Το δικό μας στοίχημα

Η επίσημη πολιτική σκηνή έχει πάψει προ πολλού να αναλύεται με όρου κοινής λογικής. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, τόσο ως προς τα πρόσωπα, όσο κι ως προς τις δεσμεύσεις που καλείται να υπηρετήσει, έχει περάσει πια στη δικαιοδοσία της ψυχιατρικής. Μόνο άκρως προβληματικές προσωπικότητες με παθολογική ιδιοτέλεια και αναισθησία που υπερβαίνει κάθε πιθανό ανθρώπινο μέτρο, μπορούν να υπηρετούν μια κυβέρνηση, η οποία έχει βαλθεί να δολοφονήσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο λαό και να διαλύσει μια ολόκληρη χώρα.

Από την άλλη έχουμε μια αντιπολίτευση που περί άλλων τυρβάζει. Ο κ. Τσίπρας ζει το όνειρο του ευρωπαίου statesman και δεν έχει ούτε μυαλό, ούτε χρόνο για αυτή τη δύσμοιρη επαρχία της Ευρωπαικής Ομοσπονδίας που γεωγραφικά αποκαλείται Ελλάδα. Ο κ. Καμμένος ψάχνεται να δει τι θα απομείνει από την ομάδα πολιτικών τυχοδιωκτών που έχει μαζέψει γύρω του. Το ΚΚΕ περιμένει εναγωνίως την νέα κρατική επιχορήγηση, γιατί οι κομματικές αργομισθίες κοστίζουν. Η ΧΑ εγγυάται ότι ο εμφύλιος τύπου Ουκρανίας είναι πολύ πιο κοντά απ' ότι νομίζουμε. Ενώ η ΔΗΜΑΡ αγωνιά για το πώς θα αποκτήσει ξανά κυβερνητικό ρόλο.

Κι όλα αυτά καθώς η χώρα ολόκληρη βυθιζεται σε μια δύνη ολοκληρωτικής καταστροφής χωρίς επιστροφή. Έχω την αίσθηση ότι ακόμη κι ο Λομπρόζο θα είχε εκπλαγεί με τους έλληνες πολιτικούς. Με το σύνολό τους.

Από την άλλη, δειλά-δειλά, ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι κόσμου ψελλίζει "βρείτε τα". Τις περισσότερες φορές ούτε και το ίδιο δεν ξέρει σε ποιον απευθύνεται. Είναι συχνά ένα κάλεσμα απελπισίας μπροστά σ' αυτά που έχει υποστεί και στα χειρότερα που γνωρίζει πια ότι θα του συμβούν στο πολύ άμεσο μέλλον.

Το επίσημο πολιτικό σκηνικό ετοιμάζεται να απαντήσει με την προετοιμασία του εδάφους για μια νέα "οικουμενική" κυβέρνηση. Το σύνθημα έχει ήδη πέσει και το έδαφος προλειαίνεται. Το επόμενο διάστημα και καθώς η επιβολή των χειρότερων για τον ελληνικό λαό, θα είναι γεγονός, θα δούμε την επίσημη κυβερνώσα παράταξη να μεταλλάσεται, να βάζει τα καλά της, να αλλάζει ηγεσία και να προχωρά στο παρασύνθημα. Θα φύγουν σιγά-σιγά όλοι οι "κακοί" και θα έρθουν οι "καλοί", που θα επιτρέψουν μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως με πρόεδρο δημοκρατίας κοινής αποδοχής.

Και μέχρι τότε το στοίχημα για όλους τους μηχανισμούς, κομματικούς και συνδικαλιστικούς, θα  είναι να παραμείνει η κοινωνία απαθής, να βυθιστεί όχι μόνο στην απόλυτη ανέχεια, αλλά και στην παραίτηση μπροστά στην χειρότερη επιδρομή που έχει δεχθεί έως σήμερα. Στόχος όλων τους είναι η κοινωνία και κυρίως ο λαός να βιώνει σε κάθε βήμα του την ήττα, να χάνει διαρκώς μάχες και κυρίως την μάχη της επιβίωσης. Να παραμένει διαιρεμένος σε κομματικά μαντριά και βαθιά διχασμένος σε δεξούς και αριστερούς.

Το δικό μας στοίχημα είναι άλλο. Θα δείξουμε επιτέλους ότι είμαστε ικανοί να τα "βρούμε" για να τους ανατρέψουμε; Θα δείξουμε ότι ακόμη και στο παρα πέντε είμαστε ικανοί να αποτρέψουμε την μετατροπή της Ελλάδας σε Ουκρανία; Θα δείξουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους αναχωριτισμούς μας και τις αγκυλώσεις μας; Θα δείξουμε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ελεύθερη σκέψη και συλλογική δράση μέσα στην κοινωνία στη βάση κάποιων ελάχιστων που μπορούν να δώσουν έστω μια ανάσα στον κόσμο εδώ και τώρα; Πολύ σύντομα θα ξέρουμε την απάντηση