Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δις ευρώ σύμφωνα με τους Ισολογισμούς του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Σε εποχή που το δημόσιο δανειζόταν με τα επιτόκια της Γερμανίας. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ, φτάνοντας τα 298 δις ευρώ! Έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε το 35% του ΑΕΠ σε εξυπηρέτηση δανείων. Κι αυτή η επιβάρυνση αναγκαστικά θα επιδεινωθεί ραγδαία τα επόμενα χρόνια πρώτα-πρώτα λόγω των αυξημένων επιτοκίων. Η κατάσταση αυτή αποτελεί τον ορισμό της χρεωκοπίας.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δημόσιου δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή των δανειστών της.
Το πρώτο βήμα είναι να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν στόχο την κατάσχεση και δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της.
Δεύτερο, να προχωρήσουμε σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, διότι δεν θέτει τη χώρα στη διάθεση των δανειστών της. Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση. Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση.
Τρίτο, να επιβληθεί έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή κεφαλαίου στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει επιβάλλοντας άμεσα έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού.
Τέταρτο, να εθνικοποιηθούν οι βασικές τράπεζες της χώρας, ώστε να σπάσει το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα.
Πέμπτο, να φύγει η χώρα από το ευρώ, μιας και όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.
Έκτο, να δρομολογηθεί μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό.
Έβδομο, να κατακτηθεί η δημοκρατία με την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
23/3/2010
Δημήτρης Καζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου