Μετά τον Αντώνη Σαμαρά και ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε την έγκριση ή την ανοχή των ξένων πρεσβειών

Δεν γνωρίζω ποιος ευφυής νους έπεισε τον κ. Τσίπρα να καλέσει τους πρέσβεις των χωρών του G20 για να τους απευθύνει λόγο. Προφανώς ήταν η «απάντηση» στην ανάλογη κίνηση του κ. Σαμαρά με τους πρέσβεις των χωρών της ευρωζώνης στις 29/5. Όποιος κι αν σκέφτηκε αυτές τις κινήσεις, ομολογουμένως έχει οδηγήσει τα πολιτικά πράγματα της χώρας πίσω στην εποχή του Ρωσοαγγλογαλλικού κόμματος. Πρόκειται για την επίσημη αποδοχή εκ μέρους των κομματικών δελφίνων της εξουσίας ότι η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της 18^ης Ιουνίου οφείλει να έχει την έγκριση ή έστω την ανοχή των ξένων πρεσβειών. Τέτοια πολιτική κατάντια.

Για το τι είπε ο κ. Σαμαράς στους εκπροσώπους της ευρωζώνης δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς να αναρωτιέται: «Ως υπεύθυνη Παράταξη, πρέπει να είμαστε σε επαφή με μια Ευρώπη, που αλλάζει. Ενημέρωσα τους Πρέσβεις της Ε.Ε. για την πορεία της οικονομίας μας, για τα αποτελέσματα της Συνόδου στις Βρυξέλλες και, βεβαίως, για τη διασφάλιση της παραμονής μας στο ευρώ. Πρέπει να πω ότι είμαι αισιόδοξος, παρά τις δυσκολίες. Είμαι αισιόδοξος». Αυτά δήλωσε ο ίδιος μετά την συνάντηση. Με άλλα λόγια, τους επισκέφτηκε εν μέσω προεκλογικής περιόδου για να τους εγγυηθεί ότι ο ίδιος και η ΝΔ είναι το «δικό τους» κόμμα και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για την επένδυσή τους. Η Ελλάδα και ο λαός της έχει πουληθεί με υπογραφή και βούλα κι ο κ. Σαμαράς με το κόμμα του δεν είναι από εκείνους που αθετούν τις υποσχέσεις τους όταν πρόκειται για την προστασία των μεγάλων συμφερόντων.

Ο Τσίπρας όμως τι δουλειά είχε στο παζάρι; Πήγε ως αλεπού, ή ως κότα; Μήπως κάλεσε τους πρέσβεις για να τους πει ότι η εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας είναι αδιαπραγμάτευτη; Μήπως τους έτριψε στην μούρη, που λέει ο λόγος, τις κατάφωρα λεόντειες δανειακές συμβάσεις που καταπατούν όχι κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, αλλά και κάθε έννοια ισοτιμίας στις διεθνείς έννομες σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς; Μήπως τους κάλεσε να σεβαστούν τις αποφάσεις και τις επιλογές του ελληνικού λαού; Μήπως έστω τους κάλεσε να συναισθανθούν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι χώρες τους που απαιτούν από έναν λαό να λιμοκτονήσει και να ξεπουληθεί προκειμένου να πληρωθούν οι δανειστές του; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Λες και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα καταπάτησης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σ’ αυτήν την χώρα που οργανώθηκε και επιβλήθηκε από τους μεγάλους της ευρωζώνης και το ΔΝΤ.

Να τι τους είπε: «Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός τα τελευταία 2,5 χρόνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία.» Σε τι συνιστάται αυτή η ελληνική τραγωδία; Μήπως στο γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός πρέπει να ξεπουληθεί προκειμένου να πληρωθούν δάνεια καταχρηστικά και παράνομα; Όχι, βέβαια. Στην ομιλία του κ. Τσίπρα δεν υπάρχει ούτε νύξη στην κρίση χρέους της Ελλάδας και στις δανειακές συμβάσεις που έθεσαν την χώρα σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους (πεονία).

Η ελληνική τραγωδία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην βαθιά ύφεση, «στην οποία έχει οδηγηθεί [η Ελλάδα] από την σκληρή λιτότητα των μνημονιακών πολιτικών που της έχουν επιβληθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε συνεργασία και σε συνεννόηση με την τρόικα.» Αν σας εφιστούσα την προσοχή για το πώς η ευθύνη των εγχώριων κυβερνήσεων αναδεικνύεται και για το πώς η ευθύνη της τρόικας υποβαθμίζεται, κάποιοι από εσάς ίσως να μου λέγατε ότι είμαι υπερβολικός. Με τον τρόπο αυτό όμως και οι εγχώριοι κυβερνήτες αθωώνονται για τον δοσιλογισμό τους, μιας και δεν υπηρετούν επιλογές έξωθεν κι άνωθεν, αλλά και η ίδια η τρόικα, η οποία δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να «συνεργαστεί» και όχι να λειτουργήσει ως επικυρίαρχος.

Δείτε όμως πως αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο κόσμο και τις σχέσεις ανάμεσα στους λαούς ο κ. Τσίπρας: «Δεν είναι τυχαίο το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ο σημερινός κόσμος είναι ένας κόσμος αυξανόμενης αλληλεξάρτησης…Κατά τη γνώμη μας, η πραγματικότητα της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης και της κοινής μοίρας όλης της ανθρωπότητας απέναντι στις σύγχρονες μεγάλες απειλές αυξάνει τη σημασία της παγκόσμιας συνεργασίας και της διεθνούς αλληλεγγύης, στην οποία ήδη πρωτοστατεί δυναμικά μια νέα αναδυόμενη διεθνής κοινωνία των πολιτών.» Ώστε έτσι. Ζούμε σε συνθήκες αλληλεξάρτησης και αναδυόμενης κοινωνίας των πολιτών. Τι σημαίνει αλληλεξάρτηση; Σημαίνει αμοιβαία σχέση. Όμως αμοιβαία σχέση υπάρχει σε πολλές και ποικίλες μορφές. Αμοιβαία σχέση υπάρχει και ανάμεσα στον δούλο και τον δουλοκτήτη, τον βιαστή και το θύμα του, τον άρχοντα και τον υποτακτικό του, τον κατακτητή και τον υπόδουλο. Μπορούμε στα σοβαρά να μιλάμε για αλληλεξάρτηση, αν δεν ξεκαθαρίζουμε το περιεχόμενο αυτής της αμοιβαίας σχέσης που χαρακτηρίζεται από σχέσεις εκμετάλλευσης, επιβολής και εξουσίας ανάμεσα σε κράτη και λαούς.

Ή μήπως για τον κ. Τσίπρα δεν υπάρχουν, ούτε αναπτύσσονται σήμερα σχέσεις υποδούλωσης, εκμετάλλευσης, νεοαποικισμού και μάλιστα πρωτίστως στον τομέα της οικονομίας με άνοιγμα των αγορών και την κατάργηση των οικονομικών συνόρων. Η τελευταία έκθεση για την συσσώρευση του παγκόσμιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια (The State of the World’s Wealth) που συντάσσεται από την Capgemini και την Merrill Lynch Global Wealth Management, αναφέρει ότι το 2010 λίγο κάτω από 11 εκατομμύρια πρόσωπα σε παγκόσμιο επίπεδο διέθεταν 42,7 τρις δολάρια περιουσία σ’ ένα πλανήτη που μόλις και μετά βίας παράγει 65 τρις δολ.. Πρόκειται για νέο ιστορικό ρεκόρ που ξεπερνά το προκρισιακό επίπεδο. Από αυτούς το 28,6% κατοικεί στις ΗΠΑ, ενώ ένα άλλο 24,4% κατοικεί στην Γερμανία και την Ιαπωνία. Μπορεί να συγκεντρωθεί τόσος πλούτος σε τόσα λίγα χέρια μόνο μέσα από την ανάπτυξη των ισχυρών οικονομιών; Όχι βέβαια, η συγκέντρωση αυτή μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρχουν και αναπτύσσονται διαρκώς σχέσεις εκμετάλλευσης, υποτέλειας και υποταγής σε βάρος λαών και χωρών από μια χούφτα ισχυρές οικονομίες (όπως ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία, κλπ.) έτσι ώστε να εξασφαλίζουν με κάθε μέσο και τρόπο την αύξηση των ιδιωτικών περιουσιών αυτού του ελάχιστου 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ο διαρκώς αυξανόμενος δανεισμός, ιδίως σε μια εποχή σαν την σημερινή που ο ιδιωτικός πλούτος αποτιμάται πρωτίστως με χρηματιστικές αξίες, είναι ένας από τους πιο βασικούς μοχλούς της τερατώδους συγκέντρωσης πλούτου σε βάρος λαών και χωρών. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτε απ’ όλα αυτά; Δεν έχει ούτε καν ακούσει ότι η αλληλεξάρτηση και η διεθνής κοινωνία των πολιτών αποτελούν την βιτρίνα σήμερα για την επιδίωξη της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»; Ή μήπως είναι ο τρόπος του για να διαβεβαιώσει του εκπροσώπους των G20 ότι κι αυτός είναι θιασώτης των σχεδίων της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»; Άλλωστε, η δημιουργία των G20 από τις ΗΠΑ και την ΕΕ είχε ως βασικό σκοπό να υπάρξει ένας ακόμη πυλώνας της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που χρειάζονται οι σύγχρονες κεφαλαιαγορές για να σαρώνουν κράτη και να ληστεύουν κυριολεκτικά χώρες και λαούς. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να αναπτύσσεται η εκρηκτική συγκέντρωση ιδιωτικού πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτό που εισπράξαμε από τον κ. Τσίπρα είναι ότι αυτό που ήθελε να διαβεβαιώσει τους G20 και μέσω αυτών τους ισχυρούς παίκτες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» είναι ότι μπορεί να αναφέρεται στην αριστερά και στον σοσιαλισμό, αλλά πρόκειται για μια άλλη αριστερά, μια πλουμιστή αριστερά με κόκκινες, πράσινες και μωβ κορδέλες. Ούτε καν την σημαία της χώρας του δεν θυμήθηκε να αναφέρει στα χρώματα της δικής του νέας αριστεράς. «Και όταν εμείς μιλάμε για σοσιαλισμό, δεν αναφερόμαστε στα κακέκτυπα του παρελθόντος», τους είπε ο κ. Τσίπρας.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας όταν μιλά για κακέκτυπα του παρελθόντος αναφέρεται σ’ όλους εκείνους του σοσιαλιστές και αριστερούς που σαν τον Ένγκελς προειδοποιούσαν: «Εάν τα μέλη ενός κατακτητικού έθνους εγκαλούν το έθνος που έχουν υποτάξει και εξακολουθούν να κρατούν σε υποταγή, να ξεχάσει την συγκεκριμένη του εθνικότητα και θέση, να "υπερβεί τις εθνικές διαφορές" και τα λοιπά, αυτό δεν είναι Διεθνισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από κήρυγμα υποταγής στο ζυγό, μια άθλια προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να διαιωνιστεί η κυριαρχία του κατακτητή κάτω από τον μανδύα του Διεθνισμού.»^[1] Η σημερινή πλουμιστή αριστερά του κ. Τσίπρα αναγνωρίζει μόνο αλληλεξάρτηση και κοινωνία των πολιτών για να κρύψει τις σχέσεις υποταγής, υποδούλωσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που διέπουν τις σχέσεις ανάμεσα σε χούφτα χώρες-δουλοκτήτες και ένα πλήθος χωρών με ποικίλες μορφές εξάρτησης που εξασφαλίζουν το ξεζούμισμά τους από τα αρπακτικά των διεθνών αγορών.

Αυτό λοιπόν που τους κάλεσε για να τους πει ο κ. Τσίπρας είναι, μην ανησυχείτε δεν πρόκειται για την παλιά, κακιά αριστερά που έπαιρνε το όπλο αν χρειαζόταν για να πολεμήσει μαζί με τον λαό για την πατρίδα. Ούτε για εκείνα τα παλιά κακέκτυπα που έγραφαν με το αίμα τους, αν το απαιτούσε το καθήκον: «Η έννοια της λευτεριάς είναι μία και ενιαία. Και μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή, μόνο αυτός μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική του λευτεριά. Αλλιώς πρόκειται ν’ αλλάξει μόνο αφέντη. Το να λέει κανείς: ‘Την εξωτερική λευτεριά θα μας τη δώσουν άλλοι, μα έπειτα θ’ αγωνιστούμε για την εσωτερική μας λευτεριά και για τη λαϊκή κυριαρχία’, είναι μια ψευτιά, είναι μια απάτη, συνειδητή, απέναντι στο λαό, ένας τρόπος να τον αποκοιμίσει και να τον υποδουλώσει. Όπως η έννοια της λευτεριάς είναι ενιαία, έτσι και ο αγώνας για τη λευτεριά είναι ενιαίος. Και ο λαός που θέλει να ζήσει ελεύτερος και να είναι κύριος της μοίρας του, ξέρει πώς πρέπει να παλαίψει για ν’ αποτινάξει όλες τις μορφές της σκλαβιάς, αρχίζοντας από την εξωτερική για να τελειώσει με την εσωτερική.»[2]

Μην ανησυχείτε κύριοι των G20. Σε μια εποχή που τίθεται επί τάπητος η εθνική κυριαρχία και η επιβίωση του λαού, σε μια εποχή που η Ελλάδα έχει βγει στο σφυρί για να πουληθεί με το κομμάτι προς όφελος των δανειστών, σε μια εποχή που ο εργαζόμενος αυτού του τόπου δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο την δουλειά του, το μεροκάματο, τον βιοπορισμό και την σύνταξή του, αλλά και την χώρα του για να μεταβληθεί σε εξαθλιωμένο δουλοπάροικο των τραπεζών και των πολυεθνικών, όπως συμβαίνει στον Νίγηρα, όπου τόσο λατρεύει να εκτονώνει το φιλανθρωπικό της ενδιαφέρον η κ. Λαγκάρντ, ο κ. Τσίπρας καλεί τους G20 και όλως τυχαίως ξεχνά να θέσει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας. Διαπιστευτήρια καλής διαγωγής; Το πιθανότερο.

Ωστόσο, η στάση αυτή των σημερινών Ρωσοαγγλογαλλικών κομμάτων διεκδικητών της εξουσίας μας γυρνά αιώνες πίσω. Ο τρόπος που συγκροτήθηκε το πολιτικό σύστημα της χώρας από την εποχή της απελευθέρωσης ήταν για να κυριαρχείται από την διαφθορά, την απατεωνιά και τον δοσιλογισμό. Μόνο έτσι μπορούσαν να κρατήσουν σαν προτεκτοράτο το νεοσύστατο ελληνικό κράτος οι μεγάλες δυνάμεις, που είχαν το θράσος και την εγκληματική προδιάθεση να ονομαστούν προστάτιδες.

Ο μεγάλος Μακρυγιάννης μας δίνει στα απομνημονεύματά του την εικόνα ενός έθνους που πολέμησε τους Οθωμανούς τυράννους, μόνο και μόνο για να του κατσικοθούν στο σβέρκο οι Ευρωπαίοι τύραννοι με τους δικούς τους δοτούς πολιτικούς: «Μια χούφτα απογόνοι εκεινών των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ᾿ άλλα τ᾿ αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν Σινιόρε, του Σουλτάνου, οπού ᾿χε εις το πρόσωπόν του κ᾿ έσκιαζε εσέναν τον μεγάλον Ευρωπαίον. Και του πλέρωνες χαράτζι εσύ ο δυνατός, εσύ ο πλούσιος, εσύ ο φωτισμένος, και τον έλεγες Γκραν Σινιόρε, φοβώσουνε να τον ειπής Σουλτάνο. Όταν ο φτωχός ο Έλληνας τον καταπολέμησε ξυπόλυτος και γυμνός και του σκότωσε περίτου από τετρακόσες χιλιάδες ανθρώπους, τότε πολέμαγε και μ᾿ εσένα τον χριστιανόν με τις αντενέργειές σου και τον δόλο σου και την απάτη σου κ᾿ εφόδιασμα τις πρώτες χρονιές των κάστρων. Αν δεν τα ᾿φόδιαζες εσύ ο Ευρωπαίγος, ήξερες που θα πηγαίναμεν μ᾿ εκείνη την ορμή. ᾿Υστερα μας γιομώσετε και φατρίες ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσσους και δεν αφήσετε κανέναν Έλληνα πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται, δεν γεννιέται με γνώση οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ᾿ εμάς τους δυστυχείς. Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχει σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκεινού η δικαιοσύνη μας έσωσε και θέλει μας σώση ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι᾿ όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ᾿ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ᾿περασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία… Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίγοι τους δυστυχείς Έλληνες. Εις τις πρώτες χρονιές εφόδιαζαν τα κάστρα των Τούρκων τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα δια να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τους θέλει να τους κάμη Άγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους κι᾿ ο Μετερνίκ της Αούστριας Αουστριακούς κι᾿ όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χερότερα κι᾿ από τους Τούρκους… Οι ανθρωποφάγοι φτόνησαν αυτό και μας έσπειραν την αρετή τους, διχόνοια, φατρία, κατασκοπεία, τις ακαθαρσίες τις δικές τους, κ᾿ έφκειασαν την πατρίδα μας παλιόψαθα με τα φώτα του Φαναργιού, με την αρετή της Κεφαλλωνιάς, με τον μαθητή του Αλήπασσα, με τον μέγα φιλόσοφον των Κορφών. Τώρα, αφού μας γύμνωσαν από την αρετή και πατριωτισμόν και ταλαιπωρούνε όλους τους αγωνιστάς και χήρες των σκοτωμένων κι᾿ αρφανά τους κι᾿ όσους θυσιάσαν το δικόν τους δια την λευτεριά της πατρίδας, μας λένε ανάξιους της λευτεριάς, κι᾿ ο ψευτογιατρός των Καλαβρύτων ο Ζωγράφος λέγει εις την προκήρυξή του ότι οι αγωνισταί είναι λησταί. Αυτός είναι σωτήρας!... Να είχετε πολιτικόν τον Μαυροκορδάτο, να είχετε τον Κωλέτη, να είχετε τον Ζαϊμη, τον Μεταξά κι᾿ άλλους τοιούτους, να θέλουν άλλος την Αγγλία, άλλος την Γαλλία, άλλος την Ρουσσία, άλλος την Αούστρια κι᾿ άλλος την Μπαυαρία και να κάνουν χιλιάδες αντενέργειες και συχνούς εφύλιους πολέμους, κι᾿ όσους θέλαν να βαστήξουν την πατρίδα, όταν οι Τούρκοι την κιντύνευαν, ζητούσαν να τους σκοτώσουν με τις αντενέργειές τους και τους σκότωσαν και χάθη όλο τ᾿ άνθος των Ελλήνων εις τους εφύλιους πολέμους.»

Με ποιον τρόπο μπόρεσαν να επιβληθούν οι «Ευρωπαίγοι» με τους δοτούς «δικούς μας» πολιτικούς και να μετατρέψουν «την πατρίδα μας παλιόψαθα»; Με τον πιο αποτελεσματικό απ’ όλους τους τρόπους: τον εξωτερικό δανεισμό. Από το πρώτο κιόλας δάνειο ο στόχος ήταν ένας, όπως μας λέει ο Ν. Σπηλιάδης, «δια των δανείων των θα λάβωσι σχέσιν με την Ελλάδα, και επομένως θα λάβωσι το δικαίωμα αυτό [το δικαίωμα του επεμβαίνειν εις τα πράγματά των Ελλήνων] δια να το μεταχειρισθώσι κατά τας περιστάσεις προς το συμφέρον των. Σήμερον δε σπείρουσιν ολίγα χρήματα, δια να θερίσωσιν αύριον, όπως αν αποβώσι τα κατά την Ελλάδα, πολλαπλάσια.»[3]

Κι αυτό συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει μέχρι σήμερα, παρά τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Κι όσο πιο προκλητική, ανελέητη και καταστροφική ήταν η παρέμβαση των προστατιδών δυνάμεων της Ευρώπης στα ελληνικά πράγματα, τόσο πιο συκοφαντική και υβριστική ενός ολόκληρου λαού ήταν η στάση των μεγάλων ευεργετών του ελληνικού έθνους, όπως αποκαλούσαν πάντοτε τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες οι δοτοί «εθνάρχες» αυτού του τόπου. Για παράδειγμα ένας από τους δανδήδες της αριστοκρατικών σαλονιών της Ευρώπης έγραφε για την ελληνική ανεξαρτησία το 1859: «Η Ελληνική ανεξαρτησία βασίστηκε αρχικά στην απάτη… η ανεξαρτησία της ήταν ένα λάθος, ούτε η Ελλάδα έχει επωφεληθεί από αυτήν. Μετά από τριάντα πέντε χρόνια ελευθερίας, παραμένει στην ίδια πρωτόγονη, αμετρίαστη κατάσταση βαρβαρότητας και δεν θα μπορούσε να ήταν χειρότερα, από την σκοπιά των υλικών αγαθών, αν παρέμενε υπό τον Σουλτάνο. Η εσωτερική της κατάσταση θα ήταν καλύτερη, ως μια Αγγλική, Γαλλική, ή Αυστριακή επαρχία, διότι θα είχε εκπαιδευτεί στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.»[4] Μάλιστα ο εν λόγω ευγενής, για να δείξει την απέχθειά του για την ελεύθερη Ελλάδα της είχε αφιερώσει το «Ἐλευθέρα Κόρκυρα, χέζ' ὅπου θέλεις», που αναφέρει ο Στράβων στα Γεωγραφικά του ως λοιδορία των Ρωμαίων για την κατακτηθείσα Κέρκυρα.

Έτσι ακριβώς συμπεριφέρθηκαν οι Ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις στην χώρα μας από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα: «Ελευθέρα Κόρκυρα, χέζ’ όπου θέλεις». Αυτό το νόημα έχει η ελευθερία ενός λαού για τους αποικιοκράτες. Αρκεί βέβαια να κανονίζουν αυτοί τα πολιτικά και οικονομικά πράγματα της «Ελευθέρας Κόρκυρας». Αυτό φρόντισαν και για την Ελλάδα. Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Ελπίς», Κ. Ν. Λεβίδης, έγραφε γεμάτος αγανάκτηση για τις διατεταγμένες λοιδορίες των εκπροσώπων των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων «…τις δύνανται να υποστηρίξη, ότι εσχηματίσθη ποτέ υπουργείον εν Ελλάδι άνευ επεμβάσεως της ξένης διπλωματίας;… Η προστασία της μιας ή της άλλης των προστατιδών Δυνάμεων εστάθη πάντοτε το ασφαλέστερον μέσον να φθάση τις εις την διοίκησιν των δημοσίων πραγμάτων, αλλ’ η προστασία αύτη δεν εκερδίζετο δια της ικανότητος αλλά δια του ψεύδους, δια της ραδιουργίας… Η Ευρωπαϊκή διπλωματεία βεβαίως πρέπει να αισχύνηται αναγιγνώσκουσα τον κατάλογον των προστατευθέντων παρ’ αυτής κατά το διάστημα των παρελθόντων 23 ετών, και ήθελεν έτι μάλλον αισχυνθή βλέπουσα δι’ αντιπαραθέσεως τ’ αυτά ονόματα καταγεγραμένα ως ονόματα ευνοουμένων εις τους καταλόγους των διαφόρων πρεσβειών συγχρόνωνς, των οποίων η πολιτική πάντοτε ευρίσκετο εν διαφωνία.»[5]

Κι έτσι ένα πολιτικό σύστημα της φατρίας, της διχόνοιας, της ραδιουργίας, της εξαπάτησης και της υποταγής στα ξένα μεγάλα αφεντικά εξασφάλιζε πάντα την αναπαραγωγή του στην Ελλάδα.«Έβλαψαν την Ελλάδα άπασαν και το μέλλον αυτής… αφόρητον εις το Έθνος βάρος και δυσαπάλλακτος εις τους απογόνους χρέος… και αυτό οφείλονται και πληρώνονται Έλληνα δεν θέλει αφήσει ν’ ανακύψη ή ανασάνη,»[6] θα γράψει ο Μ. Οικόνομου για να επαληθεύεται ακόμη και σήμερα.

Όσο για τον λαό, υπάρχει τρόπος να τον κουλαντρίζουν οι δοτοί πολιτικοί αυτού του τόπου. Μας τον εξιστορεί θαυμάσια ο Ανδρέας Λασκαράτος από τα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα της δεκαετίας του 1850, αλλά έχει άμεση εφαρμογή αυτές τις ημέρες: «Δύστυχε λαέ! … Εσύ έχεις παράπονα εναντίον εις εκείνους οπού έως τώρα σ’ εδιοικήσανε και τώρα εβγήκανε άλλοι οι οποίοι λέγονται φίλοι σου, και σου ζητούνε να σε διοικήσουν εκείνοι, και συ κατά το συνηθισμένο, γιατί έτσι οι λαοί κάνουνε πάντα, έτρεξες εις εδαύτους και τους ακολούθησες… Μα ξέρεις πώς πιάνουνε τους ελέφαντας; Πηένουνε δώδεκα στο κυνήγι, οι έξι ντυμένοι μαύρα, και οι έξι άσπρα, όντες ο ελέφαντας πέσει στο λάκκο το διορισμένονε τότες τρέχουνε οι έξι οι μαυροφόροι, και με ξύλα μεγάλα τόνε ραβδίζουνε. Αφού τόνε ραβδίσουνε καλά – καλά, τότες ‘βγαίνουνε οι ασπροφόροι, οι οποίοι καμόνουνται να διόχνουνε τους μαυροφορεμένους, χαϊδέβουνε τον ελέφαντα, του βάνουνε στο στόμα ζαχαροκούλουρα, και τότε βοηθούνε να έβγη από το λάκκο. Ο ελέφαντας τότες ακολουθάει μ’ εύγνωμοσύνη εκείνους όπου νομίζει ελευθεροτάδες του, κ’ ετούτοι τόνε φέρνουνε και τότε τόνε πουλούνε. Άκουσες τώρα, λαέ, πως οι άνθρωποι πιάνουνε τα θηρία; Ίδες, ή δεν ίδες σε τούτην τη διήγηση την εικόνα σου;»[7]

Πριν λοιπόν τον πουλήσουν τον «ελέφαντα» λαό, ελπίζω να συνειδητοποιήσει ότι το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα δεν είναι οι μνημονιακές πολιτικές απλά, αλλά ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτή την χώρα. Ποιος ασκεί κυριαρχία σ’ αυτή την χώρα και προς όφελος ποιου; Αν δεν λυθεί αυτό το πρωταρχικό ζήτημα, όλα τα άλλα είναι για να συγκαλύψουν το ξεπούλημα που έχει συμφωνηθεί με τους ξένους δανειστές και τους αποικιοκράτες της Ευρώπης.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 10/6/2012

---

[1] K. Marx & F. Engels, Ireland and the Irish Question. Moscow: Progress Publishers, 1978, σ. 303

[2] Κομμουνιστική Επιθεώρηση, φύλλο 2^ο, Ιούνης 1942, σ. 45.

[3] Απομνημονεύματα συνταχθέντα υπό Ν. Σπηλιάδου, τόμος Α, Αθήνησιν, 1851, σ. 528.

[4] John Dunn Gardner, The Ionian Islands in relation to Greece, London, 1859, σ. 39-40.

[5] Κ. Ν. Λεβίδου, Η Ελληνική Φυλή και η Δύσις, εν Αθήναις, 1856, σ. 85.

[6] Μ. Οικονόμου, Ιστορία Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τομ. 2^ος , σελ. 24.

[7] Ανδρέας Λασκαράτος, Πολιτικά, Κεφαλονιά, 1932, σ. 9-10.