοι δεν ήταν αρεστοί στα μεγάλα αφεντικά διώχθηκαν, παύτηκαν και εξαφανίστηκαν από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης. Άλλωστε πώς είναι δυνατό να αντιληφθούν την ίδια την έννοια της πολιτικής συνεργασίας ενάντια στο καθεστώς κατοχής, όσοι αδυνατούν να διαχωρίσουν τη δουλειά από τη δουλεία;

Στο κάτω-κάτω της γραφής ποτέ μας δεν αντιπαρατεθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο κάποιος επιλέγει να βγάλει το ψωμί του. Ακόμη κι όταν ασκεί το επάγγελμα της δημοσιογραφίας με όρους ιεροδουλίας. Ούτε φυσικά θα ασχοληθούμε με τους κατ’ επάγγελμα προσφιλείς παλιάτσους των καναλαρχών, σαν την Ελληλοφρένεια. Βλέπετε, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτε για τον κόσμο των ψυχανθών.

Τον πόλεμο διαστρέβλωσης και κατασυκοφάντησης τον περιμέναμε. Δεν μας ξαφνιάζει. Αντίθετα, μας χαροποιεί, γιατί αναγκάζει τους δήθεν να πετάξουν τις μάσκες και να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο πιο καλά κάνουμε τη δουλειά μας, όσο πιο συνεπείς είμαστε στους στόχους μας, τόσο αυτός ο πόλεμος θα ενταθεί για να γίνει ακόμη πιο αισχρός.

Ένα δημοσίευμα άκρατου γκεμπελισμού

Εντύπωση, ωστόσο, μας έκανε ένα δημοσίευμα που είναι καθαρά ασφαλίτικης έμπνευσης και επιτομή του γκεμπελισμού. Το δημοσίευμα αυτό προέρχεται από μια απροσδόκητη για εμάς πηγή. Την κατ’ άλλα ενημερωτική ιστοσελίδα iskra, την οποία εξ όσων γνωρίζουμε συντηρεί με προσωπικό αγώνα ο κ. Λαφαζάνης. Μια ιστοσελίδα για την οποία – πρέπει να ομολογήσουμε – τρέφαμε μια κάποια εκτίμηση, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες μας.

Οφείλουμε, λοιπόν, να ομολογήσουμε ότι δεν περιμέναμε μια τέτοια ασφαλίτικη και γκεμπελική επίθεση από δημοσίευμα της iskra. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ήθος, το ποιόν και η καταγωγή του συγκεκριμένου δημοσιεύματος δεν έχει καμιά σχέση με τον κ. Λαφαζάνη.

Πρόκειται για ένα κείμενο με την υπογραφή κάποιου επ’ ονόματι Άρη Δημητρίου, αγνώστων λοιπών στοιχείων, και τίτλο «το ΕΠΑΜ με στροφή 180 μοιρών ανακοίνωσε συνεργασία με το κόμμα Τράγκα». Το εν λόγω κείμενο τοποθετείται με βάση δήθεν αποκλειστικές πληροφορίες της iskra και παρατίθεται εν είδη προοιμίου στην ανάρτηση της Απόφασης του ΕΣΣ του ΕΠΑΜ.

Η τακτική είναι γνωστή και παλιά. Και την εφαρμόζουν όσοι αρνούνται στους αναγνώστες τους το δικαίωμα να έχουν ιδία άποψη διαβάζοντας την πρωτογενή πηγή κι έτσι τρέχουν να τους πουν εκ προοιμίου τι θα πρέπει να εισπράξουν. Προφανώς ο κ. Δημητρίου θεωρεί τους αναγνώστες του τόσο ηλίθιους, ή τόσο συμπλεγματικούς, ώστε να αρκεστούν στο δικό του πόρισμα, χωρίς να δώσουν σημασία στο τι αναφέρει η συγκεκριμένη απόφαση του ΕΠΑΜ.

Μιλήσαμε για επιτομή του γκεμπελισμού. Γιατί; Διότι σύμφωνα με την γκεμπελική προπαγάνδα -όπως συνοψίζεται από τον επιμελητή και εκδότη του Ημερολογίου του Γκέμπελς, Χιού Τρέβορ Ρόπερ– «η θεμελιώδης αρχή κάθε προπαγάνδας είναι η επανάληψη αποτελεσματικών επιχειρημάτων, αλλά αυτά τα επιχειρήματα δεν πρέπει να είναι πολύ εξευγενισμένα…, τα επιχειρήματα πρέπει να είναι χυδαία, καθαρά και βίαια, ώστε να απευθύνονται σε συναισθήματα και ένστικτα, όχι στη λογική. Η αλήθεια είναι ασήμαντη και υποτάσσεται εξ ολοκλήρου στην τακτική και την ψυχολογία, αλλά τα βολικά ψέματα (…) πρέπει πάντα να φαίνονται αξιόπιστα… Το μίσος και η περιφρόνηση πρέπει να κατευθύνονται εναντίον συγκεκριμένων προσώπων – και πρέπει να χρησιμοποιούνται τέτοιες εκφράσεις ώστε να δημιουργούν το απαιτούμενο συναίσθημα…»

Αυτό ακριβώς επιλέγει να κάνει και ο κ. Δημητρίου της iskra. Χαρείτε τον:
«Η εξαγγελθείσα Συνεργασία του ΕΠΑΜ με το κόμμα των «Ελευθέρων Δημοκρατών» του Γ. Τράγκα προετοιμάζετο εδώ και καιρό στο παρασκήνιο και δεν εξέπληξε όσους παρακολουθούσαν από κοντά τις εξελίξεις, με τους τελευταίους να λένε στην iskra ότι η εξαγγελία για ευνόητους λόγους δεν αφορά τόσο συνεργασία αλλά στην πράξη προσχώρηση του ΕΠΑΜ στο ιδιόμορφο, ρευστό και ετερόκλητο σχήμα Τράγκα, το οποίο πολλοί κατατάσσουν στον πέραν της ΝΔ χώρο.»

Τρομερός αναλυτής ο κ. Δημητρίου. Και ακόμη πιο τρομερή η διερεύνηση των μύχιων προθέσεων του ΕΠΑΜ με όρους ασφαλίτικης οξυδέρκειας. Η προσέγγισή του διακρίνεται σε τέτοιο βαθμό για τη σοβαρότητά της, ώστε δεν φρόντισε ούτε καν να πληροφορηθεί την επωνυμία του υπό ίδρυση κόμματος του κ. Τράγκα, το οποίο αποκαλείται «Ελεύθεροι Άνθρωποι» κι όχι «Ελεύθεροι Δημοκράτες». Αλλά τι είναι αυτά τα τόσο ασήμαντα πράγματα, όπως η αλήθεια, όταν υπάρχουν διαβεβαιώσεις απ’ όσους ανώνυμα «παρακολουθούσαν από κοντά τις εξελίξεις» στο παρασκήνιο;

Στην τοποθέτηση αυτή έχουμε όλα τα γνωστά κλισέ του γκεμπελισμού. Πρώτο απ’ όλα τη φτηνή συνωμοσιολογία και τη γοητεία της ίντριγκας στο παρασκήνιο. Τι λέει στους αναγνώστες του ο εν λόγω κονδυλοφόρος; Δεν χρειάζεται να κουράζετε το μυαλό σας, ούτε πρέπει να δώσετε σημασία στο τι αναφέρει η επίσημη ανακοίνωση του ΕΠΑΜ, η οποία προφανώς είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ποιου κόσμου; Μα του βλαμμένου, ποιου άλλου; Ποιος σοβαρός και έχων σώας τα φρένας θα πάρει σοβαρά ένα κείμενο ασφαλίτικης παραπολιτικής; Μόνο οι συμπλεγματικοί, μιας και σ’ αυτούς αναφέρεται ο εν λόγω κονδυλοφόρος.

Θα μπορούσαμε να είχαμε τελειώσει εδώ. Μας αρκεί το γεγονός ότι ο κ. Δημητρίου αναρτά ολόκληρη την Απόφαση του ΕΠΑΜ και είμαστε απολύτως σίγουροι ότι κανένας σοβαρός, λογικός και καλών προθέσεων αναγνώστης της iskra, δεν πρόκειται να πάρει τοις μετρητοίς τις δικές του κακοήθειες, αφού διαβάσει την πρωτογενή πηγή.

Όμως το δημοσίευμα αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουμε, ακόμη και στους πιο συμπλεγματικούς, πού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η ιδεοληψία όσων κοιτούν αφ’ υψηλού το λαό και ασκούν πολιτική για την πάρτη τους. Να δείξουμε γιατί μετά από τόσα χρόνια κακοπαθειών και ξεπουλημάτων, στάθηκε αδύνατο να συγκροτηθεί μια αληθινή συμμαχία ικανή να ενώσει το λαό και να δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα προς όφελός του.

Δεν γνωρίζουμε τον κ. Δημητρίου, ούτε έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας ποτέ. Σε κανένα κίνημα, σε καμιά μάχη από όλες όσες έχουν δοθεί στο δρόμο, ή στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Ίσως είναι ψευδώνυμο όσων «παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις» στο παρασκήνιο. Μας είναι αδιάφορο.

Το ερώτημα είναι το εξής: Από πού προκύπτει η αξιοπιστία όσων «παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις», αλλά αρνούνται να μιλήσουν επώνυμα; Τι φοβούνται άραγε; Μην τους κόψουμε το επίδομα; Μην χάσουν τη δουλειά τους εξαιτίας μας; Έχουμε τέτοια ισχύ που μας τρέμουν τόσο πολύ οι πηγές του ευφάνταστου κονδυλοφόρου ώστε να προτιμούν την ανωνυμία; Ή μήπως τρέμουν μήπως και αποκαλυφθούν υπόγειες και ύποπτες διαπλοκές;

Βέβαια, δικαίως θα μου πείτε, τι ξέρει ο κ. Δημητρίου και οι ομογάλακτοί του από ανοιχτές και δημόσιες διαδικασίες; Απολύτως τίποτε.

Πότε οι ποικιλώνυμοι κ. Δημητρίου και οι ανώνυμοι κύκλοι τους θέλησαν, ή επιδίωξαν τον ανοιχτό, δημόσιο πολιτικό διάλογο και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων; Ποτέ! Άλλωστε στους πολιτικούς χώρους όπου κινείται ο εν λόγω κονδυλοφόρος κυριαρχεί η ίντριγκα και το παρασκήνιο, τα δούναι-λαβείν των συμφερόντων και των μηχανισμών. Δεν υφίσταται πολιτικός διάλογος, παρά μόνο με όρους πρόφασης, σκοπιμότητας και προειλημμένης απόφασης στο παρασκήνιο.

Γι’ αυτό και του φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό το ΕΠΑΜ να λέει άλλα δημόσια και άλλα να έχει στην ατζέντα του. Έτσι λειτουργούσαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να λειτουργούν ο ίδιος και οι σύντροφοί του, αυτοί δηλαδή που «παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις και διαβεβαιώνουν την iskra».

Πώς λοιπόν να αντιληφθούν το αυτονόητο, δηλαδή ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δηλώνουν δημόσια και υπερασπίζονται αυτό που κάνουν στην πράξη. Και επειδή δεν τους αρέσει γιατί χαλάμε την πιάτσα, σκαρφίζονται ασφαλίτικα σενάρια για να μας αντιμετωπίσουν.

Πρόκειται για την επανάληψη του γνωστού μύθου όπου η κολοβή αλεπού, έβλεπε κολοβές κι όλες τις άλλες. Τους είναι αδύνατο να αντιληφθούν ότι όταν το ΕΠΑΜ μιλά για συνεργασία, δεν εννοεί ούτε προσάρτηση, ούτε υποταγή, ούτε αφομοίωση με όρους «συνιστώσας», ή δορυφόρου, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι χώροι όπου ευδοκιμούν οι ποικιλώνυμοι Δημητρίου.

Έτσι καταλαβαίνουν τις συμμαχίες οι κομματικοί μηχανισμοί νομής της εξουσίας, αλλά και της κομματικής αργομισθίας. Όχι τώρα μόνο, αλλά σ’ ολόκληρη την μεταπολίτευση.

Πώς βλέπει τις συνεργασίες το ΕΠΑΜ;

Στην περίπτωση του ΕΠΑΜ, η συνεργασία είχε πάντα και έχει ως βασική προϋπόθεση την ισότιμη συμμετοχή κάθε διαφορετικής δύναμης, με όρους πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας. Η συνεργασία, για να είναι αληθινή, θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε οποιονδήποτε συμφωνεί στα βασικά της κοινής πολιτικής συμφωνίας.

Συνεργασία με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων δεν νοείται. Διότι σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι συνεργασία με σκοπό την ενότητα του λαού έναντι του κοινού εχθρού, αλλά συνεργασία σκοπιμότητας και παρασκηνίου για τις ιδιοτελείς επιδιώξεις όσων συμμετέχουν.

Επίσης, η συνεργασία για να είναι αληθινή θα πρέπει να επιτρέπει πλήρη ελευθερία ζύμωσης των πολιτικών θέσεων και απόψεων των δυνάμεων που συμμετέχουν σ’ αυτήν. Τόσο όσον αφορά στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την κοινή πολιτική στόχευση, την κοινή πολιτική συμφωνία της συνεργασίας, αλλά και όλες τις άλλες θέσεις και απόψεις όπου υπάρχουν διαφορές.

Πρόκειται για μια αναγκαία ελευθερία ζύμωσης τόσο εντός, όσο και εκτός της συνεργασίας, ανοιχτά και δημόσια για να κρίνει ο ίδιος ο κόσμος. Χωρίς μια τέτοια ελευθερία η συνεργασία μεταβάλλεται σε μαντρί υπό τον έλεγχο ύποπτων μηχανισμών και δούναι-λαβείν στο παρασκήνιο.

Να γιατί ποτέ κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς, όλου του φάσματος και των αποχρώσεων, δεν τόλμησαν, ούτε επιχείρησαν συνεργασίες και συμμαχίες με τις δυο θεμελιώδεις προϋποθέσεις που αναφέραμε. Όλες ήταν επιχειρήσεις στημένες «από τα πάνω» με κριτήριο την ιδιοτέλεια, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των ηγεσιών και του παρασκηνίου, μακριά από την κοινωνία και το λαό. Μακριά από τις αγωνίες, τους αγώνες και τα αιτήματά του.

Όλες τους ήταν, και παραμένουν έως σήμερα, επιχειρήσεις προσάρτησης των συνεργαζόμενων και συμμάχων με βάση το δίκαιο της ισχύος των μέσων και των μηχανισμών. Να γιατί όλες τους επέλεγαν να κρυφτούν πίσω από ιδεολογικές συγγένειες και περιχαρακώσεις.
Εκτός απ’ όταν το απαιτούσε η νομή της εξουσίας και η προάσπιση των συμφερόντων της ολιγαρχίας. Τότε οι ιδεολογικές συγγένειες και διαφορές πήγαιναν περίπατο. Κι όλοι μαζί, η δεξιά του πάλαι ποτέ χρονοντούλαπου της ιστορίας και η αντιδεξιά, το φως και το σκότος, η αριστερά του Τσίπρα και η δεξιά του Καμμένου, πετούσαν στην άκρη τις ανυπέρβλητες ιδεολογικές τους διαφορές για να συγκυβερνήσουν προς όφελος των μεγάλων αφεντικών, εντός και εκτός Ελλάδας.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι κανένα από όλα αυτά τα κόμματα του χθες και του σήμερα, δεν βρήκε ούτε μια ευκαιρία να επιχειρήσει την υπέρβαση της ιδεολογικής του περιχαράκωσης, προκειμένου να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή, ανοιχτή και ισότιμη συνεργασία υπέρ του λαού; Ιδίως την τελευταία δεκαετία όπου ο λαός μας και η πατρίδα δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από την εποχή του τελευταίου μεγάλου πολέμου από ξένες δυνάμεις και εγχώριους εντολοδόχους.

Το ΕΠΑΜ, αντίθετα, έχει εφαρμόσει απαρέγκλιτα τις δυο αυτές προϋποθέσεις μιας αληθινής συνεργασίας από την ίδρυσή του έως σήμερα σε όλες τις συνεργασίες του. Το έχει υπερασπιστεί όλα τα χρόνια της πολιτικής δράσης του. Όχι μόνο ανάμεσα στις συνεργαζόμενες δυνάμεις, αλλά και μέσα στις ίδιες τις γραμμές του.

Κι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν δεχτήκαμε τις «συνεργασίες» με Καμμένους, Τσίπρες, και λοιπούς συγγενείς. Διότι πολύ απλά όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, είχαν από το ΕΠΑΜ δυο θεμελιώδεις απαιτήσεις. Αφενός, να παραιτηθεί από την πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια, προσχωρώντας ως «συνεργαζόμενα» πρόσωπα, ή ως «συνιστώσα», δηλαδή με όρους υποτέλειας στους κομματικούς μηχανισμούς. Αφετέρου, να παραιτηθεί από τις θέσεις του για το εθνικό νόμισμα, την καταγγελία και διαγραφή του δημόσιου χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ και κυρίως τη λογοδοσία των ενόχων για πράξεις εσχάτης προδοσίας.

Όμως, το σλουθ εν ονόματι Δημητρίου ανακάλυψε ότι αυτό που δεν έκανε το ΕΠΑΜ για χάρη του Καμμένου, του Τσίπρα, ή οποιουδήποτε άλλου, υποτίθεται ότι αποφάσισε να το κάνει με το υπό ίδρυση κόμμα του κ. Τράγκα. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί το συνάγουν οι ανώνυμοι κύκλοι που «παρακολουθούν τις εξελίξεις από κοντά» και διαβεβαιώνουν την iskra! Πιο Μαξίμου πεθαίνεις!

Ανήκει το υπό ίδρυση κόμμα του Γ. Τράγκα στην ακροδεξιά;

Και όπως είναι φυσικό, επειδή δεν αρκούν τα ανώνυμα μέντιουμ που υποτίθεται γνωρίζουν τις μύχιες προθέσεις μας, πριν από εμάς για εμάς, επακολουθεί το άλλο πολύ γνωστό κλισέ. Το κόμμα του Γ. Τράγκα, που σημειωτέον είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, είναι «ιδιόμορφο, ρευστό και ετερόκλητο σχήμα», το οποίο «πολλοί κατατάσσουν στον πέραν της ΝΔ χώρο». Ποιοι πολλοί; Προφανώς οι γνωστοί κύκλοι ασφαλίτικης προέλευσης, που ο ίδιος ο κ. Δημητρίου επικαλείται.

Προφανώς, ο κ. Δημητρίου γνωρίζει κόμματα σήμερα τα οποία δεν είναι ούτε ιδιόμορφα, ούτε ρευστά, ούτε ετερόκλητα. Δηλαδή είναι κόμματα μονολιθικά, όπως διακηρύσσει για τον εαυτό του μόνο το κόμμα εκ Περισσού του κ. Κουτσούμπα. Μόνο που δεν μας τα υποδεικνύει. Δεν μας υποδεικνύει, δηλαδή, ποιο από τα υφιστάμενα κόμματα της βουλής κι όχι μόνο δεν είναι ιδιόμορφο, ούτε ρευστό, ούτε ετερόκλητο σχήμα. Με εξαίρεση, ίσως, τον Περισσό. Έλεος. Εμπάθεια σε βαθμό ηλιθιότητας.

Όσο για το κατά πόσο το υπό διαμόρφωση κόμμα του κ. Τράγκα «πολλοί (το) κατατάσσουν στον πέραν της ΝΔ χώρο», η εκτίμηση αυτή προέρχεται κατευθείαν από την Κουμουνδούρου. Για να μην πούμε ότι πρόκειται για ρετσέτα απευθείας από κύκλους των ΗΠΑ, η οποία αρέσκεται να κατατάσσει στη «λαϊκίστικη ακροδεξιά», οποιοδήποτε σχήμα τείνει να απειλήσει τους εντολοδόχους της. Ιδίως από την εποχή που η επίσημη αριστερά του κ. Τσίπρα κι όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει επιλεγεί ως το κατεξοχήν κόμμα της υπερατλαντικής συμμάχου.

Αν το υπό διαμόρφωση κόμμα του κ. Τράγκα ανήκει στην ακροδεξιά, δηλαδή «στον πέραν της ΝΔ χώρο», τότε ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του που ανήκουν; Ή μήπως δεν είναι ακροδεξιά και μάλιστα φασιστική η πολιτική και ιδεολογία της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Για να μην αναφερθούμε στους υπόλοιπους που κρύβονται πίσω από αριστερές ταυτότητες, για να βάζουν πλάτη στις δικτατορικές μεθοδεύσεις της σημερινής διακυβέρνησης.

Η τοποθέτηση του υπό ίδρυση κόμματος του κ. Τράγκα εκ προοιμίου στην ακροδεξιά, γίνεται για να «ξεπλυθεί» πολιτικά η ΝΔ του Μητσοτάκη, του Άδωνη, του Βορίδη και των λοιπών λεβεντόπαιδων, που επέβαλαν καθεστώς δικτατορίας στο όνομα των μνημονίων και της πανδημίας, αλλά και με τις πλάτες όλων των κομματικών ηγεσιών εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί μια πιθανή μελλοντική συνεργασία με το κομματικό συνονθύλευμα του Τσίπρα; Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί η συνεύρεση όλων στα πλαίσια του «συνταγματικού τόξου» της μονοκομματικής βουλής;

Άλλωστε δεν είδα τον κ. Δημητρίου και τους κύκλους που επικαλείται να θίγονται από τη συνεργασία του κ. Καμμένου, γνωστού για τις ακροδεξιές λογικές του, όταν κλήθηκε να συγκυβερνήσει με την αριστερά του Τσίπρα. Απ’ ότι μας έλεγαν τότε οι ποικιλώνυμοι κ. Δημητρίου, είχαμε την «πρώτη φορά αριστερά», η οποία προκειμένου να μας οδηγήσει στο 3ο και χειρότερο μνημόνιο, προσέλαβε στη νομή της εξουσίας τον κ. Καμμένο και τις διαπλοκές του με ΗΠΑ και Ισραήλ.

Το ΕΠΑΜ εγκαταλείπει τα προτάγματά του για 657η φορά εξ ιδρύσεώς του!

Ωστόσο, το τρομερό μυστικό το οποίο ανακάλυψε για το ΕΠΑΜ ο κ. Δημητρίου της iskra, πάντα με την τόσο πολύτιμη βοήθεια των ασφαλήτικων πηγών του, είναι το παρακάτω:
«Όσοι διαβάσουν την ανακοίνωση του ΕΠΑΜ, η οποία ακολουθεί στην συνέχεια, θα αντιληφθούν ότι το τελευταίο πραγματοποιεί, στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το κόμμα Τράγκα, μια μεγάλη στροφή και υπαναχωρεί από όλες, σχεδόν, τις συγκεκριμένες εθνικές, πατριωτικές, κοινωνικές, αντιιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές θέσεις του για την αποδέσμευση της χώρας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για το ρόλο της μεγαλοαστικής ολιγαρχίας στη χώρα μας, τον βρώμικο ρόλο της Γερμανίας και των ΗΠΑ κλπ, για να τις υποκαταστήσει με το γενικόλογο τρίπτυχο εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη, στο οποίο αναφέρονται όλα σχεδόν τα κόμματα, ανεξαρτήτως της πολιτικής που ακολουθούν στην πράξη.»

Καταρχάς μας περιποιεί τιμή το γεγονός ότι μας αναγνωρίζει ο εν λόγω κονδυλοφόρος ότι ως ΕΠΑΜ είχαμε «συγκεκριμένες εθνικές, πατριωτικές, κοινωνικές, αντιιμπεριαλιστικές και δημοκρατικές θέσεις του για την αποδέσμευση της χώρας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για το ρόλο της μεγαλοαστικής ολιγαρχίας στη χώρα μας, τον βρώμικο ρόλο της Γερμανίας και των ΗΠΑ κλπ». Και το επισημαίνουμε αυτό γιατί μέχρι πρότινος το ΕΠΑΜ αντιμετωπιζόταν από τους ποικιλώνυμους Δημητρίου ως ένα σχήμα της δεξιάς, ίσως της ακροδεξιάς, σίγουρα του εθνικισμού και ενίοτε του ρατσισμού.
Αυτούς τους λόγους επικαλέστηκε επί παραδείγματι η ΛΑΕ, εξ ιδρύσεως, για να αρνηθεί τις προτάσεις συνεργασίας του ΕΠΑΜ από την περίοδο των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015. Κι αυτούς τους λόγους συνέχισε να επικαλείται μέχρις ότου οδηγήθηκε από τους ψηφοφόρους της στην ολοκληρωτική διάλυση. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ωστόσο, μας αναγνωρίζει ότι είχαμε θέσεις πατριωτικές, δημοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές, μόνο και μόνο για να τις εγκαταλείψουμε τώρα, μέσα από τη συνεργασία με το κόμμα του κ. Τράγκα. Γιατί; Διότι όπως αντιλαμβάνεται μόνο ο κ. Δημητρίου κι οι ελάχιστοι συμπλεγματικοί θεωρούν βάσιμα όσα γράφει, τις εγκαταλείπουμε «για να τις υποκαταστήσει με το γενικόλογο τρίπτυχο εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη, στο οποίο αναφέρονται όλα σχεδόν τα κόμματα, ανεξαρτήτως της πολιτικής που ακολουθούν στην πράξη.»

Τόμπολα! Γνωρίζει κανείς ποια είναι όλα αυτά τα κόμματα που αποδέχονται το «γενικόλογο τρίπτυχο» χωρίς να το «ακολουθούν στην πράξη»; Ας μας βρείτε ένα στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Κι αν μας το βρείτε, εμείς ως ΕΠΑΜ υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να το φέρουμε στη συνεργασία, ώστε να διευρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Ανεξαρτήτως της δεξιάς, ή της αριστερής καταγωγής του.

Κι από πότε το συγκεκριμένο τρίπτυχο έγινε «γενικόλογο»; Πρόκειται για το ίδιο τρίπτυχο που προτείναμε επανειλημμένα ως αφετηρία συνεργασίας σε όλους όσους μας πλησίασαν, ή πλησιάσαμε εμείς. Από την εποχή του Καμμένου το 2012, έως την ΛΑΕ πιο πρόσφατα. Γιατί άραγε το απέρριψαν; Διότι ήταν γενικόλογο;

Το ίδιο τρίπτυχο προτείναμε και για τις συνεργασίες του ΕΠΑΜ που ευδοκίμησαν από το 2012 έως σήμερα. Το ίδιο τρίπτυχο συμφωνήσαμε και ως καταρχήν αφετηρία της πρωτοβουλίας για μια ευρεία Συμμαχία στην δημόσια εκδήλωση της 25ης Οκτωβρίου 2020 στην «Αθηναίων Πολιτεία». Τότε το τρίπτυχο δεν ήταν γενικόλογο;

Βέβαια, το θεμελιώδες πρόβλημα δεν βρίσκεται στο κατά πόσο είναι γενικόλογο το συγκεκριμένο τρίπτυχο, το οποίο δεν φαίνεται να είχε εμποδίσει το ΕΑΜ να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού στις γραμμές του, πέρα και πάνω από ιδεολογισμούς και κομματικούς διαχωρισμούς. Ούτε το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να εμπόδισε στο να κερδίσει την κυβέρνηση το 1981 και να σαρώσει κυριολεκτικά την μεταχουντική αριστερά.

Το βασικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι ο κ. Δημητρίου κι όσοι σκέφτονται σαν κι αυτόν, αρνούνται να αντιληφθούν αυτό που ακόμη κι ο πιο αδαής περί της πολιτικής μπορεί εύκολα να κατανοήσει. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμμαχία, ή συνεργασία με σκοπό τη συσπείρωση της πλειοψηφίας του λαού, χωρίς ένα «γενικόλογο τρίπτυχο» που απηχεί τα πιο επείγοντα και καθοριστικά καθήκοντα της αναμέτρησης της κοινωνίας με το ισχύον καθεστώς.

Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαιτήσουμε από μια συνεργασία, ή μια συμμαχία με την ευρεία απήχηση που οφείλει να έχει μέσα στο λαό, την προκαταβολική συμφωνία στα δικά μας προτάγματα, στις δικές μας θέσεις. Διότι πολύ απλά τότε δεν θα ήταν συνεργασία, ή συμμαχία, αλλά προσχώρηση. Προσχώρηση των συνεργαζόμενων στο ΕΠΑΜ. Πόσο υψηλό IQ πιστεύεται ότι πρέπει να διαθέτει κανείς για να αντιληφθεί αυτό το τόσο προφανές;

Καμιά συμμαχία στην ιστορία της χώρας μας, αλλά και παγκόσμια, που μπόρεσε να συσπειρώσει στην πράξη πλατύτατες μάζες του λαού, δεν ξεκίνησε, δεν είχε ως αφετηρία τίποτε πιο συγκεκριμένο από ένα «γενικόλογο τρίπτυχο», ή σύνθημα που συγκινούσε και μιλούσε στην καρδιά των απλών ανθρώπων της κοινωνίας. Η πιθανή αποτυχία της εκάστοτε συμμαχίας να φέρει σε πέρας την αποστολή της υπέρ των λαϊκών μαζών που εξέφραζε, ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχε ξεκινήσει ως αφετηρία με κάποιο συγκεκριμένο και δεσμευτικό πρόγραμμα για το μέλλον. Οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι οι δυνάμεις της συμμαχίας έχαναν το δέσιμο με τον κόσμο, τις μάζες του λαού, μαζί και τον προσανατολισμό τους στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων από τη σκοπιά των πιο άμεσων λαϊκών προσδοκιών.

Η λογική που θέλει πρώτα η συνεργασία, ή η συμμαχία, να συμφωνήσει εκ προοιμίου επί συγκεκριμένων δημοκρατικών, πατριωτικών και αντιιμπεριαλιστικών θέσεων, σαν αυτές που υποτίθεται ότι ο κ. Δημητρίου αναγνωρίζει στο ΕΠΑΜ, όταν δεν εκφράζει συμπλέγματα ιδεοληψίας, τότε σίγουρα συνιστά δικαιολογία υπονόμευσης της ευρύτητας και της δυναμικής της αναγκαίας συμμαχικής πρωτοβουλίας.

Κι από τέτοιες δικαιολογίες έχουμε όλοι μας μπουχτίσει.

Το τρίπτυχο αυτό είναι τόσο «γενικόλογο» που κανείς δεν τολμά να το υιοθετήσει, ώστε να το ξεπουλήσει, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1981. Γνωρίζουμε βέβαια ότι κάθε μια από τις εκδοχές αυτού του τρίπτυχου «γεμίζει» με διαφορετικό περιεχόμενο από τις δυνάμεις που θα κληθούν να συνδράμουν στη συνεργασία.

Για το ΕΠΑΜ, εθνική ανεξαρτησία χωρίς νομισματική κυριαρχία, δεν νοείται. Χωρίς αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ δεν νοείται. Χωρίς να τεθεί ζήτημα των σχέσεων υποτέλειας της χώρας μας υπό το ΝΑΤΟ υπέρ της εθνικής άμυνας και ακεραιότητας της Ελλάδας, επίσης δεν νοείται.

Ούτε λαϊκή κυριαρχία νοείται χωρίς την κατάργηση του «παρασυντάγματος» της μνημονιακής δεκαετίας με βάση το οποίο διοικείται η χώρα. Δεν νοείται επίσης χωρίς να καθίσουν στο σκαμνί για πράξεις εσχάτης προδοσίας όσοι συνέδραμαν στο καθεστώς κατοχής της χώρας μας, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα και το Ποινικό Δίκαιο.

Και φυσικά δεν νοείται κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς την αποκατάσταση και την κατοχύρωση όλων των δημοκρατικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Χωρίς ένα κράτος ανοιχτό, φιλικό προς τον πολίτη, που εγγυάται και προασπίζεται την ευημερία και το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Το ΕΠΑΜ δεν τρέμει τις συνεργασίες με όσους –κατά την ταπεινή γνώμη μας– τρέφουν την αυταπάτη ότι το συγκεκριμένο τρίπτυχο μπορεί να υλοποιηθεί προς όφελος της πατρίδας και του λαούς μας με οιονδήποτε άλλο τρόπο. Η πράξη θα το αποδείξει, αρκεί να είναι η συμμαχία συνεπής σ’ αυτό το αφετηριακό τρίπτυχο.

Από κει και πέρα, αυτό που απαιτούμε ως προϋπόθεση σε μια συνεργασία είναι η ελεύθερη ζύμωση απόψεων και θέσεων για κάθε δύναμη που συμμετέχει σ’ αυτήν. Και δεν μας ενοχλεί να επιτρέψουμε στον απλό κόσμο, που όλο και περισσότερο θα εμπιστεύεται τη συνεργασία, να κρίνει από μόνος του την ορθότητα των θέσεων κάθε συνεργαζόμενης δύναμης με βάση την επιχειρηματολογία και την εμπειρία.

Δεν φοβόμαστε την ανοιχτή και δημόσια ζύμωση των θέσεών μας εντός και εκτός συνεργασίας, μπροστά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Δεν διακατεχόμαστε από συμπλέγματα κατωτερότητας ή αγοραφοβίας για να ζητάμε εκ των προτέρων να συμφωνήσουν όλοι με τις θέσεις και τα προτάγματά μας.

Γνωρίζουμε κάτι που φοβάται να παραδεχθεί ο κ. Δημητρίου. Έχουμε κάνει τέτοια δουλειά τεκμηρίωσης και θεμελίωσης στην ίδια τη ζωντανή πραγματικότητα των θέσεων και προταγμάτων του ΕΠΑΜ, όσο κανείς άλλος από οποιαδήποτε σκοπιά. Επομένως ο μόνος τρόπος για να μην κερδίσουν οι θέσεις και τα προτάγματά μας τον κόσμο και τους συνεργαζόμενους μέσα από μια ελεύθερη και δημόσια ζύμωση, είναι είτε γιατί κάνουμε λάθος, είτε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε παντελώς ανεπαρκείς.

Στις δυο αυτές απίθανες περιπτώσεις, την ευθύνη την έχουμε εμείς και όχι η συνεργασία, ή ο κόσμος που δεν πείθεται. Και να είναι σίγουροι οι πάντες ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν θα διστάσουμε να αναθεωρήσουμε θέσεις, απόψεις και προτάγματα, πρώτα και κύρια γιατί δεν διακατεχόμαστε από κανενός είδους μεγαλομανία, ώστε να θεωρούμε ότι κατέχουμε τη μία και μοναδική αλήθεια ή το αλάθητο του πάπα.

Οι συνεργασίες ιδεολογικής συγγένειας, ή ταυτότητας θέσεων ήταν πάντα πρόσχημα

Οι συνεργασίες ιδεολογικής συγγένειας ή ταυτότητας θέσεων, δεν αφορούσαν ποτέ κι ούτε σήμερα αφορούν το λαό. Μόνο τις μικρές ομάδες των ήδη πεισμένων και μυημένων.

Τέτοιου είδους συνεργασίες δεν αφορούν κανέναν άλλο, εκτός απ’ όσους υποτάσσονται σε συμπλέγματα αυτοεπιβεβαίωσης της πολιτικής τους θρησκοληψίας. Και να ξέρετε ότι τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε πολιτική θρησκοληψία, ακόμη και τα προτάγματα του ΕΠΑΜ, όταν αποκοπούν από τις αγωνίες των λαϊκών μαζών και τον τρόπο που αυτές οι ίδιες αντιλαμβάνονται τα πράγματα και τις καταστάσεις.

Εκτός βέβαια από εκείνους που συνειδητά χρησιμοποιούν αυτό το είδος των δήθεν συνεργασιών ως άλλοθι για τις ιδεοληψίες τους. Είτε για να συγκαλύψουν ψυχοπαθολογικές εμμονές, εμπάθειες, διαπλοκές και ιδιοτελή συμφέροντα.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ποτέ ξανά μετά τον πόλεμο, δεν μπόρεσε να υπάρξει μια στιβαρή λαϊκή ενότητα σαν αυτή που εξέφρασε το ΕΑΜ, το οποίο έφτασε στην απελευθέρωση να διαθέτει πάνω από 2.000.000 οργανωμένα μέλη, σε μια Ελλάδα που μόλις και μετά βίας ξεπερνούσε τα 5.000.000 σε πληθυσμό; Πώς πέτυχε μια τόσο μεγάλη λαϊκή συσπείρωση; Μέσω της ιδεολογικής καθαρότητας και συγγένειας των τεσσάρων κομμάτων, που πήραν την πρωτοβουλία να το ιδρύσουν;

Πρώτα και κύρια χάρις στα πάνω από 48.000 οργανωμένα μέλη που έπεσαν στον αγώνα για την λευτεριά, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία της πατρίδας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ποια άλλη κοινωνικοπολιτική οργάνωση έδωσε τόσους νεκρούς στον αγώνα για την πατρίδα; Καμιά άλλη ούτε στην κατοχή, ούτε σ’ ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας. Με εξαίρεση μόνο τη Φιλική Εταιρεία της παλιγγενεσίας, της οποίας το ίδιο το ΕΑΜ θεώρησε εξαρχής ως προγονική του οργάνωση.

Στο ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ αναφερόταν:
«Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν και παν άλλο κόμμα ή οργάνωσις που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού ως και να εργασθή δια την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ. Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν.»

Ποια άλλη αντιστασιακή οργάνωση του ελληνικού λαού υιοθέτησε μια ανάλογη θέση; Καμία απολύτως. Ο ΕΔΕΣ, η δεύτερη σε μαζικότητα οργάνωση αντίστασης, ιδρύθηκε λίγες ημέρες πριν την ίδρυση του ΕΑΜ, προτάσσοντας την ανάγκη όχι της απελευθέρωσης της πατρίδας μέσα από την ενότητα του λαού, πέρα και πάνω από ιδεολογίες και κομματικές ταυτότητες, αλλά του δημοκρατικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Στο ιδρυτικό του ΕΔΕΣ αναφέρονται τα εξής:
«Υπάρχει Εθνικός Δημοκρατικός Ἑλληνικός Σύνδεσμος, Ε.Δ.Ε.Σ., ὅστις ἔχει τον κάτωθι καθωρισμένον σκοπόν:
1. Να ἐγκαθιδρύση εἰς την Ἑλλάδα το Δημοκρατικόν πολίτευμα, σοσιαλιστικῆς μορφῆς, οἱανδήποτε και ἂν θα εἶναι ἡ ἔκβασις τοῦ πολέμου.
2. Να ἀποκαλύψη δια παντός μέσου και κατά σαφῆ και ἀναμφισβήτητον τρόπον την προδοσίαν τοῦ τέως Βασιλέως Γεωργίου τοῦ Βʹ και τῆς περί αὐτόν σπείρας τῆς αὐτοκληθείσης Δικτατορία τῆς 4ης Αὐγούστου, ἐπιβάλη εἰς πάντας τους στυγνούς ἐγκληματίας βαρυτάτας κυρώσεις, δημεύση δ’ ἃμα τας περιουσίας των τόσον αὐτῶν και τῶν συγγενῶν των ὅσον και τῶν μετ’ αὐτῶν ὁπωσδήποτε συναλλαγέντων κατά την διάρκειαν τῆς ἐπαράτου τυραννίας.»

Με άλλα λόγια ο ΕΔΕΣ έθετε ως στόχο του όχι την απελευθέρωση της πατρίδας, δηλαδή τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού, αλλά το «δημοκρατικό πολίτευμα» και μάλιστα «σοσιαλιστικής μορφής». Ένα πολίτευμα, το οποίο ήταν δυνατό να οικοδομήσει μόνο ο ΕΔΕΣ, «οιανδήποτε και αν θα είναι η έκβασις του πολέμου»!

Μιλάμε για τις 9 Σεπτεμβρίου 1941 και ο ΕΔΕΣ με ex officio αρχηγό το Νικόλαο Πλαστήρα, επαγγελλόταν τη δημοκρατία σοσιαλιστικής μορφής, ακόμη και πάνω στα ερείπια της οριστικής επικράτησης του ναζισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Τα ίδια υποστήριζαν τότε και ορισμένα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά γκρουπούσκουλα, που πρέσβευαν την παγκόσμια επανάσταση, υπό καθεστώς επικράτησης της νέας τάξης του ναζισμού σ’ ολόκληρη στην Ευρώπη. Έβλεπαν στην ισοπέδωση των χωρών και των λαών της Ευρώπης από τις ναζιστικές ορδές, μια βαθιά προοδευτική εξέλιξη, εκείνη της κατάλυσης των εθνών κρατών και της επιβολής των ανοιχτών συνόρων. Έστω κι αν κάτι τέτοιο γινόταν με βάρβαρο, ναζιστικό τρόπο, όπως ομολογούσαν.
Το πρόβλημά τους δεν ήταν καθόλου η αυτοδιάθεση των λαών και των εθνών υπό τη ναζιστική μπότα, αλλά η ανατροπή του καπιταλισμού. Και σε όσους στρατεύονταν στην υπόθεση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, χωρίς να απαιτούν από τις μάζες την υποταγή τους σε αριστερά, κομμουνιστικά, ή επαναστατικά λάβαρα, τους χλεύαζαν με το γνωστό Κουτσουμπέικο τρόπο: «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

Το ποιος τελικά ήταν πράγματι ηλίθιος και μάλιστα επικίνδυνα ηλίθιος για τον μαχόμενο λαό, το απέδειξε περίτρανα η ιστορία.

Μάλιστα ο ΕΔΕΣ στο ιδρυτικό του κατέληγε με τα εξής καταπληκτικά: «…ὁ Σύνδεσμος Ε.Δ.Ε.Σ. ὑπόσχεται και ἐγγυᾶται εἰς τον Ἑλληνικὸν Λαὸν ὅτι θὰ ἀποκατασταθῆ συντόμως εἰς τὰ πλήρη αὐτοῦ κυριαρχικὰ διακιώματα, εὐθὴς ὡς πραγματοποιηθῆ τὸ ἐπαναστατικὸν αὐτοῦ πρόγραμμα, τὸ ὁποῖον δηλοῦται διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ κατὰ τὸν πλέον κατηγορηματικὸν καὶ σαφῆ τρόπο ὅτι θὰ κατατείνη εἰς τὴν ἐγκαθίδρυσιν καὶ ἐμπέδωσιν μίας πραγματικῆς Λαϊκῆς Σοσιαλιστικῆς Δημοκρατίας. Ἐπίσης ὁ Ε.Δ.Ε.Σ. ὑπόσχεται καὶ ἐγγυᾶται εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Λαὸν ὅτι καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ ἐπαναστατικὴ περίοδος θὰ εἶναι ἐκδήλως δημοκρατικοῦ χαρακτῆρος καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔχη σχέσιν μὲ κανενὸς εἴδους τυραννικὸν καθεστώς.»

Τι υποσχόταν ο ΕΔΕΣ; Πρώτα σοσιαλισμός – για την ακρίβεια ο δικός του σοσιαλισμός, που μπορεί να οικοδομηθεί αυτοδίκαια μόνο και αποκλειστικά από τον ίδιο μονοπωλώντας την εξουσία και το κράτος – και ύστερα η κυριαρχία για το λαό. Πρώτα ο ΕΔΕΣ θα πραγματοποιήσει το επαναστατικό του πρόγραμμα, δηλαδή «την εγκαθίδρυσιν και εμπέδωσιν μίας πραγματικής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας» και ύστερα θα εγγυηθεί τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Ταυτόχρονα ο ΕΔΕΣ θεωρούσε ότι ο λαός μας οφείλει να του δώσει εν λευκώ και εκ προοιμίου την εντολή να κατέχει την εξουσία όσο χρειαστεί, για να οικοδομήσει το σοσιαλισμό που αυτός και μόνο αυτός γνωρίζει άψογα. Ούτε ανάδειξη μέσω ελεύθερων εκλογών, ούτε τίποτε τέτοια καπιταλιστικά και οπισθοδρομικά. Για τον ΕΔΕΣ αρκούσε μόνο η υπόσχεση στον ελληνικό λαό ότι όσο θα μονοπωλεί την εξουσία «και αυτή ακόμη η επαναστατική περίοδος θα είναι εκδήλως δημοκρατικού χαρακτήρος.»

Ω, τι ανακούφιση!

Το αστείο και συνάμα γελοίο στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο ΕΔΕΣ δεν αναφέρει πουθενά στο ιδρυτικό του κείμενο ούτε καν τις λέξεις ανεξαρτησία της πατρίδας! Λες και δεν υπήρχε καθεστώς κατοχής.

Σκεφτείτε ότι ακόμη και σήμερα οι ηγεσίες όχι μόνο των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) που συνομολόγησαν και συνεργάστηκαν, από την εποχή του πρώτου μνημονίου, στην επιβολή καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της πατρίδας μας προς όφελος πρωτίστως των ξένων δανειστών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των κομμάτων της αριστεράς όλων των αποχρώσεων, επιμένουν στη «γραμμή» ΕΔΕΣ. Να θεωρούν, δηλαδή, ότι το καθεστώς κατοχής και εκποίησης είναι ανύπαρκτο, ή έστω δευτερεύον και ασήμαντο ως ζήτημα μπροστά στα μεγάλα αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά καθήκοντα. Ένα ζήτημα που δήθεν θα φύγει από μόνο του, ή μπορούμε να το αγνοήσουμε μέχρις ότου ωριμάσουν οι συνθήκες ανατροπής του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό της αρεσκείας μας. Ο αναχωρητισμός σ’ όλο το μεγαλείο του.

Κι ενώ το καθεστώς κατοχής συμπληρώνεται όλο και περισσότερο μ’ ένα καθεστώς δικτατορικού τύπου, ανοιχτής χούντας και εθνικού ακρωτηριασμού της Ελλάδας, τόσο αυτοί, που διακηρύσσουν τα σοσιαλιστικά τους οράματα και καλούν τους αφελείς και ανόητους να ακολουθήσουν τα επαναστατικά τους συνθήματα, επιμένουν στην ορθότητα της «γραμμής» ΕΔΕΣ. Κλείνουν ερμητικά τα μάτια στο προφανές και αναμένουν να δουν άρματα μάχης στους δρόμους της πρωτεύουσας να δολοφονούν απλούς πολίτες, για να κρίνουν το αν υφίσταται καθεστώς κατοχής και χούντας.

Τι διαφορετικό υπόσχεται σήμερα η ηγεσία του Περισσού και το σύνολο των αριστερών γκρουπούσκουλων κάθε λογής, απ’ αυτό που διακήρυσσε ο ΕΔΕΣ το 1941; Πρώτα η Λαϊκή εξουσία, πρώτα η ανατροπή του καπιταλισμού όπως την έχει προαναγγείλει στα εγχειρίδια του ο Περισσός, ή οι εκ περισσού γκρουπούσκολοι της επαναστατικής, ριζοσπαστικής αριστεράς και ύστερα τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού.

Τι διαφορετικό έλεγε ο Τσίπρας όταν διεκδικούσε τη διακυβέρνηση του τόπου; Πρώτα η αριστερά στη νομή της εξουσίας, κατά το γνωστό σύνθημα του αδελφού κόμματος της Ιταλίας επί Νταλέμα, sinistra prima volta – πρώτη φορά αριστερά – και ύστερα συζητάμε περί δημοκρατίας, κυριαρχίας και ευημερίας του ελληνικού λαού.

Το ίδιο παιχνίδι έπαιξε και ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ. όταν το 1981 έλεγε «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία». Πρώτα σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ και ύστερα ανεξαρτησία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη για το λαό. Στο τέλος τι έγινε; Το ΠΑΣΟΚ κράτησε την κυβέρνηση σχεδόν επί 20 χρόνια κι ο λαός έμεινε με την «εξουσία» στο χέρι.

Αυτό το «ύστερα» κάνει τη μεγάλη διαφορά κι εκεί ακριβώς παίζονται όλα για το λαό και την πατρίδα. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι συγγραφείς ευφάνταστων σοσιαλιστικών και επαναστατικών προγραμμάτων του απώτερου μέλλοντος.

Αντίθετα, το ΕΑΜ δεν έλεγε ότι το ίδιο αυτοδικαίως θα πάρει την εξουσία μετά την απελευθέρωση για να εφαρμόσει το δικό του αποκλειστικά πρόγραμμα, ώστε να μπορέσει ύστερα ο λαός να απολαύσει τα δίκαιά του. Αυτό που υποσχόταν ήταν κάτι πολύ απλό για να το καταλάβει όλος ο λαός και να μιλήσει στην καρδιά ακόμη και του τελευταίου Έλληνα.

Να πώς διατύπωνε τους σκοπούς του το ίδιο το ιδρυτικό του ΕΑΜ:
«Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι: (α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας. (β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του. (γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνη να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας.»

Υπάρχει πιο «γενικόλογο τρίπτυχο» από αυτό; Πολύ πιο «γενικόλογο» από το Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη, που ζητάμε εμείς σήμερα ως αφετηρία μιας συνεργασίας.

Γιατί λοιπόν αυτό το τόσο «γενικόλογο τρίπτυχο» του ΕΑΜ αποδείχθηκε πολύ πιο συγκεκριμένο και ριζοσπαστικό για το λαό, από τις δημοκρατικές σοσιαλιστικές διακηρύξεις του ΕΔΕΣ; Γιατί μετά τον εμφύλιο καμιά δύναμη με επαναστατικές σοσιαλιστικές διακηρύξεις δεν μπόρεσε να συσπειρώσει ξανά την πλειοψηφία του λαού; Μήπως φταίει ο λαός;

Ποιος θα μπορούσε καταρχάς να διαφωνήσει με το σκοπό του ΕΑΜ; Κανένας, εκτός από τον κατακτητή και τους συνεργάτες του. Φανερούς και κρυφούς. Όλοι οι άλλοι είχαν θέση στο ΕΑΜ, βασιλόφρονες, αντιβενιζελικοί, βενιζελικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οι πάντες. Οποιοσδήποτε θεωρούσε τον εαυτό του πατριώτη και ποθούσε τη λευτεριά της πατρίδας.

Το ΕΑΜ άφηνε τις πόρτες του ανοιχτές ακόμη και για εκείνους που είχαν δραπετεύσει με το βασιλιά και τον αποθεματικό χρυσό της Ελλάδας, αφού πρώτα εγκατέλειψαν στην τύχη του τον ελληνικό λαό και παρέδωσαν την Κρήτη, αλλά και το Αιγαίο στην αποικιακή διοίκηση της Βρετανίας. Τους αναγνώριζε το δικαίωμα να συμμετάσχουν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αρκεί να ξέρουν ότι δεν θα τους επιτραπεί να ποδοπατήσουν, όπως έκαναν διαρκώς στο παρελθόν, το κυριαρχικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να είναι αφέντης στον τόπο του.

Γιατί άραγε το ΕΑΜ δεν υιοθέτησε ένα σοσιαλιστικό επαναστατικό πρόγραμμα, όπως αυτό που πρότεινε ένας εκ των ιδρυτών του Εθνικού Μετώπου, ο Χρήστος Χωμενίδης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ); Ένα πρόγραμμα που διαδήλωνε, όπως και το ΣΚΕ, την προσήλωσή του στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και διεκδικούσε το πέρασμα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας σε κοινωνία σοσιαλιστική.

Γιατί απορρίφθηκε ένα τέτοιο πρόγραμμα πρώτα και κύρια από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ; Γιατί αρνήθηκαν επίσης οι κομμουνιστές να αποκηρύξουν από το ιδρυτικό του ΕΑΜ τόσο το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, όσο και τον βασιλιά που ευθυνόταν για την δικτατορία Μεταξά, όπως επέμενε η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) του Αλέξανδρου Σβώλου και Ηλία Τσιριμώκου;

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ΕΔΕΣ θεωρούσε ως ακρογωνιαίο λίθο την καταγγελία της 4ης Αυγούστου, αλλά και του βασιλιά. Ενώ στο ιδρυτικό του υπογράμμιζε με έμφαση: «Μετὰ τὴν ὁλοσχερῆ ἐκπλήρωσιν τῶν σκοπῶν τοῦ Συνδέσμου θὰ γίνη προσφυγὴ εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν, ἵνα καὶ διὰ τῆς ἐλευθέρως ἐκδηλωθησομένης γνώμης του κυρώση τὸ ἔργον τοῦ Συνδέσμου. Μετὰ τὴν κύρωσιν ταύτην θὰ παραχωρήση ὁ Σύνδεσμος τὴν ἀρχὴν εἰς τοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ Λαοῦ, ἐκλεγησομένους κατὰ σύστημα, τὸ ὁποῖον θὰ καθορίση ἐν καιρῷ, καὶ θὰ ἀποχωρήση τῆς ἀρχής.»

Πρώτα ο ΕΔΕΣ θα ασκήσει μονοπωλιακά την εξουσία με σκοπό την εφαρμογή του προγράμματος της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αποκλειστικά δικών του προδιαγραφών, και ύστερα «θα γίνη προσφυγή εις τον Ελληνικόν Λαόν…». Αντίθετα, το ΕΑΜ δεσμευόταν να πολεμήσει για την λευτεριά του λαού και της πατρίδας με την εγγύηση ότι μετά τη νίκη, ο ελληνικός λαός, αληθινά κυρίαρχος και ανεξάρτητος, θα αποφασίσει τον τρόπο διακυβέρνησής του. Αυτός και κανένας άλλος.

Το ΕΑΜ ήθελε να λειτουργήσει ως πόλος, ή μοχλός της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης του λαού, της ενότητάς του, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές ταυτότητες. Γι’ αυτό και δεν απέκλειε κανέναν, απ’ όσους ήθελαν να συμβάλουν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ούτε τους βασιλόφρονες, ούτε καν τους τεταρτοαυγουστιανούς, δηλαδή τους μεταξικούς.

Μην ξεχνάμε ότι τα κόμματα που συνυπέγραψαν το ιδρυτικό του ΕΑΜ στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, ήταν υπό διωγμό επί μεταξικής δικτατορίας. Ειδικά οι κομμουνιστές είχαν πληρώσει βαρύ τίμημα σε κατεστραμμένες ζωές, βασανιστήρια και αίμα στα κολαστήρια του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που συμμετείχαν στην ίδρυση του ΕΑΜ μόλις είχαν δραπετεύσει από τις μεταξικές φυλακές, όπου προορίζονταν να παραδοθούν στους ναζί, όπως είχε αποφασίσει ο φευγάτος βασιλιάς και το καθεστώς του.

Κι όμως, αυτοί που τους χώριζε αίμα με το καθεστώς Μεταξά, αλλά και με τον βασιλιά, αυτοί που 4 ολόκληρα χρόνια υπέστησαν ανείπωτα βάσανα στα χέρια της ασφάλειας του Μανιαδάκη, αυτοί, όχι μόνο αρνήθηκαν να αποκηρύξει ευθύς εξαρχής το ΕΑΜ το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, μαζί με τον βασιλιά, αλλά επέμεναν να προτείνουν στο Γεώργιο Β΄ να τεθεί επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Να τεθεί δηλαδή επικεφαλής του ΕΑΜ.

Φαντάζεστε το μέγεθος της προσβολής που δέχτηκε η ιδεολογική καθαρότητα της αριστεράς, της κομμουνιστικής και της βενιζελικής; Φαντάζεστε το πλήγμα σε ιδεοληψίες, συμπλέγματα και απωθημένα ενός χώρου που για πολλά χρόνια βρισκόταν υπό ανελέητο διωγμό;

Γιατί το έκαναν; Διότι γνώριζαν πολύ καλά ότι για να ενώσουν το λαό, θα πρέπει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας να αγκαλιάζει πλατιά λαϊκά στρώματα που αναγνώριζαν ακόμη στο πρόσωπο του βασιλιά το φυσικό ηγέτη του έθνους, αλλά και εξίσου σημαντικά τμήματα του λαού που βρέθηκαν με δάκρυα στα μάτια να σχηματίζουν ουρές στην κηδεία του Ιωάννη Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941.

Κατάλαβαν αυτό που αρνούνται να κατανοήσουν όλοι οι σημερινοί οπαδοί της μονολιθικότητας στην ιδεολογία και την πολιτική. Συνεργασία με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και face control κατά την είσοδο, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μπορεί να υπάρξει αν ο σκοπός της συμμαχίας είναι να αγκαλιάσει την πλειοψηφία του λαού προκειμένου να επιτευχθεί ο κοινός στόχος, δηλαδή η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης της πατρίδας.

Και το κατάλαβαν, παρ’ όλες τις πολλές ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις τους, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια αγωνίας, αγώνων, θυσιών και αλλεπάλληλων ηττών που οδήγησαν τελικά στα χειρότερα, δηλαδή στη δικτατορία του Μεταξά πρώτα και ύστερα στον πόλεμο, τους είχαν πείσει ότι οι αγώνες κερδίζονται όχι με χειραγώγηση του λαού για καλό σκοπό, ούτε με την καθυπόταξή του στην μία και μόνη σωτήρια αλήθεια, αλλά με την ενότητά του απέναντι στην εξουσία. Κι αυτή η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με συνεργασίες ανοιχτές σε όλους όσοι στρατεύονται κατά του κοινού εχθρού. Ανεξάρτητα ιδεολογικών και κομματικών διαχωρισμών.

Προφανώς, οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι τους στο υπό ίδρυση ΕΑΜ χρησιμοποιούσαν για εύλογους λόγους, όπως μας λέει κι ο καλός μας κ. Δημητρίου, τη συνεργασία όλων εναντίον του κοινού εχθρού, γιατί στην πραγματικότητα είχαν αποφασίσει να προσχωρήσουν στο στρατόπεδο του βασιλιά, της φασιστικής 4ης Αυγούστου, κοκ. Κι όντως έτσι ήταν. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν η προπαγάνδα της Κομαντατούρ και οι ποικίλες οργανώσεις των «επαναστατών κομμουνιστών», οι οποίες αποκαλούσαν το ΕΑΜ «όργανο» των βρετανών και φερέφωνο της πλουτοκρατίας.

Κι αν δεν μας πιστεύετε, δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στα γραπτά του –εκλιπόντος πλέον- Μάκη Μαΐλη εκ Περισσού. Που είχε αναλάβει εργολαβικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 την κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, αναβιώνοντας την επαναστατική επιχειρηματολογία των κομμουνιστών-επαναστατών της Κομαντατούρ.

Αχ, βρε Δημητρίου, φαντάσου να ζούσες εκείνη την εποχή, πόσο θα έλαμπες τότε με τις αναλύσεις σου για το ΕΑΜ και την αποκάλυψη των μύχιων προθέσεών του με βάση τις διαβεβαιώσεις όσων «παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις». Δεν πειράζει. Στη σημερινή εποχή, που είναι ανάλογη μ’ εκείνη, έχεις όλες τις ευκαιρίες μαζί με τους ομοϊδεάτες σου να λάμψεις σαν εκείνους του παλιούς «επαναστάτες κομμουνιστές».

Και δεν ξέρεις ποτέ. Ίσως σήμερα να μην έχεις την τύχη που είχαν εκείνοι τότε. Ίσως καταφέρεις σήμερα να πάρεις την εκδίκησή σου από τον λαό μας, γιατί τότε σφράγισε δίκαια και ανεξίτηλα τους ιδεολογικοπολιτικούς σου προγόνους με το στίγμα του προδότη.

Βλέπετε όσο κρατάει το καθεστώς κατοχής και εκποίησης, όσο συνεχίζεται η γενοκτονία του ελληνικού λαού, όσο ακρωτηριάζεται η χώρα από τους δυνάστες της, μόνο και μόνο γιατί ο λαός μας δεν μπορεί να ενωθεί πέρα και πάνω από ιδεολογικές και κομματικές περιχαρακώσεις με σκοπό τη λευτεριά των Ελλήνων και τη σωτηρία της πατρίδας, τόσο οι ποικιλώνυμοι Δημητρίου θα μπορούν να δηλώνουν δημοκράτες, αριστεροί, προοδευτικοί, επαναστάτες, ακόμη και πατριώτες χωρίς ίχνος ντροπής. Αρκεί να συνεχίζουν το θεάρεστο διαλυτικό τους έργο, να υπονομεύουν και να συκοφαντούν κάθε δυνατή προσπάθεια ευρείας συνεργασίας με σκοπό την ενότητα του λαού εναντίον του καθεστώτος, πέρα από διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς.

Άξιο το έργο τους. Έστω κι αν ενίοτε ο πανικός τους σπρώχνει να εκτίθενται με ασφαλίτικα δημοσιεύματα ενός άκρατου και εξόφθαλμου γκεμπελισμού.

Η αριστερά σήμερα πιστή στη «γραμμή» ΕΔΕΣ

Αντίθετα με το ΕΑΜ, ο ΕΔΕΣ δεν ήθελε με κανένα τρόπο την ενότητα του λαού στον αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Ήθελε το λαό ουραγό. Τον ήθελε υπό το δικό του έλεγχο μέσα από την ιδεολογική περιχαράκωση και την εφαρμογή του δικού του, ελέω Γιαχβέ, σοσιαλιστικού προγράμματος. Η υπόθεση της πατρίδας είχε ανατεθεί εργολαβικά στους συμμάχους κι αυτός δεν ενδιαφερόταν να ενώσει το λαό ώστε να λευτερωθεί με τις δικές του δυνάμεις.

Βλέπετε, λαός που λευτερώνεται με τις δικές του δυνάμεις, έχει απαιτήσεις. Δεν πείθεται εύκολα να σκύψει το κεφάλι στο μοιραίο ή στην εξουσία, όποια κι αν είναι αυτή. Δεν νιώθει την ανάγκη να γίνει ουραγός, χειροκροτητής ή παραδουλεύτρα των εξουσιαστών του. Είναι ένας άλλος λαός από αυτόν που ήταν πριν. Κι αυτός ο λαός δεν μπορεί να πειθαναγκαστεί παρά μόνο με την ανελέητη ισχύ των όπλων.

Να γιατί ο ΕΔΕΣ μπροστά στο ογκούμενο παλλαϊκό κίνημα εθνικής αντίστασης, επέλεξε να ταχθεί ήδη από τα τέλη του 1942, με τις δυνάμεις που έσπερναν τη διχόνοια και προετοίμαζαν τον εμφύλιο μέσα στον λαό. Τμήματα του ΕΔΕΣ δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να συνεργαστούν ακόμη και με τον κατακτητή, προκειμένου να ανακόψουν την πρωτοφανή μαζικοποίηση του ΕΑΜ. Όλα στο όνομα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας του ιδρυτικού προγράμματος.

Ακόμη κι όταν ο ΕΔΕΣ Αθήνας συνεργάστηκε με τα Τάγματα Ασφαλείας στην επιδρομή της 30ης Νοεμβρίου 1943 στο Νοσοκομείο Ανδρέα Συγγρού και αλλού, όπου εκτελέστηκαν εν ψυχρώ 283 Έλληνες ανάπηροι του αλβανικού, πολλοί με ξιφολόγχες πάνω στα κρεβάτια νοσηλείας τους και με κραυγές «θα πεθάνετε όλοι γιατί είστε ΕΑΜίτες», το έκανε προς χάριν της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, της σωτηρίας του έθνους και του λαού από τον εαυτό του. Το πλήθος από αναμνηστικές φωτογραφίες των γερμανοτσολιάδων –πολλές εκ των οποίων έχουν διασωθεί έως τις μέρες μας– με τα πτώματα των αναπήρων κρεμασμένα σαν σφαχτάρια στα δέντρα της Διοχάρους, αποτελούν περίτρανο μνημείο για το πού οδηγεί η επιδίωξη πρώτα της εφαρμογής του δικού σου εξ ορισμού ιδανικού προγράμματος και ύστερα της ελευθερίας του λαού.

Ο ΕΔΕΣ μπορεί να μιλούσε με όρους σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αλλά ήταν μια δύναμη υποτέλειας στους συμμάχους, στον ξένο παράγοντα. Έτρεμε τον λαό αν κι όταν αποκτούσε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του για να επιβάλλει, ή να ανατρέψει καθεστώτα. Πίστευε, όπως και το σύνολο των επίσημων κομμάτων από την εποχή του Όθωνα, πως η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδας ήταν αδύνατη χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες. Πώς ο λαός ήταν ανίκανος να αυτοκυβερνηθεί χωρίς να προσκυνά πεφωτισμένες ηγεσίες, που πάντα γνωρίζουν το καλύτερο γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν. Κι επομένως για να φανεί ότι διαφέρει από όλους τους άλλους, αναζητούσε καταφύγιο στη νεφελοκοκκυγία ενός σοσιαλισμού της δικής του πάντα αποκλειστικής εκδοχής.

Βλέπετε, όταν ο σοσιαλισμός δραπετεύει από το πεδίο της γενικής θεωρίας και του ιδανικού για να μετατραπεί σε προγραμματική προσταγή και κομματική Πεντάτευχος, γίνεται για έναν και μόνο έναν λόγο. Για να χρίσει κομματικές ηγεσίες και ινστρούχτορες με το άγιο μύρο της μίας, μοναδικής κι απόλυτης αλήθειας, για να τροφοδοτήσει κάθε λογής τυχοδιωκτισμούς, διαλυτικούς ανταγωνισμούς, ιδεολογικές περιχαρακώσεις και μονολιθικότητες, αλλά και για να λειτουργήσει ως άλλοθι για το ξεπούλημα των πιο άμεσων και επιτακτικών αιτημάτων του λαού, που θα μπορούσαν να τον ενώσουν ενάντια στην εξουσία. Ιδίως όταν αυτή απειλεί να τον εξοντώσει.

Στο 1ο μεταπολιτευτικό τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ (7 Σεπτεμβρίου 1974) δημοσιεύεται μια ενδιαφέρουσα προδικτατορική έκθεση των μυστικών υπηρεσιών για το πώς θα πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο η τότε εαμική αριστερά. Σε μια αποστροφή αναφέρει:
«Γενικώς, μειουμένης εις το ελάχιστον της διώξεως του κομμουνισμού, θα πρέπει το βάρος να μεταφερθή εις την εκ των ένδον διάλυσιν του στρατοπέδου του. Να ενισχυθούν, να τονωθούν, να αναγεννηθούν, να εφευρεθούν διάφοροι τάσεις: κινεζόφιλοι, ζαχαριαδικοί, ρεβιζιονισταί, τροτσκισταί, αναρχικοί, αναρχοσυνδικαλισταί. Το κλίμα είναι κατάλληλον λόγω της κρίσεως του διεθνούς κομμουνισμού (αποσταλινισμοί, διενέξεις, διαφοροποιήσεις) και επίσης λόγω των ειδικών ελληνικών συνθηκών (ύπαρξις ΚΚΕ και ΕΔΑ, υποστήριξις του παπανδρεϊσμού, εσωτερική διαμάχη ΚΚΕ).» (σ. 30)

Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η αριστερά της μεταπολίτευσης, όλων των αποχρώσεων, φαίνεται σαν να τήρησε κατά γράμμα τις συμβουλές αυτές. Λες και οι καθοδηγητές της είχαν όλοι τους εκπαιδευτεί να ακολουθούν τυφλά τις οδηγίες των μυστικών υπηρεσιών εξ εσπερίας. Με μόνο σκοπό να πυροδοτούν διαρκώς διαλυτικούς εμφυλίους σπαραγμούς για το περιεχόμενο, την ταυτότητα και το δρόμο του σοσιαλισμού, μακριά απ’ όλα τα μεγάλα προβλήματα που κατέτρεχαν τον απλό κόσμο, τις λαϊκές τάξεις και στρώματα.

Όπως ο ΕΔΕΣ έτσι και οι δυνάμεις της μεταχουντικής αριστεράς, έθεσαν ως καθήκον τους πρώτα να λύσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς τους για το ιδανικό πρόγραμμα προς τη νεφελοκοκκυγία του δικού τους σοσιαλισμού και ύστερα να ασχοληθούν με τα μεγάλα και μικρά προβλήματα του λαού. Κατά συνέπεια όλα τα πεδία αγώνων του λαού, τα οργανωμένα κινήματα και οι αναμετρήσεις της κοινωνίας με την εξουσία, μετατράπηκαν σε ρωμαϊκές αρένες ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στα κόμματα και τις φράξιες της αριστεράς όλων των αποχρώσεων. Έπρεπε πρώτα να πιστέψει ο λαός μας στο δικό τους ξεχωριστό και ιδιόρρυθμο σοσιαλιστικό ή αντικαπιταλιστικό όραμα, δηλαδή στο δικό τους Θεό, και ύστερα να βρεθούν λύσεις για τα προβλήματα που ταλάνιζαν και απειλούσαν τον κόσμο της βιοπορισμού.

Στο όνομα ποιου κόμματος και ποιας ιδεολογικής καθαρότητας έδωσαν τη ζωή τους οι δεκάδες χιλιάδες των αγωνιστών του ΕΑΜ;

«Πατέρα, με πηγαίνουν στην Καισαριανή για εκτέλεση με άλλους επτά κρατούμενους. Μη λυπάστε! Πεθαίνω για τη Λευτεριά και την Πατρίδα», έγραφε ο Ανδρέας Λυκουρίνος, ετών 14, στο τελευταίο του μήνυμα προς τους γονείς του πριν τον στήσουν στον τοίχο της Καισαριανής μαζί με άλλους 200 πατριώτες.

Όποιος διαβάσει τα χιλιάδες ανάλογα σημειώματα εκτελεσμένων αγωνιστών, θα διαπιστώσει ότι όλοι τους μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Ανεξάρτητα από την ιδεολογία και την κομματική τους ταυτότητα. Με πρώτους απ’ όλους τους κομμουνιστές εκείνης της μακρινής εποχής – πολύ πιο μακρινής ιδίως για όσους κορδώνονται ως κομμουνιστές και αριστεροί σήμερα – που αναλογικά πλήρωσαν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος για την πατρίδα από οποιαδήποτε άλλη πολιτική και αντιστασιακή οργάνωση της κατοχής.

Την ίδια γλώσσα μιλούσαν οι εκατοντάδες χιλιάδες των πατριωτών που έδωσαν τη ζωή τους στα εκτελεστικά αποσπάσματα και τα μπλόκα των γερμανοτσολιάδων, στα κρατητήρια της Ειδικής Ασφάλειας και της Κομαντατούρ, στα στρατόπεδα ομηρίας και εξόντωσης. Πέθαιναν για τη λευτεριά της πατρίδας, για την τιμή του ελληνικού λαού.

Πέθαιναν γιατί ήξεραν ότι όταν ο λαός κινητοποιηθεί στην πράξη και αρχίσει να μάχεται μαζικά και οργανωμένα ιδίως εναντίον απάνθρωπων καθεστώτων, γνωρίζει πώς να διεκδικήσει τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ίδια την εξουσία για τον εαυτό του. Όπως ακριβώς του αρμόζει, χωρίς να έχει ανάγκη να του τα εξηγήσει κανείς εκ των προτέρων και να συμφωνήσει εκ προοιμίου. Του αρκεί ένα «γενικόλογο τρίπτυχο», που μπορεί να κατανοήσει και να τον κινητοποιήσει χωρίς φραγμούς δεξιάς ή αριστεράς.

7/3/2021