Γιατί η κυβερνώσα αριστερά είναι ικανή για τα χειρότερα;

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση "κοινωνικής σωτηρίας" του κ. Τσίπρα δεν έχει ξεφύγει στο ελάχιστο από τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που προβλέπονται από το επικαιροποιημένο μνημόνιο του Απρίλη 2014. Εφαρμόζει, ή έστω επιδιώκει να εφαρμόσει τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που δεν κατόρθωσε, ή δεν τόλμησαν να εφαρμόσει στην πράξη η συγκυβέρνηση των δοσιλόγων.

Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιδίωξη του είναι να υπογράψει ένα Contract - όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος στην επιστολή του προς την Μέρκελ στις 15 Μαρτίου - "ανάκαμψης και ανάπτυξης της Ελλάδας" με τους Θεσμούς. Πού ακούστηκε κράτος να υπογράφει ένα τέτοιο Συμβόλαιο (Contract); Που ακούστηκε κυβέρνηση να θέλει να παραδώσει το σύνολο των πόρων και των μέσων ανάκαμψης και ανάπτυξης της χώρας της σε ξένα κέντρα, τους Θεσμούς;

Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει η υπογραφή ενός τέτοιου Συμβολαίου. Με ενδεχόμενο "γλυκαντικό" για τον αδαή και αφελή κόσμο, μια ακόμη επιμήκυνση του χρέους "διάσωσης", όπως εκείνη που αποφασίστηκε το Νοέμβριο του 2012. Με τα ίδια αποτελέσματα μ' εκείνα του 2012.

Μπορεί να υπάρξει Ελλάδα μετά από ένα τέτοιο Συμβόλαιο (Contract); Όχι, σαν αυτεξούσιο κράτος. Η ίδια η κρατική υπόσταση της Ελλάδας θα έχει καταλυθεί προς όφελος των Θεσμών της ΕΕ. Την ίδια ώρα οι θεσμοί της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας, ειδικά το εθνικό κοινοβούλιο, έχει καταλυθεί μιας και οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται - μετά από συνομιλίες - στις Βρυξέλλες.

Ενώ το ίδιο συνέβαινε και πριν, οι προηγούμενοι φρόντιζαν να έχουν και την τυπική επικύρωση της Βουλής ακόμη και για τις δανειακές συμβάσεις. Η νέα κυβέρνηση έκανε ένα ακόμη πιο αποφασιστικό βήμα στην ολοσχερή κατάλυση του κοινοβουλίου. Έκρινε ότι οι κεντρικές συμφωνίες με τους Θεσμούς δεν είναι της αρμοδιότητας της Βουλής. Κι επομένως οι Θεσμοί της ΕΕ και οι αποφάσεις τους δεν είναι καν υπό την τυπική κρίση της Βουλής, δηλαδή του θεμελιώδους θεσμού της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας. Κι έτσι οι Θεσμοί υπερτερούν ως εξουσία έναντι οποιουδήποτε θεσμού της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας.

Πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο; Φανταστείτε μόνο να το είχε τολμήσει η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων τι θα είχε γίνει. Μάλιστα ο κ. Τσίπρας επιδιώκει Contract (Συμβόλαιο) με τους Θεσμούς, το οποίο ανήκει στη σφαίρα του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι αν υπογράψει ένα τέτοιο Contract, ότι κι αν περιλαμβάνει, αναγνωρίζει τους Θεσμούς ως πηγή δικαίου και αποφάσεων για την λειτουργία του κράτους στην Ελλάδα, το οποίο έτσι υποβιβάζεται σε φορέα ιδιωτικού δικαίου.

Δεν πρόκειται πια για fiscus (δημόσιο ταμείο) που υπογράφει συμβάσεις, εκχωρώντας ασυλίες και εθνική κυριαρχία στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, όπως συνέβαινε με τις προηγούμενες δοσιλογικές κυβερνήσεις του μνημονίου. Τώρα πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο. Το Συμβόλαιο (Contract) έχει ως βασική επιδίωξη να θέσει υπό αμφισβήτηση την κρατική υπόσταση της Ελλάδας, δηλαδή τη συγκρότησή της ως κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου.

Τι σημαίνει αυτό; Ένα κράτος είναι το κύριο νομικό πρόσωπο στο Διεθνές Δίκαιο και ως εκ τούτου απολαμβάνει όλες τις υποχρεώσεις και όλα τα δικαιώματα που διέπουν τη διεθνή κοινότητα. Επομένως όταν η κρατική υπόσταση μιας χώρας τίθεται υπό αμφισβήτηση, σημαίνει ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση η δυνατότητά της να καλύπτεται, ή έστω να αναφέρεται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά της υπό το διεθνές δίκαιο.

Ποια είναι τα κριτήρια της κρατικής υπόστασης; Το κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου πρέπει να διαθέτει τα ακόλουθα προσόντα: (α) Ένα μόνιμο πληθυσμό. (β) Μια καθορισμένη γεωγραφική επικράτεια. (γ) Δική του πολιτική οργάνωση και διακυβέρνηση. (δ) Την ικανότητα να συνάπτει σχέσεις με τα άλλα κράτη, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκεται υπό πολιτική εξάρτηση, δηλαδή δεν υπόκειται ως κράτος σε καμμιά άλλη κυριαρχία.

Με το Contract που θέλει να υπογράψει ο κ. Τσίπρας όλα αυτά τα θεμελιώδη προσόντα της κρατικής υπόστασης θα τεθούν υπό άμεση αμφισβήτηση υπέρ των Θεσμών. Ο μόνιμος πληθυσμός, η γεωγραφική επικράτεια, η αυτόνομη πολιτική οργάνωση και η ανεξαρτησία του κράτους στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας. Όλα τους θα τεθούν επίσημα πια υπό την πολιτική κυριαρχία των Θεσμών.

Άλλωστε από το 2010 η ΕΕ προσπαθεί να αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ ως κράτος, δηλαδή με ενιαία κρατική υπόσταση. Κι επομένως έχει ήδη τεθεί υπό αμφισβήτηση η διακριτή κρατική υπόσταση των κρατών μελών της. Με το Contract του κ. Τσίπρα η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα της ΕΕ που θα απαρνηθεί "άνευ όρων και αμετάκλητα" την κρατική της υπόσταση. Κι έτσι η χώρα από statehood (κρατική υπόσταση) θα μετατραπεί σε stateness (κρατική λειτουργία) υπό την πολιτική κυριαρχία της ΕΕ.

Γιατί όμως να το κάνει η αριστερά; Και ερωτώ: Ποιά δύναμη θα ήταν καλύτερη να επιβάλλει κάτι τέτοιο από την ίδια την αριστερά, η οποία έχει εγκαταλείψει οριστικά τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του ελληνικού λαού, δηλαδή την Εαμική παράδοση; Ποιά δύναμη θα ήταν καλύτερη για τον σκοπό αυτό, από μια αριστερά απάτριδων κομματικών γραφειοκρατών, που καταδικάζουν κάθε αναφορά στο έθνος και την πατρίδα ως εθνικισμό και αναφέρονται στις τάξεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τις αντιλαμβάνεται το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο;

Κι όχι μόνο. Ποια δύναμη θα ήταν καλύτερη για την αποστολή αυτή, από μια αριστερά υπεράνω πάσης υποψίας για τον πολύ κόσμο; Ποιός άλλος θα μπορούσε να καταδικάσει στην απραξία τον κόσμο μέχρις ότου ετοιμαστεί και υπογραφεί το Contract; Ποιός άλλος θα πουλούσε καλύτερα φίκια για μεταξωτές κορδέλες στον πολύ κόσμο, την ώρα που του σκάβει τον τάφο, εκτός από αυτή την αριστερά; Ειδικά στις σημερινές συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού της μεταπολίτευσης.

Όποιος καλεί τον κόσμο να περιμένει, στην ουσία τον καλεί να αποδεχθεί τα χειρότερα, να παραδοθεί στα χειρότερα όταν αυτά έρθουν και τον βρουν ανίκανο και ανέτοιμο να αντιδράσει. Επείγει λοιπόν η συγκρότηση ενός ευρύτατο παλλαϊκού κινήματος ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης το ταχύτερο δυνατό με βάση τα πιο άμεσα και ζωτικά συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Στις συνθήκες που βρισκόμαστε μόνο ένα σύνθημα ταιριάζει: φωτιά και τσεκούρι στους προσκηνυμένους, τους απάτριδες και προδότες της πατρίδας. Η διαχωριστική γραμμή πιά έχει χαραχθεί με σαφήνεια με βάση το ποιός αγωνίζεται για την εθνική ανεξαρτησία, λαική κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση και ποιός όχι.