Τι συμβαίνει με την Τουρκία;

Αναλύσεις δίνουν και παίρνουν για το ρόλο της Τουρκίας του Ερντογάν, αλλά και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όλοι αυτοί αγνοούν το γεγονός ότι η επικράτηση του Ερντογάν, ακόμη και στις πληγέντες περιοχές του σεισμού, υποδηλώνει έναν βαθύτατο εσωτερικό διχασμό πρώτα και κύρια στις κορυφές της Τουρκίας. Κι αυτός ο διχασμός είναι ανάλογος, αλλά όχι ίδιος, με τον εθνικό διχασμό που στοίχειωσε την Ελλάδα από τις απαρχές του 1ου παγκοσμίου πολέμου έως τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.

Στην Τουρκία σ’ αυτές τις εκλογές δεν αναμετρήθηκαν απλά δυο κυρίαρχοι υποψήφιοι, αλλά δυο διακριτοί κρατικομονοπωλιακοί πόλοι ισχύος. Αναμετρήθηκαν για τη θέση της Τουρκίας όχι μόνο στον παγκόσμιο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας και οιονδήποτε άλλου απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία των χρηματαγορών, αλλά και για τους όρους αναπαραγωγής της ίδιας της τουρκικής οικονομίας, κοινωνίας και πολιτικής.

Και ναι μεν ο Ερντογάν, μπόρεσε με επιτυχία έως σήμερα να παίξει τον «επιτήδειο ουδέτερο» και να συσπειρώσει γύρω του ισχυρά κρατικομονοπωλιακά συμφέροντα, πράγμα που του επέτρεψε να επικρατήσει και σ’ αυτές τις εκλογές, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει. Για τα λαϊκά στρώματα της Τουρκίας ο Ερντογάν θεωρείται λιγότερο επικίνδυνος από τον αντίπαλό του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, στον οποίο είδαν μια Τουρκία υποταγμένη πλήρως στους Δυτικούς με τους όρους της Ελλάδας υπό καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας. Όπως άλλωστε συνέβαινε και στην Τουρκία από την 1η Ιανουαρίου 1961, όπου η Τουρκία τέθηκε για πρώτη φορά υπό την αποικιακή κηδεμονία του ΔΝΤ, έως την 31η Δεκεμβρίου 2004.

Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία βγαίνει από αυτές τις εκλογές βαθύτατα διχασμένη. Ο Ερντογάν επικράτησε εκλογικά, αλλά δεν ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι στην Τουρκία.

Νέα πανδημία εκκολάπτεται στα εργαστήρια του ΠΟΥ…

Τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση νέας θανατηφόρας πανδημίας «κρούει» ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο οποίος σε συνέδριο στη Γενεύη πρόκειται να ενημερώσει σχετικά τις χώρες ώστε αυτές να πάρουν άμεσα μέτρα και να προετοιμάσουν το σύστημα υγείας τους.

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ και στην εκπομπή «Σήμερα» η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, Ματίνα Παγώνη, μετέφερε την πληροφορία, τονίζοντας ότι σύμφωνα με τον ΠΟΥ πρόκειται για έναν ιό ο οποίος θα είναι κατά 70% θανατηφόρος. Δηλαδή, ποσοστό θνησιμότητας βουβονικής πανώλης, ή λίγο πιο κάτω του έμπολα.

Και μόνο αυτή η μπούρδα της Παγώνη αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για ανοησίες. Πρόκειται για καλλιέργεια κλίματος φοβίας προκειμένου να υιοθετηθεί αγόγγιστα το Πανδημικό Σύμφωνο, με βάση το οποίο σε καιρό πανδημίας το δημοκρατικό πολίτευμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα τίθενται σε αναστολή.

«Συγκριτικά ο κορωνοϊός θεωρείται μια ήπια νόσος», είπε χαρακτηριστικά η κ. Παγώνη προσθέτοντας πως ο ΠΟΥ είχε ενημερώσει τις χώρες από το 2018 τον ερχομό του covid. Άλλη μια μεγάλη μπούρδα, μιας και ο ΠΟΥ ήδη από το 2007 είχε υιοθετήσει το πρωτόκολλο βιολογικής απειλής του Μπους, με βάση το οποίο ακόμη και μια απλή ίωση θα μπορούσε να θεωρηθεί απειλή και να αντιμετωπιστεί με μέτρα οριζόντιας καταστολής και πολέμου.

Τι σημαίνουν οι εκλογές στην Τουρκία

Σήμερα άνοιξαν οι κάλπες για τις επαναληπτικές εκλογές της 14^ης Μαΐου για την προεδρία της Τουρκίας. Τα επιτελεία της Δύσης με την ψυχή στο στόμα προσεύχονται για την επικράτηση του δικού τους υποψηφίου Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, τον οποίο προίκισαν με κάθε λογής «προμόσιον». Αν και όλα δείχνουν ότι μάλλον θα επικρατήσει ο Ταγίπ Ερντογάν.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ερντογάν κάλεσε τους πολίτες να ψηφίσουν, συνδέοντας την κάλπη με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και τη Μεγάλη Τουρκία, που θεωρεί ο ίδιος ότι έχει δημιουργήσει καθ’ όλη την διάρκεια της θητείας του.

Μάλιστα, στην προεκλογική του ομιλία ανέφερε: «Αύριο, ας πάμε μαζί στις κάλπες για τη νίκη της Μεγάλης Τουρκίας» και τόνισε «Πατριωτισμός σημαίνει να φτιάχνεις μόνος σου τα δικά του όπλα, να παράγεις τα δικά σου πλοία, μαχητικά αεροσκάφη, τανκς, αυτοκίνητα, να παίρνει τις δικές σου αποφάσεις».

Ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ποιος νίκησε στις εκλογές; Άλλοι λένε ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Άλλοι πάλι λένε η νοθεία. Η αλήθεια είναι ότι αυτός που νίκησε είναι η πολιτική αδιαφορία. Το γεγονός δηλαδή ότι το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος, έχει απαξιώσει τη ψήφο του περισσότερο κι από χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας. Οπότε τη ρίχνει οπουδήποτε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, ή περισυλλογή. Ενώ οι περισσότεροι την αντιμετωπίζουν ως λευκή επιταγή με την οποία οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να συνδιαλλαγούν με τους δυνάστες τους με όρους δούναι-λαβείν.

Όταν λέμε πολιτική αδιαφορία δεν εννοούμε κατ’ ανάγκη την αποχή. Ούτε η κυρίαρχη εκδήλωσή της είναι όσοι έχουν μετατρέψει την αποχή, την απουσία, την παραίτηση ως ιδεολογία. Στο κάτω-κάτω της γραφής η αποχή είναι επίτηδες διογκωμένη. Το ΥΠΕΣ εμφανίζει το εκλογικό σώμα στα 9.930.625.  Ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2021 ανέρχεται στα 10.482.487. Με άλλα λόγια το ΥΠΕΣ θέλει να πιστέψουμε ότι όσοι λόγω ηλικίας, ή άλλων λόγων δεν έχουν δικαίωμα ψήφου είναι μόλις 551.862.

Ωστόσο σύμφωνα με την απογραφή οι ηλικίες άνω των 17 που θεωρητικά έχουν δικαίωμα ψήφου ανέρχονται περίπου σε 8.700.000. Ήδη η διαφορά με το εκλογικό σώμα που εμφανίζει το ΥΠΕΣ ανέρχεται σε πάνω από 1.230.000. Αν υπολογίσουμε ότι στον πληθυσμό έχουν απογραφεί επίσης και γύρω στο 1.000.000 αλλοδαποί, νόμιμοι και παράνομοι, οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, τότε το εικονικό εκλογικό σώμα ξεπερνά τα 2,2 εκατομμύρια.

Και σ’ αυτό δεν υπολογίζουμε γύρω στο 1 εκατ. Ελλήνων μεταναστών στο εξωτερικό με δικαίωμα ψήφου, το οποίο φρόντισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη συνδρομή και των υπολοίπων, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, να τους αφαιρέσουν ουσιαστικά τη δυνατότητα να ψηφίσουν θέτοντας ανυπέρβλητους όρους και προϋποθέσεις. Έτσι στο εξωτερικό μπόρεσαν να ψηφίσουν λίγο πάνω από τις 18.000. Μόνο όσοι είχαν ειδοποιηθεί από τους κομματικούς μηχανισμούς και μπορούσαν έγκαιρα να εγγραφούν στους ειδικούς καταλόγους και να λάβουν κατόπιν έγκριση από το ΥΠΕΣ.

Σχετικά με την αγωνία πολλών για τις συνεργασίες.

Πολλοί καλούν το ΕΠΑΜ και τη Συμμαχία Ανατροπής να διερευνήσει τις δυνατότητες συνεργασίας με άλλα κόμματα και σχηματισμούς εκτός κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένης και της κ. Κωνσταντοπούλου. Δικαιολογημένη η ανησυχία – μετά το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα – και αυτονόητη η προτροπή. Τουλάχιστον για τη Συμμαχία Ανατροπής και το ΕΠΑΜ.

Από τη Δευτέρα το πρωί ξεκίνησαν οι προσπάθειες τόσο του ΕΠΑΜ, όσο και της Συμμαχίας Ανατροπής για διερεύνηση της δυνατότητας συνεργασίας με άλλα σχήματα και κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές και βρέθηκαν εκτός κοινοβουλίου. Οι συζητήσεις αυτές συνεχίζονται, αλλά ας μην τρέφουμε μεγάλες προσδοκίες, ούτε αυταπάτες.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα σχήματα αυτά επέλεξαν πριν τις εκλογές να κατέλθουν με το δικό τους μπαϊράκι. Το επέλεξαν συνειδητά, απορρίπτοντας κάθε πρόταση, κάθε προτροπή για συνεργασία εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Τις περισσότερες φορές με την επίκληση ιδεοληψιών, χυδαίων και συκοφαντικών δικαιολογιών. Μια τακτική που συνέχισαν αρκετοί απ’ αυτούς και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Έτσι, ουρανοκατέβατοι, κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι, οι οποίοι επί 13 ολόκληρα χρόνια τώρα δεν πήραν καν μυρωδιά για το ξεπούλημα της χώρας, διακινούσαν αθλιότητες και μας ζητούσαν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, αλλά και επαγγελματικά διαπιστευτήρια. Τους επιβράβευσαν οι ψηφοφόροι τους. Επιβράβευσαν τη χυδαιότητα με την οποία αντέκρουσαν κάθε πρόταση συνεργασίας και συμπαράταξης.

Αυτές οι εκλογές ίσως αποδειχθούν οι πιο κρίσιμες για τη χώρα από το 1946.

Ο ελληνικός λαός καλείται να ψηφίσει, ίσως, στις πιο κρίσιμες εκλογές ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου. Όπως οι εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο προς τον εμφύλιο, αλλά έδωσαν και το απαραίτητο άλλοθι νομιμότητας για τους δημίους του ελληνικού λαού, έτσι και σήμερα.

Τότε οι δυνάμεις της εθνικής αντίστασης, οι δυνάμεις του ΕΑΜ επέλεξαν την αποχή κι έτσι διευκόλυναν τις δυνάμεις του δωσιλογισμού, αλλά και τους Βρετανούς πάτρωνές τους, να αποκτήσουν κοινοβουλευτικό μανδύα νομιμότητας για να εντείνουν τη δολοφονική εκστρατεία τους εναντίον κάθε δημοκράτη, πατριώτη αγωνιστή στο όνομα της μάχης κατά του κομμουνισμού. Η αποχή εκείνη την εποχή ανήλθε στο 50% του τότε εκλογικού σώματος, δίνοντας τη δυνατότητα στις συμμορίες των ενόπλων πρώην ταγματαλητών, μπουραντάδων και άλλων δωσίλογων της κατοχής, να πάρουν σβάρνα τα σπίτια όσων δεν πήγαν να ψηφίσουν, σ' ένα αιματηρό πογκρόμ που σπάνια έχει καταγράψει η ιστορία.

Ο εμφύλιος μετά από αυτό φάνταζε μονόδρομος. Ένας εμφύλιος από τον οποίο ποτέ δεν λυτρώθηκε η ελληνική πολιτεία και κοινωνία. Οι επίγονοι του δωσιλογισμού συνεχίζουν να κυβερνούν μέχρι σήμερα, εδραιωμένοι πάνω στην υποτέλεια και το κρατικομονοπωλιακό έγκλημα. Μόνο που ο δωσιλογισμός σήμερα δεν ταυτίζεται απλά και μόνο με τις ηγεσίες της δεξιάς. Έχει αφομοιώσει πλήρως και τις επίσημες ηγεσίες της αριστεράς.

Περί Μωρίας, Αποχής και Αδιαφορίας το εγκώμιο...

Εξαιρετικά αφιερωμένο σ' όλους τους αξιότιμους διδασκάλους της διχόνοιας, του εμφυλίου, της αδιαφορίας και της αποχής.

Θουκυδίδης, Ιστορίαι: Αχρείος όποιος δεν παίρνει μέρος στην πολιτική...

[2.40.1] Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ᾽ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον. [2.40.2] ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν...

[2.40.1] Αγαπούμε το ωραίο, αλλά μένουμε απλοί και φιλοσοφούμε χωρίς να ενδίδουμε στη μαλακία. Τον πλούτο μας τον έχουμε για να τον χρησιμοποιούμε σε έργα και όχι για να καυχιόμαστε. Δεν θεωρούμε ντροπή τη φτώχεια. Ντροπή είναι να δουλεύεις και να μην την αποφεύγεις. [2.40.2] Οι ίδιοι, εμείς, φροντίζομε και τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και τα δημόσια πράγματα κι ενώ ο καθένας μας φροντίζει τις δουλειές του, τούτο δεν μας εμποδίζει να συμμετέχουμε και στα πολιτικά. Είμαστε οι μόνοι που όποιον δεν παίρνει καθόλου μέρος σ’ αυτά τον θεωρούμε όχι μόνο ανίδεο, αλλά άχρηστο...

Από τις εταιρείες ειδικού σκοπού στα κόμματα ειδικού σκοπού…

Οι περισσότεροι πια γνωρίζουν τι είναι οι εταιρείες ειδικού σκοπού, σαν την ΑΑΔΕ, το Υπερταμείο, ή σαν τις Εταιρείες Απόκτησης και Διαχείρισης Απαιτήσεων (funds & services). Δεν είναι κανονικές εταιρείες, που συγκροτούνται για να εκφράσουν μια οικονομική δραστηριότητα. Πρόκειται αντίθετα για εταιρείες που ιδρύονται εξεπιτούτου και υπό ειδικό καθεστώς για να εκπροσωπήσουν συγκεκριμένα διαπλεκόμενα συμφέροντα στην πολιτική και την οικονομία. Όπως είναι τα συμφέροντα που επωφελούνται από το ξεπούλημα της Ελλάδας.

Σ’ αυτές όμως τις εκλογές μάθαμε ότι εκτός από εταιρείες ειδικού σκοπού, υπάρχουν και κόμματα ειδικού σκοπού. Κόμματα δηλαδή που ιδρύθηκαν από το πουθενά, από «φουνταριστούς» της τελευταίας στιγμής με διττή αποστολή, αφενός, να μην υπάρξει μια ευρεία συσπείρωση ικανή να διεμβολίσει το υφιστάμενο δοτό κοινοβούλιο και, αφετέρου, να διασκορπιστεί η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος στους πέντε ανέμους των κομμάτων ειδικού σκοπού.

Όταν οι επικοινωνιολόγοι του καθεστώτος μιλάνε για αντισυστημική ψήφο, εννοούν εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων που σκέφτονται να κινηθούν εκλογικά σε σχήματα και δυνάμεις εκτός κοινοβουλίου. Κι αυτή τη φορά έχει παρατηρηθεί – προς πανικό όλων των έμμισθων οργάνων του καθεστώτος – πώς όχι μόνο οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι κινούνται σε ποσοστά άνω του 20-25% του εκλογικού σώματος, αλλά κι ένα μεγάλο μέρος της παλαιότερης αποχής θέλει να επιστρέψει στην κάλπη.

Θέλουμε να ζήσουμε κι ο μόνος τρόπος είναι να μην επανεκλεγεί η σημερινή μονοκομματική βουλή των 6 κομμάτων.*

Γιατί θα πρέπει ο πολίτης να είναι νομιμόφρων, όταν η εξουσία δεν είναι; Γιατί θα πρέπει ο πολίτης να πληρώνει τους φόρους του, όταν κριτήριο εσόδων και δαπανών δεν είναι το δημόσιο συμφέρον, ούτε καν αποδέκτης το ελληνικό κράτος, αλλά μια εταιρεία ειδικού σκοπού, η ΑΑΔΕ, που ίδρυσαν οι δανειστές για να ελέγχουν το σύνολο των δημοσιονομικών της Ελλάδας; Όπως ακριβώς έπρατταν οι αποικιοκράτες στις κατακτημένες χώρες και τους υπόδουλους λαούς.

Γιατί θα πρέπει ο πολίτης να εξυπηρετεί χρέη και οφειλές που έχουν εκχωρηθεί σε ιδιωτικές εταιρείες επίσης ειδικού σκοπού, τις εταιρείες απόκτησης και διαχείρισης απαιτήσεων; Γιατί θα πρέπει να αναγνωρίσει την εκχώρηση των οφειλών από τράπεζες και κράτος σε «Εταιρίες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις (ΕΔΑΔΠ)»;

1445, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, αριθμούν οι ΕΔΑΔΠ που έχουν στα χέρια τους οφειλές 800 χιλιάδων δανειοληπτών μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων) και εξυπηρετούμενων (πράσινων) δανείων. Προβαίνουν μαζικά σε πλειστηριασμούς εναντίον νοικοκυριών, επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τακτικές γκάνγκστερ, που θα ζήλευε ακόμη κι ο Αλ Καπόνε!

Γιατί να μην σβήσουμε το σύνολο των οφειλών, πράσινων και κόκκινων, που έχουν περάσει στα χέρια των «νόμιμων» γκάνγκστερ; Από τι κινδυνεύει η χώρα και η ελληνική οικονομία; Ποιος άλλος θα χάσει εκτός από αυτές τις εταιρείες ειδικού σκοπού και όσοι κρύβονται πίσω τους;

Η πολιτική πρόζα Ζαραλίκου και η mammonart εν πλήρη ισχύ.

Παρακολουθώντας τον κ. Ζαραλίκο να χαριεντίζεται επί σκηνής με τον κ. Βαρουφάκη σε μια από τις πιο ανούσιες συζητήσεις που έχω παρακολουθήσει ποτέ και γνωρίζοντας ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης επέλεξε να αγνοήσει τη δική μας από την πρώτη στιγμή αποδοχή της πρόσκλησης που απεύθυνε – υποτίθεται – προς όλους για ανοιχτό διάλογο, μου ήρθε στο μυαλό η λέξη mammonart. Μια λέξη που δύσκολα μπορεί να μεταφραστεί στα ελληνικά.

Ξέρετε τι σημαίνει mammonart; Είναι ένας νεολογισμός που επινόησε ο πολυγραφώτατος Αμερικανός συγγραφέας και παρ' ολίγο κυβερνήτης της Καλιφόρνια στις πολιτειακές εκλογές του 1934, Άπτον Σίνκλαιρ, τον οποίο μετέτρεψε σε τίτλο ενός δημοφιλούς βιβλίου του: Mammonart. An Essay in Economic Interpretation. Published by the Author, Pasadena, California, 1924, 1925.

O Άπτον Σίνκλαιρ στο βιβλίο του σημείωνε ότι υπάρχουν 6 μεγάλα ψέματα για την τέχνη:

Πρώτο, «το ψέμα η Τέχνη για την Τέχνη. Η ιδέα ότι ο σκοπός της τέχνης βρίσκεται στο έργο τέχνης και ότι το μοναδικό καθήκον του καλλιτέχνη είναι η τελειότητα της φόρμας… η επικράτηση του σημαίνει εκφυλισμό, όχι μόνο για την τέχνη, αλλά και για την κοινωνία όπου εμφανίζεται μια τέτοια τέχνη.»

Ένας διάλογος με ομοϊδεάτη για το ΚΚΕ

Έλαβα και παραθέτω την παρακάτω επιστολή:

«Καλή σας ημέρα. Παρακολουθώ συχνά πυκνά τις ομιλίες σας γύρω από το χρέος τις λάθος αντισυνταγματικές πολιτικές που επέβαλαν οι δανειστές στους εδώ πολιτικάντηδες να ακολουθήσουν. Πραγματικά δεν βλέπω καμιά διαφορά στον λόγο δύναμης που ορθώνει το ΚΚΕ και στον δικό σας είμαι κουμουνιστής είστε κουμουνιστής ασπαζόμαστε ως ομοϊδεάτες την δημοκρατία και τα ευεργετήματα που πηγάζουν εξ αυτής ρωτώ ποιος ο λόγος της πολυδιασπασμενης αριστεράς; Δώσατε χώρο σε ένα απόκομμα της πολιτικής τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο τρίτος ρυθμιστικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της χώρας επιτρέψετε ως πολυδιασπασμενης αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο κοινωνικός κυματοθραύστης της οργής του ελληνικού νοικοκυριού από το 2008ως σήμερα Δεν νομίζετε ότι πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου η αριστερά να βρει την Χρυσή τομή στο πώς θα μεταφράσει την ιδεολογία και στο πώς πως θα πράξε. Αρκετά με τις συνιστώσες, οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να γίνουν μια. Ευχαριστώ.»

Αγαπητέ φίλε,

Μιλάς ως ομοϊδεάτης μου κομμουνιστής, αλλά δεν είμαστε ομοϊδεάτες. Διαφέρουμε ριζικά. Για μένα, όπως και για όσους πολέμησαν ιστορικά από τις γραμμές του πάλαι ποτέ ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος - το οποίο δεν υφίσταται πια - φορέας της απελευθερωτικής πάλης δεν είναι ούτε το κόμμα, ούτε πολύ περισσότερο η αριστερά. Αυτά είναι προϊόντα της γραφειοκρατικής απολίθωσης του κόμματος και του κινήματος την περίοδο της μεταπολίτευσης. Φορέας της είναι η ίδια η τάξη και πρωτογενώς ο λαός.

Το κόμμα οφείλει να λειτουργεί ως καταλύτης, ως μέσο για την ενότητα της εργατικής τάξης και του λαού. Ποτέ της αριστεράς. Η αριστερά πάλι δεν είναι παρά ένα αποκύημα του κοινοβουλευτισμού και σε κάθε εποχή, ή συγκυρία έχει διαφορετική σημασία. Τον 19^ο αιώνα ήταν οι επτανήσιοι ριζοσπάστες σαν τον Ρόκκο Χοϊδά και πλήθος πατριωτικών αναρχικών ομάδων, που ως επί το πλείστον δρούσαν μέσα από τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα της εποχής.

Στις αρχές του 20ου αιώνα αριστερά ήταν οι σοσιαλδημοκράτες σαν τον Σκληρό, τον Φιλάρετο και άλλους που λειτουργούσαν μέσω των φιλελεύθερων κομμάτων της εποχής. Μετά τον εθνικό διχασμό αριστερά ήταν μια σειρά μορφώματα που αποσχίστηκαν κυρίως από το κόμμα των φιλελευθέρων με δημοκρατικό, ή σοσιαλιστικό πρόσημο.

Θα προλάβουν οι εκλογές την τραπεζική κατάρρευση;

Η Υπηρεσία Οικονομικής Προστασίας και Καινοτομίας της Καλιφόρνιας (DFPI) ανακοίνωσε τη Δευτέρα 1η Μαΐου ότι η αναφερόμενη υπηρεσία έθεσε υπό τον έλεγχό της την τράπεζα First Republic Bank (FRB), όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Πρόκειται για την τρίτη μεγάλη αμερικανική τράπεζα που κατέρρευσε μέσα σε δύο μήνες. Πανικός κερδοσκοπίας στις αγορές. To σορτάρισμα φτάνει σε επίπεδα ανάλογα μ’ εκείνα πριν το κραχ του 2008. Την ίδια ώρα που τραπεζικά στελέχη ρευστοποιούν ομόλογα και μετοχές.

Ακολουθεί κατά πόδας και η αγορά ακινήτων, της οποία η φούσκα άνετα συγκρίνεται με την αντίστοιχη που οδήγησε στην κατάρρευση των subprime δανείων. Μόνο που αυτή τη φορά κινδυνεύουν τα superprime δάνεια.

Κι όμως, οι εγχώριες τράπεζες της Ελλάδας, δηλαδή τα τραπεζικά κουφάρια της 4ης πιο χρεωκοπημένης χώρας στον πλανήτη μετά τη Μογγολία, τη Μαδαγασκάρη και το Σουδάν – που χρησιμοποιούνται ως βιτρίνα για ξέπλυμα μαύρου εγκληματικού, πολιτικού και επιχειρηματικού χρήματος, αλλά και ασύδοτης κερδοσκοπίας σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας – είναι βράχος. Ή έτσι θέλουν να νομίζουν οι ανόητοι και αδαείς.

Να δείτε που λίγο πριν την κατάρρευσή τους θα αναβαθμιστεί η πιστοληπτική τους ικανότητα από τους τρεις γνωστούς οίκους ανοχής (κατά κόσμο εταιρίες αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας) των χρηματαγορών, Fitch, S&P, Moody’s. Οι ίδιοι δηλαδή οίκοι ανοχής που είχαν βαθμολογήσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας με άριστα, δηλαδή ΑΑΑ, λίγο πριν χρεωκοπήσει.