Νέα κοινοβουλευτική πρόζα με τη γνωστή διανομή ρόλων

Ψήφο εμπιστοσύνης θα ζητήσει από τη Βουλή η κυβέρνηση την ερχόμενη Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου, όπως αποφασίστηκε στη συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο Μέγαρο Μαξίμου. Με ποια πρόφαση; Την έναρξη της νέας Συνόδου.

Με το βλέμμα στο εσωκομματικό μέτωπο

Η ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει πρωτίστως εσωτερικά προβλήματα συνοχής της κυβερνώσας συμμορίας. Είναι το γάντι προς όλους τους "αμφισβιτίες" της κομματικής διαρχίας Σαμαρά-Βενιζέλου. Απευθύνεται λοιπόν πρώτα και κύρια προς το εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Είναι μια προσπάθεια συσπείρωσης γύρω από την κομματική ηγεσία και αποδόμησης της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Είναι η απάντηση σε μια κλιμακούμενη επιχείρηση ηγετικών στελεχών τόσο της ΝΔ - ιδίως από την Καραμανλική συνιστώσα - όσο και του ΠΑΣΟΚ, ανοίγματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης θέλει να κατοχυρώσει τη θέση της, διατηρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και προσπαθώντας να προλάβει τυχόν ανατροπή της από εσωκομματικούς αντιπάλους.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση είναι στα τελευταία της. Μέσα στα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διεξάγονται έντονες διεργασίες με σκοπό την διατήρηση των κομμάτων, αλλά και την παραμονή τους στην εξουσία. Είναι σίγουρο ότι με την υπάρχουσα μορφή τους δεν μπορούν να κρατηθούν. Γι' αυτό και έχουν ήδη ξεκινήσει οι διεργασίες αλλαγής της ηγετικής ομάδας, αλλά και μεταλλαγής αυτών των κομμάτων σε "αντιμνημονιακές" δυνάμεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια νέα ηγεσία απ' αυτούς που δήθεν κρατούσαν αποστάσεις από το τρέχων κυβερνητικό έργο.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά της είναι ήδη έτοιμη να υποδεχθεί μια συνεργασία με τα κόμματα αυτά, αρκεί - όπως έχει πει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας - να "αλλάξουν πολιτική" κι έτσι η νέα κυβερνητική συμμαχία είναι ήδη στα σκαριά. Βασικός στόχος είναι να μην ανατραπεί το καθεστώς αποικιακής κατοχής με ή χωρίς μνημόνιο. Ένα καθεστώς που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι υπάρχει. Κι επομένως δεν έχει κανένα λόγο να ανατρέψει. Να γιατί επιμένει αποκλειστικά στο μνημόνιο.

Η ηγεσία Σαμαρά-Βενιζέλου δεν θέλει να βρεθεί προ απροόπτου. Θέλει να εξασφαλίσει τους όρους της δικής της αποχώρησης από το προσκήνιο χωρίς να τεθούν ζητήματα λογοδοσίας στη δικαιοσύνη για όλα όσα έχει κάνει. Θέλει να πετύχει την πλήρη ασυλία της, αλλά και να διεκπεραιώσει τη διαδοχή με τους δικούς της όρους προκειμένου να διατηρήσει ερείσματα στο πολιτικό παιχνίδι. Κι έτσι προκαλεί ψήφο εμπιστοσύνης για να εκθέσει τους εσωκομματικούς αντιπάλους και να καθορίσει αυτή τους όρους του παιχνιδιού της διαδοχής.

Ποιο είναι το ζητούμενο;

Πάντως το ζητούμενο είναι να παραμείνουν οι ίδιοι, οι γνωστές πολιτικές συμμορίες της μεταπολίτευσης, στην εξουσία με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουν όλοι ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς αυτοδυναμία, αν υπάρξει, θα αποτελέσει μια μικρή παρένθεση στα πολιτικά πράγματα. Ξέρουν επίσης ότι χωρίς αυτούς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατιέται ούτε μια μέρα στη διακυβέρνηση του τόπου.

Μιας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει επ' ουδενί να βασιστεί στην οργάνωση ενός λαού σε διαρκή κινητοποίηση, δεν έχει άλλη επιλογή από το να κυβερνήσει με την υποστήριξη του κρατικού μηχανισμού της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σ' αυτό θα κριθούν τα πάντα. Όχι μόνο της πλήρους υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στα συμφέροντα των δανειστών και του τραπεζικού καρτέλ της ΕΕ, αλλά και της διάδοχης κατάστασης μετά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Με το κράτος στα χέρια του ίδιου μηχανισμού που έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης από τη ΝΔ και πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει μια παρένθεση ικανή να καταστείλει τον ελληνικό λαό και να τον πείσει ότι τίποτε πλέον δεν μπορεί να γίνει και επομένως οφείλει να αποδεχθεί το μοιραίο. Θα λειτουργήσει σαν μια παρένθεση που θα διευκολύνει να αναδηθούν κατόπιν οι γνωστές μας δυνάμεις της δικομματικής εναλλαγής, με τη μια ή την άλλη μορφή, ως εθνοσωτήρια λύση. Ίσως και μέσα από ένα μακελειό της χώρας και του λαού, που εύκολα θα μπορεί να χρεωθεί στους απάτριδες της αριστεράς, προκειμένου ο νέος εθνικός διχασμός να πάρει διαστάσεις εμφυλίου.

Η αντιπολίτευση σε ρόλο θεατή των εξελίξεων

Δυστυχώς, τόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και γενικά της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης, φαίνεται να έχει συμβιβαστεί με αυτά τα ενδεχόμενα. Δεν έχει σημασία αν το κάνουν από φόβο, ή από πρόθεση, το σίγουρο είναι ότι έχουν μείνει να παρακολουθούν τις εξελίξεις ως απλοί θεατές. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν κάνουν τίποτε απολύτως για την μαζική κινητοποίηση του λαού. Δεν τη θέλουν. Την φοβούνται περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Δεν τόλμησαν ούτε καν να βγουν δημόσια για να καλέσουν τον κόσμο σε μαζική απείθεια, να μην πληρώσει τον δημευτικό φόρο του ΕΝΦΙΑ, προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση. Όπως συνήθως, έριξαν το μπαλάκι στην πρωτοβουλία του κόσμου κι αυτοί υποσχέθηκαν μόνο την κατάργησή του στο μέλλον.

Οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης και προπαντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν με κανένα τρόπο την ανατροπή της κυβερνώσας συμμορίας από τη δράση του ίδιου του λαού. Θέλουν την κυβερνητική εναλλαγή ως "ώριμο φρούτο" για να κάνουν ότι θέλουν με τον λαό στη γωνία, ή στην απελπισία. Να γιατί οι κυβερνώντες με την κίνηση της ψήφου εμπιστοσύνης δεν αιφνιδίασαν μόνο την εσωκομματική τους αντιπολίτευση, αλλά και τις αντιμνημονιακές ηγεσίες.

Γιατί επιτέλους δεν παραιτούνται;

Για μια ακόμη φορά βλέπουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, σε ρόλο πολιτικού σχολιαστή της επικαιρότητας να παρακολουθούν αμήχανα τς πρωτοβουλίες των κυβερνώντων. Αν πιστεύουν στ' αλήθεια ότι η Βουλή είναι "απονομιμοποιημένη", όπως αναφέρει το σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ, τότε γιατί δεν παίρνουν επιτέλους την πρωτοβουλία απαιτώντας ψήφο εμπιστοσύνης από εκλογές; Πώς μπορούν να το πετύχουν; Με την παραίτηση των κομμάτων τους από αυτό το "απονομιμοποιημένο" κοινοβούλιο.

Γιατί δεν το κάνουν; Εκλογές δεν λένε ότι θέλουν εδώ και τώρα; Γιατί δεν επιβάλλουν ντε φάκτο την διάλυση του κοινοβουλίου; Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να το κάνουν. Τι φοβούνται; Τα ΜΜΕ; Ποιος πιστεύει στ' αλήθεια ότι οι κυβερνώντες μπορούν να κρατηθούν με ένα λειψό κοινοβούλιο, όπου τουλάχιστον η αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει παραιτηθεί από δαύτο;

Φανταστείτε μόνο πόσο θα αναθαρρήσει ο λαός από μια τέτοια κίνηση της αντιπολίτευσης. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν η αντιπολίτευση παραιτηθεί και σύσσωμη καλέσει τις μάζες του λαού στους δρόμους για να πέσει η πιο λαομίσητη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση η νέα κυβέρνηση θα είναι αληθινά λαοπρόβλητη, με τον λαό να έχει επενδύσει σ' αυτήν ζωτικές ελπίδες και προσδοκίες. Κι ένας τέτοιος λαός που έχει μάθει πώς ανατρέπονται οι κυβερνήσεις θα είναι δύσκολο να πειθαναγκαστεί από τους κυβερνώντες. Ειδικά αν είναι ανίκανοι, ή δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τα ζωτικά του αιτήματα.

Δεν θέλουν την ανατροπή, αλλά τη διαδοχή

Να γιατί οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης δεν θέλουν μια τέτοια εξέλιξη. Δεν θέλουν τον λαό μαζικά στους δρόμους και μάλιστα συσπειρωμένο γύρω από το πολιτικό αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης. Δεν θέλουν να επενδύσουν στις ελπίδες και τις προσδοκίες του. Θέλουν απλά και μόνο την ψήφο του. Μια ψήφο απελπισίας και αδιεξόδου, που δεν κατευθύνεται από συνειδητή επιλογή με βάση των ζωτικά συμφέροντα του λαού, αλλά με βάση το γνωστό μηχανισμό του "μη χείρων βέλτιστον". Όσο μεγαλύτερη η απελπισία και το αδιέξοδο που νιώθει ο κόσμος, ο λαός, τόσο πιο εύκολα θα του αποσπάσουν την ψήφο σαν λευκή επιταγή για να κάνουν ότι θέλουν.

Όπως ακριβώς συμβαίνει σ' ολόκληρη την μεταπολίτευση. Πόση ευφυία και φαντασία θέλει για να αντιληφθεί ακόμη και ο πιο αφελής ότι όποια κυβέρνηση αναδειχθεί με τους ίδιους όρους, θα κάνει τα ίδια που έκαναν και οι προκάτοχοί της; Διαφορετικά θα ανοιγόταν στον λαό. Θα έκανε τα πάντα να ανατραπεί η κυβέρνηση από τον ίδιο τον λαό. Θα έπαιρνε διαρκώς πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μιας ευρείας κοινωνικοπολιτικής συμπαράταξης που θα μπορούσε να εκφράσει και να κινητοποιήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Όχι μόνο στις εκλογές, αλλά και στη καθημερινή δράση.

Βλέπετε καμιά από τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης να θέλει κάτι τέτοιο; Βλέπετε κανέναν από δαύτους να πασχίζει για κάτι τέτοιο; Όχι. Όλοι τους μιλούν με τη γνωστή παλαιοκομματική γλώσσα της κομματικής αυτοδυναμίας, όπου ο λαός καλείται να επιλέξει ποιους θελει να διώξει κι όχι ποιες θέσεις και απόψεις θέλει να επιβάλλει. Να γιατί παρά τα λόγια δεν θέλει κανένας τις πολιτικές συνεργασίες πάνω σε ξεκάθαρες συμφωνίες με βάση τα πιο ζωτικά αιτήματα του λαού. Θέλουν μόνο τις "συνεργασίες" όπου κυριαρχεί το δούναι-λαβείν για μια θέση στο κοινοβούλιο και όπου το γνωστό αλισβερίσι των παρασκηνίων δίνει και παίρνει.

Να γιατί και σ' αυτή τη σικέ παράσταση της ψήφου εμπιστοσύνης, οι ρόλοι είναι δεδομένοι. Όποια έκπληξη υπάρξει να είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να προέλθει από την αντιπολίτευση. Το παιχνίδι παίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τους κυβερνώντες με τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης σε ρόλο "τσικό", ή κερκίδας. Το παιχνίδι είναι καλά στημένο με τον λαό εκτός γηπέδου και με την κλιμακούμενη απελπισία του όπλο του κατεστημένου, δεξιού και αριστερού.