Ο Ρομπέρ Μακέρ κατά κόσμο Εμμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα.

Με τον Εμμανουέλ Ζαν-Μίσελ Φρεντερίκ Μακρόν η Γαλλία ανέδειξε στον Προεδρικό θώκο για πρώτη φορά στην ιστορία της τον ίδιο τον Ρομπέρ Μακέρ. Ο τελευταίος αποτελεί μια φημισμένη καρικατούρα από την εποχή της μοναρχίας του Λουδοβίκου Φίλιππου της Ορλεάνης (1830-1848), που συμβόλιζε την άνοδο μιας ιδιαίτερα παρακμιακής και παρασιτικής ελίτ, της αριστοκρατίας του χρήματος.

Πρόκειται για μια ελίτ πλουσίων, που αδιαφορούν για το εμπόριο, τη γεωργία, τη βιομηχανία και την εργασία γενικά. Ενδιαφέρονται πρωτίστως για κάθε λογής χρηματιστική κερδοσκοπία με χρέη και τίτλους. Τα ελλείμματα του κράτους, του νοικοκυριού και της πραγματικής οικονομίας μετατράπηκαν εσαεί στην κύρια πηγή του πλουτισμού τους. Πρόκειται για μια νέα τάξη πλουσίων που δημιούργησε μια πραγματική νέα αριστοκρατία, «μιας από τις πιο σκληρές», όπως δήλωνε ο Τοκβίλ, «που έχει εμφανιστεί ποτέ στη γη»(1).

Ο Ρομπέρ Μακέρ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το αρχέτυπο αυτής της αριστοκρατίας του χρήματος, που επινόησε η πολιτική σάτιρα της εποχής και κυριάρχησε από τότε στις πολιτικές αναμετρήσεις της Γαλλίας. Πρόκειται για ένα εγκληματικό στοιχείο, αληθινός αλήτης στα ήθη και τη δράση του, τελείως ασυνείδητος, ο οποίος δημιουργεί περιουσία με μόνο όπλο την απάτη και τον κρατικό κορβανά. Έτσι αναρριχάται σ’ όλα τα ύπατα αξιώματα της Γαλλικής οικονομικής και πολιτικής ζωής. Και μαζί του ο υπόκοσμος αναρριχάται στις κορυφές της Γαλλικής αστικής κοινωνίας.

«Ευαίσθητες ψυχές, ακούστε την οδυνηρή ιστορία ενός εγκληματία αλλά αξιαγάπητου ανθρώπου - που καταδιώκεται από τη μοίρα... και τους χωροφύλακες και μάθετε για άλλη μια φορά ότι εάν η αρετή ανταμείβεται πάντα στον άλλο κόσμο, η φαυλότητα παρ’ όλα αυτά παρέχει ορισμένες ανταμοιβές σε αυτόν.»(2) Έτσι άρχιζε το σατυρικό θεατρικό έργο, που για πρώτη φορά έφερνε στο προσκήνιο τον Ρομπέρ Μακέρ και τον φίλο του Μπερτράν.

Ο Μακέρ ξεκινά σαν κοινός απατεώνας να τον κυνηγούν οι χωροφύλακες και καταλήγει μεγαλοτραπεζίτης, χρηματιστής, βαρόνος, βουλευτής έως και ανώτατος δικαστής να τον υπηρετεί το κράτος και η δικαιοσύνη. Μόνο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε κατάφερε να γίνει. Με τον Μακρόν το κατάφερε κι αυτό. Η σάτιρα ήθελε να αφυπνίσει τα λαϊκά ακροατήρια για να αντιληφθούν την «πόρνη που δοξάζει την ηθική αρετή και τον απατεώνα που μιλά για τιμή»(3).

Οι Ρομπέρ Μακέρ κατόρθωσαν να επιβιώσουν ως οικονομική και πολιτική ελίτ της Γαλλίας έως στις μέρες μας. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Γαλλίας που η οικονομική ταυτίζεται απόλυτα με την πολιτική ελίτ. Οι Μακέρ δεν χρειάζονται πια να αναδεικνύουν αυτοκράτορες και προέδρους επί μισθώσει για να τους κάνουν τη δουλειά. Γιατί άλλωστε να πληρώνουν πολιτικούς, όταν οι ίδιοι μπορούν να ανέλθουν στο ύπατο αξίωμα. Οι αναστολές των απλών πολιτών έχουν πια υποχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να θεωρούν απόλυτα φυσιολογική την πολιτική αδιαφορία και την ταύτιση της δημοκρατίας με ότι πιο διεφθαρμένο και απολυταρχικό καθεστώς υπάρχει.

Να γιατί δεν ενοχλεί πια η καθολική ψήφος. Αντίθετα χρησιμοποιείται για να νομιμοποιεί εξουσίες, που παλιά χρειαζόταν το πραξικόπημα ενός Βοναπάρτη ή τη φασιστική αρβύλα για να επιβληθούν.

Τι θέλει λοιπόν ο σύγχρονος Ρομπέρ Μακέρ, δηλαδή η πόρνη και ο απατεώνας του σήμερα στην Αθήνα; Προφανώς να μας μιλήσουν για πνεύμα και ηθική, για αρετή και τόλμη, για αλληλεγγύη και εντιμότητα. Κι όλα αυτά που συνηθίζουν να επικαλούνται οι λογιών-λογιών απατεώνες όταν θέλουν να κρύψουν τις αληθινές προθέσεις τους.

Ο κ. Μοσχοβισί ήρθε να εξασφαλίσει ότι τα συμφέροντα της κλίκας των απατεώνων που εκπροσωπεί θα έχουν αυξημένο μερίδιο στην εντεινόμενη λεηλασία της Ελλάδας. Ήρθε μαζί με τον Μακέρ αυτοπροσώπως – κατά κόσμο Μακρόν – να δηλώσει ότι η Γερμανία δεν θα έχει το μονοπώλιο στην λεηλασία της Ελλάδας. Θέλει αυξημένο μερίδιο και η Γαλλία των Μακέρ από το γενικό ξεπούλημα των υποδομών, των ακινήτων, της γης και του εθνικού πλούτου της χώρας.

Η οικονομία της Γαλλίας καταρρέει κάτω από το δυσβάσταχτο βάρος των μεγαλύτερων τραπεζικών μονοπωλίων της ηπειρωτικής Ευρώπης. Τα στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασαν το 374% το 2016 στη Γαλλία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τραπεζών (EDF). Ιστορικά, τα στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών ως ποσοστό του ΑΕΠ στη Γαλλία έφθασαν το υψηλότερο όλων των εποχών το 385% το 2013 και το χαμηλό όλων των εποχών το 205% το 1988.

Η Γαλλία κατατάσσεται στην 6η θέση σε μια ομάδα 159 χωρών όσον αφορά τα στοιχεία ενεργητικού των τραπεζών ως μερίδιο του ΑΕΠ, 3 θέσεις πάνω από τη θέση που παρατηρήθηκε πριν από 10 χρόνια. Ενώ η τραπεζική βιομηχανία αποτελεί το 60% της ετήσιας προστιθέμενης αξίας, δηλαδή του νέου προϊόντος που παράγει κατ’ έτος η Γαλλική οικονομία. Ο παρασιτισμός στο απόγειό του.

H χρηματιστική αριστοκρατία των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών που διαφεντεύουν τη Γαλλία λεηλατούν αδίστακτα το εμπόριο, τη γεωργία, τη βιομηχανία, τη ζωντανή εργασία γενικά δια του ελλείμματος όχι μόνο του κράτους αλλά και των εξωτερικών συναλλαγών της χώρας. Χαρακτηριστικό είναι το διάγραμμα που παραθέτουμε:

Το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, από 73,4% του ΑΕΠ το 1999 έχει ξεπεράσει το 120%. Η Γαλλική οικονομία από καθαρός εξαγωγέας κεφαλαίων μέχρι που εισήλθε στην ευρωζώνη, μετατράπηκε σε οικονομία υποδοχής και κερδοσκοπίας με εισαγόμενα κεφάλαια. Ενώ το κρατικό έλλειμμα ήταν και παραμένει ανεξέλεγκτο για τα δεδομένα της Γαλλίας. Αν συνεχίσει έτσι η Γαλλία θα μετατραπεί σε εξάρτημα της Γερμανίας και των δορυφορικών της οικονομιών, που εξάγουν τον κύριο όγκο κεφαλαίων στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Χρειάζεται επειγόντως να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο από την ενδοχώρα της ευρωζώνης για τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της. Κι αυτό φυσικά προσκρούει στις διαθέσεις της Γερμανίας. Όσο κι αν ανάμεσα στις ελίτ της Γερμανίας και της Γαλλίας έχει αναβιώσει το πνεύμα του Βισύ, όσο ποτέ άλλοτε ακόμη κι από την εποχή του τελευταίου πολέμου, οι συμφωνίες κορυφής δεν ήταν ποτέ το φόρτε της χρηματιστικής αριστοκρατίας σε καμιά χώρα. Δεν είναι παρά η αναπαραγωγή του αγοραίου ανταγωνισμού στις κορυφές της ελίτ, όπου δεν τίθεται θέμα ορίων κι όπου όλα τα μέσα επιτρέπονται.

Ο κ. Μοσχοβισί λοιπόν ήρθε μ’ αυτή την αποστολή. Τον ενδιαφέρει να επιταχυνθεί η επίσημη εκποίηση και λεηλασία της Ελλάδας υπό καθεστώς κατοχής. Ένα καθεστώς που για να το πετύχει στα παλιά χρόνια η Γαλλία και οι άλλοι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες θα χρειάζονταν τη γνωστή εκπολιτιστική αποστολή της Λεγεώνας των Ξένων, μιας από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις που επινόησε κοινοβουλευτικό κράτος, και άλλων αποικιακών στρατευμάτων.

Στη σημερινή Ελλάδα μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα, να επιφέρουν την ίδια μαζική εξόντωση του πληθυσμού των ιθαγενών υπό καθεστώς κατοχής, χωρίς στρατεύματα. Εξασφαλίζοντας μόνο το κατάλληλο μπαξίσι στους εγχώριους φυλάρχους της δεξιάς και της αριστεράς. Δεν ξέρω καμιά άλλη περίπτωση που οι αποικιοκράτες να βρήκαν τόσα διαθέσιμα καθάρματα για να ξεπουλήσουν τη χώρας τους και να οδηγήσουν τον πληθυσμό της στη γενοκτονία και το ολοκαύτωμα. Χωρίς καν στρατιωτική απειλή.

Δείτε και χαρείτε την ουρά που κάνει και πώς διαγκωνίζεται ο συρφετός των καθαρμάτων και των παλιανθρώπων που συνωστίζεται για το μπαξίσι, για το δούναι-λαβείν, που στη γλώσσα τους λέγεται business. Πολιτικοί, αξιωματούχοι και δήθεν επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν είναι τίποτε περισσότερο από το γνωστό είδος των εγχώριων Μακέρ. Κρατικοδίαιτοι απατεώνες, που μπροστά τους ο υπόκοσμος του κοινού εγκλήματος ωχριά. Ένας συρφετός που για το μπαξίσι, για μια αρπαχτή έχει πουλήσει τη μάνα του προ πολλού. Πόσο μάλλον τη χώρα του.

Τα δελτία ειδήσεων με εκτενείς αναφορές μας δίνουν όλο το μεγαλείο της επίσημης ξεφτίλας. Ενώ οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες για τις ορέξεις του αυτοκρατορικού ζεύγους της Γαλλίας έχουν σαν στόχο να εξάψουν τη φαντασία όσων έχουν συνείδηση λούμπεν, όσων μέσα στην απίστευτη κακομοιριά τους θαμπώνονται από τους γαλαζοαίματους της εξουσίας.

Και προκειμένου να δείξει ότι διαφοροποιείται από τη Γερμανία, το δίδυμο της πόρνης και του απατεώνα, υιοθέτησε την τακτική του καρότου. Για το θεαθήναι, για τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Αφήνοντας προσωρινά το βούρδουλα για την Κομισιόν και τη Γερμανία.

Αυτό το νόημα είχε η γνωστή δήλωση του Μοσχοβισί περί «δημοκρατικού σκανδάλου», όσων αφορά την ύπαρξη και τη λειτουργία του Eurogroup. Ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απάντησε την Τρίτη (5 Σεπτεμβρίου) ότι η εκτελεστική εξουσία της ΕΕ «έχει επενδύσει πολύ χρόνο και προσπάθεια και πόρους για να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη».

Έτσι δικαιολογήθηκε για το γεγονός ότι ένα παντελώς άτυπο όργανο, το Eurogroup, χωρίς καμιά νομική ισχύ μπορεί να παίρνει αποφάσεις και να τις επιβάλει με ανοιχτούς εκβιασμούς σε κράτη μέλη. Τέτοια δημοκρατία έχει να δει η Ευρώπη από την εποχή των αυτοκρατοριών.

Κι αν αυτό είναι «δημοκρατικό σκάνδαλο», τότε γιατί υπάκουσαν οι εγχώριοι κυβερνώντες; Γιατί το εθνικό κοινοβούλιο έτρεξε να νομιμοποιήσει με τις αποφάσεις του ένα τέτοιο «δημοκρατικό σκάνδαλο»; Γιατί αποδέχθηκαν όλοι τη δικτατορία του Eurogroup; Τι αποδεικνύει για τη λειτουργία της δικαιοσύνης και μάλιστα στον ανώτατο βαθμό, η οποία συνεχίζει να καμώνεται τα τρία μαϊμουδάκια (δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ξέρω);

Όλα έγιναν για έναν και μόνο λόγο. Για να παραμείνει πάση θυσία η Ελλάδα στο ευρώ και να της φορτώσουν το κόστος διάσωσης των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων της ευρωζώνης. Κυρίως της Γαλλίας και της Γερμανίας. Σήμερα έχουν πέσει οι μάσκες και μας το λένε κατάμουτρα. Δεν κάνουν καν τον κόπο να προσποιηθούν ότι δήθεν ήθελαν να πετάξουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.

Από τη μεριά του ο κ. Μακρόν με φόντο την Ακρόπολη θέλησε να κάνει εμφάνιση επίδοξου ηγέτη της Ευρώπης. Την ίδια ώρα που στη Γαλλία ετοιμάζονται μαζικότατες κινητοποιήσεις για την ουσιαστική κατάλυση των εργασιακών σχέσεων, ώστε ο εργαζόμενος να υποβιβαστεί σε αντικείμενο, σε περιουσιακό στοιχείο της επιχείρησης, ανάλογο με τα κινητά πάγια. Την ίδια ώρα που ο Μακρόν πρεσβεύει για την Ευρώπη την οριστική κατάλυση του κράτους έθνους όπου βασίστηκε η παραδοσιακή έννομη τάξη σε κάθε χώρα, το λεγόμενο κράτος δικαίου.

Η πιο τρελή φαντασίωση του Μακέρ και του συναφιού του βγαίνει σιγά-σιγά αληθινή. Μια ολόκληρη Ευρώπη χωρίς φραγμούς από έννομες τάξεις, χωρίς τον κίνδυνο των χωροφυλάκων και των δικαστών που καιροφυλακτούν στο όνομα του κυρίαρχου λαού κάθε χώρας. Μια Ευρώπη στο έλεος των υπερεθνικών οργάνων, τα οποία δεν αναγνωρίζουν λαούς, έθνη και κοινοβούλια, ενώ απολαμβάνουν ασυλίες και προνόμια πού μόνο η ιερότητα του προσώπου των ηγεμόνων απολάμβανε την εποχή του αρχαίου καθεστώτος.

Όταν ο Μοσχοβισί έκανε τη δήλωση για το Eurogroup, δεν το έκανε γιατί ξύπνησε κάποια δημοκρατική ευαισθησία. Όχι. Απλά ο Μοσχοβισί κρούει το καμπανάκι του κινδύνου. Ζητά απλά την τυπική νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και των εκβιασμών. Ζητά την μετατροπή του Eurogroup σε επίσημο όργανο της ευρωζώνης με θεσμοθετημένες αρμοδιότητες σε βάρος των κρατών μελών. Θέλει τον επικεφαλής του Eurogroup να μετεξελιχθεί σε επίσημο υπερυπουργό οικονομικών ολόκληρης της ευρωζώνης, με δυνατότητα να ελέγχει το σύνολο της δημοσιονομικής πολιτικής σ’ όλα τα κράτη μέλη. Όπως συμβαίνει με την Ελλάδα σήμερα.

Αυτό θεωρεί η πόρνη και ο απατεώνας ως «δημοκρατική νομιμότητα». Το μόνο που δεν είπαν είναι το γνωστό L'état, C'est Moi του Λουδοβίκου 14ου. Αν και με τις πράξεις τους το λένε για όλα τα κράτη της ευρωζώνης.

Σημειώσεις:

(1). Weill, Georges, L'éveil des nationalités et le mouvement liberal (1815–48), Paris: F. Alcan, 1930, p. 324.

(2). Polyanthe, Benjamin Antier, Jules Lermina, Saint-Amand, L'Auberge des Adrets: Histoire véridique de Robert Macaire et de son ami Bertrand, Paris, 1830.

(3). Baldick, Robert. The Life and Times of Frédérick Lemaître. Fairlawn, NJ: Essential Books, 1959, p. 138–139