Ποιό είναι φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος;

Φυσιολογικό και φερέγγυο είναι το κράτος που βγαίνει για να δανειστεί από τις αγορές. Τάδε έφη ο κ. Χρυσόγονος. Μάλιστα σε μια ρελάνς είπε επίσης: «Η Ελλάδα βρίσκεται αντικειμενικά σχετικά κοντά στην επάνοδό της στις αγορές, στην ανάκτηση της φερεγγυότητας του ελληνικού κράτους. Αν δεν την ανακτήσουμε και γίνουμε φυσιολογικό κράτος, διαρκώς θα πηγαίνουμε με το χέρι ανοιχτό να μας δανείσουν άλλα κράτη και διαρκώς θα μας βάζουν επαχθή και επώδυνα μέτρα».

Ή βγαίνουμε να δανειστούμε από τους τοκογλύφους στις αγορές, ή δανειζόμαστε με το χέρι ανοιχτό από άλλα κράτη και δεχόμαστε επαχθή και επώδυνα μέτρα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει κατά τον κ. Χρυσόγονο. Είδατε πώς είναι όταν μιλάνε τα 26 χιλιάρικα μηνιάτικο - χώρια τα άλλα τυχερά - ως αμοιβή για τη συμμετοχή σ' ένα από τα αθλιότερα παρλαμέντα του μεσαίωνα, που σήμερα αποκαλούν ευρωκοινοβούλιο;

Τέτοια νομικά έχει διδαχθεί ο κ. Χρυσόγονος; Τέτοια διδάσκει ή μάλλον δίδασκε; Φυσιολογικό και φερέγγυο είναι ένα κράτος όταν ενδίδει στις πιο άνομες ορέξεις των αγορών και των κρατών που το δανείζουν. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Η εθνική κυριαρχία; Η συνταγματική έννομη τάξη; Δεν έχουν κανένα νόημα. Όποιος έχει το χρήμα έχει δίκιο. Τελεία και παύλα!

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε το φυσιολογικό και το φερέγγυο σε ένα κράτος που είναι αναγκασμένο να βγει στις αγορές για να δανειστεί. Οι αγορές λατρεύουν τα κράτη που έχουν τεράστιες δανειακές ανάγκες και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα προηγούμενα δάνειά τους χωρίς να πάρουν καινούργια. Λειτουργούν όπως οι τοκογλύφοι ή οι έμποροι εξαρτησιογόνων ουσιών. Όσο περισσότερο εθισμένο είναι ένα κράτος στο δανεισμό, τόσο περισσότεροι προσφέρονται να το δανείσουν.

Όσο λιγότερο φυσιολογικό είναι ένα κράτος και με μικρότερη φερεγγυότητα απέναντι στους πολίτες του, τόσο καλύτερα για τους δανειστές των αγορών. Διότι χωρίς εξαγοράσιμο πολιτικό προσωπικό, δεν υπάρχει δημόσιος δανεισμός. Κι αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από τότε που επινοήθηκε ο δημόσιος δανεισμός.

Η επιστήμη και η εμπειρία λέει ότι ο δημόσιος δανεισμός είναι η κυριότερη μορφή εξαγοράς του κοινοβουλίου και του κράτους. Το δημόσιο ή εθνικό χρέος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αγγλία μετά την «βελούδινη επανάσταση» και την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας μετά το 1690.

Ο Δούκας του Μπεφορντ το 1947 λέει το πώς και το γιατί: Το Εθνικό χρέος άρχισε το 1694, όταν η κυβέρνηση της εποχής απερίσκεπτα κανόνισε έτσι ώστε ένα ιδιωτικό συνδικάτο, που αργότερα έγινε γνωστό ως η «Τράπεζα της Αγγλίας», να την δανείσει £ 1.200.000 σε χρυσό, με επιτόκιο 8%. Με ακόμα μεγαλύτερη βλακεία, στη συνέχεια αφήνεται το συνδικάτο να εκδώσει χαρτονομίσματα στην τιμή των £ 1.200.000, που ήταν σε θέση να δανείσει σε κυκλοφορία, απαιτώντας τόκο. Έτσι, αν και η Τράπεζα της Αγγλίας δεν επιβαρύνθηκε με καμία δαπάνη πέρα από το κόστος του χαρτιού και της εκτύπωσης, είχε τη δυνατότητα να αντλήσει τόκο για τα δύο μέρη των χρημάτων, το δικό της χρυσό και τα νέα χαρτονομίσματα με αντίκρισμα χρυσού!

Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα δάνειο του κράτους, ούτε μια σειρά κρατικών ομολόγων που να μην αφορούσε σε μια διαδικασία εξαγοράς των πολιτικών, της κυβέρνησης, του κοινοβουλίου και του κράτους από την πιο παρασιτική μερίδα της οικονομικής ολιγαρχίας, τους τοκογλύφους. Μάλιστα, ο εξωτερικός δανεισμός είτε πρόκειται για διακρατικό, είτε μέσω των αγορών, είτε μέσω διεθνών οργανισμών «η πολιτική αναγκαιότης», έγραφε ένας από τους πιο γνωστούς αμερικανούς οικονομολόγους της δεκαετίας του 1960, Simon Kuznets, «υπερίσχυε της οικονομικής σκοπιμότητος – αν και τα πολιτικά κριτήρια επηρέαζον σημαντικώς την διεθνή κίνησην του κεφαλαίου και κατά την περίοδον του μεσοπολέμου και την προ του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου περίοδον.»

Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ούτε ένα δάνειο σε κράτος που να μην υπερίσχυσε η πολιτική αναγκαιότητα έναντι της οικονομικής. Γι' αυτό και οι επενδυτές των κεφαλαιαγορών ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πολιτική κατάσταση του κράτους-δανειολήπτη και δευτερευόντως για την οικονομική του δυνατότητα. Ο δανεισμός γίνεται για να κερδίσουν οι κεφαλαιαγορές, οι τράπεζες και οι επενδυτές-τοκογλύφοι. Κι όχι γιατί έχει ανάγκες το κράτος που δεν θα μπορούσαν να καλυφθούν από την εσωτερική συσσώρευση και αποταμίευση.

Δείτε για παράδειγμα το παρακάτω διάγραμμα με στοιχεία του ΟΟΣΑ. Δείτε πώς εκτινάσσεται η παροχή δανείων παγκόσμια και στην Ελλάδα, χωρίς κανένα σοβαρό αντίκρισμα στο επίπεδο των επενδύσεων. Η εκτίναξη του δανεισμού δεν είχε ως κίνητρο ούτε την οικονομική άνοδο, ούτε την άνοδο των επενδύσεων, αλλά την τοκογλυφική εκμετάλλευση της οικονομίας και της κοινωνίας με τις πλάτες εξαγορασμένων κυβερνήσεων και κοινοβουλίων.

Κι αυτό ονομάζει ο κ. Χρυσόγονος φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος. Κι έχει δίκιο. Μόνο όταν πρόκειται για πολιτικές συμμορίες που διοικούν το κράτος και τις μαφίες των αγορών. Η αλήθεια είναι ότι το φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος είναι εκείνο που δεν δανείζεται. Ή τουλάχιστον δεν δανείζεται σε τακτική βάση.

Χωρίς χρέη και δάνεια το κράτος γίνεται φυσιολογικό και φερέγγυο προς τον πολίτη του. Μόνο τότε θα έχει βουλευτές και πολιτικούς που θα υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα κι όχι τα παρασιτικά κέρδη των τοκογλύφων. Μόνο τότε θα έχει κοινοβουλιο και κράτος που δεν θα ενδίδει σε εκβιασμούς και εξαγορές, αλλά θα θέτει το συμφέρον της χώρας και των πολιτών πάνω απ' όλα. Κάτι βέβαια που δεν αφορά ούτε στο ελάχιστο τον κ. Χρυσόγονο και την υπόλοιπη πολιτική μαφία που έχει ξεπουλήσει ολόκληρη τη χώρα στους δανειστές και θεωρεί φυσιολογικό και φερέγγυο το κράτος που λειτουργεί με τα ήθη και τους κανόνες του Αλ Καπόνε.