Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Αυτή η χώρα... δεν μας ανήκει!




«Είμαστε αποφασισμέ­νοι να σώσουμε τη χώρα», φέρεται να είπε ο πρωθυπουρ­γός στο Υπουργικό Συμβούλιο της Δευτέρας. Αυτό, ύστερα απ’ όλα όσα πέρασε η χώρα και ο λαός τον τελευ­ταίο χρόνο, μόνο σαν απειλή μπορεί να εκληφθεί.
Ναι, κύριοι, είναι αποφασισμένοι να μας σώζουν, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα αφεντικά της εντός και εκτός Ελλάδας, μέχρις ότου δεν αφή­σουν πέτρα πάνω σε πέτρα. Εδώ και μήνες, πριν καν μας επιβληθεί το μνη­μόνιο και ο «μηχανισμός στήριξης», λέμε και ξαναλέμε ότι η Ελλάδα και ο λαός της βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη απειλή που έχουν αντι­μετωπίσει ποτέ στην ιστορία τους. Κι αυτή η απειλή είναι ικανή να αφανί­σει τη χώρα, να την αφήσει σε ερεί­πια χωρίς καμιά δυνατότητα ανοικο­δόμησης.

Καταστροφικές επιλογές
Όμως οι θιασώτες της «διαρθρωτι­κής προσαρμογής» τίποτε δεν ξέχα­σαν και τίποτε δεν έμαθαν. Λες και ζούμε ένα διαρκές déjà vu. Τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. «Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλη πολιτική», δήλω­σε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ το βρά­δυ της Δευτέρας ο υπουργός Οικο­νομικών και ανήγγειλε για μια ακόμη φορά ότι χωρίς την εκταμίευση της 5ης δόσης τον Ιούνιο η χώρα θα πάει σε στάση πληρωμών. Τα ταμειακά δι­αθέσιμα της χώρας φθάνουν έως τα μέσα Ιουλίου, μετά δεν θα μπορούν να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και η χώρα «κατεβάζει ρολά», τόνισε. Σημείωσε, δε, ότι όποιος κι αν ήταν υπουργός Οικονομικών στη θέση του, θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική.
Αλήθεια, τι χρειάζεται να πάθει ακόμη η χώρα για να αρχίσουμε να συζητάμε ριζικά διαφορετικές πο­λιτικές προτάσεις; Πόσες καταστροφές πρέπει να υποστούμε; Πού πρέπει να καταλήξουμε; Υπάρχει κάποιο κα­τώτερο όριο, κάποια «κόκκινη γραμ­μή» ή όχι; Όσοι σήμερα χαρακτηρίζουν ως «καταστροφή» πολιτικές προτάσεις που πάνε κόντρα στη λογική του μνη­μονίου, της Ε.Ε., του ευρώ και του ΔΝΤ, εξαργυρώνουν επιταγές μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν τους καίγεται καρφί για τη χώρα και τον λαό της, που στη συνείδησή τους τα έχουν πουλή­σει προ πολλού. Γιατί λοιπόν να αντιταχτούν σήμερα σ’ αυτό που γίνεται;
Ωστόσο, το πρωτοφανές θράσος και η προσωπική αποκτήνωση που απαιτείται σήμερα για να υποστηρίξει κα­νείς τις ίδιες καταστροφικές επιλογές, επιτρέπει στους κυβερνώντες να εί­ναι εξαιρετικά κυνικοί. Να τι ομολόγη­σε στην ομιλία του στον ΣΕΒ (24/5) ο υπουργός Οικονομικών: «Πριν από έναν χρόνο, αυτή την εποχή, στο υπουργείο Οικονομικών αγωνιούσαμε, αν 15 κυβερνήσεις στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα κατάφερναν να πείσουν τα Κοινοβούλιά τους, εγκαίρως, για να πληρωθεί στην Ελλάδα η πρώτη δόση του πρωτοφανούς δανείου των 80 δισ. ευρώ συν τα 30 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Χρήματα που χρειαζόμασταν για να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών. Χρήματα που χρειαζόμασταν για να αποπληρώ­σουμε ένα ομόλογο, που έληγε εκείνη την εποχή και, αν δεν το αποπληρώνα­με, η χώρα απλώς θα πτώχευε και δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, δη­μόσιες υπηρεσίες. Πράγματα που νομί­ζαμε ότι η Ελλάδα τα είχε ξεχάσει, πριν από πολλά χρόνια. Τους μήνες που εί­χαν περάσει, είχε γίνει μια προσπάθεια να πείσουμε τους Ευρωπαίους εταί­ρους μας, μέσα από τις δικές μας πρά­ξεις, για την ανάγκη δημιουργίας ενός μηχανισμού, που δεν υπήρχε μέχρι τό­τε στην Ευρώπη, για να στηρίξει οικο­νομίες σε δυσκολία. Ένας μηχανισμός που έγινε, κατ’ αρχάς, για την Ελλάδα, στη συνέχεια διαμορφώθηκε και για τις υπόλοιπες χώρες και με τις πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλί­ου, θεσμοθετήθηκε και η μονιμότητά του, μετά το 2013».
Προσέξτε τι παραδέχεται ο κ. Παπακωνσταντίνου:
Τα χρήματα του μηχανισμού στήρι­ξης ήταν εξαρχής αναγκαία για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα δανει­κά, δηλαδή τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα, και όχι για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.
Μισθούς και συντάξεις δεν θα εί­χε να πληρώσει το κράτος μόνο αν κήρυττε επίσημη πτώχευση. Κι αυτό γι­ατί; Διότι ο κ. Παπακωνσταντίνου και η παρέα του είναι πρόθυμοι να δώσουν τα πάντα στους δανειστές του κράτους. Μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδό­ματα, δημόσιες υπηρεσίες. Κάτι που ήδη συμβαίνει με το μνημόνιο. Ούτε που τους περνά από το μυαλό ότι πτώ­χευση μπορεί να σημαίνει πως χάνουν οι δανειστές.
3Τους μήνες που προηγήθηκαν του μνημονίου, δηλαδή όλη την περίο­δο που μας έλεγαν ότι θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, η όλη πρεμούρα της κυβέρνησης ήταν να πείσει του «Ευρω­παίους εταίρους» να δημιουργηθεί ο μηχανισμός στήριξης με σκοπό να στη­ρίξει «οικονομίες σε δυσκολία». Δηλα­δή να εγγυηθεί τα λεφτά των κερδο­σκόπων και των τοκογλύφων.
4Αυτό που ενδιέφερε από την αρ­χή τον κ. Παπακωνσταντίνου, τον κ. Παπανδρέου και τη λοιπή παρέα δεν ήταν τι θα γίνει με την ελληνική οικονομία, ούτε ποια θα είναι η τύχη της Ελλά­δας, αλλά πώς θα εξυπηρετήσουν εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να εξανα­γκάσουν την ευρωζώνη να αποκτήσει μόνιμο μηχανισμό χρεοκοπιών. Ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις; Μα προφανώς αυτές που κερδίζουν ασύστολα από τη διαχείριση των χρεών και την κερδο­σκοπία με ομόλογα και παράγωγα στις αγορές.
Με λίγα λόγια, τι ομολογεί εδώ ο κ. Παπακωνσταντίνου; Ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σε δια­τεταγμένη υπηρεσία, εντεταλμένοι να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των πιο αδίστακτων και κερδοσκοπικών δυνάμεων της αγοράς. Γι’ αυτό και δεν ιδρώ­νει το αυτί τους. Δεν τους αφορά ο δωσιλογισμός που διαπράττουν. Πατρίδα γι’ αυτούς δεν είναι παρά ένα ωραίο οικόπεδο σε μια προνομιακή γωνιά της διεθνούς οικονομίας και πολιτικής που μπορεί να εκποιηθεί εύκολα και γρή­γορα προς όφελος των παγκοσμιοποιημένων αγορών του κεφαλαίου. Τώρα αν υπάρχουν και 11 εκατομμύρια παρεί­σακτοι, αυτοί πολύ γρήγορα θα κατα­ντήσουν σαν τη νομαδική φτωχολογιά που ξεβράζει η θάλασσα στις ακτές της Ελλάδας.
Ανήκομεν στις αγορές
Άλλωστε η χώρα δεν ανήκει στον λαό της. Μας το διαβεβαιώνει και η Αριστερά αυτό. Ανήκει στο κεφάλαιο, στις αγορές, στην «Ευρώπη» και γενικά στη Δύση. Γι’ αυτό και ο Έλληνας εργάτης, ο Έλληνας εργαζόμενος πρέπει να ταυ­τίζεται με τον ξεριζωμένο και εξαθλι­ωμένο μετανάστη που σέρνεται από χώρα σε χώρα σε αναζήτηση του επι­ούσιου. Κι επομένως ο ελληνικός λαός πρέπει να εθιστεί μόνιμα στην ιδέα ότι σαν πολίτης της Ευρώπης και του κό­σμου δεν έχει κανένα δικαίωμα στον τόπο του, στις ρίζες του, στην ίδια του την πατρίδα. Μπορεί ελεύθερα να πα­ρηγορείται με τις πανάρχαιες καταγω­γές της, να τη νοσταλγεί, όπως κάνου­με με το χωριό του παππού και της για­γιάς, αλλά δεν μπορεί να τη διεκδικεί. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να πιστέψει ότι μπορεί να την κερδίσει. Πατρί­δα την εποχή των ανοιχτών συνόρων για το κεφάλαιο και την εργασία; Αν είναι δυνατόν! Πώς τολμάτε! Τι σημα­σία έχει αν δημοκρατία και ελευθερία δεν νοείται χωρίς την ανάδειξη του ερ­γαζόμενου λαού σε αφέντη του τόπου του; Τι σημασία έχει αν η εργατική τάξη είναι αδύνατον να συγκροτηθεί ως τέ­τοια χωρίς να αναπτύσσει πανεθνικούς δεσμούς, χωρίς να διεκδικεί το έθνος της; Τι σημασία έχουν όλα αυτά, όταν σήμερα έχουμε ακόμη και την ίδια την Αριστερά να εγγυάται την ελευθερία κίνησης κεφαλαίου και εργασίας διεκ­δικώντας ανοιχτά σύνορα; Ξεχάστε τα κινήματα των αμέτρητων ηρώων και μαρτύρων για την εθνική και κοινωνι­κή απελευθέρωση. Σήμερα προέχουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, η επικερδής συμμετοχή στο πιο απολυταρχικό οικο­δόμημα που γνώρισε η Ευρώπη από την εποχή του Χίτλερ.
Ποιος νοιάζεται για τη μικρή Ελλαδίτσα; Νοιάστηκε ποτέ η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που τη λεηλατεί επί δεκαετίες με στήριγμα την εξάρ­τηση και την υποτέλεια; Γιατί λοιπόν να νοιαστεί ο εργαζόμενος, ο εργάτης, ο επαγγελματίας, ο αγρότης; Ας την αφή­σουμε να καεί, να καταστραφεί, να ισοπεδωθεί. Και τι πειράζει αν αυτό ήδη σημαίνει μια γενικευμένη καταστροφή ανθρωπιστικών διαστάσεων και έναν νέο ξεριζωμό για τον ανθό της εργαζό­μενης κοινωνίας;
Η κρίση των κρίσεων
Η κρίση χρέους δεν είναι μια τυπική οικονομική κρίση. Δεν έχει καμιά σχέση με τον οικονομικό κύκλο που βρί­σκει κανείς στα εγχειρίδια. Ούτε πρό­κειται για ένα παραπροϊόν της δημο­σιονομικής κατάστασης του κράτους, όπως παπαγαλίζει η κυβέρνηση δεξιά και αριστερά. Ουσιαστικά αποτελεί τον συνδυασμό και την κορύφωση όλων των επιμέρους οικονομικών κρίσεων σε μια ενιαία διαδικασία που θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη ολό­κληρου του κυρίαρχου συστήματος οικονομίας και πολιτικής. Ποτέ καμιά άλλη μορφή κρίσης της οικονομίας της αγοράς δεν θέτει με τόσο επιτακτικό και άμεσο τρόπο τέτοιο ζήτημα επιβί­ωσης για το ίδιο το σύστημα, όσο η κρί­ση χρέους.
Με λίγα λόγια, η κρίση χρέους είναι η κρίση των κρίσεων, ή αλλιώς η μητέ­ρα όλων των κρίσεων στην οικονομία της αγοράς. Κι αυτό γιατί εκφράζει με τον πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο την ολοκληρωτική χρεοκοπία του συνο­λικού τρόπου παραγωγής, την κατάρ­ρευση ολόκληρης της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής και της κυρίαρχης πολιτικής. Επομένως από αυτή την κρί­ση χρέους μπορεί να βγει μια χώρα μό­νο αν αναγεννηθεί.
Ιστορικά οι άρχουσες τάξεις μπο­ρούσαν να προχωρήσουν σε μια τέτοια αναγέννηση μέσα από την επίσημη πτώχευση του κράτους. Με τον τρόπο αυτό άλλαζαν ριζικά τους όρους ανα­παραγωγής του κεφαλαίου, τις οικονο­μικές δυνάμεις που βρίσκονται στις κο­ρυφές, αλλά και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί. Φυσικά με τρομακτι­κό κόστος για ολόκληρη την κοινωνία και όχι μόνο για τους εργαζομένους.
Όμως, από την εποχή που το δανείσι-μο κεφάλαιο κυριάρχησε στην παγκόσμια οικονομία και έφτασε να ξεπερνά 20 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, η επίσημη πτώχευση, αυτή η παραδοσιακή λύση έσχατης ανάγκης για το σύστημα, συνι­στά μια τρομακτική απειλή για τις αγο­ρές κεφαλαίου διεθνώς. Με τις τράπε­ζες σήμερα να έχουν διαστάσεις κατά πολύ μεγαλύτερες από τα κράτη που τις φιλοξενούν, η επίσημη πτώχευση αποτελεί συνώνυμο της πιο ολέθριας καταστροφής. Τα κράτη υπό χρεοκοπία είναι καταδικασμένα να παραπαίουν προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ότι οι χρηματαγορές δεν είναι μόνο παρα­σιτικές, αλλά και εντελώς άχρηστες για τους λαούς και τις ανάγκες τους.
Δεν υφίσταται κανένας, μα κανέ­νας πραγματικός οικονομικός λόγος να υπάρχει τόσο συσσωρευμένο χρέος, εκτός από την κερδοσκοπία των επενδυτών κεφαλαίου και των τραπεζών, αλλά και τη χρηματοδότηση των γιγα­ντιαίων πολυεθνικών μονοπωλίων της παγκόσμιας αγοράς. Το κεφάλαιο που βρίσκεται συσσωρευμένο στις χρημα­ταγορές και στις τράπεζες είναι πλασματικό. Και πλασματικό σημαίνει ότι δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές διαδι­κασίες της οικονομίας και της παραγω­γής. Η διαγραφή του, το σβήσιμό του θα επηρεάσει μόνο τους ιδιοκτήτες του – επενδυτές, τράπεζες, πολυεθνικές – και καθόλου την οικονομία, η οποία μπορεί να λειτουργεί και χωρίς αυτό το πλασματικό κεφάλαιο. Αρκεί η οικονο­μία να πάψει να εξουσιάζεται από αυτή τη ληστοσυμμορία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Η θηλιά του ευρώ στον λαιμό των τραπεζών
Τα παπαγαλάκια προσπαθούν να τρομάξουν τον απλό κόσμο ότι η διαγραφή των χρεών θα σημάνει την πτώχευση των τραπεζών και έτσι θα χάσει τις καταθέσεις του. Δεν λένε όμως ότι όσο συνεχίζεται αυτή η ανατροφοδότηση του χρέους, τόσο περισσότερο εξανεμίζονται οι αποταμιεύσεις. Ούτε επίσης λένε ότι ακόμη και στην περίπτωση της κατάρρευσης των τραπεζών, οι λαϊκές καταθέσεις μπορούν κάλ­λιστα να αναπληρωθούν από ένα κράτος που διαθέτει το δικό του εθνικό νόμισμα. Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί σε περίπτωση κατάρρευ­σης των τραπεζών εντός του ευρώ. Επιπλέον δεν λένε ότι σε περίπτωση κατάρρευσης των τραπεζών, οι πιο ευνοημένοι απ’ όλους θα εί­ναι οι οφειλέτες, δηλαδή όσοι χρωστάνε στις τράπεζες.
Και οι οφειλέτες;
Κι αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα τους χαριστούν τα δάνεια. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι το κράτος αναλαμβάνει να ανασυ­γκροτήσει το πιστωτικό σύστημα από μηδενική βάση εκδίδοντας δικό του εθνικό νόμισμα.
Αντίθετα κατάρρευση τραπεζών εντός του ευρώ σημαίνει ότι οι δανειακές υποχρεώσεις των οφειλετών μεταφέρονται σε άλλες τράπε­ζες. Πράγμα για το οποίο θα φροντίσει η ΕΚΤ και τα παραρτήματά της σε κάθε κράτος - μέ­λος. Μόνο μέσα στο ευρώ τυχόν κατάρρευση των τραπεζών θα σημάνει εξαφάνιση των απο­ταμιεύσεων με ταυτόχρονη διατήρηση όλων των δανειακών υποχρεώσεων. Και να είστε βέ­βαιοι ότι με την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στην ευρωζώνη, αργά ή γρήγορα θα έρθουν και οι καταρρεύσεις των τραπεζών. Αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί και οι γραφειο­κράτες της ευρωζώνης κάνουν τα πάντα για να τροφοδοτήσουν την κερδοσκοπία των τραπε­ζών μέσα από τη διαχείριση του χρέους και φυ­σικά την εκποίηση των χωρών υπό χρεοκοπία. Το πρόγραμμα εκποίησης ή αποκρατικοποιήσεων που έχει ανακοινωθεί αυτό το νόημα έχει. Προσφέρει τροφή στην κερδοσκοπική αδηφαγία των επενδυτών κεφαλαίου, των τρα­πεζών και των χρηματαγορών διεθνώς. Στόχος του προγράμματος δεν είναι τόσο να προσελ­κύσει κλασικούς πλιατσικολόγους-επενδυτές που κερδίζουν από τις αγοραπωλησίες περιουσιακών στοιχείων, αλλά κερδοσκόπους που αποσκοπούν σε εύκολα κέρδη μέσα από την τιτλοποίηση των επιχειρήσεων και της περι­ουσίας του Δημοσίου. Η χρηματιστική κυβεία με την αξία τής προ πώληση περιουσίας είναι το ζητούμενο και όχι η καθαυτό αγοραπωλη­σία της.
Το δίλημμα της κοινωνίας
Από την κρίση αυτή δεν μπορούμε να βγούμε με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο σαν ερείπιο μετά την κατάρρευση της ευρωζώνης, ή με την αναγέννηση της χώρας που θα επιβάλει ο ίδιος ο λαός. Στη φάση που βρισκόμαστε ο λαός σε με­γάλο βαθμό έχει πλέον ξεπεράσει το επίπεδο της διαμαρτυρίας. Δεν του αρκεί να διαμαρτύρεται. Μπορεί να μην βγήκε μαζικά στις πλατείες, όπως οι Ισπανοί, αλλά έχει κάνει μέσα σ’ έναν χρόνο από το μνημόνιο τις περισσότερες πανεργατικές απεργίες με πρωτοφανή μαζικότητα από κάθε άλλον λαό της Ευρώπης. Χώρια όλες οι άλλες μαζικές εκδηλώσεις και οι πρωτοβουλίες πολιτών. Όλα αυτά μαζί και η ταχύτητα των εξελίξεων τον έχει οδηγήσει πια στο συμπέρασμα ότι η διαμαρ­τυρία δεν αρκεί. Κι επομένως έχει μπροστά του το δίλημμα: Ή να λουφάξει γιατί δεν γίνεται τίποτε ή να εξεγερθεί και να πάρει την εξουσία. Αυτό το δίλημμα ταλανίζει την κοινωνία. Κι επειδή γνωρίζει πολύ καλά ότι αν δεν παρθεί η εξουσία και δεν επιβληθεί μια ριζικά διαφορετική πολι­τική ξεκινώντας λίγο ως πολύ από τα αιτήματα της μη αναγνώρισης και διαγραφής του χρέους, της εξόδου από το ευρώ, της εθνικοποίησης των τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, της παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος του λαού, τότε οι εξελίξεις θα είναι δραματικές. Το στοιχείο αυτό δεν υπάρχει στις κινητοποιήσεις των Ισπανών. Το κίνημα της πλατείας είναι πρω­ταρχικά κίνημα διαμαρτυρίας. Η ελληνική κοινω­νία είναι πιο μπροστά από αυτό. Είναι έτοιμη για ένα κίνημα εξουσίας, αρκεί να γεννηθεί με όρους μαζικής λαϊκής εμπιστοσύνης και συμμετοχής. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα, πριν προλάβει να επιβληθεί η χούντα της «εθνικής συνεννόησης» και των «επωνύμων».

22 σχόλια:

  1. κ.Καζάκη καταλήγετε στο άρθρο σας : "Η ελληνική κοινω­νία είναι πιο μπροστά από αυτό. Είναι έτοιμη για ένα κίνημα εξουσίας, αρκεί να γεννηθεί με όρους μαζικής λαϊκής εμπιστοσύνης και συμμετοχής. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα, πριν προλάβει να επιβληθεί η χούντα της «εθνικής συνεννόησης» και των «επωνύμων»"

    κ.Καζάκη, ξεκινείστε κάτι κι εδώ είμαστε εμείς να στηρίξουμε και να διαφημίσουμε το κίνημα εξουσίας που γράφετε. Είμαστε πολλοί! Είμαστε αυτοί που στα γκάλοπ εμφανίζονται ως: "Δεν ξέρω", "Δεν απαντώ", "Κανένα απ'αυτούς", "Άκυρο", "Λευκό", που όπως γνωρίζετε έχουν μεγαλύτερο ποσοστό κι από καθένα από τα 2 μεγαλύτερα κόμματα ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κορυφαιο αρθρο-καλεσμα. Το διλημα λαικη επανασταση ή υποταγή ειναι πλεον για όλη την Ευρωπη γιατί το θεσμικο πλαισιο που απεργαζονται ειναι πανευρωπαικο. Οντως η οργη κι αγωνια ειναι περα απο τη διαμαρτυρια. Αλλα το καλεσμα για λαικη εξουσια σημαινει επιγνωση των επιπτωσεων, και εχουμε πικρη ιστορια απο εμφυλιους. Οι ελιτ επαναστατουν χρησιμοποιωντας την κριση χρεους ως ιστορικη ευκαιρία για να ξανγραψουν τους κανονες του παιχνιδιού. Αυτη τη φορα δεν πρεπει να εχουμε καμια αυταπατη. Ο κοσμος τους (των Αγορων) ειναι η κολαση (των λαων).

    ΘΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Δημήτρη,

    Ας πούμε ότι Το Κίνημα είχε κέφια και έκανε την ακόλουθη πρόταση:
    Επειδή είμαστε οι συνηθισμένοι άνθρωποι που συνεχώς μας βάζετε μπροστά σε Διλλήματα που εσείς μας δημιουργείτε πάρτε τώρα το δικό μας:
    Ευρωπαίοι Κυβερνήτες,
    Ή βάζετε όλα τα χρέη και τα τοξικά στον πω πω του πιο χοντρού σας Τραπεζίτη (ΕΚΤ) και αρχίζετε να μαζεύετε φόρο κεντρικά από τα ευρωμόσπονδα Κράτη σας (ανακουφίζοντας και τους ντόπιους σας λακέδες, ώστε να μπορέσουμε να διώξουμε μερικούς)
    Ή εμείς κηρύττουμε Παύση Πληρωμών στα πάντα και αφού βαρεθήκαμε να μας ζητάτε διαρκώς , ζητάμε αμέσως όλα τα χρήματά μας από τις Τράπεζές σας και τα έχουμε σπίτια μας (ή στου γείτονα που θα μας δώσει τον ίδιο τόκο με εσάς 0,15% ;)

    Στην πρώτη περίπτωση ζήτω οι ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης και διόλου απίθανο να το θέλουν κιόλας, μήπως και ανταπεξέλθουν στον πόλεμο του Ζωτικού (τι μου θυμίζει;) Νομίσματος με τους Ατλαντικούς.

    Την δεύτερη γιατί την βλέπουμε διαρκώς να γίνεται απαγορευμένη λέξη και δικαιολογία για διαψεύσεις του τύπου : όχι δεν είπαμε εμείς για απόσυρση καταθέσεων! Όχι σε τέτοιου τύπου λύσεις!

    Άλλωστε, στην τελική, οι Τράπεζες δεν φταίνε; που έδωσαν τα λεφτά μας σε Κράτη σαν το Ελλεηνικό που μόνο ξέρει να τρώει και μπλα μπλα μπλα

    Μήπως τα λεφτά μας θα πρέπει να έρθουν πάλι στα χέρια μας;

    Τέλος, αν υπάρχει, όντως, υπάρχει τέτοια Δύναμη στα χέρια μας δεν μας καθιστά και ικανούς για την υπαγόρευση της Λύσης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προς τον Para Frasi

    Εαν κηρύξεις πτώχευση, προφανώς και ότι βρίσκεται εκτός της Ελληνικής επικράτειας θα δεσμευθεί. Αρκεί να σας αναφέρω ότι περίπου ο μισος ελληνικός χρυσός είναι εκτός Ελλάδας (βλέπε http://www.koutipandoras.gr/?p=5897).. Έχουν γνώση οι φύλακες..

    Αγαπητέ Κύριε Καζάκη,

    Καταρχάς συγχαρητήρια για την όλη προσπάθεια σας. Ως οικονομολόγος (όχι όμως του επιπέδου σας), θα διαφωνίσω μόνο σε ένα σημείο της συνεντευξής σας στο Creta Channel αλλά και του άρθρου σας. Στο σημείο που αναλύετε την θεωρία (που με βρίσκει σύμφωνο) απεχθούς χρέους, με μια μονομερής διαγραφη του χρέους, πιστεύω να γνωρίζετε τον αντίλογο. Δεν τονίζετε το γεγονός ότι εαν παρθεί μια τέτοια απόφαση, οι δανειστές μας θα είναι δύσκολο να μας ξαναδανείσουν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μην ξεχνάτε το πρόσφατο παράδειγμα της Αργεντίνης, που έκανε το ίδιο. Μια δεκαετία μετά και ακόμα δεν έχει "αναρρώσει" από το σοκ της χρεωκοπίας του 2001. Μια Αργεντινή με καλύτερες παραγωγικές δομές από την Ελλάδα και επιπροσθέτως, εκμετάλλευση πετρελαϊκών πηγών. Οπότε, θεώρω ότι η ανάλυσή σας για τριετή περίπου ανισορροπία της ελληνικής οικονομίας μετά την κήρυξη στάσης πληρωμών υπό την πιθανή κάλυψη της Ε.Ε. μου φαίνεται λίγο απλοϊκή και προσωπικά δεν με καλύπτει ως προς το χρονοδιάγραμμα. Ίσως όμως, δυστυχώς να πρόκειται και για μια "τελικη" λύση του μεταπολιτευτικού μας συστήματος και μια ευκαιρία αλλαγής.

    Φιλικά,

    Παναγιώτης Γιανναράκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κύριε Καζάκη σας εκτιμώ για τον αγώνα ενημέρωσης που κάνετε. Αυτή είναι η άποψή μου για τη συνέχιση και ενδυνάμωση του κινήματος από εδώ και μπρος. (http://diavgasi.blogspot.com/2011/05/blog-post_30.html). Σας παρακαλώ πολύ πάρτε πρωτοβουλία για συνεργασία, ενημέρωση και δημιουργία μετώπου με συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικές και οικονομικές (οικονομικές από την πλευρά σας) έτσι ώστε να υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο και στόχος προς επίτευξη. Από την πλευρά μου είμαι “απλός στρατιώτης” σε οποιαδήποτε θέση μου δοθεί, έτοιμος να κινητοποιηθώ εθελοντικά.

    Φιλικά
    Διαύγαση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προς Παναγιώτης: Παναγιώτη ούτε τώρα μας δανείζουν ούτε υπάρχει περίπτωση να μας δανείσουν ποτε υπο αυτές τις συνθήκες. Haircut θα γίνει έτσι και αλλιώς. Το θέμα είναι με ποιους όρους. Οι επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης δεν είναι σίγουρο οτι θα διαρκέσουν χρόνια μια που οι αγορές έχουν "κοντή μνήμη" και μπορεί να σε αρχίσουν να σε ξαναδανείζουν. Αυτό είναι λογικό αν το σκεφτείς και μόνο σου. Δε ξέρω τι γίνεται στην Αργεντινή αλλά είναι πολύ καλύτερα από το 2000. Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς perisian

    Θα σας παραπέμψω στο "Πείραμα της Αργεντινής" από τον Εξάντα (http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2010-2011/184-argentina). Παρακολουθήστε το και θα καταλάβετε τι εννοώ. Έγω στο σχόλιο μου δεν αντιλέγω στο γεγονός της χρεοκοπίας. Αντιλέγω μόνο ως προς το χρονοδιάγραμμα ανάκαμψης το οποιό προβλέπω να είναι πάνω απο μια δεκαετία για έναν και κύριο λόγο. Γιατί ακολουθήσαμε τα κελεύσματα της ΕΕ και σήμερα δεν έχουμε ισχυρό πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγώγης όπως είχε η Αργεντινή το 2000 για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη. Σήμερα εξαρτώμαστε από τις εισαγωγές μας και το ισοζύγιο πληρωμών είναι συνέχεια αρνητικό σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι σε άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες. Μια μεταβόλη του νομίσματος με ταυτόχρονη υποτίμηση του κατά 50% θα σημάνει τρομερές πληθωριστικες πιεσείς βραχυπρόθεσμα αλλά και μεσομακροπρόθεσμα. Μην ξεχνάτε ότι η Αργεντινή έχει το δικό της νόμισμα το οποίο εκείνη την επόχη ήταν συνδεδεμένο με το δολλαριο (καθεστώς σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών) και αναγκάστηκε να αποσυνδεθεί μετά την πτώχευση. Εμείς εαν αναγκαστούμε να αλλάξουμε το νόμισμά μας θα υποφέρουμε δίπλα. Θυμάστε άλλωστε την εγχώρια κερδοσκοπία της περιόδου 2001-2002. Θεωρώ ότι δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο να ανακάμψεις από τέτοια σοκ στην οικονομία σε ορίζοντα τριετίας και ειδικά εαν λέγεσαι Ελλάδα με όλες τις αγκυλώσεις που μας συνοδεύουν.

    Φιλικά και ευχαριστώ για το σχολιό σας,

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα ήθελα να προσθέσω ότι προφανώς με την υποτίμηση θα υποβοηθηθεί ο τουρισμός, όμως άλλοι ταξιδιωτικοί προορισμοί θα παραμείνουν φθηνοί (βλέπε Τουρκία, Αραβικές χώρες) και θα συνεχίσουν να μας ανταγωνίζονται. Όσο αναφόρα για τις επενδύσεις δεν πρέπει να είμαστε απόλυτα σίγουροι γι'αυτές. Σε ένα οικονομικοπολιτικά ασταθές περιβάλλον, χωρίς εξωτερικό δανεισμό, η ροπή προς επένδυσεις μάλλον θα είναι σχετικά μικρή. Οπότε, δεν γνωρίζω προσωπικά στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα κάτα πόσο θα μπορούσε να είναι εφικτή μια ανάκαμψη σε βάθος τριετίας. Εαν η αναδιάρθωση γινόταν πριν από μερικά χρόνια ομαλά, πιθανολογώ ότι ισώς αυτό το σενάριο (τριετίας) να ήταν πιο κοντά στην απεικόνιση της πραγματικότητα.

    Φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...σε είδα πριν απο λίγο στο Σύνταγμα αν και σε διέκοψε κάποια κυρια...μια ερώτηση:Γιατί κανένα αριστερό κόμμα δεν χρησιμοποιει τις γνώσεις των αντιφρονούντων οικονομολόγων για να χτυπήσουν τους καιφαλαιοκράτες και τους "λακέδες" τους;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Panagiotis
    δυστυχώς λόγω παράφρασης είναι δύσκολο νοηματικά το ότι το Εμείς που χρησιμοποιώ αναφέρεται μόνο σε ανθρώπους και όχι σε κράτη.
    Μιλούσα για Εμάς τους συνηθισμένους ανθρώπους να κάνουμε στάση πληρωμών κτλ κτλ
    Για την Οικονομική Μονάδα "Ελλάδα Α.Ε." πιστεύω ότι έχει Μετόχους και αυτοί ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όταν το μαγαζάκι τους κλείνει.

    Στην άκρως αφαιρετική υπόθεση: "εμείς δώσαμε τα λεφτά μας στις Τράπεζες και αυτές τα δάνεισαν φουσκώνωντάς τα στην Ελλάδα που με την σειρά της ζητάει από εμάς φόρους για να τα ξεπληρώσει" απλά, την Πέμπτη και την Παρασκευή πήγαν κάποιοι και σηκώσαν τα ΑΤΜ για να έχουν να δώσουν στην εφορία. Σήμερα συνεχίστηκε στα γκισσέ με αναλήψεις 100 ευρώ. Οι Υπάλληλοι έτριβαν τα μάτια τους γιατί είχαν καιρό να δουν τόσους πελάτες.

    Είναι λάθος αν ισχυριστεί κανείς ότι αυτό το όπλο των συνηθισμένων το καίνε οι Κυβερνώντες (εδώ και έξω) με τις ανόητες; δηλώσεις τους που προκαλούν τέτοια φαινόμενα.

    Αλλιώς θα πάμε στην δραχμή Μαρία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ κύριε Καζάκη,

    Κατεβείτε στη λαική συνέλευση του Συντάγματος να μιλήσετε ως ίσος προς ίσους (και ξέρω πως δεν έχετε κανένα πρόβλημα με αυτό) και να σας δει ο κόσμος. Άνθρωποι σαν και σας είναι που χρειάζονται να ακουστούν σε τούτες τις στιγμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προς Para Frasi

    Οπότε, μάλλον άσκοπη και η αναλυσή μου.. Θα ήθελα να σας πω ότι εαν έχετε το σθένος κάντε το. Άλλα στην περίπτωση που θα σας δεσμεύσουν οι τράπεζες το σπίτι σας η την προσωπική σας περιουσία (πάρα πολύ πιθανό) τότε τι θα κάνετε; Μήπως έαν γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει πολύ οργανωμένα, με την συμμετοχή ενός μεγάλου αριθμού ελλήνων πολιτών και με μοναδικό στοιχείο την μαζικότητα;

    Φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αντεπίθεση στην SS-Γερμανία, σωτηρία των Ευρωπαϊκών λαών:

    ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ *ΤΩΡΑ*

    Καζάκη είσαι σπουδαίο παλικάρι και μπράβο σου, ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.

    Έκκληση για λαϊκό πραξικόπημα έναντι των δωσιλόγων και υπό το πρίσμα Εθνικής Κυβέρνησης,

    ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ - ΨΕΥΤΙΚΟΥ - ΧΡΕΟΥΣ, ***ΤΩΡΑ***.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Panagiotis
    ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΤΕ!
    Αν το κάνω μόνος – φυλακή
    Αν το κάνω μαζί με εσάς – λίγο
    Αν γίνει από πάρα πολλούς - μας δίνει; Την Δύναμη να Υπαγορεύσουμε Λύση;
    (ακόμα και η απειλή: θα το κάνουμε στις 32 του μήνα εάν δεν …)

    Το σύστημα έχει μπει εδώ και καιρό σε ανισορροπία και έχει γίνει εύθραυστο. Για πόσο ακόμα;

    Όταν έχουν τιτλοποιηθεί τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών σε ευρώ και μπορεί ήδη(;) να είναι σε ξένες Τράπεζες, οι απλές πολιτικές λύσεις, δεν λύνουν τίποτα. Άρα και default να αναγκάσουν την Ελλάδα να κάνει, τα νοικοκυριά στα (ξένα) χέρια τους. Ο Δημήτρης σωστά λέει ότι θέλει τρόπο και το μέσο πίεσης έχει απολεσθεί από τους Πολιτικούς.

    Προσοχή: Υπάρχει Δικαστική Απόφαση που λέει ότι κακώς οι Τράπεζες έκαναν τις δείνα χρεώσεις αλλά για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος δεν πρέπει να τις επιστρέψουν (σ.τ.μ. γιατί;)
    Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι Νόμιμη η Προτροπή σε κάτι που θα αποβεί κακό για αυτές. Το ότι δεν διώκονται εκείνοι που με τις καταστροφολογίες τους και τις ανόητες δηλώσεις τους, οδηγούν σε πρόβλημα τις τράπεζες είναι άλλο θέμα…

    Για τον λόγο αυτό δεν προτρέπω και δεν λέω να γίνει. Απλά ρωτώ, αν μία τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να αποτελέσει μέσο πίεσης των συνηθισμένων ανθρώπων.

    Με την ελπίδα του σχολιασμού και από τον Δημήτρη (οπουδήποτε)
    Συγνώμη που σας κούρασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Toν κ. Καζάκη τον διαβάζω στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» κάθε βδομάδα, από παλιά. Από τον καιρό που συνομιλούσαμε για το επαχθές χρέος και για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους. Αν θυμάμαι καλά, αμέσως μετά το πρώτο οριζόντιο κόψιμο των συντάξεων, ο κ. Καζάκης ήταν από τους πρώτους που ξεφυλλίσανε την ιστορία του επαχθούς χρέους.
    Δυστυχώς, πέρα από τις πολλές εύστοχες αιτιάσεις του για την πραγματικά ανόητη πολιτική της παρούσας κυβέρνησης στη διαχείριση του κράτους, ο λόγος του έχει αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο δογματικός, χωρίς την ικμάδα παλαιότερων κειμένων του κι εν τελεί τείνει στη γραφικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Άρχισε ο κ. Καζάκης να αλληθωρίζει προς τη μεριά της Δραχμής και τον διαβάζω πια, συχνά με βαρεμάρα. Δεν είμαι ειδικός, και ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι στη Συνθήκη του Μααστρίχτ δεν προβλέπεται μέθοδος για να αποχωρήσει ή να αποβληθεί κάποιο μέλος από τη ζώνη του Ευρώ. Κατά τη γνώμη μου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός που θα τολμήσει να υπογράψει αναθεώρηση της Συνθήκης για εθελούσια έξοδο της Ελλάδας από την ευροζώνη, θα αναγκαστεί να φύγει χωρίς τη θέλησή του από τη χώρα, μέσα στο πρώτο τρίμηνο από την επιστροφή στη Δραχμή. Ποίες εγγυήσεις έχει κατά νου ο κ. Καζάκης για την έκδοση εθνικού νομίσματος με διαλυμένη την παραγωγική βάση της χώρας και τον τουρισμό -εντελώς συγκυριακά σε άνοδο- να πνέει τα λοίσθια? Κανένα νησί ή… τα πετρέλαια της Κρήτης? Τον λίγο χρυσό, όσος ξαναμαζεύτηκε μετά την Κατοχή, τον πούλησε ο κ. Σημίτης κοψοχρονιά για να ομορφύνει λίγο περισσότερο ο ισολογισμός του κ. Χριστοδουλάκη και να μπούμε στο ευρώ. Εκτός κι αν εννοεί ο κ. Καζάκης μια πληθωριστική Δραχμή για να εξυπηρετούνται οι συναλλαγές με τον μπακάλη της γειτονιάς. Όπου θα πηγαίνεις να πάρεις γάλα το πρωί και θα το πληρώνεις 1000 Δραχμές και γυρνώντας το απόγευμα θα έχει φτάσει στις 1200.
    Λέει χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης ο κ. Καζάκης ότι με το ευρώ κινδυνεύουν οι καταθέσεις των ανθρώπων, λες και δεν έχουν ενεργητικά στοιχεία οι τράπεζες να καλύψουν τις καταθέσεις, τα χρήματα δηλαδή που έχομε στην άκρη για τις «δύσκολες ώρες». Τη δύσκολη ώρα όμως την περνάμε εδώ και τώρα και οι αποταμιεύσεις φαγώνονται αυτή την ώρα που μιλάμε. Αν φυσικά τρέχαμε όλοι να κάνομε αναλήψεις θα υπήρχε θέμα για τις τράπεζες, αλλά θα ήταν εξαιτίας του πανικού. Κινδυνολογεί ακόμα περισσότερο ο κ. Καζάκης, λέγοντας ότι θα ωφεληθούν οι οφειλέτες από τυχόν χρεοκοπίες τραπεζών, υπονοώντας ότι το μεγάλο και πονηρό κεφάλαιο, μετά την εποχή του Χρηματιστηρίου στα 1999, θα κάνει την επόμενη αρπαχτή. Ναι, αλλά δεν είναι μόνο οι κεφαλαιούχοι οφειλέτες, υπάρχουμε κι όλοι εμείς με τα στεγαστικά, με τις κάρτες, τα εορτοδάνεια και τα λοιπά θαλασσοδάνεια. Η υποθηκευμένη αγροτική γη είναι μια πιο σύνθετη ιστορία. Δε θα ωφεληθούμε από μια τέτοια κατάσταση κι εμείς? Αλλά ας σοβαρευτούμε. Προτιμά, ο κ. Καζάκης να σπέρνει τον πανικό, κι επειδή θα ήταν ανόητο να διανοηθώ ότι είναι ηλίθιος υποθέτω ότι είναι υπερβολικά ευφάνταστος και ονειρεύεται μια Οχτωβριανή επανάσταση –μετά τα μπάνια του λαού- όπου για λίγο θα επικρατήσει το χάος, θα κρεμαστεί ο Πρωθυπουργός με τα άντερα του Αντιπροέδρου (μπλιαχ!) της κυβέρνησης κ.ο.κ. Όσο υπάρχει το Ελληνικό Σύνταγμα, αυτά που λέει ο κ. Καζάκης συμβαίνουν μόνο στην πλούσια φαντασία του και στον υπέροχο «Δόκτορα Ζιβάγκο» του Παστερνάκ.
    Αρκεί βέβαια –αν χρειαστεί, κι απ’ ό,τι φαίνεται θα χρειαστεί- να μη μας παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, αλλά στην πλατεία. Είναι βασικό, οι κηδεμόνες και οι καλοπληρωμένοι σύμβουλοι που κουβάλησε η ελληνική κυβέρνηση για να παίρνουν τις αποφάσεις, να βλέπουν, να ακούν και να ξέρουν ότι υπάρχει ένα κοινωνικό ρεύμα που αντιστέκεται στην αποσάθρωση των κοινωνικών δομών και δεν ξέρω που βρίσκει ο κ. Καζάκης το θράσος να υποτιμά ένα τέτοιο κίνημα διαμαρτυρίας.
    Αλλά αρκετό δηλητήριο έριξα στον κ. Καζάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ας δούμε πέντε-έξι νούμερα:
    1) Έλλειμμα: Το ΑΕΠ του 2010 ήταν, είπανε, κάπου 230 δις και το έλλειμμα το μετρήσανε μετά τις διαπραγματεύσεις στο 10%, ήτοι έλλειμμα 23 δις. Ας θεωρήσομε, καλόπιστα, ότι δε λένε πάλι ψέματα.
    2) Χρέος: Μεσοσταθμικά, ο δανεισμός του δημοσίου στα τέλη του 2010 ήταν, ας πούμε χονδρικά, 300 δις. Με επιτόκιο γύρω στο 4-4.5% χρειάζονται 12-13 δις, προφανώς μόνο για τόκους, εφόσον το χρέος βαίνει αυξανόμενο και συνεπώς τα παλαιότερα χρεολύσια ανακυκλώνονται.
    Είναι δύο, λοιπόν, τα προβλήματα, αλλά όλοι μιλάνε για το δεύτερο (του χρέους) που είναι το σοβαρότερο για τους δανειστές, κι ελάχιστοι μιλάνε για το πρώτο (του ελλείμματος) που είναι το σοβαρότερο για την ελληνική κοινωνία των πολιτών.
    Δε χρειάζεται κανείς να είναι απόφοιτος οικονομικού πανεπιστημίου για να καταλάβει ότι από τα 23 δις που λείπουμε, αφού τα 13 πάνε σε τόκους, τα υπόλοιπα 10 θα συνεχίζουνε να λείπουνε ακόμα κι αν αύριο μηδενιστεί, εξαφανιστεί το δημόσιο χρέος. Αυτό είναι το περιβόητο πρωτογενές έλλειμμα. Και για να μετατραπεί το πρωτογενές έλλειμμα σε πρωτογενές πλεόνασμα, θα δοθεί σκληρή μάχη για την κατανομή των βαρών. Εύκολα καταλαβαίνει όποιος ζει σ’ αυτήν τη χώρα, ότι για τα 10 δις που λείπουν, υπεύθυνο είναι το μεγάλο φαγοπότι της διαφθοράς και του παρασιτισμού συνεχίζεται απρόσκοπτα.
    Το δικό μου συμπέρασμα:
    Αφού οι δανειστές δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό φαγοπότι, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή θα πρέπει να σταματήσει το φαγοπότι, ή θα αρχίσουν να πεθάνουν κατά σειρά: (α) οι άρρωστοι στα δημόσια νοσοκομεία (β) οι συνταξιούχοι (γ) οι μετανάστες (δ) οι άνεργοι (ε) όποιοι θα έχουν απομείνει. Επειδή αυτό δεν μπορούμε σαν κοινωνία να το επιτρέψουμε, το μεγάλο φαγοπότι πρέπει να σταματήσει τώρα. Αλλά για να σταματήσει το φαγοπότι τώρα, πρέπει να είμαστε κάθε βράδυ μετά τη δουλειά -όσοι έχουνε ακόμα δουλειά δηλαδή- στις πλατείες, απαιτώντας το.
    Η σημερινή κυβέρνηση είναι κάτι χειρότερο από νεοφιλελεύθερη: Είναι άδικη, ασυντόνιστη, αναποτελεσματική και δέσμια των διαφόρων συντεχνιακών συμφερόντων. Είναι κατώτερη των περιστάσεων, όπως κατώτερο των περιστάσεων είναι και το σύνολο του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Εξαιρέσεις μεμονωμένων προσώπων, αν υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εναπομένει στις τοπικές κοινωνίες να αυτοοργανωθούμε, να δικτυωθούμε μεταξύ μας και να αρχίσουμε να ανοικοδομούμε τα ερείπια που αφήνει πίσω της η εποχή των μπλε και των πράσινων καφενείων. Κι αν τα καταφέρομε έτσι ώστε να αρχίσει να δουλεύει περισσότερο το μυαλό μας και λιγότερο η γλώσσα μας, δε φοβόμαστε κανενός είδους χούντα της «εθνικής συνεννόησης» και των «επωνύμων» που φοβάται ο κ. Καζάκης.
    Εγκαίρως, ελπίζω, θα φτάσομε και στο χρέος και θα δούμε ποιο μέρος του είναι επαχθές και πρέπει να διαγραφεί και πιο πρέπει να αποδοθεί στους δανειστές. Αλλά μέχρι τότε, τα μάτια μας πρέπει να είναι στραμμένα στο έλλειμμα και σ’ αυτούς που συνεχίζουν ατιμώρητα να το δημιουργούν, αποσαθρώνοντας ταυτόχρονα τις δομές της κοινωνίας μας.
    Και να πω παρενθετικά ότι καθόλου δε θα με ενοχλούσε αν ζητούσαμε να μας πει η ελληνική κυβέρνηση που βρισκόμαστε σχετικά με το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων. Γιατί όταν κάνεις τους λογαριασμούς σου, τα θέλεις όλα τα νούμερα στο τεφτέρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Δεν είμαι ειδικός, και ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι στη Συνθήκη του Μααστρίχτ..."

    κυρ Alexandre, αφού δεν είσαι ειδικός, όπως λες, τράβα να γίνεις ειδικός και μετά γράψε κι εσύ την άποψή σου / παπαρολογία που θέλεις.

    Και μια που αναφέρεις και το Ελληνικό σύνταγμα, υπάρχει και η ακροτελεύτια διάταξη...

    Τέλος, αγαπητέ κυρ Alexandre, αφού θεωρείς γραφικό τον Καζάκη και όχι όλους αυτούς που σου πιπιλίζουν το μυαλό καθημερινά και που 30τόσα χρόνια ενασχόλησής τους με το ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ του πολιτικού, έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο, τότε μόνο ένα πράγμα μπορώ να πω (όχι απαραιτήτως μόνο για σένα):

    την tv σου να την κλείσεις,
    το μυαλό να καθαρίσεις
    μας δουλεύουνε χοντρά
    και τα βλέπουμε κοντά.

    μία είναι η ουσία,
    ρίχτο εις τη συνουσία
    ρίχτο να ξελαμπικάρεις
    και τους δρόμους πια να πάρεις.

    κι αν δεν θες να καταλάβεις,
    ούτε να κατανοήσεις,
    να το ξέρεις,
    απ'την ΦΥΣΗ θα το φάμε,
    το καλύτερο...
    (συμπληρώνεται κατά το δοκούν)



    ps: το νομίζω, κυρ Alexandre, μας έλεγαν στο στρατό, είναι το ρήμα του μαλάκα.

    καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αλεξανδρε να ζητησουμε τα χρεη απο τον καιρο των ΝΑΖΙ. Εκτός Ευρώ θα έχομε και για ανάπτυξη. Τα έσοδα θα αυξηθουν ΕΚΤΟΣ ευρώ. Και δεν θα γίνεις άνεργος. Γιατί θα παράγω και θα αγοράζω φθηνά Ελληνικά...Ο τουρισμός θα αυξηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αλέξανδρε ειλικρινά περίμενα μία ημέρα για να απαντήσω προκειμένου να φερθώ ευγενικά. Τελικά δεν θέλω να απαντήσω. Σε παρακαλώ όμως να το ψάξεις το θέμα κι άλλο. Δεν είναι θέμα πανεπιστημίου ή τίτλων αλλά ουσιαστικής κατανόησης. Τα ερωτήματά σου τα έχει ήδη απαντήσει ο Δημήτρης -και όχι μόνο- σε διάφορα γραπτά του. Υπάρχουν βέβαια και αντίθετες απόψεις. Δες εδώ π.χ. ένα άρθρο το οποίο δεν υπερασπίζεται την δραχμή ή το ευρώ αλλά είναι έτσι γενικά ενημερωτικό: http://www.diadromi.com/?p=858

    Φιλικά,

    ΑπάντησηΔιαγραφή