Οι Βρετανοί ψήφισαν Brexit αγνοώντας απειλές, εκφοβισμούς και τερατολογίες.

Πανικός στους επαγγελματίες του διχασμού, του εμφυλίου και του ευρωπαϊκού ρατσισμού. Η Βρετανία ψήφισε BREXIT, δίνοντας αδιαμφισβήτητη εντολή στον Μπόρις Τζόνσον «Get the Brexit done», δηλαδή να φύγει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό ήταν άλλωστε και το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας των Τόρηδων.

Το BBC προβλέπει ότι οι Συντηρητικοί με 43,6% των ψήφων κερδίζουν συνολικά 364 έδρες, το Εργατικό Κόμμα με 32,2%, κερδίζει 203 έδρες. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με 11,5% κερδίζουν 12 έδρες, ενώ το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα με 3,8% των ψήφων, κερδίζει 48 έδρες. Ένα κόμμα χρειάζεται 326 βουλευτές για να έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο βρετανικό κοινοβούλιο.

«Αυτές οι εκλογές σηματοδοτούν το γεγονός ότι η διεκπεραίωση του Brexit είναι τώρα η αδιάψευστη, ακαταμάχητη και αδιαμφισβήτητη απόφαση του βρετανικού λαού. Και μ’ αυτές τις εκλογές πιστεύω ότι τερματίζουμε όλες αυτές τις ποταπές και άθλιες απειλές ενός δεύτερου δημοψηφίσματος», δήλωσε ο Τζόνσον αποδίδοντας το πραγματικό περιεχόμενο του εκλογικού αποτελέσματος.

Σχεδόν τρία ολόκληρα χρόνια μετά την επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (γνωστής ως Συνθήκης της Λισαβώνας) από την τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας Μέι στις 29 Μαρτίου 2017, κι ένα ολόκληρο μπαράζ τρισάθλιων επιθέσεων εναντίον των απλών Βρετανών πολιτών με σκοπό ετσιθελικά και πραξικοπηματικά να ανατραπεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου 2016 ώστε η Βρετανία να παραμείνει μέλος της ΕΕ, οι Βρετανοί και κυρίως ο απλός κόσμος της δουλειάς επιβεβαίωσε περίτρανα την αρχική του απόφαση. Να φύγει οριστικά η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πού βρίσκονται άραγε σήμερα όλοι αυτοί που προδίκαζαν μέχρι και χθες ότι οι Βρετανοί έχουν αναθεωρήσει την απόφασή τους για έξοδο από την ΕΕ; Πού είναι όλοι αυτοί που εκθείαζαν τα πραξικοπήματα του κοινοβουλίου, όπου μια ανίερη συμμαχία εργατικών, νεοφιλελεύθερων, εθνικιστών και κάθε λογής ευρωπαϊκού φρούτου, επιχειρούσαν να αποτρέψουν με κάθε μέσο την υλοποίηση του Brexit;

Πού είναι όλοι αυτοί που δεν επέδειξαν ούτε καν την πιο στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία και έτρεξαν εξαρχής να συνταχθούν με το δικαστικό πραξικόπημα του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο βάφτισε το δημοψήφισμα «συμβουλευτικό» και επιχείρησε να ανατρέψει την ετυμηγορία της πλειοψηφίας με κατάπτυστα ιδεολογικά κλισέ που επιστρέφουν την συνταγματική τάξη της Βρετανίας στην εποχή προ του Κρόμγουελ; Μόνο που αυτή τη φορά τα ιστορικά απολιθώματα του ανώτατου δικαστηρίου, δεν υπερασπίστηκαν την απόλυτη μοναρχία έναντι του λαού, όπως έκαναν τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν, αλλά την απολυταρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι της πλειοψηφίας των Βρετανών πολιτών.

Που είναι όλοι αυτοί που λοιδόρησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τον Βρετανό εργαζόμενο για την αμετακίνητη απόφασή του να βγάλει την χώρα του από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Που είναι όλοι αυτοί που χαρακτήριζαν ρατσιστές, φασίστες, ακροδεξιούς τους εργαζόμενους βρετανούς στην πόλη και στην ύπαιθρο, ειδικά εκείνους που βιώνουν την πιο σκληρή και αδίστακτη πλευρά ενός ασύδοτου καπιταλισμού – πιο ασύδοτου και πιο αδίστακτου ακόμη και σε σύγκριση μ’ εκείνον που θέλησε να επιβάλλει η Θάτσερ – ο οποίος επιβλήθηκε πρώτα και κύρια χάρις στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση; Με πρωτεγράτη, ας μην ξεχνάμε, τον σεσημασμένο εγκληματία πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, Εργατικό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ.

Όλοι αυτοί σήμερα βρίσκονται σε πανικό. Ο κ. Κόρμπιν, ηγέτης των Εργατικών, που υπέστησαν πανωλεθρία, ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να τεθεί επικεφαλής του κόμματός του σε άλλη αναμέτρηση. Ότι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο. Πλήρωσε και δικαίως την ταξική, πολιτική και ιδεολογική του ανικανότητα να αντιληφθεί, αλλά και να υπερασπιστεί το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, πρωτίστως της εργατικής τάξης, το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση και την λαϊκή κυριαρχία. Η ηγεσία των εργατικών είναι αδύνατο να κατανοήσει, αυτό που εύκολα αντιλαμβάνεται ακόμη και ο πιο πολιτικά αδαής εργάτης, ότι όταν διακυβεύεται η εθνική κυριαρχία της χώρα σου, το πρώτο και βασικό μέλημα είναι η υπεράσπισή της. Μιας και χωρίς αυτήν δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιώματα και κατακτήσεις για τις κατώτερες τάξεις. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν αντιπροσωπευτική δημοκρατία για το λαό.

Ο κ. Κόρμπιν και οι συν αυτώ θεώρησαν ότι μπορούν να χειραγωγήσουν τις εργατικές μάζες και να τις αποπροσανατολίσουν από το κυρίαρχο ζήτημα, κουνώντας το σκιάχτρο του θατσερισμού των Τόρηδων, αλλά και επιχειρώντας να στρέψουν την πολιτική αντιπαράθεση στην άλλη πολιτική που δήθεν προτείνουν. Καθώς οι ψηφοφόροι προσέρχονταν στα εκλογικά κέντρα, ο Κόρμπιν δήλωνε τα εξής: «Ο Μπόρις Τζόνσον θα πουλήσει το ΕΣΥ μας και αυτό είναι το ζήτημα. Σήμερα, ψηφίστε για να σώσετε το ΕΣΥ μας. Ψηφίστε για αύξηση μισθών. Ψηφίστε για δωρεάν παιδική μέριμνα. Ψηφίστε για χαμηλότερες τιμές και λογαριασμούς. Ψηφίστε για πραγματική αλλαγή. Ψηφίστε τους Εργατικούς.»

Οι εργαζόμενες τάξεις της Βρετανία και κυρίως τα πιο καταπονημένα στρώματα της εργατικής τάξης, άκουσαν και ξανάκουσαν τον Κόρμπιν να υπόσχεται δωρεάν υγεία και κοινωνική πρόνοια, αυξήσεις των μισθών, εθνικοποιήσεις στρατηγικών τομέων, καταπολέμηση της ανεργίας, κοκ, αλλά δεν άκουσαν ούτε αυτόν, ούτε κανέναν άλλο από την ηγεσία των Εργατικών να εξηγεί το «πώς». Δηλαδή, «πώς» μπορούν να γίνουν όλα αυτά υπό καθεστώς ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και προσώπων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Οι εργάτες έχουν πλέον αρκετή εμπειρία. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους κόστισε και τους κοστίζει πολύ ακριβά σε μισθούς, δουλειές και κοινωνικές κατακτήσεις. Κι κυρίως γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο η χώρα τους βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν καμιά δυνατότητα να επιβάλλουν αλλαγή της πολιτικής υπέρ τους. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να αλλάζουν τις κυβερνήσεις, αλλά δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τις πολιτικές σε βάρος τους.

Επομένως, οι βρετανοί εργαζόμενοι και κυρίως τα πιο καταπονημένα και φτωχά στρώματα της εργατικής τάξης, που άλλοτε αποτελούσαν τα κοινωνικά και εκλογικά θεμέλια του Εργατικού Κόμματος, γνωρίζουν πολύ καλά, κάτι που ο Κόρμπιν, η ηγεσία των Εργατικών κι όλοι οι συμβουλάτορές τους θέλουν να αγνοούν. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το ΕΣΥ (NHS), για την κοινωνική πρόνοια, για τους μισθούς και τη δουλειά του εργαζόμενου στη Βρετανία προέρχεται όχι από τους Τόρυδες, αλλά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε μια Βρετανία εκτός της ΕΕ οι εργαζόμενες τάξεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι μπορούν να ξεφορτωθούν τους Τόρυδες, το Τζόνσον και τον Θατσερισμό τους. Το έχουν καταφέρει στο παρελθόν. Με τη Βρετανία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν τους πέφτει καν λόγος για την βασική κατεύθυνση των πολιτικών που εφαρμόζονται.

Κι αυτό δεν τους επιβεβαιώνει μόνο η εμπειρία τους από την κατάσταση που βιώνουν στη χώρα τους, αλλά και από ότι συμβαίνει στο σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα 20 και πλέον χρόνια λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την επιβολή των «κοινοτικών ελευθεριών» για το κεφάλαιο και τις αγορές, οι εργαζόμενοι ακόμη και των πιο ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης έχασαν σχεδόν όλες τις βασικές κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις τους, που είχαν εξασφαλίσει με ταξικούς αγώνες δύο αιώνων. Η κατάσταση των εργαζομένων της ΕΕ όλο και περισσότερο πλησιάζει στην εποχή της πρωταρχικής βιομηχανικής επανάστασης. Σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε ο κοινωνικός δαρβινισμός, ο οποίος σήμερα έχει μετονομαστεί σε νεοφιλελευθερισμό.

Να γιατί το Brexit το στήριξαν και συνεχίζουν να το στηρίζουν τα εργατικά στρώματα της Βρετανίας σε πόλη και χωριό. Οι δημοσκοπήσεις και τα Exit Poll της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά το γεγονός αυτό.

Πώς λοιπόν να πάρουν στα σοβαρά τον Κόρμπιν και τις υποσχέσεις του; Πώς είναι δυνατόν να μην τον θεωρήσουν απατεώνα της πολιτικής, όταν δεν δίστασε να συμμαχήσει εναντίον του Brexit εντός της προηγούμενης Βουλής με δυνάμεις ακραία νεοφιλελεύθερες όπως π.χ. το κόμμα των Φιλελευθέρων Δημοκρατών. Ας μην ξεχνάμε ότι στις 15 Σεπτεμβρίου φέτος ο Guy Verhofstadt μιλώντας εκ μέρους της Ευρωπαϊκής νομενκλατούρας στο συνέδριό των Φιλελεύθερων Δημοκρατών δήλωσε ευθαρσώς:

«Η παγκόσμια τάξη του αύριο δεν είναι μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε έθνη-κράτη ή χώρες. Είναι μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε αυτοκρατορίες... Ο κόσμος του αύριο είναι ένας κόσμος των αυτοκρατοριών, στον οποίο εμείς οι Ευρωπαίοι και εσείς οι Βρετανοί μπορεί να υπερασπιστείτε μόνο τα συμφέροντά σας, τον τρόπο ζωής σας, κάνοντας το μαζί σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο και μια Ευρωπαϊκή Ένωση.»

Και καταχειροκροτήθηκε. Σε ποιους απευθυνόταν ο Guy Verhofstadt, αν όχι στους πιο αδίστακτους νοσταλγούς της αυτοκρατορίας και της αποικιοκρατίας; Πόσο πιο ρατσιστές από δαύτον ήταν οι παλιοί θιασώτες των δήθεν κατώτερων και ανώτερων «φυλών», όταν ο εν λόγω Ευρωπαϊστής αρνείται το καθολικό δικαίωμα κάθε λαού στην εθνική του αυτοδιάθεση; Και τι είναι ένας λαός χωρίς αυτοδιάθεση στη χώρα τους, εκτός από δούλος ή δουλοπάροικος;

Ο κ. Κόρμπιν και οι συν αυτώ δεν βρήκαν τίποτε το προβληματικό σε μια πολιτική δύναμη που διεκδικεί την αντικατάσταση της παλιάς βρετανικής αυτοκρατορίας με μια σύγχρονη υπερεθνική αυτοκρατορία, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χέρι με χέρι στο προηγούμενο κοινοβούλιο προχωρούσαν σε πραξικοπήματα μόνο και μόνο για να μην περάσει το Brexit.

Ούτε φυσικά προβλημάτισε τον κ. Κόρμπιν και την ηγεσία των Εργατικών η ανάλογη συμπόρευση με το ακροδεξιό Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα. Προκειμένου να μην περάσει το Brexit οι εργατοπατέρες του Κόρμπιν δεν βρήκαν κανένα πρόβλημα στον ακραίο εθνικισμό του συγκεκριμένου κόμματος, το οποίο επιδιώκει στο όνομα ενός ιδιότυπου φυλετικού ρατσισμού να αποσπάσει την Σκωτία από τη Βρετανία και να την πουλήσει – ίσως σε καλύτερη τιμή, απ’ ότι εξασφάλιζαν οι παλιοί φεουδάρχες της Σκωτίας όταν πουλούσαν τον εαυτό τους και τους κολλήγους τους στον Άγγλο μονάρχη – στην αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πώς λοιπόν να πείσει ο Κόρμπιν όταν αντιτάχθηκε ακόμη και στις πιο στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης, που για δεκαετίες χειραγωγεί το κόμμα του και συμπαρατάχθηκε στο προηγούμενο κοινοβούλιο μ’ έναν συρφετό από αποστάτες βουλευτές του City, υστερικούς νεοφιλελεύθερους οπαδούς του αυτοκρατορικού μεγαλείου της ΕΕ, ακραίους εθνικιστές και ρατσιστές, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν τη Βρετανία να τυλίγεται στις φλόγες ενός νέου πολέμου αποχωρισμού και διάσπασης του Ηνωμένου Βασιλείου. Με τις ευλογίες του τραπεζικού καρτέλ. Μέχρι και το Bloomberg, ένας από τους ιδιοπαθείς εκπροσώπους του πιο αδίστακτου και παρασιτικού πλούτου παγκόσμια, δεν μπόρεσε να κρύψει όλο το προηγούμενο διάστημα τις προτιμήσεις του για τους Εργατικούς. Αρκεί να αποτρέψουν το Brexit.

Πώς λοιπόν να μην πιάνει πανικός όλους αυτούς του επαγγελματίες της πολιτικής απάτης. Και φυσικά αμετανόητοι και ανίκανοι να διδαχθούν πετάνε τις μάσκες για να δείξουν το φασιστικό τους πρόσωπο. «Το Exit Poll του BBC προβλέπει ότι οι Τόρης θα έχουν 70+ έδρες. Αν ναι - μια νίκη των γέρων έναντι των νέων, των ρατσιστών έναντι των ανθρώπων του χρώματος, του εγωισμού έναντι του πλανήτη. Η Σκωτία θα εγκαταλείψει το Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, δεν φαίνεται σωστό σε σχέση με το επί τόπου.» Τάδε έφη δια του διαδικτύου ο Paul Mason μέγας συμβουλάτορας του Κόρμπιν και θιασώτης του διπλού νομίσματος!

Πόσο βαθιά ρατσιστής – του παλιού γνωστού είδους που ήξερε να επιβάλει τα συμφέροντα του «πλανήτη» ή της «οικουμένης» πάνω στους «εγωισμούς» των ιθαγενών ανά την υφήλιο με γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις – πρέπει να είναι κάποιος σαν τον κ. Mason, όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί το προφανές. Το γεγονός δηλαδή ότι η πλειοψηφία των Βρετανών και μάλιστα των πιο ταπεινών και καταφρονημένων από τις εργαζόμενες τάξεις, διεκδικούν το δικαίωμα της εθνικής τους αυτοδιάθεσης. Το δικαίωμα να έχουν φωνή. Το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί στον τόπο τους.

Πόσο βαθιά ιμπεριαλιστής πρέπει να είναι κανείς για να μην αντιλαμβάνεται κάτι τόσο προφανές;

Το εκλογικό αποτέλεσμα εξασφαλίζει ότι η Βρετανία θα προχωρήσει σε Brexit; Όχι. Διαλύει απλά το παραμύθι της επίσημης προπαγάνδας ότι οι Βρετανοί άλλαξαν γνώμη. Οι αυτοκρατορικές δυνάμεις των Ευρωπαϊστών ανασυντάσσονται για να εμποδίσουν την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Και η εξαγορά θα πάει σύννεφο. Όπως και στην προηγούμενη Βουλή.

Άλλωστε οι τόρηδες μπορεί να κέρδισαν την κοινοβουλευτική τους αυτοδυναμία με σημαία το Get the Brexit Done, αλλά δεν αρκεί αυτό. Τι θα προτάξουν; Το καθαρό Brexit, ή μια συμφωνία με την ΕΕ, που μπορεί να βαφτιστεί Brexit, χωρίς να είναι Brexit; Πόσο θα αντέξει η καινούργια συμπαγής κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Τζόνσον στην γοητεία της αποστασίας; Μην ξεχνάμε ότι είναι πολλά τα λεφτά που παίζονται για το τραπεζικό καρτέλ της Ευρώπης.

Και κυρίως πώς θα μπορέσει να χειριστεί τις απειλές για απόσπαση της Σκωτίας και της βόρειας Ιρλανδίας, τώρα που επικράτησε το Σιν Φέιν, από τη Βρετανία; Κι αυτό μάλλον θα είναι ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά που πρόκειται να χρησιμοποιήσουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αυτοκρατορικής Ευρώπης, προκειμένου να αποτρέψουν, ή να νοθεύσουν σε βαθμό ανυπαρξίας το επιδιωκόμενο Brexit.

Η μόνη αποτελεσματική απάντηση στις απειλές εμφυλίου και διαμελισμού των Ιάγων της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι η άμεση, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ με ταυτόχρονη ενίσχυση της θέσης και των κοινωνικών δικαιωμάτων της εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μόνο μια επιστροφή στην οικονομική και κοινωνική πολιτική των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων με μοχλό τις εθνικοποιήσεις, το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, την πλήρη και σταθερή απασχόληση με υψηλές αμοιβές, με δουλειές κυρίως σ’ έναν δυναμικά αναπτυσσόμενο και σύγχρονο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, μπορεί να αποτρέψει τις επιδιώξεις διαμελισμού της Βρετανίας από τις δυνάμεις της αυτοκρατορικής Ευρώπης.

Μπορούν να ανταποκριθούν σε μια τέτοια πρόκληση οι Τόρηδες του Τζόνσον;

Αν όχι, τότε ένα είναι σίγουρο. Ο διχασμός με επίκεντρο το Brexit θα δυναμώσει και θα βαθύνει ακόμη περισσότερο. Θα πάρει πρωτοφανείς ταξικές διαστάσεις. Πρωτοφανείς ακόμη και για την ιστορία της Βρετανίας.