Η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους υπό το πρίσμα του διεθνούς δικαίου. Η συζήτηση στη Συμμορία της Δραχμής συνεχίζεται...

Κύριε Καζάκη πώς θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε το εξωτερικό Δημόσιο Χρέος; Τι στάση πρέπει να κρατήσουμε αναφορικά με το Δημόσιο Χρέος; Το αναγνωρίζουμε; Το αποπληρώνουμε στο σύνολό του; Δεν το αναγνωρίζουμε; Νομικά, τα Μνημόνια και οι Δανειακές Συμβάσεις διέπονται από ειδικούς όρους, οι οποίοι επιβάλλουν ως λύση τα Διεθνή Δικαστήρια (δείτε και εδώ το νομικό σκέλος http://nomika-analata.blogspot.gr/

Η θέση μου είναι γνωστή από την αρχή της κρίσης: Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, το καταγγέλλουμε ως παράνομο και σταματάμε να το πληρώνουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό. Πρόκειται για μονομερή πράξη διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας από τον ελληνικό λαό. Οι συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης μαζί με τα μνημόνια επέβαλλαν ένα καθεστώς στην Ελλάδα που προσιδιάζει σε «δουλεία για χρέος» για έναν ολόκληρο λαό, όπως αυτή ορίζεται από την Συμπληρωματική Συνθήκη για την κατάργηση της δουλείας και όλων των συναφών πρακτικών, η οποία ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ το 1957 και έχει επικυρωθεί απ’ όλες σχεδόν τις χώρες μέλη του.

Ταυτόχρονα οι συμβάσεις αυτές επιβλήθηκαν υπό καθεστώς ανοιχτών πιέσεων και εκβιασμών εναντίον της Ελλάδας. Οι ίδιοι οι βουλευτές που τις ψήφιζαν έλεγαν αναγκάζομαι για τις ψηφίσω, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Πρόκειται για τυπικό εκβιασμό. Αυτό παραβιάζει την Σύμβαση της Βιέννης του 1966, όπως και πολλά από τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με τις διακρατικές σχέσεις.

Φυσικά, όπως είναι γνωστό, τα μέτρα και οι πολιτικές που επιβάλλονται στον πληθυσμό της Ελλάδας αντίκεινται σ’ όλες τις διεθνείς διακηρύξεις και συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάνω στις οποίες υποτίθεται ότι στηρίζεται το μεταπολεμικό διεθνές δίκαιο. Επίσης υπό την άμεση απειλή της «ασύνταχτης χρεοκοπίας» οι δανειστές της Ελλάδας επέβαλλαν την ουσιαστική κατάργηση όλων των βασικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, όπως κατοχυρώνονται στο υφιστάμενο Σύνταγμα της χώρας. Μαζί με την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας στην πιο τυπική της μορφή από την στιγμή που ξένοι επίτροποι και κομισάριοι κάνουν κουμάντο στο ελληνικό κράτος.

Το γεγονός αυτό συνιστά κατάφωρη εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού που ισοδυναμεί – πάντα με τα ισχύοντα στο διεθνές δίκαιο από την εποχή της Χάγης του 1907 – με κήρυξη πολέμου και κατοχή της χώρας από ξένες δυνάμεις. Έστω κι αν δεν υπήρξαν ανοιχτές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδος. Στο σημείο αυτό θα προσφέρει πολλά η δίκη του πολιτικού προσωπικού και όποιου άλλου υπαιτίου για την ένταξη της Ελλάδας υπό το καθεστώς των μνημονίων επί εσχάτη προδοσία από ειδικό μικτό ορκωτό δικαστήριο διευρυμένης λαϊκής σύνθεσης με κατηγορητήριο που θα συνταχθεί για δοσιλογισμό και σφετερισμό της εξουσίας με βάση το 120, παρ. 3 που αναφέρει: «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.»

Η νέα δίκη των δοσιλόγων πολιτικών, δικαστών, υπηρεσιακών παραγόντων, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και όσων άλλων συνέδραμαν έμπρακτα στην επιβολή του καθεστώτος κατοχής της χώρας και δουλοπαροικίας του λαού της, θα αποτελέσει ένα από τα πιο εμπράγματα αποδεικτικά στοιχεία ώστε να καταγγελθεί στην διεθνή κοινότητα πρωτίστως η επίσημη Γερμανία, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες δανειστές μαζί με τα όργανα της ευρωζώνης, για απρόκλητη επίθεση και επιβουλή εναντίον της Ελλάδας με σκοπό την αποικιακή εκμετάλλευση της χώρας και την σκόπιμη μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού. Στην βάση αυτή θα πρέπει να ζητηθεί από τη νέα νόμιμη εξουσία της χώρας η έκδοση διεθνών ενταλμάτων για την σύλληψη των Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούγκερ, Μπαρόζο, Ρεν, κοκ. προκειμένου να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για σχεδιαζόμενη γενοκτονία του ελληνικού λαού.

Στα πλαίσια αυτά η καταγγελία της ευρωζώνης και η έξοδος από αυτή αποτελεί επίσης πρόσφορο μέσο για την λύση κάθε δανειακής υποχρέωσης της Ελλάδας με τους μηχανισμούς στήριξης του ευρώ. Ειδικά τώρα που η ευρωζώνη μετεξελίσσεται επίσημα σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και καταλύει ολοκληρωτικά το raison d’ etre του κράτους-έθνους, δηλαδή την απρόσκοπτη άσκηση της εθνικής του κυριαρχίας. Ο δανεισμός της Ελλάδας από τους μηχανισμούς στήριξης αφορούσε αποκλειστικά στην εξασφάλιση της δυνατότητας εξυπηρέτησης του χρέους της απέναντι πρώτα και κύρια προς στις τράπεζες του ευρωσυστήματος και παράλληλα να διασφαλίσει την παραμονή της στο ευρώ. Από τις χρηματοδοτήσεις αυτών των μηχανισμών δεν επωφελήθηκε σε τίποτε η Ελλάδα και ο λαός της. Ούτε ένα ευρώ δεν πήγε στην εγχώρια αγορά. Ενώ πολύ περισσότερα από ότι την δάνειζαν έφευγαν και φεύγουν για την εξυπηρέτηση του χρέους της. Από την στιγμή που η Ελλάδα καταγγείλει ανοιχτά και δημόσια την παραμονή της στο ευρώ και αρνηθεί να καταλυθεί ως κράτος-έθνος μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, τότε αναθεωρούνται εκ βάθρων και οι δανειακές της υποχρεώσεις προς το ευρωσύστημα. Τότε θα μπορεί να αρνηθεί στο σύνολό του το δημόσιο χρέος που σήμερα κατά τα ¾ βρίσκεται στα χέρια του ευρωσυστήματος και δημιουργήθηκε προκειμένου να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εντός του ευρώ και θα αποδεχτεί την όποια μετεξέλιξή του.

Είναι τόσο εύκολο να αποδειχθεί η καταστροφή της χώρας που επήλθε με την ένταξη στο ευρώ, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, μέσα από την εξάπλωση του παρασιτισμού σ’ όλα τα επαγγέλματα, της διαφθοράς και του εκμαυλισμού σ’ όλα τα επίπεδα με κύριο μοχλό τις χρηματοδοτήσεις εξ Ευρώπης, ώστε οποιαδήποτε προσπάθεια να ζητηθούν τα ρέστα από την Ελλάδα, απλά θα προκαλέσουν πανωλεθρία στους ενάγοντες εξ Βρυξελλών. Η γνώμη μου είναι ότι η αποκάλυψη ολόκληρου του κυκλώματος που συνδέθηκε και συνδέεται με τις χρηματοδοτήσεις από την ΕΕ, καθώς και το κύκλωμα των προμηθειών και μεγάλων έργων όπου κυριαρχούσαν γνωστά κρατικοδίαιτα κυκλώματα της ημεδαπής και της αλλοδαπής, θα συμβάλει τα μέγιστα στην αποκάλυψη του χαρακτήρα αδίστακτης εκμετάλλευσης που μας είχε επιβληθεί και θεσμικά μέσα από το ευρώ.

Φυσικά, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει αν δεν αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί εντός του σημερινού κοινοβουλευτικού πλαισίου. Έχει αλλάξει τόσο ριζικά η εσωτερική συνταγματική τάξη της χώρας με αποφάσεις του κοινοβουλίου που αναιρούν κατά γράμμα και κατ’ ουσία σχεδόν όλες τις βασικές συνταγματικές διατάξεις, την εισαγωγή των διεθνών δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας και του λαού της στο εσωτερικό δίκαιο, αλλά και την κατάπτυστη συνηγορία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας διαμέσου των αποφάσεών τους, ώστε το να θεωρεί κανείς ότι μπορεί να αλλάξει ρώτα υπό το σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς είτε είναι αφελής, είτε είναι απατεώνας. Χρειάζεται εκ βάθρων ανατροπή του καθεστώτος όπως θεμελιώνεται τα τελευταία τρία χρόνια. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με Συντακτική Εθνοσυνέλευση, όπου ο ελληνικός λαός θα διαδηλώσει έμπρακτα την ανατροπή του προηγούμενου καθεστώτος εκ βάθρων και θα συντάξει πρωτογενώς νέο θεμελιώδη νόμο της δικής του Ελληνικής Πολιτείας, δηλαδή νέο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μ’ αυτή την διαδικασία ο ελληνικός λαός επιβάλει την διακοπή της «συνέχειας του κράτους» και περνά σε διαδικασία που επίσημα το διεθνές δίκαιο ονομάζει «διαδοχή κράτους». Με τον τρόπο αυτό ο ελληνικός λαός πρωτογενώς όχι μόνο έχει το δικαίωμα να παράγει δίκαιο από μηδενικής βάσης αποκαθιστώντας όλα τα καταπατημένα θεμελιώδη δικαιώματά του, μαζί κι αυτό της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, προσθέτοντας δικλείδες ασφαλείας για να μην επαναληφθεί ο σφετερισμός της εξουσίας, αλλά έχει επίσης το δικαίωμα να αναθεωρήσει εκ βάθρων όλες τις διεθνείς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις του προς το εξωτερικό. Μπορεί δηλαδή κάλλιστα να διακηρύξει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους συνέχεια με το προηγούμενο καθεστώς που ανετράπη και επομένως ο ελληνικός λαός δεν δεσμεύεται από καμιά υποχρέωση που του φορτώθηκε από αυτό. Κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες και με άλλα κράτη. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να απαλλαγούμε μια για πάντα από το καθεστώς προτεκτοράτου, αποικίας και κατοχής που έχει επιβληθεί στον λαό μας και να κάνουμε μια καθαρή αρχή με όρους αληθινής δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.