Τι δουλειά έχει η Ελλάδα με το μοναδικό κράτος απαρτχάιντ που έχει απομείνει στην υφήλιο;*

«Η προτεραιότητα είναι η άμεση παύση κάθε βίας και η εφαρμογή της κατάπαυσης του πυρός», δήλωσε ο επικεφαλής εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ Γιόζεφ Μπορέλ στις Βρυξέλλες την Τρίτη (18 Μαΐου). Η υποκρισία και το θράσος ξεπερνά κάθε όριο. Συγκρίνεται μόνο με εκείνη των εκπροσώπων της «ουδετερότητας» και του κατευνασμού απέναντι στο φασισμό και το ναζισμό του μεσοπολέμου. Έτσι, η βία του κατακτητή, του επιτιθέμενου, ταυτίζεται με τη βία του αμυνόμενου, της αντίστασης στον κατακτητή.

Περίπου 6,8 εκατομμύρια Εβραίοι Ισραηλινοί και 6,8 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν σήμερα ανάμεσα στη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Ιορδάνη ποταμό, σε μια περιοχή που περιλαμβάνει το Ισραήλ και την Κατεχόμενη Επικράτεια της Παλαιστίνης (OPT), η οποία αποτελείται από τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Λωρίδας της Γάζας. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής, το Ισραήλ ασκεί απόλυτη κυριαρχία. Ενώ στο υπόλοιπο, κυρίως στους θύλακες της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, ασκεί εξουσία αποικιακής κατοχής, έχοντας τύποις παραχωρήσει μια περιορισμένη αυτοδιοίκηση στους Παλαιστίνιους.

Το ισραηλινό καθεστώς, το οποίο ελέγχει ουσιαστικά όλη την περιοχή μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου, επιδιώκει να προωθήσει και να εδραιώσει τη δημογραφική υπεροχή των Εβραίων σε ολόκληρη την περιοχή. Για το σκοπό αυτό, έχει κατακερματίσει την περιοχή σε διαφορετικούς θύλακες, όπου στον καθένα ισχύει διαφορετικό σύνολο δικαιωμάτων για τους Παλαιστινίους - πάντα κατώτερο από τα δικαιώματα των Εβραίων του Ισραήλ. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι Παλαιστίνιοι στερούνται πολλών δικαιωμάτων, με πρώτο και κύριο του δικαιώματος αυτοδιάθεσης.

Το Ισραήλ ακολουθεί φυλετική δημογραφική πολιτική, η οποία επιτρέπει σε οποιονδήποτε Εβραίο στον κόσμο, ή στους συγγενείς του να αποκτήσουν ισραηλινή υπηκοότητα, αλλά αρνείται στους Παλαιστινίους τη ίδια δυνατότητα. Από το 1948 έχουν βίαια εκτοπιστεί από την πατρώα γη της Παλαιστίνης, πάνω από 10 εκατομμύρια Άραβες, στους οποίους το Ισραήλ απαγορεύει την επιστροφή.

Προκειμένου να διατηρηθεί υπό έλεγχο η πληθυσμιακή αύξηση των Παλαιστινίων έναντι των Εβραίων, το Ισραήλ ακολουθεί συστηματικά πολιτικές εθνοκάθαρσης, είτε μέσω των διαρκών πολέμων – όπως ο τωρινός – είτε μέσω εποικισμών. Δηλαδή μέσα από την αρπαγή με στρατιωτική βία εκατομμυρίων ντούναμ γης (1 ντούναμ = 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο) και την ίδρυση οχυρών κοινοτήτων μόνο για εποίκους Εβραίους. Έτσι εξωθεί τους Παλαιστινίους σε όλο και μικρότερους θύλακες, όπου αναγκάζονται να επιβιώνουν εξαρτώμενοι είτε από τη διεθνή ελεημοσύνη, είτε από τις σκοπιμότητες του Ισραήλ.

Τα τελευταία 54 χρόνια, οι ισραηλινές αρχές διευκόλυναν τη μεταφορά Εβραίων εποίκων στα εδάφη της OPT δίνοντάς τους νομικό καθεστώς ανώτερο έναντι των Παλαιστινίων που ζουν στην ίδια επικράτεια. Τόσο όσον αφορά στα πολιτικά δικαιώματα, όσο και ως προς τη γη, την ελευθερία μετακίνησης, την οικοδόμηση και την εκχώρηση δικαιωμάτων διαμονής σε στενούς συγγενείς. Αντίθετα οι Παλαιστίνιοι έχουν περιορισμένο βαθμό αυτοδιοίκησης σε ορισμένα τμήματα του OPT, πάντα υπό την «υψηλή εποπτεία» των ισραηλινών στρατιωτικών αρχών. Ενώ το Ισραήλ διατηρεί τον έλεγχο στα σύνορα, τον εναέριο χώρο, την κυκλοφορία ανθρώπων και αγαθών, αλλά και την χρήση των φυσικών πόρων. Διατηρούν τον έλεγχο ακόμη και στο μητρώο ολόκληρου του πληθυσμού, απ’ όπου οι αρχές του Ισραήλ καθορίζουν μονομερώς θέματα όπως το νομικό καθεστώς καθενός Παλαιστίνιου στα κατεχόμενα, αλλά και την έκδοση δελτίων ταυτότητας.

Όποιος αντιστέκεται στο καθεστώς απαρτχάιντ χαρακτηρίζεται «τρομοκράτης» ή «απειλή για την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ» κι αντιμετωπίζεται με ανάλογο τρόπο τόσο από τις δυνάμεις ασφαλείας, όσο και από τις πολιτικές αρχές. Η δολοφονία αμάχων «τρομοκρατών», ακόμη και ανηλίκων, δικαιολογείται επίσημα με την επίκληση του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα.

Έτσι μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφουμε το άρθρο, η τρέχουσα ισραηλινή επίθεση στη Γάζα έχει σκοτώσει τουλάχιστον 200 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 59 παιδιών και 35 γυναικών, ενώ οι ρουκέτες της Χαμάς από τη Γάζα έχουν σκοτώσει 10 άτομα στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων 2 παιδιών.

Στην επίθεση του 2008-9 στη Γάζα, το Ισραήλ σκότωσε 1.417 Παλαιστίνιους, ενώ οι προσπάθειες των Παλαιστινίων να αμυνθούν κόστισαν τη ζωή σε 9 Ισραηλινούς.

Το 2014, σκοτώθηκαν 2.251 Παλαιστίνιοι και 72 Ισραηλινοί (κυρίως στρατιώτες που εισέβαλαν στη Γάζα).

Το 2018 σε απάντηση στις σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές διαδηλώσεις στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας, οι Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές σκότωσαν εν ψυχρώ 183 Παλαιστίνιους και τραυματίστηκαν πάνω από 6.100.

Το κράτος του Ισραήλ είναι το μοναδικό στον κόσμο μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο που αντλεί τη νομιμοποίησή του από θρησκευτικούς μύθους. Διεκδικεί σχεδόν ολόκληρη τη μέση ανατολή – από τη χερσόνησο του Σινά έως και τη Συρία – στη βάση «ιστορικών δικαιωμάτων» που αντλεί από το μυθικό βασίλειο της Ιουδαίας επί Δαβίδ, το οποίο παρεμπιπτόντως αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στη βίβλο και δεν επιβεβαιώνεται από κανένα άλλο ιστορικό, ή αρχαιολογικό τεκμήριο.

Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν η Ελλάδα διεκδικούσε τα «ιστορικά δικαιώματα» στα ελληνικά εδάφη της εποχής της Καινής Διαθήκης. Ή φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν διεκδικούσε τα «ιστορικά δικαιώματα» στα ελληνιστικά εδάφη των αλεξανδρινών χρόνων, τα οποία – στο κάτω, κάτω της γραφής – είναι ιστορικά τεκμηριωμένα.

Το κράτος του Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος που εκπροσωπεί – υποτίθεται – την «εθνική εστία» του εβραϊσμού με όρους φυλετικής καταγωγή κι όχι λαού, ή έθνους με τη σύγχρονη δημοκρατική του έννοια. Είναι το μόνο κράτος στην υφήλιο το οποίο διακατέχεται επίσημα από μια κυρίαρχη ρατσιστική ιδεολογία, το σιωνισμό. Ο σιωνισμός ως ιδεολογία δεν είναι εθνική, αλλά βαθύτατα φυλετική, δηλαδή ρατσιστική, μιας και προσδιορίζει τους Εβραίους ως φυλή. Με τους ίδιους ακριβώς φυλετικούς όρους, που τους αντιλαμβάνεται και ο αντισημιτισμός από τον ύστερο μεσαίωνα έως σήμερα.

Το κράτος του Ισραήλ είναι το μοναδικό στην υφήλιο το οποίο δεν εκφράζει κανενός είδους εθνικό κίνημα απελευθέρωσης, αλλά συνιστά προϊόν βίαιου εποικισμού της Παλαιστίνης υπό την αιγίδα του ιμπεριαλισμού, αλλά και γενοκτονίας του γηγενούς πληθυσμού.

Το Ισραήλ γεννήθηκε το 1948 μέσα από την επιβολής της πρώτης «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας» που επινοήθηκε από τους αποικιοκράτες ως νεοαποικιακή διευθέτηση των παλιών αποικιών όπου κυριαρχούσε το αίτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης των γηγενών. Η Παλαιστίνη από τότε έως σήμερα αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα για το τι σημαίνει στην πράξη η λύση των «διζωνικών, δικοινοτικών ομοσπονδιών. Σαν αυτή για παράδειγμα που μεθοδεύεται για την Κύπρο.

Από το 1949 μέχρι σήμερα το Ισραήλ είναι ένα απόλυτα θεοκρατικό κράτος, χωρίς υποψία συντάγματος, υπό καθεστώς μιας αδίστακτης στρατοκρατική δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα, το οποίο δίκαια πολλοί αναλυτές χαρακτηρίζουν ως πρότυπο ενός «κράτους-στρατώνα» (garrison state).

Το Ισραήλ αποτελεί την πιο εκκοφαντική άρνηση των δημοκρατικών κατακτήσεων ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου με όρους πρώτα και κύρια διεθνούς δικαίου. Επιμένει να κινείται με τους ίδιους κανόνες φυλετικού δικαίου και αυτοάμυνας, με τους οποίους λειτούργησε και η ναζιστική Γερμανία. Ενώ οι ΗΠΑ, αλλά και η ΕΕ, βλέπουν στο Ισραήλ το καλλίτερο μοχλό αναθεώρησης των κανόνων διεθνούς δικαίου και ανατροφοδότησης ενός πολέμου στο διηνεκές.

Στο Ισραήλ τόσο οι ΗΠΑ, όσο και οι μεγάλοι της ΕΕ, βλέπουν ένα απόλυτα χρήσιμο μόρφωμα με φυλετικές αναφορές και «ιστορικά δικαιώματα» ανάλογα του προπολεμικού φασισμού και ναζισμού, που θεωρούν ότι μπορούν ελεγχόμενα να χρησιμοποιήσουν για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Όπως ακριβώς ήθελαν να κάνουν, αλλά δεν το κατόρθωσαν τελικά με τη ναζιστική Γερμανία, έστω κι αν προσπάθησαν τα μέγιστα.

Με τη στήριξη του Ισραήλ οι ηγεσίες της Δύσης παίρνουν την ρεβάνς από τους λαούς για τη συντριπτική ήττα που κατάφεραν εναντίον του φασισμού και του ναζισμού, ανοίγοντας το δρόμο για την διεθνή επικράτηση του αναπαλλοτρίωτου δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας για όλους του λαούς της υφηλίου. Η ίδια η ύπαρξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ συνιστά την «ολική επαναφορά» στις φυλετικές λογικές του μεσοπολέμου σε διεθνές επίπεδο και κυρίως στη Δύση, καθιστώντας το μόρφωμα αυτό αρκετά ικανό να αποτελέσει στην κατάλληλη στιγμή τη θρυαλλίδα για μια νέα παγκόσμια πολεμική ανάφλεξη της ανθρωπότητας.

Με τους ίδιους ακριβώς όρους που η ναζιστική Γερμανία λειτούργησε ως θρυαλλίδα του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλωστε δεν υπάρχει ναζιστικό επιχείρημα απέναντι στη διεθνή κοινότητα, που να μην έχει υιοθετηθεί επίσημα από το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ.

*Δημοσιεύτηκε στο 6ο φύλλο της πολιτικής επιθεώρησης Ξαστεριά.