Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Ο πουριτανισμός της δεξιάς και της αριστεράς απειλεί με ευνουχισμό τον λαό μας


Δεν μπορεί, θα το έχετε σκεφτεί κι εσείς. Γιατί οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους, τα εγχώρια, αλλά κυρίως τα ξένα, επιμένουν στην ίδια πολιτική, στις ίδιες συνταγές, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να δώσουν κάποια λύση; Δεν σκέφτονται τις συνέπειες; Δεν φοβούνται; Γιατί τέτοια μανία να συνεχίσουν στον ίδιο μονόδρομο που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή;
Το πώς σκέφτονται σήμερα οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους έχει ελάχιστη σχέση με οποιαδήποτε μορφή επιστήμης. Οι λογικές τους αντλούνται περισσότερο από μια προτεσταντική «εγκόσμια» θεολογία, ένα είδος σύγχρονου πουριτανισμού, που έχει συνεπάρει βαθιά το επίσημο πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα. Ένας γερμανός καθηγητής της Χαϊδελβέργης των αρχών του 20ου αιώνα, ταυτόχρονα θεολόγος, φιλόσοφος και νομοδιδάσκαλος, έγραφε για το πνεύμα του προτεσταντισμού τα εξής: «Η προσωπική αφοσίωση στην δουλειά και το κέρδος, η οποία αποτελεί τον ακούσιο και ασυνείδητο ασκητισμό του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ο γόνος ενός συνειδητού ‘εγκόσμιου’ ασκητισμού της δουλειάς… Το ‘πνεύμα του καλούντος’,… δίχως αγάπη για τον κόσμο, γίνεται η πηγή μιας ακούραστης και με συστηματικό τρόπο πειθαρχημένης εργατικότητας, όπου η εργασία επιδιώκεται για χάρη της εργασίας, για χάρη της θανάτωσης της σάρκας, όπου το προϊόν της εργασίας δεν προορίζεται για να καταναλωθεί με απόλαυση, αλλά με σκοπό την συνεχή αναπαραγωγή του απασχολούμενου κεφαλαίου. Από τότε που η επιθετικά ενεργητική ηθική εμπνευσμένη από το δόγμα του προκαθορισμένου προορισμού ωθεί τον εκλεκτό στην πλήρη ανάπτυξη των θεόσταλτων δυνάμεών του και του το προσφέρει ως σημάδι για να είναι σίγουρος για την επιλογή του, η εργασία γίνεται ορθολογική και συστηματική. Με την κατάρριψη του κινήτρου της ευκολίας και της απόλαυσης, ο ασκητισμός βάζει τα θεμέλια της τυραννίας της εργασίας πάνω στους ανθρώπους.»[1]
Η δουλειά για την δουλειά και όχι η δουλειά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Η δουλειά με κίνητρο τον ασκητισμό και την προσωπική επιτυχία, η οποία μετριέται με τις απολαβές και την ανάδειξη του εκλεκτού της στην εγκόσμια ιεραρχία της θρησκευτικής πίστης. Κι όχι η δουλειά που εξασφαλίζει απολαύσεις, ευημερία, ευκολίες και ελεύθερο χρόνο στην κοινωνία. Αυτή είναι η ηθική του προτεσταντισμού, ο οποίος δόξαζε από γεννησιμιού του τον ασκητισμό, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τις θυσίες, ως βασικό κίνητρο για την πρόοδο.
Το ίδιο και σήμερα. Σε μια κατάσταση απίστευτης χλιδής και πλουτισμού για πολύ λίγους, η σύγχρονη οικονομική και πολιτική θεολογία του προτεσταντισμού, εξακολουθεί να διδάσκει στην κοινωνία τον ασκητισμό και να επιδοκιμάζει την δουλειά για την δουλειά υπό οποιαδήποτε προσωπική θυσία. Μόνο όποιος πονά και ματώνει για τη δουλειά του, όποιος αναλώνεται ολόκληρος γι’ αυτήν, χωρίς να υπολογίζει κόπο και ανταμοιβές, μόνο αυτός αποτελεί το πρότυπο του εκλεκτού της σημερινής κοινωνίας, όπου η άρχουσα τάξη διδάσκει στους φτωχούς και πένητες την ασκητική ως υπέρτατη αξία. Όποιος τολμήσει να μιλήσει για ανελαστικά δικαιώματα, για κοινωνική ευημερία και προπαντός για ελεύθερο χρόνο αντάξιο των κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού, τότε αυτός δεν παρά ένας τεμπέλης, ένας λεχρίτης, ένα παράσιτο, άξιος μόνο για την υπέρτατη τιμωρία. Άξιος μόνο για να εισπράξει αυτό που ο Λούθηρος, με όλη την πατερική αγάπη και στοργή που διέκρινε το δόγμα του, υποδείκνυε στους άρχοντες όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους χωρικούς της εποχής του: «Μαχαιρώστε, χτυπήστε, σκοτώστε όποιον μπορείτε.»[2] Βλέπετε, οι χωρικοί τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις αρετές της ασκητικής λιτοδίαιτης ζωής και της πειθήνιας υπακοής στους ανώτερούς τους. «Συνεπώς,» έγραφε ο Λούθηρος, «αφήστε όποιον μπορεί να χτυπήσει, να σκοτώσει και να μαχαιρώσει, κρυφά ή φανερά, και να θυμάστε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο δηλητηριώδες, επιζήμιο, ή διαβολικό από έναν επαναστάτη. Είναι ακριβώς όπως όταν κάποιος πρέπει να σκοτώσει ένα λυσσασμένο σκυλί…»[3]
Το δόγμα αυτό βρήκε την ύψιστη δικαίωσή του στην ηθική του πουριτανού: «Η εργασία που αυτός εξιδανικεύει δεν είναι απλά μια απαίτηση που επιβάλλεται από την φύση, ή μια τιμωρία για το αμάρτημα του Αδάμ. Είναι αφεαυτού της ένα είδος ασκητικής πειθαρχίας, περισσότερο αυστηρής από οποιαδήποτε άλλο δόγμα – μια πειθαρχία που έχει επιβληθεί από την θέληση του Κυρίου και η οποία θα πρέπει να εκτελείται όχι σε απομόνωση, αλλά κατά την εμπρόθεσμη εκτέλεση των κοσμικών καθηκόντων. Δεν είναι απλά ένα οικονομικό μέσο, που θα πρέπει να αφεθεί στην άκρη όταν οι φυσικές ανάγκες έχουν ικανοποιηθεί. Είναι ένας πνευματικός σκοπός, γιατί μόνο μέσα από αυτήν η ψυχή μπορεί να βρει την υγεία της και θα πρέπει να συνεχίζεται ως ηθικό καθήκον πολύ μετά αφού πάψει να αποτελεί υλική ανάγκη… Αυτό που απαιτείται από τον Πουριτανό δεν είναι ατομικές αξιέπαινες πράξεις, αλλά μια άγια ζωή – ένα σύστημα όπου κάθε στοιχείο είναι ομαδοποιημένο γύρω από μια κεντρική ιδέα, την υπηρεσία του Θεού, από την οποία όλα τα ανησυχητικά περιττά έχουν κλαδευτεί και στην οποία έχουν υποταχθεί όλα τα άλλα επιμέρους συμφέροντα.»[4]
Ο Πουριτανός, που ίσως να προέρχεται από τους Καθαρούς του μεσαίωνα, αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο και τον κόσμο υπό το πρίσμα του καλού και του κακού. Ότι δεν συνάδει με τον Ορθό Δρόμο, τον μονόδρομο της δικής του μοναδικής αρετής, του ασκητισμού και της αποθέωσης της δουλειάς, είναι κακό και καταδικαστέο. Έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι Πουριτανοί αναγνωρίζουν μόνο ηθικά διλλήματα στην οικονομία και την πολιτική. Το έλλειμμα είναι κακό και διαβολικό, ενώ το πλεόνασμα είναι ηθικό και καλό. Η δουλειά είναι η μετουσίωση της αρετής αρκεί να μην συνοδεύεται από απαιτήσεις καλύτερης αμοιβής, μεγαλύτερης σχόλης και γενικών απολαβών. Όποιος δαπανά περισσότερα απ’ όσα εισπράττει, αυτό δεν είναι παρά απόδειξη του κακού, σπάταλου και ανήθικου τρόπου ζωής του. Η ζωή του ανθρώπου είναι μια διαρκής θυσία, ένα κακοτράχαλο μονοπάτι προς την αρετή που μόνο λίγοι μπορούν να φτάσουν. Κι επομένως τι πειράζει αν οι πολιτικές που επιβάλλονται από τον μοναδικά Ορθό Δρόμο, οδηγούν χιλιάδες σε αυτοκτονία και εκατομμύρια σε εξαθλίωση και ανεργία. Αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από προβληματικοί και ανάξιοι.
Με τον ίδιο ήθος και ύφος σήμερα, οι σημερινοί πολιτικοί επίγονοι του Πουριτανισμού μιλούν με άνεση ότι η περικοπή των συντάξεων είναι δυσάρεστη, αλλά θα γίνει, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα, καθώς μας διεμύνησε ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης. Ποια χειρότερα δεν είπε. Πάμε από το κακό στο χειρότερο, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Χαρείτε λογική. Μιλώντας στον ΣΚΑΙ (8/7), ο Γ. Βρούτσης τόνισε πως δεν νοείται ο νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας να μισθοδοτείται με 583 ευρώ και να υπάρχουν συνταξιούχοι που λαμβάνουν 1.400 ευρώ. Κι έτσι η προσωποποίηση του πιο απόλυτου κοινωνικού παράσιτου, έρχεται να κρίνει πόσο θα πρέπει να αμείβεται ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος. Όχι με βάση τις ανάγκες για επιβίωση, αλλά με βάση τους δικούς του κανόνες πίστης. Δουλειά για την δουλειά. Όποιος δεν μπορεί να δουλέψει είναι βάρος για την κοινωνία κι έτσι μόνο χαριστικά μπορεί να ζει, μόνο σαν προϊόν φιλανθρωπίας των παράσιτων του είδους του κ. Βούρτση. Arbeit macht Frei (η εργασία απελευθερώνει), έγραφαν οι ναζί ομογάλακτοι του στην πύλη του Άουσβιτς, πριν εμφανιστούν οι στρατιές «τεχνοκρατών» και μετατρέψουν αυτήν την επιτομή της πολιτικής και οικονομικής θεολογίας του πουριτανισμού σε παγκόσμιο δόγμα.
Το δυστύχημα όμως είναι πώς αυτό το πνεύμα του πουριτανισμού έχει κατακτήσει και την περιώνυμη αριστερά. Ο κοινωνικός ασκητισμός και οι θυσίες αποτελούν, υποτίθεται, πολύτιμες αρετές και για την αριστερά ιδίως για την περίοδο της όποιας μετάβασης. Δείτε, π.χ., πόσοι και πόσοι δεν εκθειάζουν τις αναγκαίες θυσίες που υποτίθεται ότι πρέπει να υποστεί η κοινωνία στο όνομα της προόδου, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού. Δεν πειράζει αν πεθάνουν χιλιάδες, δεν πειράζει αν περάσει μαρτύρια η κοινωνία προκειμένου να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία που διακατέχει την αριστερά.
Ο αριστερός πουριτανισμός διακατέχεται από δυο συναφείς εκδοχές: Η πρώτη περίπτωση είναι εκείνη του «πλάνου Β». Η δεύτερη περίπτωση είναι της λεγόμενης αντικαπιταλιστικής διεξόδου.
Το «πλάνο Β» είναι το γνωστό παραμύθι που χρησιμοποίησε προεκλογικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αποτύχει η διαπραγμάτευση με τους εταίρους της ευρωζώνης, τότε θα προχωρήσει, υποτίθεται, στο «πλάνο Β», δηλαδή την έξοδο από το ευρώ. Εδώ δεν μας απασχολεί το κατά πόσο πίστευε κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να είναι ηλίθιος κάποιος για να πιστεύει ακόμη ότι ο κ. Τσίπρας και οι δικοί του είχαν την παραμικρή πρόθεση να προχωρήσουν σε «πλάνο Β». Απλά ήταν ένα προεκλογικό τρικ για να εκμηδενίσουν την όποια εσωκομματική «αριστερή» κριτική. Και το πέτυχαν.
Όμως, ας σκεφτούμε λιγάκι το όλο σχήμα. Υπάρχουν πολλοί που το υποστηρίζουν. Ας διαπραγματευτούμε πρώτα και ύστερα αν δεν πετύχουμε τίποτε, τότε ας προχωρήσουμε στην έξοδο από το ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους. Έτσι λένε. Όσοι από αυτούς είναι καλοπροαίρετοι, απλά θα τους πούμε ότι δεν ξέρουν τι λένε, δεν έχουν επαφή με το τι συμβαίνει στην κοινωνία, με το σε ποια κατάσταση βρίσκεται η οικονομία. Έτσι, λοιπόν, σε όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια – που συχνά είναι σκέτες φαντασιώσεις – που σκαρφίζονται για να διαπραγματευτούν με τους ευρωπαίους και τους δανειστές της χώρας, δεν μας απαντούν στο εξής απλό: Πόσο χρόνο θα πάρουν οι πολυπόθητες διαπραγματεύσεις για το καλό της χώρας; Πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους θύτες ενός λαού; Εκτίμηση συνεπειών έχουν κάνει; Με άλλα λόγια για όσο αυτοί θα διαπραγματεύονται εντός του ευρώ και υπό καθεστώς ύφεσης, πόσοι ακόμη θα πεθάνουν, πόσοι θα βγουν στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Διότι αντιμετώπιση της ύφεσης εντός του ευρώ μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο, τον τρόπο της Μέρκελ. Όχι γιατί η Μέρκελ είναι κακιά και πεισματάρα, όπως νομίζει ο Τσίπρας, αλλά γιατί η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ δεν επιτρέπει άλλη πολιτική.
Και να ξαναρχόμαστε στο επίδικο ζήτημα: που τραβούν την κόκκινη γραμμή της δικής τους διαπραγμάτευσης όσοι θεωρούν ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, είναι «πλάνο Β»; Πόσους νεκρούς, εξαθλιωμένους και άνεργους σηκώνει η δική τους συνείδηση; Ή μήπως δεν τους καίγεται καρφί; Θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη και τώρα να σταματήσουν τα μέτρα περιορισμού και μειώσεων στην ελληνική οικονομία, η ύφεση δεν πρόκειται να αναχαιτιστεί. Έχει αποκτήσει τη δική της δυναμική κατάρρευσης και παρακμής προσθέτοντας κάθε μήνα 28 χιλιάδες νέους ανέργους, οδηγεί στην αυτοκτονία γύρω στους 50 και σπρώχνει πάνω από 50 χιλιάδες στην ανέχεια και διώχνει από την χώρα πάνω από 20 χιλιάδες κυρίως νέα παιδιά, την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό κάθε μήνα που περνά, παίρνονται δεν παίρνονται πρόσθετα μέτρα περικοπών και λιτότητας.
Τι προτίθενται να κάνουν όλοι αυτοί που μας υπόσχονται ότι πρώτα θα διαπραγματευτούν και έπειτα, αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, θα προχωρήσουν στην μονομερή διαγραφή και έξοδο από την ευρωζώνη; Απλούστατα διακατέχονται από τον ίδιο πουριτανισμό με την άρχουσα τάξη που δεν βάζει την ευημερία του λαού σε πρώτη προτεραιότητα, ενώ αντιλαμβάνονται την μονομερή διαγραφή και την έξοδο από το ευρώ με τους ίδιους όρους που το αντιλαμβάνεται και η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Υπάρχουν κι εκείνοι που εκδηλώνουν τον αντικαπιταλισμό τους με τον ίδιο τρόπο που οι πουριτανοί αποστρέφονταν την αληθινή ζωή. Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε από δαύτους να μας λένε ότι χρειάζονται θυσίες από τον λαό για να αλλάξουμε ρότα, πάντα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Μας κάνει εντύπωση με τι ευκολία ορισμένοι πούροι «επαναστάτες» αποδέχονται ότι ο λαός θα δεινοπαθήσει προκειμένου να μπει στον ίσιο δρόμο, της αντικαπιταλιστικής αρετής. Μάλιστα ακούσαμε τον κ. Λαμπαβίτσα να υποστηρίζει το δικό του δόγμα του σοκ, με βάση το οποίο το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα θα αποτελέσει ένα ισχυρό σοκ για την ελληνική οικονομία κι αυτό θα την ξυπνήσει από τον λήθαργο της ύφεσης. Με άλλα λόγια υπάρχει δεξιό δόγμα του σοκ και αριστερό δόγμα του σοκ. Ο κοινός παρανομαστής; Ο λαός θα υποφέρει, αλλά στην μεν πρώτη περίπτωση χωρίς ελπίδα, ενώ στην άλλη περίπτωση με την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Με την ίδια λογική υπάρχει δεξιά πείνα, αλλά και αριστερή πείνα.
Τι φούμαρα είναι όλα αυτά; Τι ανοησίες; Θεωρίες και προτάσεις που ξεκινούν με την προϋπόθεση ότι ο λαός θα υποφέρει, έστω και για λίγο στην μετάβαση, μέχρι να βρει τον δρόμο του παραδείσου, είναι επικίνδυνες. Διαφέρουν από τον πουριτανισμό της άρχουσας τάξης, μόνο ως προς τις διακηρυγμένες προθέσεις τους. Διαπνέονται από την ίδια λογική που θέλει τον λαό να περνά από ένα είδος καθαρτηρίου σε συνθήκες ασκητισμού και θυσιών προκειμένου να εξαγνιστεί για να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού, στην δική του αντικαπιταλιστική ουτοπία.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η μονομερής διαγραφή του χρέους και η συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ δεν είναι «πλάνο Β», αλλά αναγκαίο «πλάνο Α», αν θέλει κανείς να σταματήσει εδώ και τώρα την αποκαλούμενη ευγενικά «ανθρωπιστική κρίση», την κατάρρευση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Η στροφή αυτή δεν πρόκειται να κοστίσει τίποτε στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αντίθετα η αντιστροφή της τάσης, η ευημερία του λαού, η αύξηση των εισοδημάτων του από την πρώτη κιόλας στιγμή, η κατάκτηση ανελαστικών δικαιωμάτων στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική, αποτελούν ασφαλές κριτήριο ότι η νέα κατάσταση πάει μπροστά με βάση το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας. Κι όχι μόνο. Η άνοδος της ευημερίας και των εισοδημάτων του λαού από την πρώτη κιόλας στιγμή, μαζί με την θεμελίωση ανελαστικών δικαιωμάτων, αποτελούν θεμελιακούς όρους για ανάκαμψη της οικονομίας, ανόδου της εσωτερικής αγοράς, αναχαίτισης της ανεργίας και καταπολέμησης της φτώχειας. 
Αυτοί που λένε ότι θα πάμε σε νέο εθνικό νόμισμα για να το υποτιμήσουμε, να κλείσουμε τις τράπεζες για λίγο και σιγά-σιγά θα δει ο λαός καλό, δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβάνονται την εναλλακτική πολιτική με τον κλασσικό πουριτανικό τρόπο. Μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει η Ελλάδα από την πεπατημένη, αν από την πρώτη στιγμή δεν συντρίψει τις εσωτερικές μονοπωλιακές καταστάσεις και δεν σταθεροποιήσει το νέο εθνικό της νόμισμα, έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε εργαζόμενους και παραγωγούς να αυξάνουν δραστικά τα εισοδήματά τους. Δίχως αυτό δεν θα υπάρχει δυνατότητα αποταμίευσης και δεν θα μπορούν να γίνουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή και τις υποδομές ώστε να αλλάξει η πορεία της χώρας. Δίχως την ικανοποίηση των βασικών βιοτικών αναγκών και ταυτόχρονα χωρίς την δυνατότητα άμεσου περιορισμού του πραγματικά εργάσιμου χρόνου με παράλληλη αύξηση του αληθινά ελεύθερου χρόνου (ανύπαρκτου ουσιαστικά σήμερα), πώς φαντάζεται κανείς ότι ο λαός θα συμμετέχει ουσιαστικά στα κοινά, θα πληροφορείται και θα αποφασίζει άμεσα για όλα όσα τον αφορούν; Και χωρίς να συνδυαστούν όλα αυτά με την δραστική μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, μαζί με την ανελαστική προστασία της νεανικής εργασίας, τότε πώς θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την ανεργία από την πρώτη κιόλας στιγμή και θα φέρουμε πίσω τα παιδιά μας που κυνηγημένα από την σημερινή κατάσταση κατέφυγαν στο εξωτερικό;
Όποιος σήμερα εμφανίζεται να μας λέει ότι με την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, θα υποφέρουμε ως λαός, αλλά δεν πειράζει προκειμένου οι επόμενες γενιές να δουν μια καλύτερη ζωή, τότε κουμπώνομαι. Αν ξέρει τι λέει, τότε είναι επικίνδυνος γιατί αυτό που ζητά στην ουσία είναι η επιστροφή στα παλιά. Να φύγουν, δηλαδή, τα σημερινά κακά αφεντικά και να έρθουν στη θέση τους κάποια άλλα καλά αφεντικά, αντικαπιταλιστικά ίσως, που ξέρουν πώς θα φροντίσουν τον καλό λαό που ξέρει μόνο να ασκείται σε θυσίες.
Οι λογικές αυτές μου θυμίζουν την συζήτηση κατά την διάρκεια του Πρώτου και Δεύτερου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1919-20 στην Μόσχα, όπου η επαναστατική ηγεσία της νέας εξουσίας είχε ως δεδομένο και μάλιστα νομοτελειακό ότι η πείνα, ναι η πείνα, αποτελεί μεταβατικό όρο προς τον σοσιαλισμό, συνιστά απαράβατη φάση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είχαν μια τόσο πεισμένοι γι’ αυτό, που όταν ένας από τους πιο επιφανείς οικονομολόγους της εποχής εκείνης, ο Όιγκεν Βάργκα, τόλμησε να τους πει ότι δεν μπορούν να ταυτίζουν την πείνα με την μετάβαση στον σοσιαλισμό, η αφρόκρεμα της επανάστασης απλά τον αγνόησε. Και ναι μεν η επαναστατική ηγεσία της εποχής εκείνης είχε πραγματικά επιδοθεί τα πρώτα χρόνια σ’ έναν πρωτοφανή ασκητισμό προς όφελος της επανάστασης, αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρείται καθήκον και για τον λαό. Η λογική αυτή εξέθρεψε τέρατα, παρά το γεγονός ότι πήγασε από τις καλύτερες των προθέσεων.
Η μάχη μας θα πρέπει να είναι από τώρα να απαλλαγούμε από την γοητεία της θεολογίας του πουριτανισμού που κυριαρχεί σε δεξιά και αριστερά. Γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνει κτήμα μας η παλιά γνωστή ρήση των αγνών λαϊκών αγωνιστών, το συμφέρον, η ευημερία και η κυριαρχία του λαού πάνω και πρώτα απ’ όλα τα άλλα.


[1] Ernst Troeltsch, Protestantism and Progress, New York: Putnam, 1912, σελ. 136-37.
[2] E. G. Rupp & Benjamin Drewey, Martin Luther, Documents of Modern History, London: Edward Arnold, 1970, σελ. 126.
[3] Ό. π., σελ. 121.
[4] R. H. Tawney, Religion and the Rise of Capitalism, London: Harcourt, 1926, σελ. 200-01.

31 σχόλια:

  1. Συμπληρωματικά αν επιτρέπετε, οι προτεστάντες, δουλεύουν για να δουλεύουν, ώστε να αποδεικνύεται ότι ο λόγος που έχουν τα αγαθά που έχουν, τα δικαιούνται λόγω της Ζωής που ζούν. Αλλά το θέμα πάει και παραπέρα.

    Η θεωρία τους, μεταξύ των άλλων γνωστών λέει έμμεσα πλην σαφώς : Όταν κάποιος έχει χρήματα και άλλα αγαθά, σημαίνει γι αυτούς υποσυνείδητα ότι το αξίζουν. Αυτό οδηγεί στην ασυνείδητη υπόληψη των πλουσίων, των καλοντυμένων, των φανερά "άνετων" οικονομικά, ότι για να είναι σε αυτήν την κατάσταση, τότε προφανώς, είναι και ηθικοί άνθρωποι γιατί ζουν μια σωστή ζωή. Είναι δηλαδή μια έκδοση της ιδέας ότι το εξωτερικό περίβλημα, είναι ταυτόσημο με την εσωτερική ουσία.

    Παρ όλη την διαστροφή που αυτή η φιλοσοφία είναι μπροστά σε αυτό που είναι στην ουσία το πραγματικό Χριστιανικό πνεύμα, το οποίο αρκείται στα λίγα και βασίζεται στην ευρύτερη αλληλοβοήθεια των ανθρώπων, οι πουριτανοί γενικά, είναι αδύνατον να ξεφύγουν από την νοοτροπία αυτή που έχουν. Και αυτό γιατί αυτό όχι μόνο απαιτεί ριζοσπαστική αλλαγή όχι μόνο πρακτικών θεμάτων, αλλά και της ίδιας της νοοτροπίας, αλλά πολύ περισσότερο, γι αυτούς θα σημαίνει ότι η εύνοια του Θεού θα τους έχει πλέον αφήσει... Δεν θα έχουν τρόπο δηλαδή να αποδεικνύουν την πνευματική τους ανωτερότητα στους άλλους. Ο πουριτανός, πολύ απλά, αναγνωρίζει στα υλικά αγαθά και την "εικόνα" της συνεχούς εργασίας, την "θεόπνευστη" ανωτερότητα του παραλήπτη των αγαθών.

    Εξ ού και το γνωστό, "too big to fail", "we are doing God's work" , που ακούσαμε από τους ελίτ τραπεζίτες τα τελευταία χρόνια, λόγια τα οποία ο λαός που ακόμα επηρεάζεται από τον άρρωστο πουριτανισμό τους. Έτσι εξηγούνται και τα κατάφωρα μεγάλα bonus που δίνουν στον εαυτό τους, και βεβαίως η όλη ιδέα ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να κάνουν λάθος. Και έτσι εξηγείται τουλάχιστον μέρος της εκπληκτικής αλαζονείας που παρουσιάζουν οι διάφοροι Merkoland , υπαλλήλων του IMF / ΕΚΤ κλπ. κλπ. Για να έχουν λεφτά τότε προφανώς είναι σωστοί.

    Και το τραγικό, από αυτήν την φιλοσοφία, είναι ότι γι' αυτούς ισχύει και το αντίθετο: Εφ όσον δεν έχει λεφτά, τότε μάλλον το αξίζεις, γιατί είσαι κακός άνθρωπος... Και πόσο μάλλον, αν είσαι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Τότε είσαι το ανάλογο των untouchables, που υπάρχουν στην Ινδία...

    Το δόγμα του πουριτανισμού, έχει επηρεάσει και την όλη οικονομική τους κοσμοθεωρία. Γενικότερα, οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι η εικόνα τους πρέπει να συμβαδίζει ορατά στην κοινωνία, με κάποιον ο οποίος απολαμβάνει τις διάφορες επιβραβεύσεις του Θεού, αποδεικνύοντας έτσι, ότι εφ' όσον όλα τα ορατά σημάδια της ευημερίας, ασχέτως ουσίας βέβαια, είναι παρόντα και ορατά, τότε αυτομάτως, αποδεικνύεται και το ότι πρόκειται για "σωστούς ηθικά, πνευματικά" ανθρώπους με ακριβή κοσμοθεωρία, σύστημα αξιών κλπ. κλπ. Και αυτός που δεν... είναι ακριβώς το αντίθετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ... Συνέχεια
    Οι εκφράσεις "τι θα πεί ο κόσμος" κλπ. στην περίπτωση του πουριτανισμού, αποκτούν λοιπόν όχι μόνο την έννοια της ντροπής μπροστά στην κοινωνία, αλλά και της δυσφήμισης της ίδιας της πίστεως που ακολουθούν. Και αυτό γιατί πολύ απλά, αν δεν είναι απολύτως φανερές οι ευεργεσίες του Θεού σε υλικό επίπεδο, τότε αυτοί πιστεύουν, ότι μάλλον κάνουν ή/και πιστεύουν κάτι λάθος και ως εκ τούτου βρίσκονται σε τρομακτικό γι' αυτούς ψυχολογικό αδιέξοδο.

    Μάλιστα, το δόγμα ή η φιλοσοφία αυτή, έχει επικρατήσει ως το γενικότερο ήθος σε σχεδόν όλες τις άλλες εκφράσεις ζωής, που μπορεί να είναι βασισμένες στον Χριστιανισμό ή σε ότιδήποτε άλλο. Στίς ΗΠΑ για παράδειγμα, αν το σκεφτεί κανείς , θα δεί ότι πλήρης ενσωμάτωση στην κοινωνία αυτή, σημαίνει στην ουσία ότι ασπάζεται κανείς αυτήν την φιλοσοφία, τουλάχιστον σε πρακτικό επίπεδο αν όχι πλήρως. Δηλαδή, αν ενσωματωθεί κανείς, τότε θα δουλεύει όπως και αυτοί, κυρίως θα ασχολείται με την εργασία, και αυτό θα είναι αρκετό για να πιστεύουν ότι είναι σωστοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν εκπληρώσει τον σκοπό τους σε αυτήν την ζωή. Είναι χαρακτηριστικό το πως "έξω από το νερό" και άβολα (που δεν δουλεύει για να γεμίσει τον χρόνο του) θα αισθανθεί ακόμα και ένας πατριώτης μας, αν μείνει και ευημερήσει σε μιά χώρα της Δύσης για πολλά χρόνια, όταν έρθει πίσω στην Ελλάδα.

    Στην αρχή του πουριτανισμού λοιπόν, είχαν επιδοθεί στην πρακτική απόδειξη της δικής τους "χριστιανικής καθαρότητος", έμμεσα, μέσα από την όσο καλύτερη δυνατή παρουσίαση τους, στον υλικό κόσμο. Σήμερα, αυτό το πουριτανικό δόγμα, έχει πλέον εμπεδωθεί πλήρως και έχει πλέον προσχωρήσει σε βαθύτερα κομμάτια της ψυχολογίας των και έχει γίνει δεύτερη φύση. Σήμερα αποτελεί υποσυνείδητο/ασυνείδητο και αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπου της Δύσης, ακόμα και στην περίπτωση που ο σημερινός άνθρωπος, μπορεί να μην ασπάζεται τον προτεσταντισμό ή στην περίπτωση που είναι άθεος ή κάποιας άλλης θρησκείας, αν θέλει να "πετύχει".

    Άσχετα λοιπόν αν πολλά (όχι όλα βεβαίως) από τα οικονομικά (κυρίως) επιτεύγματα τους είναι βασισμένα σε αδικίες πολλών μορφών ή και εξωφρενικής και προφανούς ανηθικότητας (βλ. Πόλεμος στο Ιράκ, και τα τόσα άλλα πεπραγμένα των μεγάλων), το αποτέλεσμα γι αυτούς είναι όχι πλέον μεταφορικά αλλά στην πραγματικότητα και ουσιαστικά (γι' αυτούς), ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι πιστεύουν ασυνείδητα πλέον, ότι αν αποκτήσουν αγαθά τότε "αγιάζονται", μέ όλες της σημασίες που έχει η λέξη αυτή πρακτικά γι' αυτούς πλέον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...Συνέχεια

    Είναι σημαντικό να αναφέρει κανείς, ότι οι επηρεασμένοι της πουριτανικής ιδέας με την έννοια που την εννοώ παραπάνω, έχουν βαλθεί εδώ και πολλά χρόνια να δημιουργήσουν μιά ολόκληρη γκάμα από "εργαλεία", από ψυχολογικά, μεθοδολογίας μέχρι και υλικά εργαλεία, με τα οποία να μπορούν να αυξάνουν την παραγωγικότητά τους. Η "δαιμονισμένη" σχεδόν, τεράστια και μνημειώδης πράγματι προσπάθεια αυτή, που ενδεχομένως να έχει και τα θετικά της όταν εφαρμοστούν με μέτρο, δεν εξηγείται απλά μέσα στα πλαίσια της επιθυμίας να είναι κανείς αποδοτικότερος. Δεν εξηγείται πλήρως δηλαδή το πως η εφαρμογή της βιομηχανίας απαγορεύει σε ολόκληρες μερίδες του Λαού να εργαστεί, με ολέθρια αποτελέσματα, εκτός και αν υπάρχει κάποιο "πολύτιμο" αντίτιμο για την δημιουργία "όλης αυτής της φασαρίας"... Αντιθέτως, εμμονές τέτοιου είδους, εξηγούνται μόνο αν κανείς βρεί κάποιο σκοπό ο οποίος βασίζεται σε ψυχωτικές ιδεολογίες τύπου παρα-θρησκευτικής οργάνωσης, ή ακραίων ιδεολογιών τύπου Ναζισμού. Εδώ μάλιστα. Εδώ μορεί κανείς να δεί ξεκάθαρα το πως κανείς μπορεί να καταλήξει να γίνει καταστροφέας ολόκληρων ομάδων του πληθυσμού. Πολύ απλά, η πιθανότητα να γίνει "Θεός" μεταξύ των υπολοίπων ανθρώπων, είναι πολύ δελεαστική για να αφήσει άλλα ηθικά ζητήματα να προκαλέσουν "τριβές".

    Είναι φανερό, ότι κάτω από αυτό το φώς, ο πουριτανισμός και ο Ναζισμός, έχουν τα ίδια αποτελέσματα σε πρακτικό επίπεδο: Την φρενήρη εμμονή στην εργασία ως έμμεσο μεν αλλά αποτελεσματικότατο αποδεικτικό μέσο δε, για την ιδεολογία τους.

    Αυτή η φιλοσοφία που τους έχει γίνει δευτέρα φύση, αν και σήμερα οι περισσότεροι αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή της, σε συνδυασμό με την χειρότερης μορφής καπιταλισμού που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ (εκτός της φανερής πλέον παγκόσμιας δικτατορίας), αποτελούν ένα τεράστιο μέρος της "ψυχής" που βρίσκεται πίσω από τα εγκλήματα που η "Δύση" έχει επιβάλει στον κόσμο από κάποιο σημείο και πέρα.

    Όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω που αυτοί δέχονται, καταρρέουν εύκολα είτε με την κοινή λογική, ή με την Ορθόδοξη Χριστιανική θεώρηση, η οποία δεν μας είπε ποτέ να δουλεύουμε για να δουλεύουμε. Αντιθέτως, όλα είναι απλά μέσα για την επίτευξη την ευτυχίας και της σταδιακής ανάπτυξης της ψυχής και του πνευματικού μας επιπέδου. Ασχέτως αν πιστεύει κανείς ή όχι, η πουριτανική θεώρηση των πραγμάτων, είναι έννοια μη συμβατή με την έμπρακτη και καθαρή Ορθοδοξία, αν και όχι άγνωστη ως πρακτική και στους κόλπους της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε Δημήτρη, φτάσατε μάλλον στην καρδιά και το μυαλό εκείνων που είναι τα πραγματικά αφεντικά στο πλανήτη. Στη δική τους ιδεολογία υπάρχει και το δόγμα του "προκαθορισμού", το ότι δηλαδή ο Θεός έχει προκαθορίσει οι περισσότεροι άνθρωποι να πηγαίνουν στην κόλαση. Όλοι οι άθλιοι και φτωχοί, οι πεινασμένοι, είναι σε αυτή τη θέση επειδή έτσι προκαθόρισε ο Θεός, έτσι τους αξίζει. Αυτά έλεγε ο Καλβίνος αν θυμάμαι καλά από τα λεγόμενα του Χρήστου Βούλγαρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. και κάτι άλλο, ο περισσότερος κόσμος δεν διαβάζει κείμενα μεγαλύτερα από λίγες προτάσεις. ο περισσότερος κόσμος δεν έχει την ικανότητα συγκέντωσης σε ένα θέμα για περισσότερο από λίγα λεπτά. την δεν ικανότητα κριτικής σκέψης την έχει περίπου το 1-4%, ανάλογα με το επίπεδο της κάθε κοινωνίας. Προχωρημένες κοινωνίες με υψηλό επίπεδο μόρφωσης πιάνουν το 4%. Το 96-99% είναι - είμαστε απλά παπαγάλοι, λέμε πράγματα που άλλοι μας βάζουν στο μυαλό. Για να μπει κάτι στο μυαλό του κόσμου χρειάζεται η δύναμη της εξουσίας, η οποία έχει την ικανότητα να φτιάχνει μηχανές προπαγάνδας που επαναλαμβάνουν περίπου τα ίδια και τα ίδια για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Δεν "μαθαίνει" διαφορετικά ο κόσμος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισχυει. Διαβαζα σημερα σχολια στο Χωνι στο κειμενο της ΑΤΕ και μερικοι επεκριναν το μεγεθος του κειμενου ή επεμεναν σε ενα μικρο κομματι, ερμηνευοντας το συμφωνα με τη πλυση εγκεφαλου που εχουν υποστει.

      Διαγραφή
  6. "... απειλεί με ευνουχισμό ....."

    Αρα κ. Καζάκη θεωρείται ότι δεν έχει ακόμη συντελεσθεί ο ευνουχισμός του λαού.

    Οτι δηλαδή ο λαός μας έχει ακόμα τα cohones του στην θέση τους, και ψηφίζει όπως ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές και (δεν ) αντιδρά όπως (δεν ) αντιδρά στα παλιά, τα νέα και τα μελλοντικά μέτρα.

    Μήπως κάνετε κάποιο λάθος κύριε Καζάκη ?

    Μήπως οι πολύ ωραίες αναλύσεις και τα φλογερά άρθρα σας δεν είναι γι΄αυτόν τον λαό, για μας ?

    [ Πάντως "Αυτό το άνθος, που το μυρίσαμε και μετά το μασήσαμε ", δεν ήταν βέβαια για εμάς, όπως πολύ σωστά λέει ο ποιητής, με την οξυδέρκεια και την λιτότητα στον λόγο που μόνο οι ποιητές έχουν].

    Με εκτίμηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ νομίζω πως, όση πλύση εγκεφάλου, όση πνευματική παρακμή κι αν έχει περάσει, πάντα υπάρχει μια φλόγα κάπου μέσα στο λαό, μια δυναμικότητα τέλοσπάνων
      εκεί αποδίδω εξάλλου το γεγονός πως κι εγώ κι εσυ κι ο καθένας μπορούμε να αντιληφθούμε αυτά τα πράγματα, να τα συζητήσουμε και -που ξέρεις;- να αντιδράσουμε.
      όταν όμως αυτή η κατάσταση συνοδεύεται από οικονομική εξαθλίωση του λαού (που με όλα τα βάρη της, είναι χειρότερη από δουλεία), τότε είναι που, αναρωτιέμαι, με ποια δύναμη θα μπορέσει ο λαός να αντιδράσει - αυτό νομίζω εννοούσε κι ο Καζάκης

      Διαγραφή
  7. ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ.
    Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτη δικαιοσύνη για αυτό που συμβαίνη στην Ελλάδα και γενικά σε όλη την υδρόγειο!
    Γιατί αυτό?
    Διότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στην Ελλάδα που ζούν κυριολεκτικά μόνο για τον χαμηλό εαυτό τους, τον εγωισμό τους και το τομάρι τους. Και αυτή είναι υπέρ της κρίσημας μάζας.
    Αυτοι είναι οι άνθρωποι που ζούν για το τομάρι τους και μόνο και είναι αρκετοί, απο 30 - 50 % των ψηφοφόρων του Ελληνικού πληθυσμού κα γιαυτό και ψήφησαν ανθρώπους που τους αντιπροσωπεύουν!
    Ειναι λάτρες της ύλης, του Κρόνου, της χαμηλής δόνησης του βελιάλ και καταπολεμούν το Απολλώνιο Φώς συνειδητά και ασυνείδητα σε όπιον επιχειρήση να το προβάλει στην καθημερινότητά του. Αυτός είναι και ο λόγος που για έναν τίμιος άνθρωπο, ειδικά στην Ελλάδα, που παίρνει όλες τις ευθύνες για αυτό που σκέφτεται, που εκφωνεί και αυτό που πράττει, δύσκολα να μπορεί να ζήσει στη χώρα του Φωτός, αφού τον θεωρούν σαν εξωγήινο, μή βιώσημο, ερχόμενο απο άλλο χωρόχρονο, μόνο και μόνο επειδή κάνει εμπρακτη αγάπη σε κάθε κίνηση στη ζωή του.
    Δυστυχώς ακόμη μία φορά αληθεύεται η σοφη λαική γνώση, που βασίζεται στο συμπαντικό νόμο, ότι σπείρης μέσα σου(ότι πιστέψεις) αυτό θερίζεις.
    Η έκαστη κυβέρνηση ενός κράτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καθρέπτης πεποιθήσεων και δομές πίστεων εκάστου λαού, είτε το πιστεύωμε είτε όχι.
    Η έκαστη αλλαγή και πρόοδος συντελείται πρώτα μέσα μας και αυτόματα εκδηλώνεται στο έξω.
    Δεν αλλάζει ένας λαός προς την πρόοδο την αγάπη και το Φώς απο το έξω, με δρακόντιους νόμους, επιβολές, βία, καταπίεση και έλεγχο του νού. Αντίθετα δυναμώνεται αυτό που καταπολεμά και κάνει πόλεμο, είτε αυτό το κάνει ο πολίτης είτε το κάνει η όπια κυβέρνηση.
    Γιαυτό και δεν υπάρχουν, ούτε και στην πολιτική θύματα και δράστες, ο έκαστος άνθρωπος είναι πλάστης και δημιουργός της δικής του πραγματικότητας.
    Και η κρίσημα μάζα των συλλογικών πιστεύω μίας χώρας „αποφασίζει“, πια πραγματικότητα επιλέξαμε να ζήσουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πολύ παλιό φιλοσοφικό ερώτημα το αν ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός ή κακός. Κατ' εμέ δεν είναι μόνο καλός ή κακός, είναι κατα δύο. Ο Ελληνικός λαός είναι και τα δύο, όλοι είμαστε και τα δύο. Όμως, πράγματι, λίγοι από εμάς δεν προσκυνήσαμε για ένα ρουσφέτι, δεν σκύψαμε ποτέ. Ο λαός μας στην πλειοψηφία του υπήρξε γενιά προς γενιά, για πολλούς αιώνες, δούλος. Η νοοτροπία του δούλου ακόμα δεσπόζει μέσα στις καρδιές πολλών συμπατριωτών μας. Για να γίνει ο δούλος ελεύθερος πρέπει να σπάσει τα δεσμά του. Πως όμως να τα σπάσει όταν έχει περάσει μέσα από ένα 1922, ένα 1944, ένα 1974; Η ψυχολογία του κόσμου μας είναι κατεστραμένη μέσα από μεγάλες εθνικές καταστροφές και διχασμούς τα τελευταία 100 χρόνια, συν το παρελθόν της δουλείας. Μόνη ελπίδα για να βρει την ελευθερία της κάθε κοινωνία είναι η παιδεία. Την παιδεία θα την φέρουν οι δάσκαλοι. Χωρίς την εξουσία στα χέρια τους οι δάσκαλοι δεν μπορούν να μετατρέψουν την κοινωνία. Για αιώνες λοιπόν αρκετοί δάσκαλοι - φιλόσοφοι, περίμεναν να έρθει στην εξουσία ένας φιλόσοφος αυτοκράτορας που θα αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Κάποιοι τέτοιοι μεγάλοι ηγέτες με εξουσία ήρθαν και πέρασαν από την ανθρωπότητα, και άφησαν πράγματι μεγάλο έργο. Οι περισσότεροι όμως ηγέτες απλά πέρασαν κοπρίζοντας και καταστρέφοντας. Το ζητούμενο είναι να βρούμε εμείς οι άνθρωποι μια καλύτεροι φόρμουλα από αυτές που μέχρι τώρα δοκιμάσαμε, για δίνουμε την εξουσία στους άξιους και όχι στα εγκληματικά στοιχεία και τους ανίκανους. Εκεί είναι όλο το παιχνίδι, η Αξιοκρατία.

      Διαγραφή
  8. Όσο ο εξουσιαζόμενος κρατά αυτή την λίαν επιεικώς παθητική στάση απέναντι στον εξουσιαστή του, όσο ο σκλάβος προσφέρεται εθελόδουλα στο αφεντικό του, τόσο τα πράγματα θα παίρνουν όλο και πιο άσχημη τροπή με κατάληξη την πλήρη και άνευ όρων παράδοση.
    Εντάξει η εξουσία είναι αυτή που διαθέτει όλα τα μέσα να σου επιβληθεί και να σε χειραγωγήσει, αλλά κι απ΄την άλλη είναι εξόχως τραγικό και απογοητευτικό να υπάρχουν συνάνθρωποί μας που αρνούνται τη γνώση ακόμα κι όταν τους την προσφέρεις στο πιάτο, πόσο μάλλον να την αναζητήσουν. Και το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι αυτοί αποτελούν την πλειονότητα.
    Άρα πιστεύω κύριε Δημήτρη, ότι αν δεν ανοίξουν τα μάτια όλου αυτού του κόσμου να δει την πραγματικότητα θα ζει μόνιμα στα σκοτάδια. Το ζητούμενο είναι το πως θα γίνει αυτό όταν οι ίδιοι δεν εκδηλώνουν το ενδιαφέρον, λες και όλα στη ζωή τους είναι καλώς καμωμένα και δεν τρέχει τίποτα. Δεν έχει καταλάβει ο κόσμος ότι αυτά που περνάμε δεν οφείλονται σε λάθος χειρισμούς των κυβερνόντων όλα αυτά τα χρόνια (το αφελές σενάριο), αλλά σε μια καλά οργανωμένη προδοσία κάποιων ανθρωποειδών που σκοπό έχουν την πλήρη παράδοση της
    χώρας μας στους ξένους εντολείς τους, τούς οποίους και υπηρετούν (με το αζημίωτο βέβαια).
    Άσε που άμα κάνεις τέτοιου είδους νύξεις ή προσπαθήσεις σε μια παρέα
    να πεις κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα σε κοιτάζουν σαν εξωγήινο. Τι να πω, ίσως με τις αλυσίδες στα πόδια να νιώθουν πιο ασφαλείς, ότι κάποιος τους φροντίζει, άλλωστε χρόνια τώρα γαλουχηθήκαμε από ένα κράτος που μας έμαθα πολύ εύκολα να απεμπολούμε και να παραχωρούμε τις ελευθερίες μας χάριν της όποιας ασφάλειας.
    Μέχρις ότου λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ποιοί είμαστε, τι θέλουμε και κυρίως πως θα το καταφέρουμε ας κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Πολύ φοβάμαι όμως ότι όταν ξυπνήσουμε θα έχει πετάξει το πουλάκι.

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ βρε Δημητρη Καζακη,

    Χαμενος πας δυστυχως.

    Να σαι καλα.

    ΚΖ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όχι μονομερή διαγραφή χρέους και έξοδο από το ευρώ. Κάποιοι λένε εδώ και πολύ καιρό, μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό. Αυτό δεν είναι καθόλου το ίδιο. Σε αυτό ουδεμία πειστική απάντηση υπήρξε, ακούγαμε ως δήθεν αιτίες για "καζινοκαπιταλισμό", "γκόλντεν μπόις", "κρίση χρέους", και ως λύσεις τη "στάση πληρωμών", "δανεισμό απευθείας από την ΕΚΤ", "τράπεζες σε δημόσιο έλεγχο", "αλλαγή των θεσμών σε ΕΕ ώστε να γίνουν φιλολαϊκοί" κλπ, και πολλές άλλες τέτοιες αντιεπιστημονικές και ανιστόρητες μπαρούφες που ως μόνο στόχο είχαν να δημιουργήσουν σύγχυση για την πραγματική αιτία της κρίσης και τη μόνη διέξοδο σε φιλοαϊκή κατεύθυνση. Όλοι αυτοί πού είναι σήμερα να απολογηθούν για τις μπούρδες που έλεγαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τρία πουλάκια κάθονται και κάπνιζαν ταμπάκο. Που ήσουν τόσα χρόνια; Που ήσουν όταν η ηγεσία του Περισσού χαρακτήριζε τρικ την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού κι όταν ακόμη και σήμερα προεξοφλεί ότι θα υπάρξει ανάκαμψη; Το πώς πραγματικά πρέπει να τίθεται το ζήτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους και της εξόδου από το ευρώ, διάβασε στις ετικέτες ΚΚΕ και Ριζοσπάστης για να δεις πώς πραγματικά το παλεύει το επαναστατικό κίνημα από την εποχή της Γαλλικής επανάστασης. Κι όχι με νεοπασοκικές ανοησίες περί κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό. Για όσους δεν ξέρουν και για όσους δεν θυμούνται, το ΚΚΕ στην δεκαετία του 1980 μιλούσε για εθνικοποιήσεις και δημοκρατικό σχεδιασμό και το ΠΑΣΟΚ του έβγαινε δήθεν από τα αριστερά ζητώντας κοινωνικοποίηση και κεντρικό σχεδιασμό. Το ίδιο κάνει και η ηγεσία του Περισσού σήμερα: είτε διαγραφή του χρέους με δική μου κυβέρνηση, είτε να πάει να χαθεί η χώρα και ο λαός της, αυτό μας λέει. Ότι κι ο Ανδρέας Παπανδρέου που παραμονές των εκλογών του '81 κήρυξε την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ελλάδας. Όλοι αυτοί που μπερδεύουν κατά καιρούς τα δημοκρατικά αιτήματα του κινήματος με τα στρατηγικά του, είναι μόνο για να προδώσουν τα πρώτα και να συμβιβαστούν με την άρχουσα τάξη σήμερα με την υπόσχεση ότι θα είναι επαναστάτες στο μέλλον, στο πολύ μακρινό μέλλον όταν η ουτοπία τους αποκτήσει σάρκα και οστά. Ευτυχώς, όμως, η ιστορία δεν κάνει τέτοια χατίρια.

      Διαγραφή
    2. Τρυκ φίλε Δημήτρη, δεν χαρακτήριζε η ηγεσία του Περισσού την καπιταλιστική οικονομική κρίση αλλά τη χρησιμοποίησή της από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου ως πρόσχημα προκειμένου να υλοποιηθούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του Μάαστριχτ 1992, της Λευκής Βίβλου, της Συνθήκης της Λισσαβώνας, της ατζέντας Ευρώπη 2020 κλπ. Ιδίως στην Ελλάδα όπου υπήρξε καθυστέρηση στην εκτέλεση των διαρθρωτικών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων και το "σύστημα" έπρεπε να τις "τρέξει" όχι μόνο λόγω του απαρχαιωμένου ελληνικού καπιταλισμού αλλά και λόγω της δράσης του εργατικού κινήματος που εξ αντικειμένου καθυστέρησε τη εφαρμογή αυτών των μέτρων. Άρα η κρίση αποτέλεσε την ευκαιρία για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος σε αυτές τις συνθήκες και την υιοθέτηση ακόμη πιο σκληρών πολιτικών. Το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε μιλούσε για κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, μιλούσε για δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεων που είναι άλλο πράγμα και όχι βέβαια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της. Μιλούσε για πέρασμα των δημοσίων επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα στο Δημόσιο, δηλ.να αναλάβει το δημόσιο τα χρέη των παλαιών ιδιοκτητών τους (βλέπε ΑΓΕΤ) και να διορίζει πελάτες-ψηφοφόρους ασύστολα, στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) και έπειτα (μετά την εξυγίανση ξεπούλημα σε ξένους ή ντόπιους "επενδυτές". Όπως και έγινε. Τί σχέση έχει φίλε μου αυτό με τη θέση του ΚΚΕ; Το ΚΚΕ επίσης δεν μιλάει για μονομερή διαγραφή του χρέους "με δική του κυβέρνηση" όπως μεταφράζεις εσύ αυθαίρετα, αλλά με "άλλη εξουσία", που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Αντιλαμβάνομαι τη διαφωνία και την πικρία σου με το ΚΚΕ αλλά μη φθάνεις στο σημείο να διαστρεβλώνεις τις θέσεις του μόνου κόμματος (όχι μεμονωμένου αναλυτή-σχολιαστή όπως εσύ) που είπε την αλήθεια στο λαό, τον κάλεσε να αγωνιστεί οργανωμένα, και πλήρωσε αυτή τη στάση του. Είπαμε ο λαός γουστάρει ευχολόγια και παραμύθιασμα γι' αυτό ο Παπαντρέας μας κυβερνούσε 30 χρόνια!

      Διαγραφή
    3. Από την στιγμή που οι πολιτικοί και οι αναλυτές δεν εστίαζαν στην πραγματική ρίζα του προβλήματος που ήταν και είναι ποιός δημιουργεί το χρήμα και πώς χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία, αυτό σημαίνει ότι έπαιζαν τον προδιαγεγραμμένο ρόλο τους, σχεδιασμένο από τα αφεντικά τους. Όλες οι πολιτικές ιδεολογίες και οι εκφραστές τους από το ένα ακρο στο άλλο δημιουργήθηκαν και ελέγχονται από αυτούς που κόβουν το χρήμα.

      Χωρίς το κόψιμο του χρήματος να γίνεται από φιλολαϊκές δυνάμεις και χωρίς να χρησιμοποιείται φιλολαϊκά δεν πρόκειται να δούμε φώς όποιες και να είναι οι ιδεολογίες που η τυφλή ελπίδα μας κάνει να ακολουθούμε.

      Ηλίας Α. Λυμπέρης

      Διαγραφή
    4. Το δράμα, αγαπητέ φίλε από το ΚΚΕ, είναι ότι η ηγεσία του το έχει οδηγήσει στην πιο ταπεινωτική περίοδο που έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία του. Κι όπως πάει θα το κόψει και θα το ράψει στα μέτρα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για ορισμένους της ηγεσίας του, που έχω γνωρίσει προσωπικά μέσα στο κόμμα, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το κάνουν εξεπιτούτου. Όμως, η ανυπαρξία ανοιχτής και δημόσιας κριτικής, η ανυπαρξία πραγματικής προλεταριακής, Λενινιστικής δημοκρατίας στις γραμμές του κόμματος, οδήγησε ένα ολόκληρο κόμμα άβουλο στην σφαγή. Αυτό που πληρώνει το ΚΚΕ σήμερα δεν είναι ότι κάλεσε σε αγώνες, αλλά ότι δεν έχασε καμιά ευκαιρία να διασπάσει και να χειραγωγήσει τους αγώνες του λαού. Πληρώνει τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, τις βόλτες στο Μεταξουργείο ή αλλού όταν οι μάζες του λαού συγκεντρώνονταν στο Σύνταγμα. Πληρώνει τα κλειστά μπλοκ, δήθεν για περιφρούρηση που στοίχισε όμως έναν νεκρό και πολλές δεκάδες σοβαρά τραυματίες. Αλήθεια, πότε στην ιστορία του το κόμμα έπεσε σε τέτοια παγίδα ώστε να χυθεί αίμα στις γραμμές του και ταυτόχρονα να απαξιωθεί τόσο πολύ σε ευρύτερες μάζες που εξέλαβαν την στάση του ως περιφρούρηση της Βουλής; Πότε συνέβη ξανά; Στο λέω εγώ, ποτέ! Για να μην μιλήσουμε για την απεργία των χαλυβουργών που την χειρίστηκε λες και ήθελε να νικήσει ο Μάνεσης.
      Οι λογικές που λένε ότι μια κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση ως τρικ, δεν έχουν καταλάβει τίποτε ούτε από την κρίση, ούτε από την κυβέρνηση του κεφαλαίου. Η κρίση δεν είναι ένα διαχειριστικό πρόβλημα του κεφαλαίου και της εξουσίας του για να μπορούν οι κυβερνήσεις του να την αξιοποιούν ως τρικ. Αυτή είναι μια παλιά σοσιαλδημοκρατική άποψη που δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Η κρίση, επειδή πηγάζει από την βάση του ίδιου του συστήματος, το οδηγεί αντικειμενικά σε μια γενικευμένη αναστάτωση. Ανατρέπονται συσχετισμοί δύναμης και αναδιατάσσεται ολόκληρη η αρχιτεκτονική του συστήματος. Κι αυτό δεν γίνεται ομαλά, ούτε βάση προκαθορισμένου σχεδίου. Το κεφάλαιο και η εξουσία βαδίζουν στα τυφλά αναθεωρώντας τα παλιά τους κοινωνικά στηρίγματα και αναζητώντας νέα. Σ' αυτή την διαδικασία δίνεται η ιστορική ευκαιρία στην εργατική τάξη και τον λαό να αντιτάξει την δική του γραμμή πάλης. Γι' αυτό και μέσα στην κρίση οξύνεται η ταξική πάλη, όχι τόσο λόγω των συνεπειών -- όπως λέγανε παλιά οι σοσιαλδημοκράτες νεορικαρντιανοί -- αλλά λόγω των νέων συσχετισμών δύναμης που παράγει αντικειμενικά η κρίση. Πώς αξιοποίησε το ΚΚΕ αυτούς τους νέους συσχετισμούς δύναμης της κρίσης; Ούτε που κατάλαβε ότι υπάρχει τέτοια διαδικασία. Αν δεν υπήρχαν "οικονομολόγοι-αναλυτές" σαν και μένα, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θα είχε πάρει χαμπάρι ούτε από δημόσιο χρέος, ούτε από χρεοκοπία, ούτε καν από μονομερή διαγραφή του χρέους.
      Όσο για το ΠΑΣΟΚ να μου επιτρέψεις να ξέρω πολύ καλύτερα, μιας και τότε αντιμετωπίζαμε καθημερινά. Κάνε τον κόπο και διάβασε το βιβλίο του Κοτζιά για τον Τρίτο Δρόμο του ΠΑΣΟΚ για να δεις τι πραγματικά έλεγε και πόσο μας είχε κυριολεκτικά πρήξει με την κοινωνικοποίηση των μέσω παραγωγής, μόνο και μόνο για να μην υποχρεωθεί να υιοθετήσει τις εθνικοποιήσεις που ζητούσε το κίνημα και το ΚΚΕ τότε.
      Τέλος, η "Λαϊκή εξουσία", είναι μια πρόταση που αφορά το ΚΚΕ και κανέναν άλλον. Και γίνεται όχι γιατί πιστεύει η ηγεσία του ότι είναι σωστή, αλλά για να μην υπάρξει κανένα περιθώριο συνεργασιών, ή μετώπου με όσους δέχονται μεν την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους και την έξοδο από το ευρώ-ΕΕ, αλλά δεν γουστάρουν την "λαϊκή εξουσία". Αν η ηγεσία του ΚΚΕ πίστευε στ' αλήθεια ότι χωρίς "λαϊκή εξουσία" δεν θα μπορούσε να υπάρξει μονομερής διαγραφή χρέους και αποδέσμευση από την ΕΕ, τότε δεν θα την πείραζε να συνεργαστεί με οποιονδήποτε δέχεται τους στόχους χωρίς την "λαϊκή εξουσία". Μιας και κάθε αποφασιστική προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή, αναγκαστικά θα έθετε θέμα "λαϊκής εξουσίας". Επειδή όμως δεν πιστεύει στην "λαϊκή εξουσία", γι' αυτό και την βάζει ως προϋπόθεση της μονομερούς διαγραφής και της αποδέσμευσης. Για να αποτρέψει κάθε συμμαχία και να αφήσει ήσυχη την εξουσία να ξεπουλήσει τον τόπο και τον λαό.

      Διαγραφή
  11. Γειά σου Δημήτρη

    Εχεις απόλυτο δίκιο, αλλά η Τρόικα εργάζεται βάσει σχεδιου και ΑΝΣΚ και όχι για τον Ελληνικό Λαό, αλλά το κακό είναι ότι και οι κυβερνώντες εργάζονται για αυτούς και οχι για τον λαό.

    Ποίος ο Σκοπός του της Παγκόσμιας Τράπεζας ?? ΔΝΤ ??? ΠΟΕ ???
    Πως επιλέγονται τα Στελέχη του ΔΝΤ ??, Πως και Γιατί εργάζονται ??? Τί θα μας συμβεί ????

    Ολα γραμμένα στο Βιβλίο Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΠΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΕΣ του Ελβετού κοινωνιολόγου Ζαν Ζιγκλέρ από το 2002, ο οποίος υπόψιν έχει συναντηθεί και με τον Τσε Γκεβάρα στην Γενεύη.

    Αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι Ελληνες δεν διαβάζουν, μάλλον είναι απλοί κάτοικοι της Εδαφικής Περιφέρειας που λέγεται Ελλάδα. Οταν το νοιώσουν καλά στο πετσί τους θα είναι αργα.

    Ηδη το πρώτο βήμα για το κόψιμο της Θράκης ξεκίνησε με την μεταφορα των μεταναστών. Τόσα νησιά υπάρχουν με σύγχρονα στρατόπεδα και αρκετά εγκατελημενα, και με αεροδρόμια αλλά ....... μας τελειωσε η Ελλάδα ως κράτος.

    Σήμερα σαράντα εννέα (49) φτωχότερες χώρες του κόσμου, είναι οι ΧΩΛΑ (Χώρες Λιγότερο Αναπτυγμένες), όπως τις αποκαλούν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ή για άλλους που αρέσκονται να μιλούν για μη αποδοτικούς πληθυσμούς (μπήκαμε και εμεις ως μαμελούκοι).

    Επι πλέον τα αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού της Ελλάδας, δείχνουν πως η χώρα μας μικραίνει και βρίσκεται στη χειρότερη δημογραφική δεκαετία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τον Eμφύλιο. Ο νόμιμος πληθυσμός στην Ελλάδα είναι 9.903.268 πολίτες, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, όπως ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Στη γενική απογραφή του 2001 ο πληθυσμός της χώρας είχε καταμετρηθεί σε 10.964.020 άτομα, ενώ το 2009, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, υπολογίσθηκε ότι ξεπέρασε τα 11.282.571 άτομα. Αρα Μικραίνει η Ελλάδα, Οι Έλληνες πεθαίνουν και οι νόμιμοι ξένοι φεύγουν.

    Στο Νταβός τον Φεβρουάριος 1996, μέσα στο καταφύγιο των διασκέψεων χίλιοι ισχυρότεροι ολιγάρχες του κόσμου έχουν ανακατευθεί με αρχηγούς κρατών, πρωθυπουργούς και υπουργούς πολλών 10δων χωρών του κόσμου.

    Με βαρύ βήμα, ο Χανς Τιτμάγιερ, ο πρόεδρος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, πλησιάζει στο μικρόφωνο που είναι πάνω στο βήμα του καταφυγίου των διασκέψεων και απευθυνόμενος στους επικεφαλής των συγκεντρωμένων αρχηγών κρατών, έκλεισε την ομιλία του: «Από δω και πέρα, είσαστε υπό τον έλεγχο των χρηματιστηριακών αγορών».

    Θερμά χειροκροτήματα. Αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί και υπουργοί, σοσιαλιστές οι περισσότεροι, δέχονται ως προφανή αλήθεια τον υπερκαθορισμό της λαϊκής κυριαρχίας από την εμπορική και κερδοσκοπική λογική του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου.

    Όλοι οι παρόντες στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ήξεραν τι ακριβώς ήθελε να πει ο Τιτμάγερ; Προφανώς ΟΧΙ.

    Σήμερα ο καθένας από τους αρχηγούς των κρατών, ο καθένας και η καθεμιά από τους παρόντες υπουργούς έχουν καθημερινή εμπειρία αυτού του ελέγχου και οι πολίτες στην κρεμάλα.

    Αυτοεξόριστος
    Ο Θεός μαζί μας αν υπάρχει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όπως είπε και κάποιος: "Ζούμε σε μία φυλακή των Ιλλουμινάτι, φτιαγμένη από τους Ιησουίτες και χρηματοδοτούμενη από τους Σιωνιστές".
    Οι Ιησουίτες είναι το "μυαλό" πίσω από αυτό που πλανιέται στην "ατμόσφαιρα" ως η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
    Πως όμως είναι αυτό δυνατόν;
    Αυτά λίγο πολύ μας αποδεικνύουν αυτό που άμεσα-έμμεσα είπε ο κ.Καζάκης, ότι για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, πρέπει να ελέγχεις και τις δυο πλευρές.
    Ζούμε σε ένα παγκοσμίου κλάσεως κουκλοθέατρο με κούκλες στα χέρια των γνωστών οικογενειών ηλιθίων που κάνουν σχεδόν πάντα τα ίδια πράγματα αιώνες τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. φοβερο αρθρο Μητσαρα.Παντα μας εντυπωσιαζεις με τα αρθρα σου αλλοτε λιγοτερο αλλοτε περισσοτερο.Σημερα ΕΓΡΑΨΕΣ.Το ΕΠΑΜ ομως πρεπει να βγει στο δρομο για να κανει αισθητη την παρουσια του.Διαφορετικα αυτο το δημιουργημα θα περιοριζεται σ ενα συγκεκριμενο αριθμο ατομων που ειναι πραγματικα αφυπνισμενοι και ακομα κι εσυ θα φθαρεις μεσα στην καθημερινοτητα της ενημερωσης.Παντα να εχουμε στο νου μας το ντεζαβανταζ του καθολικου αποκλεισμου απο τα ΜΜΕ.Ακομα κι αν μας δυσφημισαν θα ηταν πολυ καλυτερο απ τον ολοκληρωτικο αποκλεισμο.Οπως κανουν ευσχημως τα ΜΜΕ αλλα και τα ιντερνετικα μεσα!Ο τροπος τους ειναι τελειως προστυχος αλλα πολυ εντεχνος.Δημητρη νομιζω πως εσυ εισαι καταδικασμενος να ηγηθεις της προσπαθειας που εσυ ξεκινησες.Απο σεπτεμβρη πρεπει να οργανωσει καταρχας το ΕΠΑΜ ομιλιες σου σε πανεπιστημια[σε φοιτητες] και να προσπαθησει να δημιουργησει πυρηνα αξιωματικων του στρατου με καποιο τροπο.Πρεπει να τους βαλουμε στο κολπο ωστε να μας στηριξουν στο δρομο.Απο κει και περα τα υπολοιπα στο δρομο....βγαινοντας και μονοι μας ακομη,ως ΕΠΑΜ κι οσοι πολιτες ακολουθησουν.Μεγαλη βαση πρεπει να δοθει στο Θαλειν...Και τελος πρεπει να αποταθουμε στον Μικη Θεοδωρακη τον μοναδικο ανθρωπο που μπορει να συγκεντρωσει μαζικα μεγαλο μερος των ελληνων οργανωνοντας συναυλιες και καθημερινες μαζωξεις[γνωμη μου]πχ στο Παναθηναικο σταδιο οπου θα ανοιγει με ομιλιες ενημερωτικες και αφυπνισης οπως οι δικιες σου ετσι ωστε να προσπαθησουμε να οργανωσουμε τον κοσμο στην πολυποθητη πανεργατικη απεργια διαρκειας αλλα και σε καθε ειδους μαζικης αντιστασης.Να κανουμε την Αθηνα ΚΕΡΑΤΕΑ.οργανωση θελει κι ενας ευνοικος για μας συσχετισμος των δυναμεων.Ηαντισταση πρεπει να αρχισει απ το κεντρο των εξελιξεων που δεν ειναι αλλου παρα στην Αθηνα.Και να μην απογοητευομαστε απο διαφορα σχολιο απαισιοδοξων φιλων....με εκτιμηση και αγαπη απο την Ιεραπετρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λέγοντας ο κ. Καζἀκης ὀτι σήμερα οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους λειτουργούν με λογικές που διακατέχονται από μια προτεσταντική «εγκόσμια» θεολογία, στην πραγματικότητα τους δίνει ένα κάποιο άλλοθι.

    Στην πραγματικότητα, η Τρόικα εσωτερικού είναι ένα συνοθύλευμα άθλίων και αβούλων.

    Οι άθλιοι που έχουν πλουτίσει παράνομα και για τους οποίους οι αντισυμβαλλόμενοι "δανειστές" έχουν στη διάθεσή τους όλα τα στοιχεία που τους ενοχοποιούν.

    Οι άβουλοι, είναι οι υπόλοιποι ανεπάγγελτοι που ανδρώθηκαν πολιτικά, μοιράζοντας ρουσφέτια και βιλαέτια με δανεικά. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν...

    Ίσα-ίσα, αντίθετα με τα προτάγματα της προσταντικής ηθικής, πιστεύουν μοιρολατρικά κι ορθόδοξα στο θαύμα ή, αν είναι ελληνπρεπέστεροι, στον από μηχανής Θεό που θα σωσει την Ελλάδα και τα τομάρια τους.

    Μακάρι να είχε ο κ. Καζάκης δίκιο, γιατί τότε θα υπήρχε ίσως και κάποιο σχέδιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Καζάκης έχει απόλυτο δίκιο σχετικά με τη προτεσταντική θεολογία που έχει επικρατήσει στις πολιτικές των ξένων κυβερνήσεων και κατά τη γνώμη μου κάνει μια επιτυχημένη προσέγγιση του γιατί αυτές (οι κυβερνήσεις), αλλά και οι άνθρωποι γενικότερα επιμένουν να αγνοούν το προφανές και ενστερνίζονται με φανατισμό πρακτικές και πολιτικές που φέρνουν τον όλεθρο. Ο Καζάκης κάνει μια ψυχαναλυτική ερμηνεία του φαινομένου του γιατί ενώ ο άνθρωπος γενικά και οι κυβερνήσεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουν τις λύσεις μπροστά τους δεν αντιλαμβάνονται αυτό που πρέπει να κάνουν για την ευημερία του κόσμου και κάνουν πάντα τόσο οικτρά λάθη που αποβαίνουν εις βάρος τους.
      Το ωραίο είναι ότι είχαμε κάνει μια μικρή αναφορά στο τελευταίο σεμινάριο του ΕΠΑΜ σχετικά με το γιατί τα επαναστατικά κινήματα εκφυλίζονται ή παρεκκλίνουν των στόχων τους. Αυτό με έκανε να ξεθάψω ότι βιβλίο είχα διαβάσει προ 20ετίας και να αναζητήσω συγκεκριμένα ένα: Το "Ο Αιθέρας, ο Θεός και ο Διάβολος" του Βίλχελμ Ράϊχ.
      Η ερμηνεία σε γενικές γραμμές, που δίνει ο συγγραφέας, που έχει απόλυτη, κατά τη γνώμη μου, σχέση με το άρθρο του Καζάκη, είναι ότι η αδυναμία του ανθρωπίνου όντος να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει σωστά τη ζωή και τις λειτουργίες της, λόγω δυσλειτουργίας των αισθήσεων των οργάνων του, τον καθιστά ανίκανο να τις ακολουθήσει και να προσαρμοστεί με αυτές. "Η ζωντανή λειτουργία διαστρεβλώνεται σε μυστικισμό και το εγκεφαλικό υλικό σε μηχανιστικό τρόπο ύπαρξης. Τα "κακά" ένστικτα ελέγχονται από την "καλή" ηθική." λέει ο συγγραφέας. Αλλού λέει "Η ζωή είναι απρόσιτη, "υπερβατική". Γίνεται έτσι το επίκεντρο της θρησκευτικής επιθυμίας για ένα σωτήρα, ένα λυτρωτή, ένα "υπερπέραν". Όπως ακριβώς οι αισθήσεις των οργάνων έχουν γίνει απρόσιτες για τον άνθρωπο, έτσι και η διανοητική του ικανότητα να συλλαμβάνει ότι είναι ζωντανό έχει ανασχεθεί." και "Είναι, συνεπώς, πολύ λογικό να συνδυάζει ο homo normalis σε μυστικισμό τη βιαιότητα και το φόβο για τις φυσικές ζωικές λειτουργίες, και ιδιαίτερα για τη λειτουργία του οργασμού. Οι ιδέες του "απόλυτου", του "αιώνιου", της "αμαρτίας", προκύπτουν κι αυτές από τη σχάση προσωπικότητας που αναφέραμε προηγουμένως."
      Η εργασία είναι μια από τις βασικές αρχές της ζωής. Να γιατί από μέσο για τη βελτίωση της ζωής και της προσωπικότητας του ατόμου αλλά και της κοινωνίας, από μέσο άντλησης χαράς για τη δημιουργία διαστρέφεται και μετατρέπεται σε "καθήκον", υποχρέωση, αναγκαία θυσία κλπ όπως αναφέρει πιο πάνω και ο Καζάκης. Έχουμε να κάνουμε με μυστικιστές μου μισούν τις φυσικές εκδηλώσεις της ζωής, αφού δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να τις προσεγγίσουν και να τις κατανοήσουν, και προσπαθούν με θρησκευτική ευλάβεια ταλιμπάν να τις καταστείλουν. Βέβαια αυτοί πιστεύουν ότι κάνουν το θέλημα του Θεού και ότι οι αμαρτωλοί (Έλληνες) θα πρέπει να τιμωρηθούν και να ματώσουν πριν (και αν) σωθούν.

      Διαγραφή
  15. Τι να κάνω για ν'ακουστεί ο λόγος σου όσο το δυνατόν σε περισσότερους?
    Να το αναδημοσιεύσω στο μπλογκ και στο f/b ποιος θα κάτσει μεσούντος του καύσωνα,να διαβάσει?(Και μεσούντος του Χειμώνα δεν κάθονται αλλά λέμε-δικαιολογούμε τώρα...)
    Την προσπάθειά μου θα την κάνω αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω είσαι κ. Καζάκη! Ειλικρινά, δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι που είσαι άγνωστος ακόμα στους περισσότερους Έλληνες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Επαναστατικό άρθρο , επαναστατικός λόγος σύγχρονο και αντίστοιχο "των κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού" Αναγκαία όσο ποτέ Δημήτρη "η ευημερία και η κυριαρχία του λαού" ειδικά τώρα που τα παραγωγικά μέσα δίνουν τεράστιες δυνατότητες για ευημερία και ελεύθερο χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οι Ισλανδοί φαίνεται από τις πράξεις τους ότι προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών και εμποδίζουν την επιρροή και δράση των κυβερνώντων και των τραπεζιτών που τους χρέωσαν χωρίς να του ρωτήσουν.

    Ο νόμος για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για τον νόμο.

    Ηλίας Α. Λυμπέρης


    GLOBAL ELITES THROWN OUT OF ICELAND: Iceland Dismantles Corrupt Gov’t Then Arrests All Rothschild Bankers

    http://itmakessenseblog.com/2012/06/18/global-elites-thrown-out-of-iceland-iceland-dismantles-corrupt-govt-then-arrests-all-rothschild-bankers/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το βασικό πρόβλημα της αμεσης διακοπής της σχεσης με την ΕΕ και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα είναι η απουσια των αναγκαιο συναλλαγματικών αποθεμάτων για να "υπερασπιστεις" την ισοτιμία του νέου νομίσματος. Το παραδειγμα των πρωτων ετων της μετασοβιετικής Ρωσίας ειναι χαρακτηριστικο.
    Απο την αλλη η εξοδος της χώρας απο την ευρωζωνη είναι ουσιαστικά μονόδρομος τόσο για την επιβιωση της, την παραγωγικη της ανασυγκρότηση και την παραγωγικότητα της οικονομιας.
    Πως παντρεύονται αυτα τα δύο? Με την εντιμη διαπραγματευση. Η Ελλαδα δηλώνει οτι επιθυμεί την απεμπλοκη απο την ευρωζωνη και ζητα να γινει αυτό σταδιακά σε βαθος τριετιας-πενταετιας, εξασφαλιζοντας τουλάχιστον την ηπια στήριξη [πχ σταθερη ισοτιμια για το μεταβατικό διαστημα]των γερμανών προτεσταντων. Η συμφωνια βασίζεται στην λογικη του κοινού συμφέροντος. Επειδη ειναι προτεσταντες δεν ειναι και ηλίθιοι. Η φιγούρα του τρελαμένου τύπου που ζωσμένος με τις χειροβομβιδες απειλεί να απασφαλίσει δεν αποτελεί πολιτική προοδευτική πρόταση για εναν λαο που υποφερει σκληρα [και θα υποφέρει ακομα περισσοτερο στο μέλλον]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αν θεωρείς ότι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποτελεί αυτοκτονία, όπως ενός τρελαμένου τύπου που ζωσμένος με τις χειροβομβίδες απειλεί να απασφαλίσει, τότε πολύ φοβάμαι ότι ζεις υπό την επήρεια των εξαρτησιογόνων που μας ταΐζει εδώ και χρόνια η προπαγάνδα. Διαπραγμάτευση, που να έχει νόημα για την χώρα και τον λαό της, μπορεί να κάνει μόνο όποιος μπορεί ανά πάσα στιγμή να σηκωθεί από το τραπέζι και να φύγει χωρίς να του κοστίσει τίποτε. Όποιος πιστεύει ότι η επιλογή εξόδου είναι αυτοχειριασμός, τότε αυτός την μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί να κάνει είναι ότι κάνει και η συγκυβέρνηση. Τίποτε περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι ονειροφαντασίες.
    Όσο για το συνάλλαγμα θα πρέπει να γνωρίζεις ότι το χρειαζόμαστε για να καλύψουμε την "τρύπα" του εξωτερικού ισοζυγίου, το οποίο κυμαίνεται σήμερα γύρω στα 10 δις ευρώ. Ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι δεν υπάρχουν τα 5 δις ευρώ που δηλώνει η ΤτΕ ως συναλλαγματικό απόθεμα, μπορείς με μια σειρά οικονομικές μεθόδους να τραβήξεις από τις εσωτερικές συναλλαγές ένα σημαντικό μέρος της ήδη υπάρχουσας νομισματικής κυκλοφορίας, η οποία ανέρχεται γύρω στα 22 δις ευρώ χαρτονομίσματα. Βάσιμα έχει υπολογιστεί ότι μπορούμε να κρατήσουμε γύρω στο 60% αυτής της νομισματικής κυκλοφορίας ως συναλλαγματικό απόθεμα για τους πρώτους 6-8 μήνες της μετάβασης. Τρόποι υπάρχουν να αντιμετωπίσεις όλα τα προβλήματα. Αρκεί να έχεις ξεκάθαρο τι πας να κάνεις και όχι να ονειρεύεσαι ότι θα πείσεις τα μεγάλα αφεντικά να σου δώσουν σταθερή ισοτιμία και άλλα κουραφέξαλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δυστυχως πολλοι συμπολιτες μας,πειθωνται πολυ ευκολα με οτι τους πασαρει το συστημα και οταν ακουν μια διαφορετικη αποψη δεν μπαινουν καν στο κοπο να την εξετασουν,γιατι ειναι κατι που δεν το εχουν πει οι φωστηρες που προσκυναει χρονια τωρα.Λειτουργουν με την ψυχολογια της μαζας σαν αγελη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
    ...Ο ναζιστικός "υπόκοσμος" της Ευρώπης.
    ...Η "αρρώστια" της Γερμανίας απειλεί με "μόλυνση" ολόκληρη την Ευρώπη.
    "Εσείς από ποιους κρύβεστε;"... Αυτή η μικρή φράση, θα μπορούσε να είναι τίτλος τηλεπαιχνιδιού, φτιαγμένου ειδικά, για να παιχτεί στη Γερμανία. Ποιο θα μπορούσε να είναι το "κόνσεπτ―σενάριο" ενός τέτοιου παιχνιδιού; Να πηγαίνουν οι παίκτες σε τυχαία σπίτια των προαστίων του Βερολίνου, του Μονάχου και της Φρανκφούρτης και αφού χτυπήσουν το κουδούνι, να κάνουν στους ενοίκους την παραπάνω ερώτηση ..."Εσείς από ποιους κρύβεστε"; Είστε καταδικασμένοι εγκληματίες ―αλλά ζείτε ελεύθεροι, έστω και κρυπτόμενοι― εξαιτίας της Siemens, της Bayer, των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, της γερμανικής ενοποίησης, του ντόπινγκ, της Στάζι κλπ.; Για τι ακριβώς κρύβεστε; Γιατί ακριβώς δεν θέλετε να μάθει ο κόσμος πού ζείτε; Για τι ακριβώς αποφεύγετε κάθε δημόσια εμφάνιση;

    http://eamb-ydrohoos.blogspot.de/2012/07/i-mystiki-germania-tou-schauble.html#more

    Στον παραπάνω σύνδεσμο θα βρείτε καλές αναλύσεις, για το πως παίζεται το πλανητικό παιγνίδι, ποιοι είναι οι σκηνοθέτες του και οι συνεργάτες τους. Ιδιαιτερα θα βρείτε πολλές αναλύσεις για τον ρολο των σιωνιστών, γερμανών και αγγλοσαξόνων.


    Τα λέει καλά ο κύριος Καζάκης και είναι αξιέπαινη η προσπάθεια του. Στην πλανητική σκακιέρα πρέπει όμως να γνωρίσουμε τους παίχτες, τις προθέσεις τους και τους τρόπους τους, πέραν από τις οικονομικές και κοινωνικές αναλύσεις, με βάσει την μαρξιστική και κεφαλαιοκρατική αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Θα έχει και τα καλά τις πέραν των πολλών κακών, αυτή η τιμωρία που υφίσταται, ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαου. Τα καλά θα προκύψουν, όταν η ευρύτερη κρίσις στην πατρίδα μας, γίνει αφορμή για αυτοκριτική, αυτογνωσία, ετερογνωσία και κοινωνιογνωσία, αν μπορέσουμε μέσα από αυτήν την δοκιμασία να αναβαθμιστούμε, ηθικά και γνωστικά και να γίνουμε σοφότεροι και πιο ενάρετοι. Να φτιάξουμε ένα νέο κοινωνικό σύστημα με αριστεύοντες δημοκρατικούς θεσμούς, που υπηρετούν βέλτιστα τον πολίτη και το κοινό συμφέρον. Ένα σύστημα που θα παράγει πολίτες με υψηλές, νοητικές και γνωστικές ικανότητες, πολίτες με εργατικότητα και επιχειρηματικότητα, ικανούς για βέλτιστες συνεργασίες και δράσεις για το κοινό συμφέρον πρωταρχικά και συνεπαγόμενα για το προσωπικό συμφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή