Χωρίς πραγματικές αυξήσεις και ταυτόχρονα οριζόντιο πάγωμα χρεών να περιμένουμε μόνο τα πολύ χειρότερα.

Σήμερα ημέρα Γενικής Απεργίας της ΓΣΕΕ. Κεντρικό σύνθημα η ακρίβεια στα ουράνια, οι μισθοί στα τάρταρα και αίτημα πραγματικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις. Το βασικό κίνητρο της απεργίας είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση προχωρά στην υλοποίηση μιας ακόμη δέσμευσης προς του Ευρωπαίους δανειστές, από την εποχή της κυβέρνησης Τσίπρα, την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Κατά τ’ άλλα είμαστε εκτός μνημονίων!

Χωρίς όμως συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν έχει κανένα νόημα ύπαρξης η ΓΣΕΕ και τα άλλα σωματεία, τα οποία έτσι μετατρέπονται και επισήμως σε ΜΚΟ.

Είναι το Σχόλιο της Ημέρας με το Δημήτρη Καζάκη

Προσωπικά αμφιβάλω αν έχει μείνει έστω κι ένας συνδικαλιστής σε κεντρικό επίπεδο που να ξέρει τι σημαίνει Γενική Απεργία και πολύ περισσότερο το πώς οργανώνεται με επιτυχία μια τέτοια εξασφαλίζοντας μεγάλα ποσοστά συμμετοχής. Κι όπως λέγανε οι παλιοί συνδικαλιστές, όταν τα παλιά χρόνια τα συνδικάτα ήταν όντως συνδικάτα και οι απεργίες ήταν όντως απεργίες με πρώτιστο μέλημα το συμφέρον του εργαζόμενου, «απεργία χωρίς μεγάλη συμμετοχή, δεν είναι απεργία, αλλά χάπενινγκ…»

Βλέπετε εδώ και χρόνια ο κομματικός ανταγωνισμός για τον έλεγχο των συνδικάτων τα είχε μετατρέψει έτσι ή αλλιώς σε μηχανισμό διαφθοράς, με μόνο σκοπό να εξαναγκάσουν τους εργαζόμενους να τα αποστρέφονται και να μην συμμετέχουν.

Γι’ αυτό κι όταν οι μνημονιακές κυβερνήσεις της επάρατης δεξιάς, αλλά και της τρισκατάρατης αριστεράς, αφαίρεσαν τη διαπραγμάτευση του ύψους των μισθών και των συντάξεων από τις συλλογικές συμβάσεις - πάντα κατ’ απαίτηση των φίλων και εταίρων μας εξ Ευρώπης που τόσο άδολα προσέτρεξαν να μιας «διασώσουν» με τα μνημόνια - οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (μηδεμιάς εξαιρουμένης, είτε ήταν της ΓΣΕΕ, είτε του ΠΑΜΕ με όσα ταξικά πρόσημα κι αν στολίζει τον εαυτό της) το αποδέχθηκαν χωρίς πολλά-πολλά, ήσυχα, ήρεμα κι απλά. Αρκέστηκαν μόνο στις γνωστές διαμαρτυρίες χωρίς αντίκρισμα.

Τώρα έρχεται και η κατάργηση των ίδιων των συλλογικών διαπραγματεύσεων, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί ο εκφασισμός των εργασιακών σχέσεων σε μια καταρρέουσα Ελλάδα.

Με άλλα λόγια καταργείται και η τελευταία θεσμική γραμμή άμυνας των εργαζομένων απέναντι στην αυθαιρεσία των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας.

Άλλωστε από την εποχή του πρώτου μνημονίου ήταν σαφής η επιδίωξη να μετατραπεί ο μισθωτός εργαζόμενος, ο οποίος σήμερα έφτασε το 2023 να συνιστά το 69% της συνολικής απασχόλησης, σε επιχειρηματία του εαυτού του, ο οποίος χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα θα είναι έρμαιο ατομικών συμβάσεων εργασίας υπό το καθεστώς διαρκούς εκβιασμού που εξασφαλίζει η τεράστια ανεργία, αλλά και η προσωρινή απασχόληση.

Και ναι, αγαπητοί φίλοι, η αποκαλούμενη «εσωτερική υποτίμηση» που υπέστη και στην οποία υπόκειται ακόμη η ελληνική κοινωνία, έριξε κυριολεκτικά στα τάρταρα τους μισθούς και τις συντάξεις.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ο μέσος ετήσιος μισθός σε σταθερές τιμές σήμερα βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 1996 και 1997. Ενώ αν μετρήσουμε την πραγματική αγοραστική του δύναμη με όρους οικογενειακού προϋπολογισμού βρίσκεται ακόμη πιο χαμηλά. Έχει οδηγηθεί πίσω στη δεκαετία του 1980.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο ετήσιο μέσο μισθό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ στο σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ ξεπερνά μόνο δύο χώρες. Την Κολομβία και το Μεξικό.

Αλλά μην ανησυχείτε, είναι σίγουρο ότι θα τις ξεπεράσουμε κι αυτές τις δυο χώρες. Το εγγυάται το υφιστάμενο πολιτικό και κομματικό προσωπικό της χώρας.

Ταυτόχρονα, η ανεργία έχει πάρει ξανά την ανιούσα, έστω κι αν δεν έφτασε ποτέ στο προμνημονιακό επίπεδο. Την ίδια ώρα ο ΟΟΣΑ υπολογίζει την υποαπασχόληση του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα σ’ ένα από τα υψηλότερα όλων των χωρών μελών του. Κινείται άνω του 22%.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά το 2020 η Ελλάδα παρουσιάζει μια νέα τριτοκοσμική καμπή στη μισθωτή απασχόληση. Ενώ μέχρι τότε η μόνιμη μισθωτή απασχόληση, δηλαδή η μισθωτή απασχόληση σε μόνιμες θέσεις κυριαρχούσε απόλυτα, από το 2021 αντιστράφηκαν οι όροι.

Η προσωρινή απασχόληση, δηλαδή η μισθωτή απασχόληση σε προσωρινές θέσεις εργασίας απορροφά πάνω από το 70% του συνόλου των μισθωτών. Με άλλα λόγια η ελληνική οικονομία παράγει κατά κύριο λόγο θέσεις προσωρινής απασχόλησης, δουλειές του ποδαριού και της αρπαχτής με όλο και χαμηλότερες απολαβές.

Κι αν δίπλα σ’ αυτά τα δεδομένα προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια από τις πιο χρεωκοπημένες χώρες του πλανήτη, τότε είναι μαθηματικά βέβαιη η κατάληξή της.

Η Ελλάδα εξακολουθεί και παραμένει – σύμφωνα με το ΔΝΤ – δεύτερη στον κόσμο ως προς το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Με πρώτη την Ιαπωνία. Όμως η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος κατά 95% στο δικό της εθνικό νόμισμα που τροφοδοτείται από τις αυξανόμενες αποταμιεύσεις των νοικοκυριών της, τα εξωτερικά και εσωτερικά παραγωγικά πλεονάσματα της οικονομίας της.

Δηλαδή καμιά σχέση με την Ελλάδα. Μια χώρα με διαρκώς όλο και μεγαλύτερες αρνητικές αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, με κατεστραμμένη την έτσι κι αλλιώς αναιμική παραγωγική βάση της οικονομίας της. Με τα εξωτερικά και εσωτερικά της ελλείμματα να καλπάζουν!

Ας είναι καλά το ευρώ, η ευρωζώνη, το δημοσιονομικό σύμφωνο, αλλά και το ελληνικό πολιτικό και κομματικό προσωπικό που δεν νοιάζεται ούτε καν στο ελάχιστο. Για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η παραμονή πάση θυσία της χώρας υπό το υφιστάμενο καθεστώς της Ε.Ε.

Βλέπετε, άλλο η αρπαχτή και η μίζα σε δραχμές, που δεν ξέρει κανείς τι αντιστοιχία θα έχει στα πλυντήρια χρήματος στο εξωτερικό. Κι άλλο σε ευρώ, σ’ ένα δοκιμασμένο νόμισμα, που εξαρχής σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί την υπερεθνική κερδοσκοπία, αλλά και το ξέπλυμα στο εξωτερικό του μαύρου επενδυτικού, πολιτικού και εγκληματικού χρήματος.

Κι ενώ έχουμε μια καταρρέουσα Ελλάδα υπό καθεστώς απάνθρωπης και αδίστακτης μαστροπείας από τους φίλους και εταίρους της, η κυβέρνηση μιλά για «έλλειψη εργατικών χεριών». Σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια την εγκαταλείπουν ακόμη και οι μετανάστες που δούλευαν ως φτηνοί και αναλώσιμοι εργάτες γης, μιας και σπανίζει πια το μεροκάματο για να ζήσουν ακόμη και οι καταδικασμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση, η κυβέρνηση δηλώνει περιχαρής ότι έχει προβεί σε διεθνείς συμφωνίες για εξασφάλιση εργατικού δυναμικού!

Ο κ. Γεραπετρίτης, δήλωσε στις 8 του μηνός ότι έχουν υπογραφεί δύο συμφωνίες με την Αίγυπτο και το Μπαγκλαντές για νόμιμη μετανάστευση, ώστε να μπορούν να μετακαλούνται με ταχεία διαδικασία εργάτες γης. Ενημέρωσε δε ότι ολοκληρώνεται και μια τρίτη συμφωνία με την Ινδία.

Επίσης, ενημέρωσε ότι η χώρα μας συζητά ακόμη με την Γεωργία, τη Μολδαβία, τις Φιλιππίνες, την Αρμενία και το Βιετνάμ, ώστε να μεγαλώσει η δεξαμενή από όπου μπορεί να αντλήσει η ελληνική οικονομία νέο εργατικό δυναμικό.

Οι συμφωνίες αυτές μετατρέπουν την Ελλάδα επίσημα σε δουλέμπορο μεταναστών με το πρόσχημα της δήθεν «έλλειψης εργατικών χεριών». Ταυτόχρονα, οι συμφωνίες αυτές θα εκτοξεύσουν την ανεργία, την υποαπασχόληση και την προσωρινή απασχόληση με περαιτέρω κατάρρευση των μέσων απολαβών των εργαζομένων.

Να γιατί θέλουν να καταργήσουν ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις, έτσι ώστε οι καραβιές νομιμοποιημένων δούλων να γίνεται με όρους ακραίας υποτίμησης του μεροκάματου, των όρων και των συνθηκών εργασίας. Με το Έλληνα εργαζόμενο να καταδικάζεται στο περιθώριο, υποχείριο των πελατειακών σχέσεων όχι μόνο με τα κυβερνώντα κόμματα, αλλά και με το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται στον μεγαλύτερο εργοδότη στην Ελλάδα.

Το ερώτημα βέβαια που αντιλαμβάνονται λίγοι και ανησυχεί ακόμη λιγότερους – ιδίως απ’ όσους αναπτύσσουν δημόσιο και κυρίως πολιτικό λόγο – μπορεί άραγε υπό αυτές τις συνθήκες να επιβιώσει μια χώρα, ένας  λαός, ένα έθνος; Μπορεί να ανταπεξέλθει; Και βέβαια όχι. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια ριζική στροφή με ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας πρώτα και κύρια για το βιοπορισμό και την ευημερία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Διαφορετικά έχουμε προδιαγράψει το χαμό μας.

Αυτό που μπορεί να γίνει το έχει διδάξει η εμπειρία δυο αιώνων: Πραγματικές αυξήσεις στο εισόδημα των νοικοκυριών, όχι για να καλύπτουν τις μέσες καταναλωτικές τους ανάγκες, αλλά και για να αντιστραφούν οι αρνητικές αποταμιεύσεις. Και πραγματικές αυξήσεις με κριτήριο τις αληθινές ανάγκες διαβίωσης του νοικοκυριού δεν νοούνται χωρίς καταρχάς πάγωμα όλων των οφειλών, όλων των χρεών με σκοπό τη διαγραφή τους.

Χωρίς πραγματικό εισόδημα στα νοικοκυριά με ταυτόχρονα οριζόντιο πάγωμα όλων των οφειλών και χρεών προς τους μνημονιακούς θεσμούς όπως είναι η ΑΑΔΕ, τις τράπεζες και τα φαντ, δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ανάκαμψη. Ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική, ούτε εθνική.

Όλα τα άλλα είναι παραμύθια από επιτήδειους προς ανόητους.