Κινδυνεύει με κατάρρευση η Ελβετία, ίσως η Γερμανία λόγω Deutsche Bank, αλλά η Ελλάδα βράχος!

Για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές. Κι ενώ η αποκαλούμενη «τραπεζική κρίση» κλιμακώνεται με το πέρασμα σιγά-σιγά από την κατάρρευση τραπεζών μέσης κεφαλαιοποίησης στην επερχόμενη κατάρρευση εκείνων της μεγάλης κεφαλαιοποίησης, οι ανευθυνοϋπεύθυνοι συνεχίζουν να μας διαβεβαιώνουν ότι όλα πάνε καλά. Ότι, τέλος πάντων, δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για μεμονωμένες περιπτώσεις που ερμηνεύονται με σενάρια συνωμοσιολογίας και αστυνομικού μυθιστορήματος.

Βέβαια, υπάρχουν κι ομογάλακτοί τους στην Ελλάδα, που διαβεβαιώνουν – όπως ακριβώς και το 2008 – ότι μπορεί να υπάρχει παγκόσμια θύελλα στις χρηματαγορές, αλλά οι τράπεζες στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα η Ελληνική οικονομία όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι «θωρακισμένη». Έλεος, με τους κατ’ επάγγελμα αλήτες!

Μάλιστα, σ’ ολόκληρο συνέδριο – υποτίθεται «οικονομικό» - οι ομιλητές, οι ίδιοι, ή πανόμοιοι μ’ εκείνους που μας διαβεβαίωναν για το πόσο «θωρακισμένη» ήταν το 2008 εντός του ευρώ η Ελλάδα, μιλούν εκτός τόπου και χρόνου. Πρόκειται για το 4ο διεθνές συνέδριο του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας, το οποίο ως συνήθως δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πραγματική οικονομία της χώρας, ούτε βέβαια με οτιδήποτε άλλο σοβαρό και αξιόλογο, εκτός από μια ακόμη βιτρίνα διασπάθισης κονδυλίων για κομματικές καντρίλιες.

Φανταστείτε μόνο ότι ολόκληρο Οικονομικό Επιμελητήριο, όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε καν την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας λόγω πρωτίστως του ευρώ, αλλά έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να μην ανοίξει κανένας σοβαρός και σε βάθος διάλογος για εναλλακτικές έναντι των μνημονίων. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…, θα έλεγε κανείς παραφράζοντας το γνωστό ρητό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες.

Όμως και οι εγκάθετοι τέτοιων φορέων φυλάσσουν τις δικές τους Θερμοπύλες.

Μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με τις Θερμοπύλες του Λεωνίδα διαχρονικά, αλλά για φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς που παρασιτούν χρόνια τώρα σε βάρος του λαού και της χώρα μας, χάρις πρωτίστως στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τις πελατειακές σχέσεις, οι οποίες επί ευρώ απέκτησαν καθεστώς νεοφεουδαρχίας; Φανταστείτε τι σημαίνει για όλους αυτούς να χάσουν την ευρωτραπεζοκρατία που συντηρεί και αναπαράγει τον απόλυτα παρασιτικό τους βίο; Τι θα κάνουν; Τι ξέρουν να κάνουν; Εκτός βέβαια από την τόσο γνωστή πια τέχνη της ξεπούλας – όπως την αποκαλούσε ο Σκαρίμπας – και φυσικά της αρπαχτής.

Κι έτσι στήνουν «διεθνή συνέδρια» - πάντα με ξένα κόλλυβα – όχι για να απολογηθούν για όσα δεν τόλμησαν να πουν πριν και μετά τη χρεοκοπία, ούτε για όσα στάθηκαν παντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν και να προειδοποιήσουν εγκαίρως κοινωνία, πολίτες και πολιτική. Όχι βέβαια. Στήνουν «συνέδρια» για να μιλήσουν για αυστηρώς ανώδυνα θέματα, να ευλογήσουν κοινώς τα γένια τους, για την αναλγησία, την εντυπωσιακή αγραμματοσύνη που τους διακρίνει αποδεδειγμένα όλα αυτά τα χρόνια ειδικά στα ζητήματα της πραγματικής οικονομίας.

Στήνουν μια παράσταση μόνο για ομοϊδεάτες και ομογάλακτους.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε, προασπίζονται τις Θερμοπύλες του πιο ακραίου παρασιτισμού στην οικονομία και την πολιτική, από την εποχή που ο Εμμανουήλ Ροΐδης είχε πει για γνωστό πολιτικό ηγέτη της εποχής, «γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή». Σήμερα, ακόμη κι ο Ροΐδης θα είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ με την εφευρετικότητα να προσπορίζονται χρήματα – πάντα σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και των εργαζομένων – όλων αυτών των επαϊόντων της επιστήμης και της πολιτικής, ώστε να θα είχε πειστεί ότι ο τότε φέρελπις πολιτικός ηγέτης δεν ήταν παρά ερασιτέχνης μπροστά στους σημερινούς επιγόνους του.  

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μιλήσουν για το χρέος και τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας υπό καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας, όταν ο δικός τους παρασιτισμός πρωτίστως ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας και τη χρεοκοπία της. Την χειρότερη σ’ ολόκληρη την ιστορία της.

Πώς θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν ότι το χρέος – όχι μόνο το κρατικό, αλλά και το ιδιωτικό πλέον – έχουν ξεφύγει τόσο πολύ που μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ακούγεται ο προσδιορισμός του ως «βιώσιμου». Από το χρέος ζουν, από την εκτίναξή του προσδοκούν να εισπράξουν κι από τη συνεχιζόμενη εκποίηση της χώρας υπέρ τρίτων να εξασφαλίσουν τον πλουσιοπάροχο βιοπορισμό τους.

Κι έτσι μιλούν για μια οικονομία που υπάρχει μόνο ως υστερική φαντασίωση των διαπλεκόμενων, αλλά και όσων έχουν εθιστεί στην επιδοματοκρατία των πελατειακών σχέσεων της εξουσίας. Διαβεβαιώνουν τους αφελείς και αμαθείς, όπως πάντα, ότι όλα βαίνουν καλώς. Ότι το μόνο πρόβλημα που έχει, είναι να επιλέξει εκ του ασφαλούς, δηλαδή εκείνον τον επαγγελματία μπαγαμπόντη της πολιτικής του μονόδρομου, του οποίου οι φρούδες διαβεβαιώσεις, τα εκτρωματικά ψέματα και οι πιο προκλητικές ηλιθιότητες που επικαλείται, του φαντάζουν πιο πιστευτές.

Να, πάρτε σαν παράδειγμα τον κ. Δραγασάκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στο εν λόγω επιφανές συνέδριο – αφού έδωσε το συνήθη «αγώνα των ερμηνειών» επί του βιασμού της πραγματικότητας – κατέληξε:

«Το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να επιτύχει ρύθμιση του χρέους μέχρι το 2030. Αν δεν αξιοποιηθεί ο χρόνος, η χώρα θα ξαναβρεθεί ενώπιον μεγάλων περιπετειών. Και ήδη το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 45 δισ. ευρώ το 2019-23. Γι’ αυτό η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση θα εφαρμόσει, στο νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ένα σχέδιο που θα εγγυάται τη δημοσιονομική κυριαρχία μακροπρόθεσμα χωρίς λιτότητα, με βιώσιμη και ανθεκτική ανάπτυξη, με αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής»

Πρόκειται για τον ορισμό της μπουρδολογίας ως υπέρτατη πολιτική τέχνη του απευθύνεσθαι αποκλειστικά και μόνο σε «πτωχούς τω πνεύματι». Καμιά ρύθμιση του χρέους δεν έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βεβαίως μας έβγαλε από τα μνημόνια. Αντίθετα, κατ’ απαίτηση των δανειστών, ανεστάλη προσωρινά η δανειακή χρηματοδότηση μέσω του 3^ου και χειρότερου μνημονίου από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, προκειμένου η χώρα να δοκιμάσει την αυτοχρηματοδότηση.

Αυτοχρηματοδότηση ενόσω οι «μνημονιακές δεσμεύσεις» παραμένουν εν ισχύ και εν απαιτήσει.

Αυτοχρηματοδότηση όχι από τις με αγορές, όπως συνήθως λέγεται απ’ όσους δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε, είτε ασκούνται στην τέχνη της επιτηδειότητας, αλλά πρώτα-πρώτα μέσα από τη συστηματική λεηλασία των διαθεσίμων του «κοινού κεφαλαίου» της Τραπέζης της Ελλάδος, όπου τα ΝΠΔΔ με νόμο είναι υποχρεωμένα να καταθέτουν τα ταμειακά τους ρευστά. Επί Τσίπρα, αυτού του είδους ο συνολικός βραχυχρόνιος δανεισμός της κυβέρνησης ξεπέρασε τα 782 δις ευρώ για το 2018. Ενώ τα έσοδα από εκδόσεις εντόκων γραμματίων της κυβέρνησης έφτασε σχεδόν τα 32 δις ευρώ την ίδια χρονιά.

Ο δεύτερος τρόπος αυτοχρηματοδότησης μέσω δανεισμού είναι η έκδοση ομολόγων όχι για την ελεύθερη αγορά, αλλά σε προσυνενόηση με τις εγχώριες «συστημικές» τράπεζες. Οι τραπεζίτες λοιπόν εντός Ελλάδας αγοράζουν με προσυνενόηση τα υπό έκδοση κρατικά ομόλογα, τα οποία παραχωρούν κατόπιν ως εγγύηση έναντι ρευστότητας από την ΕΚΤ.

Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες και επιλεγμένοι «επενδυτές» – κυρίως εγχώρια funds σαν τις εταιρείες απόκτησης και διαχείρισης δανείων – κερδοσκοπούν ως ραντιέρηδες με την αύξηση του δημοσίου χρέους και την διαφορά των επιτοκίων. Με το αζημίωτο πάντα για τα κομματικά ταμεία, ειδικά των μνημονιακών. Αυτό σημαίνει έξοδος από τα μνημόνια κατά ΣΥΡΙΖΑ, όπως ξέρει πολύ καλά ο κ. Δραγασάκης, ο οποίος όπως τον έχουν καταγγείλει – και δικαίως, οφείλω να ομολογήσω – από το ίδιο του κόμμα είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος των τραπεζιτών στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκτίναξη λοιπόν του δημοσίου χρέους δεν είναι προϊόν προσωπικής επιλογής του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του – έστω κι αν κερδοσκόπησαν ασύστολα μ’ αυτό – αλλά αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοχρηματοδότησης με νέο δανεισμό υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκποίησης, που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ευλογίες των Ευρωπαίων δανειστών και βάφτισε «έξοδο από τα μνημόνια». Κι ενώ ο κ. Δραγασάκης ενοχλείται για τα 45 δις ευρώ αύξηση του δημοσίου χρέους την περίοδο 2019-2023, ξεχνά ότι το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης μόνο για το 2018, το πρώτο έτος της «εξόδου από τα μνημόνια», εκτινάχθηκε πάνω από 30 δις ευρώ!

Όσο για τα υπόλοιπα, είπαμε. Πρόκειται για την «μάχη των ερμηνειών», δηλαδή να λες χωρίς να δεσμεύεσαι. Να μιλάς χωρίς να λες τίποτε συγκεκριμένο. Η υπέρτατη τέχνη της εξ επαγγέλματος πολιτικής.

Κι έτσι, αν τα φέρει η κατάρα, αλλά και η βλακεία του «παροιμιώδους απλού ανθρωπάκου», έρθει ο Τσίπρας για να αποτελειώσει ότι άφησε μισοτελειωμένο ο Μητσοτάκης, όπως κι όταν ανέλαβε ο δεύτερος για να γλυτώσουμε από τον πρώτο, τότε καθώς θα ζήσουμε τον εγκυμονούντα «ξαφνικό θάνατο» της χώρας μας, θα βγει πάλι κ. Δραγασάκης για να μας πει το σύνηθες: Φταίει ο προηγούμενος. Με το ίδιο θράσος, που ο Μητσοτάκης τότε, ή κάποιος άλλος διάδοχός του, θα λέει ότι δεν φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία ως συνήθως έκανε τα καλύτερα, αλλά η καινούργια!

Οι ρόλοι θα έχουν αλλάξει για μια ακόμη φορά προκειμένου να προστατευθούν οι ίδιοι εγκληματίες, που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη μεγαλύτερη καταστροφή της νεότερης ιστορίας της. Χάρις ενός ευρωμονόδρομου, που μόνο μία κατάληξη μπορεί να έχει: τον αφανισμό της χώρας και του λαού μας σε μια Ευρώπη, που, ίσως πολύ σύντομα, θα φλέγεται από τον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Κι επειδή το παιχνίδι αυτό θα συνεχίζεται όσο εμείς το επιτρέπουμε, τα επιφανή συνέδρια ανυπόληπτων φορέων και ομιλητών θα συνεχίζουν να μας καθησυχάζουν και να μας ωραιοποιούν την αποτρόπαια εικόνα της πραγματικότητας. Μόνο και μόνο για να μην αντιληφθούμε αυτό που ετοιμάζουν. Για να μην αντιληφθούμε ότι ήδη οι μεγαλομέτοχοι της τραγωδίας μας παίρνουν τα δις των υπερκερδών τους από τη λεηλασία της χώρας και τρέχουν σε επενδυτικά καταφύγια του εξωτερικού για να γλυτώσουν τον άνομο πλούτο τους από το επερχόμενο κραχ.

Μην ανησυχείτε, λοιπόν, δεν θα είναι αυτοί που θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, ούτε τη δουλειά τους και το βιός τους. Θα είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, που θα κληθεί λίαν συντόμως από τους ίδιους που μας έφεραν σ' αυτό το χάλι, να διασώσει με ότι της έχει απομείνει – ίσως με το αίμα της – για μια ακόμη φορά από την χρεοκοπία και τη φυλακή τους πλιατσικολόγους του κράτους και της κοινωνίας, τα αρπακτικά των τραπεζών και των funds. 

Όμως, θα το κάνει υπό τις ακράδαντες διαβεβαιώσεις των επιφανών της πολιτικής και της επιστήμης για το πόσο καλά «θωρακισμένη» είναι μια από τις χρεοκοπημένες χώρες του πλανήτη, αλλά και πόσο ασφαλείς είναι οι καταθέσεις του κοσμάκη στα χέρια της Κόζα Νόστρα, που στην Ελλάδα κατ’ ευφημισμό ονομάζουμε «τραπεζικό σύστημα».