Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Ένα καθ’ όλα πραγματικό δίλημμα

Με το ευρώ και ξερό ψωμί ή επιστροφή στη δραχμή;


Αμέσως μετά την μυστική σύσκεψη στο Λουξεμβούργο στις 6/5, η οποία αποκαλύφθηκε από διατεταγμένο δημοσίευμα του Der Spiegel, άρχισε ένα πραγματικό όργιο προπαγάνδας. Η κατακλείδα: «μας διώχνουν από το ευρώ»! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι καμμιά τέτοια πρόθεση ή σκέψη δεν υπάρχει από μέρους των ισχυρών της ευρωζώνης, των ευρωκρατών και των τραπεζιτών της. Κι αυτό γιατί ξέρουν πολύ καλά τις συνέπειες για ολόκληρη την ευρωζώνη. Το ευρώ για να σταθεί ως νόμισμα χρειάζεται περισσότερο οικονομίες σαν της Ελλάδας, παρά σαν της Γερμανίας. Χρειάζεται τα εξωτερικά και παραγωγικά ελλείμματα της Ελλάδας για να μπορούν να υπάρχουν τα πλεονάσματα της Γερμανίας.
Χρειάζεται τις τεράστιες δανειακές ανάγκες μιας αναιμικής και εξαρτημένης οικονομίας σαν της Ελλάδας ώστε οι μεγάλες τράπεζες να συνεχίσουν να κερδίζουν και να επεκτείνονται.
Αυτό όμως δεν εμπόδισε την κυρίαρχη προπαγάνδα να ξεπεράσει κυριολεκτικά τον εαυτό της. Το γνωστό συγκρότημα ΔΟΛ, όπως πάντα στην ιστορία του, αποτελεί πρωτοπορία του καθεστώτος υποτέλειας, εκποίησης και διάλυσης της χώρας. Πρώτα εις εκ των στελεχών του ο κ. Καρακούσης έδωσε τον τόνο την επαύριο της μυστικής σύσκεψης: «Ουδείς μπορεί να βεβαιώσει ότι η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία έχει το πολιτικό και ηθικό βάρος, αλλά και τη διάθεση να εφαρμόσει απρόσκοπτα, χωρίς φόβο και πάθος, το νέο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας. Υπό αυτή την έννοια η προσφυγή στις κάλπες ίσως πλέον να είναι και επιβεβλημένη. Αφού υπάρξει η συμφωνία και παρουσιασθεί στον ελληνικό λαό, να ζητηθεί και η κρίση και η ευθύνη του απέναντι στη χώρα. Ο κάθε πολίτης να τοποθετηθεί και με την ψήφο του να επιλέξει αν επιλέγει και στηρίζει τη διάσωση εντός της ευρωζώνης ή την προτιμά χρεοκοπημένη και εκτός της ευρωζώνης. Στις Δημοκρατίες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ευρώ με αποδοχή των μέτρων ή χρεοκοπία με δραχμή και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει; Ιδού το δίλημμα, χωρίς φόβο και πάθος» (Το Βήμα online)
 Ενώ το μεγάλο αφεντικό ο κ. Ψυχάρης στο κύριο άρθρο του Κυριακάτικου Βήματος (22/5), είναι ακόμη πιο ξεκάθαρος: «…Είναι άγραφοι αλλά πασίγνωστοι οι κανόνες που διέπουν τις σχέσεις του δανειολήπτη με τον δανειστή. Συνήθως ο ένας είναι θρασύς τοκογλύφος και ο άλλος ταπεινός επαίτης… Αντίστοιχες είναι οι σχέσεις των ισχυρών κρατών που δανείζουν πτωχές χώρες. Τίποτε δεν είναι δωρεάν στη διεθνή ζωή… Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να αξιολογούνται και να αντιμετωπίζονται οι αξιώσεις των δανειστών μας. Φυσικά τα περιθώρια είναι ελάχιστα. Μας δανείζουν με τους όρους τους, αν μας αρέσει. Τελευταία απαίτηση η πολιτική συναίνεση στην Ελλάδα… Συναίνεση δεν είναι η στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής αλλά η σύγκλιση των δύο κομμάτων στη μέση οδό. Τέτοια σύγκλιση δεν υπάρχει και φυσικά καθένας των δύο πολιτικών αρχηγών διατηρεί τις απόψεις του. Θα ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση της χώρας αν ο κίνδυνος της οικονομικής καταρρεύσεώς της είχε προκαλέσει κλίμα συναίνεσης και σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι δύο πολιτικοί αρχηγοί τραβούν διαρκώς το σεντόνι προς το μέρος τους. Βέβαια η έλλειψη συναίνεσης έχει και τα καλά της. Πιστώνεσαι τα κέρδη εις το ακέραιον ή πληρώνεις το μάρμαρο εις ολόκληρον. Σημείωση: Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν εκλογές».
Την σκυτάλη πήρε με τη σειρά του ο κ. Δασκαλόπουλος ο οποίος από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ (24/5) είπε: «Προχωρούμε στον δρόμο που επιβάλλει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με τους όρους και με τις θυσίες, που απαιτεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη; Είμαστε διατεθειμένοι να καταβάλουμε το κόστος των αλλαγών, που απαιτούνται για να μην κατέβουμε από το τρένο της Ευρώπης;
Ή αποχωρούμε και πορευόμαστε πλέον μόνοι, χωρίς τους όρους, αλλά και χωρίς τα δισεκατομμύρια των εταίρων μας; Θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει έναν δρόμο, που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίω
ση;»
Από αυτό το προσκλητήριο δεν θα μπορούσε να λείψει ούτε η κ. Δαμανάκη. Η κυρία επίτροπος εξαργύρωσε για μια ακόμη φορά τις πολιτικές επιλογές της δηλώνοντας στις 25/2: «Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες
Το πήρατε το μήνυμα; Ή συναινούμε στην εκποίηση και στη διάλυση της χώρας προς όφελος του ευρώ, των δανειστών και της ολιγαρχίας που για δεκαετίες λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο, ή θα μας γυρίσουν στη δραχμή. Το μήνυμα φυσικά είναι τόσο κυνικό που απευθύνεται κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα και στις εφεδρικές δυνάμεις γύρω τους. Πρόκειται για ένα προσκλητήριο συναίνεσης, «συνευθύνης», όπως δήλωσε ο Καρτζαφέρης, και κοινής παράταξης όλων των δυνάμεων του κυρίαρχου συστήματος απέναντι στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έχει αντιληφθεί πια που μας οδηγούν.
Ωστόσο, το δίλημμα που έθεσαν είναι καθ’ όλα πραγματικό. Στα πλαίσια του ευρώ η Ελλάδα δεν έχει καμμιά πιθανότητα ανάκαμψης, ή πολύ περισσότερο ανάταξης της οικονομίας της. Αυτό σήμερα γίνεται φανερό ακόμη και στους πιο αδαείς. Η χώρα δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος της με τους όρους που το κάνουν όλες οι άλλες χώρες του πλανήτη. Δεν μπορεί ούτε καν να προχωρήσει σε ήπια ή και φιλική προς τους δανειστές αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, χωρίς να διακινδυνεύει την επίσημη πτώχευση.
Καθώς επιδεινώνεται η κατάσταση της οικονομίας και το χρέος εκτινάσσεται στα ύψη, τόσο περισσότερα όρνια γυροφέρνουν το κουφάρι της Ελλάδας. Ειδικοί και εταιρείες εκπονούν σενάρια επί σεναρίων για την αναδιάρθρωση του χρέους. Οι περισσότεροι ορέγονται τις παχυλές αμοιβές που συνήθως αρμέγουν οι σύμβουλοι της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Σχετικά πρόσφατα το Βήμα (26/4) δημοσίευσε «Τα επτά σενάρια για το χρέος της χώρας που επεξεργάζεται διεθνής οίκος». Σύμφωνα με το δημοσίευμα τα σενάρια αυτά για το ελληνικό χρέος έχει μελετήσει διεθνής νομική εταιρεία, καθώς λόγω της φημολογίας που δεν λέει να κοπάσει έχουν «ανοίξει δουλειές» πάνω σε αυτό από εταιρείες που φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο συμβούλου.

Πρόκειται για το γραφείο Cleary Gottlieb Steen & Hamilton το οποίο έχει παρουσία στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά κέντρα των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ασίας και της Λ. Αμερικής. Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους της Ουρουγουάης το 2003.
Τα σενάρια αυτά έχουν λιγότερη αξία από το χαρτί πάνω στο οποίο έχουν γραφτεί. Πρόκειται για κοινοτοπίες, ή για ασκήσεις επί χάρτου προκειμένου να πλασαριστεί η συγκεκριμένη εταιρεία και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα, που συνδέονται μ’ αυτήν. Τον λόγο μας τον εξηγεί ένας από τους πλέον ειδικούς στην εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους, ο Lee C. Buchheit, συνεργάτης της εν λόγω εταιρείας στο γραφείο της στη Νέα Υόρκη. Ο Buchheit, ο οποίος απέκτησε φήμη λόγω της επιτυχούς εμπλοκής του στην αναδιάρθρωση της Ουρουγουάης, απάντησε πρόσφατα σε ερώτημα που του τέθηκε σχετικά με τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους ως εξής:
«Τοποθετήστε την Ελλάδα στην Πανότια ήπειρο, δώστε της ένα άλλο νόμισμα εκτός από το ευρώ και επαναρυθμίστε την βάση των πιστωτών της έτσι ώστε να μειωθεί η εξαιρετικά επικίνδυνη έκθεση των Ευρωπαϊκών τραπεζών, και τότε θα υπάρξει ελάχιστη αμφιβολία ότι μια ριζική αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν δυνατή. Όμως η πιθανότητα για μια αναδιάρθρωση του χρέους αποκλείεται εκ προοιμίου για μια Ελλάδα που βρίσκεται εντός ευρώ, δαπανά ευρώ και χρωστά σε ευρώ. Γιατί; Η προφανής απάντηση βρίσκεται σε αυτή την ενδεικτική λέξη ‘ευρώ’. Κι ενώ αυτό είναι αληθινό, είναι εν μέρει σωστό. Μια αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους μπορεί να επιτρέψει ένα σκουλήκι αμφιβολίας να γλιστρήσει στα κεφάλια των αγοραστών των άλλων ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων και ίσως όχι μόνο των κυβερνήσεων που βρίσκονται στη ζώνη της ελιάς. Αυτό το σκουλήκι θα καταναλώσει αναπόφευκτα μονάδες βάσης από τα μελλοντικά κουπόνια των ομολόγων, αλλά πόσες μονάδες βάσης, και για πόσο χρονικό διάστημα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει
Το αδιέξοδο αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ευρωκράτες και οι ντόπιοι κυβερνώντες, αλλά η ανάγκη να προχωρήσουν, όχι τώρα πια με θυσίες, αλλά με τη θυσία του λαού και της χώρας, γίνεται επιτακτική προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας και του νομίσματός της, του ευρώ. Η μετατροπή της Ελλάδας σε μια διαλυμένη χώρα υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους, εξασφαλίζει όχι βέβαια την επιβίωση του ελληνικού λαού, αλλά την στήριξη του ευρώ. Κι επομένως για οποιονδήποτε στέκει καλά στα μυαλά του, το όλο θέμα του ευρώ δεν μπορεί παρά να τίθεται εξαρχής.
Η αναζήτηση της οικονομικής σταθερότητας στο πεδίο της νομισματικής ρύθμισης αποτελεί μια πολύ παλιά νεύρωση του καπιταλισμού. Έχει την καταγωγή της στα νομισματικά πειράματα του Τζον Λο τον 16ο αιώνα, που οδήγησαν στις πρώτες χρηματοπιστωτικές φούσκες με καταστροφικά αποτελέσματα. Ήταν τόσο απεχθής η εμπειρία από εκείνους τους πρώτους πειραματισμούς του Λο που οι πιο φωτισμένοι εκπρόσωποι της πολιτικής και της οικονομίας για σχεδόν δυο αιώνες αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι η κυριαρχία του χρήματος, της πίστης και των χρηματαγορών συνιστούσαν το μέλλον της «οικονομίας της αγοράς, ενώ οι οικονομολόγοι της εποχής αγωνίστηκαν να πείσουν πως η σταθερότητα της οικονομίας δεν εξαρτάται από τη χρηματοπιστωτική σφαίρα αλλά πρωταρχικά από τη διευρυμένη παραγωγή υλικού πλούτου. Μάλιστα, ακόμη κι ο Άνταμ Σμιθ, είχε προειδοποιήσει ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα ότι η ανάγκη για εθνικό χαρτονόμισμα, που εκδίδεται από μια εθνική κεντρική τράπεζα, δεν αφορά τόσο στα μεγάλα κράτη όσο τα μικρά, ώστε να διαθέτουν τους ελάχιστους δυνατούς όρους ελέγχου της οικονομίας τους και το εμπόριό τους να μη γίνεται έρμαιο των ισχυρών νομισμάτων[1]. Μήπως ήξερε κάτι που θέλουν να αγνοούν πολλοί σήμερα;
Όποτε οι διεθνείς κερδοσκοπικές ορέξεις των πιο αντιδραστικών κύκλων του κεφαλαίου γνώριζαν νέες εξάρσεις, όποτε ο άγριος ανταγωνισμός, οικονομικός και πολιτικός, για κυριαρχία στις παγκόσμιες αγορές άναβε, τότε εμφανίζονταν θεωρίες που πρότασσαν ως θεμελιώδη ανάγκη την ύπαρξη ενός ισχυρού παγκόσμιου χρήματος. Τέτοιες ήταν οι νομισματικές αντιλήψεις των μερκαντιλιστών του 17ου αιώνα, που ήθελαν να δικαιολογήσουν την ακόρεστη δίψα για χρυσάφι των μεγάλων αυτοκρατοριών της εποχής. Ανάλογες νευρώσεις διέκριναν και τους θιασώτες του «χρυσού κανόνα», που φαντάζονταν ότι η μετατροπή του χρυσού σε γενικό διεθνές ισοδύναμο για όλα τα νομίσματα θα εξασφάλιζε τη σταθερότητα. Η τραγική αυτή αυταπάτη χάθηκε οριστικά στα συντρίμμια που προκάλεσε το μεγάλο κραχ του 1929.
Η νομισματική προσάρτηση –μιας κι αυτό σημαίνει «παγκόσμιο χρήμα» – αποτελούσε για τις ισχυρές χώρες ένα καλό μέσο για την προώθηση των δικών τους οικονομικών συμφερόντων εις βάρος λιγότερο ισχυρών χωρών. Στη βάση αυτή υπήρξε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και η Λατινική Νομισματική Ένωση, η οποία δημιουργήθηκε στη βάση του χρυσού γαλλικού φράγκου και έγινε για την προώθηση των γαλλικών χρηματιστικών-τοκογλυφικών συμφερόντων. Σ’ αυτήν είχε ενταχθεί και η Ελλάδα. Η εμπειρία για τη χώρα μας υπήρξε καταστροφική, έστω κι αν και οι τότε κυβερνώντες εκθείαζαν τη σύνδεση της δραχμής με το «ισχυρό φράγκο» ως παγίωση της «σταθερότητας» και του «αναπτυξιακού δυναμισμού» της ελληνικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα η Λατινική Ένωση συνέβαλε σημαντικά στην καταστροφική υπερχρέωση της χώρας. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι Γάλλοι τραπεζίτες και όσοι «χρυσοκάνθαροι» ντόπιοι σπεκουλαδόροι συνδέονταν με γαλλικά χρηματιστικά συμφέροντα, όπως π.χ. ήταν ο μεγαλοχρηματιστής Βλαστός, ο οποίος υπήρξε ένας από τους παρασκηνιακούς αρχιτέκτονες του στημένου πολέμου του 1897, μόνο και μόνο για να επωφεληθεί αυτός και οι όμοιοί του από την χρεωκοπία της Ελλάδας και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.
 Στην Ελλάδα η θεωρία αυτή εισήχθη από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Ο λόγος ήταν απλός: οι δανειστές, που με τον ΔΟΕ είχαν δεσμεύσει τις βασικές πηγές εσόδων του ελληνικού κράτους, ήθελαν να εισπράττουν σε σκληρό νόμισμα, παρά σε πληθωριστική δραχμή. Κι έτσι άρχισαν να μιλούν για την αξία της σκληρής χρυσής δραχμής και πόσα καλά θα έφερνε στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί η χώρα στην τέταρτη ιστορικά επίσημη πτώχευση του 1932, αφού πρώτα την είχε εξουθενώσει με πολιτικές λιτότητας σαν τις σημερινές, η δημοσιονομική επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών.

Στην ουσία η Ελλάδα απέκτησε εθνικό νόμισμα που καθόριζε και εξέδιδε η ίδια, μόνο μετά τον πόλεμο, όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’40 μπήκε δοκιμαστικά σε παραγωγή χαρτονομίσματος η εκτυπωτική offset μηχανή που είχαν αφήσει πίσω τους οι κατοχικές δυνάμεις. Ουσιαστικά μόνο μετά την νομισματική μεταρρύθμιση Μαρκεζίνη (1953) έχουμε ομαλή κυκλοφορία εθνικού νομίσματος που εκδίδεται απευθείας στην Ελλάδα. Η υιοθέτηση του ευρώ ήταν η κατάληξη μιας διαδικασίας διαρκών υποτιμήσεων όχι μόνο της δραχμής, αλλά και της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου η Ελλάδα να μετατραπεί βίαια σε μια «ανοιχτή οικονομία» στην κερδοσκοπία των κεφαλαιαγορών της Ευρώπης και παγκόσμια.

Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει για την αντιμετώπιση της δεινότατης κατάστασης, αν πρώτα απ’ όλα δεν απεγκλωβιστεί η χώρα από το ευρώ. Αυτό σημαίνει απλά ότι είναι άμεση ανάγκη η αποδέσμευση εδώ και τώρα από το ευρώ. Δίχως αυτήν είναι αδύνατον να υπάρξουν πολιτικές ριζικής αντιμετώπισης των οξύτατων προβλημάτων προς το συμφέρον της χώρας και του λαού της. Βέβαια υπάρχουν πάντα οι θρησκόληπτοι με την «ευρωπαϊκή προοπτική», οι τρόφιμοι του λεβαντινοραγιαδισμού, τα λαμόγια των ευρωπαϊκών κονδυλίων, οι λαθροθήρες του φυσικού και κοινωνικού πλούτου της χώρας και το πολιτικό τους προσωπικό, που μπροστά στον κίνδυνο της αφύπνισης του λαού καλούν σε πανστρατιά. Απειλούν με δημοψήφισμα για ευρώ και ξερό ψωμί ή επιστροφή στη δραχμή. Ας το τολμήσουν. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος θα αποτελέσει την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης γι’ αυτούς. Μιας και επιτέλους θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι. Θα ξεκαθαρίσει το ποιος-ποιον. Ιδίως μέσα στις γραμμές των αυθεντικά δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του λαού.
Θα ξεκαθαρίσει επιτέλους και το τοπίο στην αριστερά, η οποία έχει συμβιβαστεί σε τέτοιο βαθμό με το καθεστώς υποταγής που θεωρεί είτε «δαιμονοποίηση του ευρώ» την άμεση απαλλαγή από αυτό, είτε «αντικειμενική αναγκαιότητα» την πορεία προσάρτησης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Όσοι αρνούνται να θέσουν ως άμεσο αίτημα την αποδέσμευση από το ευρώ και την ΟΝΕ, δεν είναι παρά συνυπεύθυνοι, συνένοχοι στα αδιέξοδα που οικοδομεί το χρηματιστικό κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του, όσο κι αν ασκούνται σε αντικαπιταλιστικές κορώνες, σε αναφορές στο σοσιαλισμό και σε σκληρές καταγγελίες της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Δημήτρης Καζάκης
Δημοσιεύτηκε στο Hellenic Nexus, τεύχος 53, Ιούνιος, 2011 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ





[1] Adam Smith, An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations, Book IV.iii.b.

16 σχόλια:

  1. Παρακαλώ αναλύστε ακριβώς τη πορεία της οικονομίας με θεωρητικά δεδομένο την επιστροφή στη δραχμή.Δηλαδή,τι πρέπει να προηγηθεί,τι θα επακολουθήσει και ποιές και για πόσο καιρό θα είναι οι συνέπειες για τον λαό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημήτρη αν μπορείς εξήγησε ποιοι είναι "αυτοί"https://www.ikosam.com/αλλά και αυτό:http://greekpowersummit.com/ στις 14 και 15 Ιούνη έχουν μια συνάντηση στην Αθήνα τι ακριβώς πρόκειται να κάνουν;το διαφήμiζει το CNN...ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η διέξοδος για την Ελλάδα και την ελληνική οικονομία δεν είναι η επιστροφή στη δραχμή, αλλά η δημιουργία ανταγωνιστικής παραγωγικής οικονομίας και η καταπολέμηση της παρασιτοκρατίας.

    Οι οπαδοί της δραχμής κατά κύριο λόγο είναι εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας, αλλά επειδή σε ένα διεθνές περιβάλλον, που η ανοιχτή οικονομία επεκτείνεται διαρκώς μετά την κατάρρευση της σοβιετίας και αποτελεί ελκυστικό μοντέλο ακόμη και για την κομμουνιστική Κίνα ή την Κούβα μετά τις πρόσφατες απολύσεις κρατικών υπαλλήλων, προσπαθούν να επαναφέρουν από το παράθυρο αυτό που η κοινωνία έχει απορρίψει.

    Αν πέρυσι λοιπόν κατά τη χρεοκοπία αντί για ευρώ είχαμε δραχμές και η δραχμή υποτιμόταν κατά 50%, η ονομαστική αξία του μισθού μας θα έμενε ίδια, αλλά το κόστος ζωής θα αυξανόταν σημαντικά, ίσως και πάνω από 50%.

    Η αξία των περιουσιακών μας στοιχείων, για τους ξένους, θα υποτιμόταν κατά 50%, από την Ακρόπολη μέχρι το οικόπεδο του παππού... Η αξία των 10.000 ευρώ που έχει ο παππούς στην άκρη για ώρα ανάγκης, θα έπεφτε στο μισό...

    Πιστεύω πως όσοι υποστηρίζουν την έξοδο στη δραχμή το κάνουν για λόγους που έχουν να κάνουν με ιδεολογικές αγκυλώσεις ή σκοπιμότητες και συμφέροντα. Πρόκειται κυρίως:

    α) Για οπαδούς του οικονομικού μοντέλου της Αλβανίας του Ενβερ Χότζα, κάποιοι δεν το κρύβουν άλλωστε,

    β) για στελέχη της κομματοκρατίας που απομυζούν την κοινωνία και πιστεύουν πως έτσι θα συνεχίσουν να το κάνουν,

    γ) για διαπλεκόμενους επιχειρηματίες,

    δ) για αποτυχημένους επιχειρηματίες που επιζητούν να επιβιώσουν με διαγραφή των δανείων και προστασία από τον διεθνή ανταγωνισμό για να μας αναγκάσουν να αγοράζουμε ακριβά κακής ποιότητας προϊόντα που αλλιώς δεν θα αγοράζαμε.

    Αυτη είναι η αλήθεια όσο και αν δεν μας αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πως να έχεις ανταγωνιστική οικονομία όταν πουλάς στο ίδιο νόμισμα με το Γερμανό. Είναι τελείως παράλογο. Πως γίνεται ενώ τα ελληνικά προιοντα δεν πουλιούνται εμείς να ανεβάζουμε τις τιμές μέσω της ανατίμησης του ευρώ.

    Η 50% υποτίμηση είναι τελείως αυθαίρετη. Αυτό που δεν είναι αυθαίρετο είναι οτι με το δρόμο που τραβάμε θα ρίξουμε το ΑΕΠ μας στο μισό και θα διπλασιάσουμε έτσι το χρέος μας.

    Η έξοδος στη δραχμή έχει προταθεί από σπουδαίους οικονομολόγους και είναι απόλυτα λογική για όποιον καταλαβαίνει στοιχειώδη οικονομικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. προς apneagr...Μάλλον δεν κατάλαβες ότι το ευρώ δεν είναι νόμισμα όπως ήταν η δραχμή...προσπαθούν να το κάνουν νόμισμα "αρπάζοντας" τον πλούτο των χωρών της Ευρωζώνης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. φίλε apneagr αφού τα λέει ο Στούπας, ο μεγάλος δημοσιογράφος έτσι πρέπει νά'ναι...

    κάτσε...μισό λεπτό.

    κάτι θυμήθηκα. Α, ναι! αυτός δεν είναι που είχε γράψει ΕΝΑ (1) βιβλίο, πως το λέγανε, πως το λέγανε...
    ά γειά σου,
    το αλφαβητάρι του χρηματιστηρίου...
    (Όλα όσα πρέπει να ξέρεις και δεν σου έχουν πει για το χρηματιστήριο)

    το 1996!

    και βάζω στοίχημα πως όταν έβγαινε ο γιάννος στις τελεοράσεις και έλεγε για έξι χιλιάδες μονάδες και για οχτώ χιλιάδες μονάδες ο Στούπας ο Κώστας έγραφε ΖΗΤΩ!
    Αγαπητέ/ή, ο Κώστας ο Στούπας - και ο κάθε Κώστας Στούπας- είναι δημοσιογράφος που καλύπτει το οικονομικό ρεπορτάζ. Και από το οικονομικό ρεπορτάζ, καλύπτει το χρηματιστήριο. Και πολύ καλά κάνει. Δεν είναι οικονομολόγος. Δεν είναι καν λογιστής. Είναι ένας άνθρωπος που, έχοντας διαλέξει στη ζωή του να υπηρετεί την κοινωνία του ως δημοσιογράφος, το πρόσωπο δηλαδή που ασχολείται με την συλλογή και τη διάδοση πληροφοριών προς το κοινό σχετικά με την επικαιρότητα, τα προβλήματα που υπάρχουν, τους ανθρώπους, τα θέματα που τους απασχολούν, την αναζήτηση της αλήθειας με λίγα λόγια, μαζί με άλλους δημοσιογράφους ποιούν την νήσσαν. Στην περίπτωσή μας όμως, θα ήθελα έναν αντικειμενικό οικονομολόγο να με πείσει πως αυτός ο δρόμος που έχουμε πάρει θα βγεί κάπου. (όχι απαραιτήτως κάπου καλά. Απλά κάπου). Γιατί, κατά πως το βλέπω εγώ, οι κυβερνώντες, αλλά και οι αντικυβερνώντες για διάφορους λόγους που δεν γνωρίζουμε, λειτουργούν με τις πράξεις και τις αποφάσεις/νόμους τους, εις βάρος των μελλοντικών γενεών.
    anyway, έχει γράψει και κάτι άλλο ο Στούπας ο Κώστας που πραγματικά αξίζει:
    «στη ζωή η προσπάθεια έχει μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα και η πράξη της δημιουργίας από το δημιούργημα».
    το έγραψε βέβαια επειδή δυο τύποι που έπιναν καφέ παραδίπλα του τον ψίλο δούλεψαν για το περιοδικό γαστρονομίας που ξεφύλλιζε, αλλά σημασία έχει ότι το έγραψε.
    Υπάρχουν λοιπόν, αγαπητέ/ή apneagr, άνθρωποι που θέλουν να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν.
    Άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο την ασέλγεια στην χώρα τους, την κοροϊδία στα μούτρα τους, το ψέμα στην καθημερινότητά τους. Πιστεύω πως ο Δημήτρης Καζάκης είναι γνώστης του αντικειμένου, γνήσιος άνθρωπος , έχει φιλότιμο και ξέρει ότι θα κριθεί κι αυτός από την ιστορία.
    Ίσως τελικά να μένει να δούμε την υστεροφημία του καθενός, αφού αυτή έρχεται πλέον πριν κλείσουμε τα μάτια μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΥΓ.
    Τον Κώστα τον Στούπα τον πάω με χίλια γιατί έχει επίπεδο:

    [...]
    ΣΆΒΒΑΤΟ, 20 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2008
    Το πάρτι της κερδοσκοπίας…
    Μπορώ με σχετική ευκολία να επιχειρηματολογήσω γιατί στα επόμενα 3-5 χρόνια 2-3 εισηγμένες στην Σοφοκλέους θάχουν υπερδεκαπλασιάσει την κεφαλαιοποίησή τους.
    [...]

    [...]
    ΔΕΥΤΈΡΑ, 31 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2007
    Η μελαγχολία των ημερών
    Δίπλα ακριβώς, δυο προλετάριοι της ζωής πίνουν τον καφέ τους μέσα σε τεράστια ποτήρια γεμάτα παγάκια. Έχουν αραδιάσει πάνω στο τραπέζι τρία – τέσσερα κινητά, πακέτα με τσιγάρα, κλειδιά και ένα μάτσο πολύχρωμες αθλητικές εφημερίδες.
    Σχολιάζουν σαν οπλοπολυβόλα τις φάσεις ενός μαγνητοσκοπημένου αγώνα που προβάλει σαν ξαναπλυμένη μπουγάδα, κάποια οθόνη.

    Αμφότεροι έχουν περάσει τα πενήντα και καλπάζουν αμέριμνοι προς την τελική αναμέτρηση, σαν γρεναδιέροι του Ναπολέοντα πριν τον λασπωμένο κάμπο του Βατερλό.
    Ο ένας έχει μια κοτσίδα και υποχείλια υποψία από γενάκι. Υπολείμματα και τα δυο, συναπαντήματος της νεότητας με κάποιο από τα παράλληλα ρεύματα που συνόδευσαν κάποια πολιτισμική καταιγίδα.
    Η εμφάνιση του άλλου, αντλεί υποδείγματα από κάποια άγονη γραμμή της λαϊκής μουσικής. Από αυτές που διαθέτουν γιάφκες εκκωφαντικής τελετουργίας στην εθνική οδό.
    […]

    Και τώρα το κορυφαίο:
    […]
    Προφανώς, έχοντας παρατηρήσει κάποιες από τις συνταγές του περιοδικού γαστρονομίας που ξεφυλλίζω, πριν καν ανοίξω της κυριακάτικη εφημερίδα μου, ο ένας εκ των δυο τρις στασίμων στο εξατάξιο της εξέλιξης του είδους, σχολιάζει στον άλλο: «Μ’ αρέσει να τρώω αυτές τις συνταγές, αλλά να τις έχουν μαγειρέψει άλλοι…» και σκάει στα γέλια.
    […]

    Εκεί που καταλήγω τελικά, για να μην κουράζω κιόλας, είναι ότι:
    Τίποτα δεν είναι τόσο δυσάρεστο και μάλιστα τόσο επικίνδυνο, όσο το να μη γνωρίζεις τους λόγους που αντιτίθενται στη λογική.

    Κε Καζάκη, η τελευταία πρόταση είναι για εσάς και ναι, την έχει γράψει ο Κώστας ο Στούπας.
    Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ apnearg

    Λέτε ότι όσοι υποστηρίζουν τη δραχμή είναι άτομα με αγκυλώσεις και συγκεκριμένα πρόκειται κυρίως:

    α) Για οπαδούς του οικονομικού μοντέλου της Αλβανίας του Ενβερ Χότζα, κάποιοι δεν το κρύβουν άλλωστε.
    Θα μπορούσατε να αναφέρετε τη Νορβηγία η οποία έχει δικό της νόμισμα αλλά προτιμάτε να αναφέρετε την Αλβανία. Γιατί;

    β) για στελέχη της κομματοκρατίας που απομυζούν την κοινωνία και πιστεύουν πως έτσι θα συνεχίσουν να το κάνουν.
    Αν δε κάνω λάθος εμείς τώρα έχουμε ευρώ, ε; Δεν έχουμε κομματοκρατία που απομυζά την κοινωνία και που πιστεύει ότι έτσι θα συνεχίσει να κάνει;

    γ) για διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.
    Ήμαρτον. Είμαστε στο ευρώ. Από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες άλλο τίποτα. Η δραχμή σας φταίει;

    δ) για αποτυχημένους επιχειρηματίες που επιζητούν να επιβιώσουν με διαγραφή των δανείων και προστασία από τον διεθνή ανταγωνισμό για να μας αναγκάσουν να αγοράζουμε ακριβά κακής ποιότητας προϊόντα που αλλιώς δεν θα αγοράζαμε.
    Μα... είμαστε στο ευρώ. Δηλαδή δεν έχουμε αποτυχημένους επιχειρηματίες ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ που επιζητούν να επιβιώσουν με κάθε αθέμιτο για να μας αναγκάσουν να αγοράζουμε ακριβά κακής ποιότητας προϊόντα που αλλιώς δεν θα αγοράζαμε;

    Εντάξει. Κατανοώ ότι δεν γνωρίζετε πολλά για το θέμα. Ούτε εγώ άλλωστε. Αυτό δεν είναι δικαιολογία για να στερηθούμε και την κοινή λογική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μέσα από αυτόν τον διαρκή εκφοβισμό-εκβιασμό ‘μνημόνιο ή χρεοκοπία’, και καθώς όλο και περισσότεροι από εμάς τους απλούς πολίτες συζητάμε την εναλλακτική λύση, αυτή που μας παρουσιάζουν σαν ‘εφιάλτη’, την επιστροφή στην δραχμή, αναρωτιέμαι κι εγώ όπως και οι υπόλοιποι: Γιατί είναι τόσο ‘εφιαλτική’ η δραχμή;

    Και μιας και ανήκω στην μικρομεσαία αστική τάξη, χωρίς να ανήκω σε κανέναν κομματικό χώρο ή συνδικαλιστική ομάδα ή οτιδήποτε άλλο, θα ήθελα να ρωτήσω τους ΄δικούς’ μου: Γιατί να μην θέσουμε το ερώτημα ανάποδα, βρε παιδιά; Δεν είναι εφιαλτικό το ευρώ; Τι κερδίσαμε από τότε που μπήκαμε σε αυτό; Είδαμε να ανεβαίνουν τα εισοδήματα μας; Είδαμε να φτηναίνουν οι αγορές; Είδαμε να μεγαλώνει η αγορά εργασίας; Τι ακριβώς είδαμε;

    Οι περισσότεροι τρομάζουμε με το ενδεχόμενο της εκτόξευσης των τιμών των εισαγομένων προϊόντων αν γυρίσουμε σε δραχμή. Ότι δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τίποτα.
    Γιατί, τώρα μπορούμε;
    Μπορούμε να αγοράσουμε βενζίνη; Μπορούμε να αγοράσουμε αυτοκίνητο; Μπορούμε να χτίσουμε ένα σπίτι; Με μηδέν εισόδημα σε ευρώ δεν αγοράζεις τίποτα, ούτε καν από την εγχώρια αγορά. Και δεν είμαστε καν στο τέλος της κατρακύλας. Όταν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας οι μισθοί θα φτάσουν στα 200 ευρώ -για όποιον τυχερό θα έχει δουλειά- τι θα μπορεί να αγοράσει;

    Κάποιοι λένε ‘θέλετε να γυρίσουμε στην δεκαετία του ’80;’ Τι ακριβώς εννοούν με αυτό; Εννοούν τις υποτιμήσεις της δραχμής που γινόντουσαν; Οι υποτιμήσεις δεν είναι έργο ενός νομίσματος αλλά αυτών που το διαχειρίζονται, είναι έργο πολιτικής. Αντικατοπτρίζει το αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης πολιτικής όλων αυτών των λεγόμενων ‘πολιτικών’ που μας ισοπέδωσαν χρόνια τώρα.

    Θα χάσουμε λένε την μισή αξία των κεφαλαίων που έχουμε τώρα. Γιατί, πόσοι έχουμε κεφάλαια; Και πόσο νομίζουμε, όσοι έχουμε κάποιες λίγες καταθέσεις, ότι θα τις έχουμε ακόμα; Υπάρχουν εκεί για να μας τις πάρουν μέσω ολοένα και μεγαλύτερων φόρων, ή για συντηρήσουμε τους εαυτούς μας όσο δεν έχουμε εργασία. Και μετά;

    Σήμερα, οι μόνοι που κερδίζουν από το ευρώ είναι οι τράπεζες, οι κερδοσκόποι και οι κεφαλαιοκράτες. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους τι είναι; Ποιο το κέρδος; Μήπως τελικά ο φόβος για την δραχμή δεν είναι ένας οικονομικός φόβος, αλλά ο μοντέρνος φόβος που καλλιεργήθηκε στον νεοέλληνα και που στηρίζεται στο ‘πρεστίζ’ και στο ‘κύρος’; Πως θα ‘απαξιωθεί’ στα μάτια των ‘ισότιμων’ ευρωπαίων πολιτών; Πως κάποτε βγήκαμε από την ελληνική ‘μιζέρια’, ντυθήκαμε-μιλήσαμε-συμπεριφερθήκαμε όπως οι υπόλοιποι ‘πολιτισμένοι’ ευρωπαίοι, και είναι ντροπή να γυρίσουμε πίσω; Μήπως είναι ο ίδιος φόβος που μας αναγκάζει να αγοράζουμε ένα i-phone αντί για ένα απλό κινητό, όπως προστάζουν οι επιταγές της εικόνας του σύγχρονου κοσμοπολίτη; Μήπως τελικά είναι ο φόβος της απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας;

    Και στο κάτω κάτω, ποιον πολιτισμό υπηρετούμε με το ευρώ; Τον πολιτισμό μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και ποιον πολιτισμό έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Του κατακερματισμού και της χρεοκοπίας; Και γιατί να ακολουθούμε πειθήνια την νομισματική ισότητα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους; Οι Έλληνες έδωσαν τον πολιτισμό, οι Έλληνες έδωσαν την δημοκρατία, δεν αξίζει μια χώρα που είναι παγκόσμιο σύμβολο να έχει το δικό της νόμισμα;

    Πιστεύω ακράδαντα πως σαν χώρα έχουμε τους φυσικούς πόρους, αλλιώς κανένας ‘ευρωμεσσίας’ δεν θα μας δάνειζε με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία. Όπως και πιστεύω ακράδαντα πως σαν Έλληνες έχουμε την ευφυΐα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι οικονομική ελευθερία και ανθρώπους να δουλέψουν επιτέλους για το συμφέρον της Ελλάδας.

    Γιατί όμως δεν βλέπουμε ποτέ την δυνατότητα να φτιάξουμε ένα δικό μας νόμισμα που μπορεί τελικά και να ξεπεράσει την αξία ενός ευρώ; Γιατί οι απαράδεκτοι πολιτικοί μας κατάφεραν και έβγαλαν έξω από το λεξιλόγιο μας την λέξη ‘ανατίμηση’. Γιατί δεν μας έμαθαν τίποτα άλλο πέρα από την ηττοπάθεια, τον πεσιμισμό και την μιζέρια. Γιατί γίναμε υποτελείς και με σκυμμένο σβέρκο, και που μάθαμε να αναζητάμε την ‘σωτηρία’ της κηδεμονίας και του δυνατού αφέντη.

    Μήπως, απλώς, το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει να δημιουργείς από το να ασπάζεσαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλοι, μερικά ερωτήματα σε σχέση με την αστεία έως καταστροφική κατά την άποψή μου πρόταση για επιστροφή στη δραχμή:

    Πώς γίνεται πρακτικά; Ανακοινώνεται μια Παρασκευή απόγευμα αφού κλείσουν οι τράπεζες; Πώς θα έχουν κοπεί δραχμές στο μεταξύ χωρίς κανένας να το μάθει; Και αν το μάθουν δεν θα τρέξει όλος ο κόσμος να πάρει όποια ευρώ έχει στις τράπεζες με αποτέλεσμα να καταρρεύσει όλο το σύστημα; Σε ποιά ισοτιμία θα είναι η δραχμή με τα ξένα νομίσματα; Και αν ο κόσμος φοβηθεί ότι η ισοτιμία θα πέσει και πάει Δευτέρα πρωί να πάρει αμέσως τις δραχμές του για να τις μετατρέψει πάλι σε ευρώ; Θα απαγορεύσει κάποιος τη συναλλαγή; Τι γίνεται με τις εταιρίες που χρωστούν χρήματα σε προμηθευτές του εξωτερικού; Ποιός ξένος θα θέλει να κρατάει δραχμές (για να υπάρχει οποιαδήποτε ισοτιμία) και για ποιό λόγο; Γιατί ο ξένος τουρίστας που έρχεται εδώ να μην πληρώνει σε δολλάρια ή ευρώ, που ήταν το νόμισμα "ασφαλείας" των πρώην ανατολικών χωρών με το οποίο πλήρωνες όποιον ήθελες, από τον ταξιτζή ως το ξενοδοχείο και τα μαγαζιά; Αν κανείς δε θέλει να κρατάει δραχμές πώς θα βρίσκουμε ξένο συνάλλαγμα; Μήπως είμαστε αυτάρκης χώρα που δεν χρειάζεται εισαγωγές; Κοίταξε ο σοβαρός κύριος Καζάκης το ισοζύγιο τροφίμων της χώρας; Αν το κοίταζε θα διαπίστωνε ότι είναι αρνητικό, δηλαδή δεν παράγουμε καν όσα χρειαζόμαστε για να φάμε. Πώς θα παράγουμε χωρίς εισαγόμενα καύσιμα; Με την αξίνα και το τσαπί; Από πού ακριβώς αντλούμε τη βεβαιότητα ότι η χώρα μας είναι γεμάτη με φυσικούς πόρους; Υπάρχουν τίποτα μελέτες με συγκεκριμένα στοιχεία, ή μήπως πρόκειται για φαντασιώσεις και μυθοπλασίες; Και αν όχι, μήπως έχει κάνει κανείς έναν σοβαρό υπολογισμό για το χρόνο που χρειάζεται αυτός ο "τεράστιος φυσικός πλούτος" για να γίνει εκμεταλλεύσιμος; Στο μεταξύ θα εγκαταστήσουμε μήπως κανένα σύστημα Πολ Ποτ να βολευτούμε; Και τι θα γίνει, "σοβαρέ" κύριε Καζάκη, με όλους εμάς τους υπόλοιπους που δε γουστάρουμε το σοσιαλισμό σας; Γιατί δε βγαίνετε να πείτε ότι θέλετε κλειστή οικονομία, απομόνωση και σοσιαλισμό / κομμουνισμό, αντί να κρύβεστε πίσω από τη δήθεν "λύση" της δραχμής και όποιον κοροϊδέψουμε; Για βάλτε λοιπόν το δίλημμα πιο αληθινά, χωρίς υποκρισίες, μανδύες και υπεκφυγές, βγάλτε τη μάσκα και ρωτήστε τότε ευθέως τους πολίτες αν θέλουν, εκτός από την οικονομική τους ελευθερία (που έχει κινδύνους στον άτιμο τον καπιταλισμό) να στερηθούν και την πολιτική τους... Ενημερώστε και τον κ. Κρητικού, που θεωρεί αφελώς ότι πρεσβεύετε τη δημοκρατία για την οποία είναι υπερήφανος ως Έλλην μιας και τη γνωρίσαμε στους κουτόφραγκους και όχι τη δικτατορία του ΜΗ προλεταριάτου. Πείτε του ακριβώς πόση οικονομική ελευθερία θα έχει σε ένα καθεστώς που δεν θα του αναγνωρίζετε ατομική ιδιοκτησία. Ελάτε λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Επιτρέψτε μου να συνεισφέρω στην παραπάνω συζήτηση ως εξής: "Αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση (κλικ εδώ) στα 'λογικά' ανεξήγητα που βιώνουμε στην Ελλάδα, π.χ. αύξηση τιμάριθμου, αύξηση φόρων κλπ. εν μέσω βαθιάς (τεχνητής;) ύφεσης και οικονομικής κατάρρευσης. Μέσα στο γενικό μπάχαλο τού σοκ και δέους που συστηματικά μάς επιβάλλεται από το κράτος, βλέπουμε πλέον μόνο δέντρα και όχι το δάσος. "Όταν έχεις αποκλείσει το αδύνατο, ό,τι απομένει, όσο και αν φαίνεται απίθανο, πρέπει να είναι η αλήθεια" (Σέρλοκ Χολμς)..."

    http://greeksynthesis.blogspot.com/2011/06/qe-quantitative-easing.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπητέ exo, πριν με ενημερώσει ο κ. Καζάκης για τα σκοτεινά του κίνητρα, ή για τις κρυφές του ανομολόγητες πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό-αθλητικές του φιλοδοξίες (που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου), θα προτιμούσα να με ενημέρωνες εσύ για μια εναλλακτική λύση στα προβλήματα μας, ή έστω να προσφέρεις επικοδομητικά στην συζήτηση, ή έστω να παρουσιάσεις κάτι περισσότερο από τις (αναμφίβολα μεγάλες) δυσκολίες που θα είχε μια επιστροφή στην δραχμή. Αν μπορούσες, μιας και εγώ όπως και όλοι οι υπόλοιποι απλοί πολίτες σαν και μένα ψάχνουμε μια διέξοδο, θα το εκτιμούσα αν μου παρουσίαζες μια εναλλακτική λύση, ή, αν δεν την έχεις, ας μου έλεγες τουλάχιστον πως θα φανταζόσουν την Ελλάδα σε είκοσι χρόνια από σήμερα, με τα μέτρα που εσύ θα θεωρούσες εφικτά στην σημερινή μας κατάσταση. Αν, βέβαια, η δική σου αντιπρόταση είναι να κατεβάσουμε κι άλλο τα παντελόνια και να προσφέρουμε τα οπίσθια μας οικιοθελώς, ή ότι το μέλλον μας θα είναι η παραμονή στις πλατείες αλλά αυτή τη φορά γιατί δεν θα έχουμε πού να μείνουμε, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Αρκετά με τον βιασμό.
    Να ξέρεις ότι καταλαβαίνω απόλυτα τις δυσκολίες που ανέφερες για να περάσουμε σε δραχμή, αλλά μιας και δεν φαίνεσαι να πολυσυμφωνείς με τον Ανίβα, αυτά είναι τα εμπόδια και όχι ο στόχος, ούτε μια μακροπρόθεσμη πολιτική, ή, αν προτιμάς, το όραμα.
    Και για να σε προλάβω, μιας και εκτός από αφελή θα με πεις και ρομαντικό, ναι, πιστεύω ότι το όραμα είναι αυτό που χρειάζεται και αυτό που οδηγεί κάπου, και όχι το 'όπου φυσά ο άνεμος πάω'.
    Πες μου λοιπόν την δική σου λύση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είναι εύκολο να με ενημερώσετε εάν και πότε θα υπάρξει απάντηση στο ερώτημα που υπέβαλα στις 6/6;Η μήπως τα γράφουμε για να περνά η ώρα;Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η εναλλακτική πρόταση στην εφαρμοζόμενη πολιτική εις βάρος των λαών της Ευρώπης, δίνεται στις πλατείες της. Η επιστροφή στην δραχμή, μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή. Τώρα όμως δίνουμε μάχη. Πορτογάλοι, Ισπανοί, Έλληνες, Γάλλοι (αν και δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι στις πλατείες από τις 15/5) αλλά και άλλοι, διαδηλώνουν ειρηνικά απαιτώντας άμεση δημοκρατία τώρα.
    Είναι τεράστιο σφάλμα του κύριου Καζάκη, η διάσπαση του κινήματος πολιτών, σε ένα ιστορικό γεγονός για ολόκληρη την Ευρώπη. Συνειδητοποιούμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι μοναδικό στην ιστορία; Αν όχι, να το συνειδητοποιήσουμε και αντί να επιλέγουμε διασπαστικές στρατηγικές να ενισχύσουμε αυτό που συμβαίνει. Στις πλατείες γράφεται ιστορία. Η δραχμή μπορεί να περιμένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή