Ποιο είναι το διακύβευμα σήμερα για την Ελλάδα;

Και τώρα τι; «Πράξαμε το πατριωτικό μας καθήκον απέναντι σε απειλές και εκβιασμούς,» δήλωσε στις 8 Φεβρουαρίου στη Βουλή ο κ. Τσίπρας όσον αφορά την κύρωση του πρωτοκόλλου ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Προφανώς πατριώτης είναι εκείνος που αγνοεί τις «απειλές και τους εκβιασμούς» όταν προέρχονται από τα κάτω, από τους αδύναμους, δηλαδή από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μόνο και μόνο για να υπηρετήσει τους δυνατούς, δηλαδή να υλοποιήσει εντολές άνωθεν και κυρίως έξωθεν.

Ο πατριώτης, του πατριώτη, ω πατριώτη!

Πατριώτης είναι επίσης εκείνος που νοιάζεται μονάχα για το όνομα της Μακεδονίας και αδιαφορεί για το γεγονός ότι η πατρίδα στο σύνολό της βρίσκεται υπό κατοχή. Κι ο λαός προδομένος για μια ακόμη φορά παρακολουθεί την ενορχηστρωμένη επιχείρηση διχασμού του σε αριστερούς απάτριδες και δεξιούς δήθεν πατριώτες!

Άλλωστε μετά την προσχεδιασμένη ήττα των μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών, περάσαμε σε μια νέα φάση. Όσοι ήξεραν να ωρύονται μόνο για την Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της υστερικής τους φαντασίωσης, ξεχνώντας πολύ βολικά το γεγονός ότι η πατρίδα βρίσκεται επίσημα υπό κατοχή από εκείνους ακριβώς που μεθόδευσαν την συμφωνία των Πρεσπών, τώρα συνωστίζονται στο ταμείο για να πληρωθούν τοις μετρητοίς με ψηφαλάκια!

Δείτε τους. Όλοι αυτοί που βολεύτηκαν με τις διαδηλώσεις εκτόνωσης, απελπισίας και προσχεδιασμένης ήττας ώστε ο λαός μας να εθιστεί στις ήττες όταν εναντιώνεται στην εξουσία. Όλοι αυτοί που μετέτρεψαν το Σκοπιανό σε «Μακεδονικό» με διαδηλώσεις κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την πατριωτική αναβάπτιση της ΝΔ, αλλά και πολλών άλλων του σύγχρονου δοσιλογισμού. Όλοι αυτοί λοιπόν ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και χωρίς να νιώθουν ίχνος ντροπής για το γεγονός ότι οδήγησαν τις μαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών στην πιο ταπεινωτική ήττα του λαού, έρχονται τώρα να εκμεταλλευτούν ότι απέμεινε από το δικό τους διαλυτικό έργο.

Και να ήταν μόνο αυτοί, καλά θα ήταν. Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή της πορείας μας προς τον ολοκληρωτικό όλεθρο και κανείς, μα κανείς, από όλους αυτούς που αυτοπλασάρονται ως αντιμνημονιακοί, πατριώτες ή αριστεροί, δεν βγάζουν τσιμουδιά για την «ταμπακέρα». Η σιωπή των αμνών λίγο πριν το σφαγείο κυριαρχεί παντού.

Όλοι στην υπηρεσία της «κανονικότητας».

Βλέπετε, έχουμε, κατ’ εντολή των Ευρωπαίων δανειστών που ασκούν κατοχή στην πατρίδα, εισέλθει στην εποχή της «κανονικότητας». Κι επομένως αντί να μιλάμε για κατοχή, αρκεί να φληναφούμε αφηρημένα περί «περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας». Αντί να μιλάμε για το χρέος ως βασικό μοχλό εκποίησης και διάλυσης της χώρας μας, αλλά και το καθεστώς δουλοπαροικίας που έχουν επιβάλει οι «θεσμοί» στο λαό μας, είναι πλέον της μόδας απλά να καταγγέλλουμε τη λιτότητα και να ζητούμε – από τους δυνάστες μας – διαφορετικό «μίγμα πολιτικής». Αντί να μιλάμε για την ουσιαστική κατάλυση της έννομης συνταγματικής τάξης, είναι αρκετό να μπουρδολογούμε περί «αναθέσμισης».

Έτσι πατριώτης είναι εκείνος που αρέσκεται εν είδη κουτσομπολιού να αναλύει τις απειλές από τους γείτονες, από τους «εθνικισμούς» των άλλων και μάλιστα με παρωχημένα σχήματα παλιότερων δεκαετιών, αλλά δεν τολμά ούτε κατά διάνοια να θέσει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας από τους μεγάλους και ισχυρούς που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε εθνική τραγωδία. «Τι θέλετε, να φτάσουν οι Τούρκοι στη Λάρισα…» είναι μόνιμη επωδός των ποικίλων Καραμπελιάδων, Καλεντερίδιδων και όλων των υπολοίπων κοπράνων του αποκαλούμενου «πατριωτικού χώρου», κάθε φορά που τίθεται θέμα άμεσης ρήξης με Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ.

Βλέπετε, η «κανονικότητα» που θέλουν οι ξένοι δυνάστες και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς έναν «πατριωτικό χώρο» που να χειραγωγεί και να εκτονώνει την φιλοπατρία του λαού. Έναν «πατριωτικό χώρο» που θέτει το «Μακεδονικό» πάνω από το καθεστώς κατοχής της πατρίδας, θέτει τον «νέο-οθωμανισμό του Ερντογάν», πάνω από την επικυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Έναν «πατριωτικό χώρο» που φλερτάρει έντονα με τις εναλλακτικές τύπου Σόιμπλε περί διπλού νομίσματος και ειδικού καθεστώτος εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με λύσεις δηλαδή «ξαφνικού θανάτου» υπέρ της ΕΕ.

Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι;

Ποιο είναι το διακύβευμα σήμερα για τον ελληνικό λαό; Τι θα κριθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα με τις εκλογές και την ανάδειξη του νέου κοινοβουλίου; Μήπως το αν «θα έχει φωνή ο πολίτης»; Μήπως το αν θα υπάρξει καλύτερη αντιπολίτευση για να στρογγυλοκαθίσει στα έδρανα ενός νέου και ακόμη χειρότερου από το σημερινό κατοχικό κοινοβούλιο; Τίποτε απ’ όλα αυτά.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η Ελλάδα ετοιμάζεται επίσημα να μεταβεί από το στάδιο της μνημονιακή κατοχής, σε καθεστώς ολοκληρωτικής εκποίησης και διάλυσης. Θα είναι η πρώτη φορά που θα δούμε ένα συγκροτημένο – με την έννοια του διεθνούς δικαίου – κράτος να χάνει την υπόστασή του και να διαλύεται ολοκληρωτικά προς όφελος υπερεθνικών μορφωμάτων. Ποτέ πριν δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Αν δεν το αντιληφθούμε έγκαιρα και δεν πάρουμε τα μέτρα μας είναι σίγουρο ότι τα 200 χρόνια της παλιγγενεσίας θα βρουν τους Έλληνες απάτριδες, δηλαδή χωρίς πατρίδα.

Όπως επί Σουλτάνου. Μόνο που σήμερα έχουμε άλλους Σουλτάνους, τους Σουλτάνους των αγορών και των υπερεθνικών αυτοκρατορικών δομών της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Έχουμε αντιληφθεί σε τι ιστορική οπισθοδρόμηση έχει οδηγήσει την Ελλάδα το καθεστώς μνημονιακής κατοχής; Πολύ φοβάμαι πώς όχι.

Ολική επαναφορά στο επίπεδο του 1894.

Πρώτα-πρώτα η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται αισίως στο επίπεδο υπερχρέωσης που βρισκόταν την εποχή του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το 1894. Με άλλα λόγια έχει οπισθοδρομήσει στην εποχή πριν το 1909, χάνοντας πάνω από έναν αιώνα κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης. Δείτε το διάγραμμα που παραθέτουμε για το κρατικό χρέος επί του ΑΕΠ για το διάστημα 1884-2015. Τα στοιχεία είναι του ΔΝΤ.

Για το πλήθος των ανιστόρητων και αστοιχείωτων, οι οποίοι έχουν το θράσος να ποζάρουν ως γνώστες των θεμάτων, χρειάζεται να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος – έστω υπό αίρεση – μπόρεσε να σταθεί μετά την καταστροφική χρεοκοπία επί Τρικούπη γιατί ο λαός της μπόρεσε μέσα από επαναστάσεις, πολέμους, εξεγέρσεις και διαρκούς αγώνες να αντιπαλέψει το χρέος ως βασικό μοχλό εξάρτησης, υποτέλειας και διάλυσης της ελληνικής πολιτείας. Διότι ο λαός της χώρας μας αγωνίστηκε με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο – ακόμη και με πουλημένες πολιτικές ηγεσίες – για να μην επαναληφθεί το αίσχος της χρεοκοπίας του 1894 και του στημένου ελληνοτουρκικού πολέμου με συνέπεια την παντοκρατορία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, η οποία εντός μιας δεκαετίας έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής διάλυσης.

Αν δεν υπήρχε το 1909, αν δεν υπήρχε η εξέγερση στρατού και λαού, είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα είχε διαλυθεί και θα είχε αφομοιωθεί από κάποια άλλη κρατική υπερδομή. Ευρωπαϊκή, Βαλκανική, ή της Τουρκίας, όπως επεδίωκαν πρωτίστως οι Βρετανοί για την Ελλάδα της εποχής.

Και σε μεγάλο βαθμό ο λαός μας τα κατάφερε. Αυτό αποτυπώνει η καθοδική τάση του χρέους επί του ΑΕΠ ιδίως μετά το 1909.

Γιατί η χρεοκοπία του 1932 δεν ήταν σαν του 1894;

Ακόμη κι όταν η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία του τόπου οδήγησε εκ νέου σε χρεοκοπία τη χώρα το 1932, κανείς δεν τόλμησε να επαναφέρει την κατάσταση υποτέλειας του 1897. Κανείς. Ούτε η άρχουσα τάξη του εσωτερικού, ούτε οι δανειστές του εξωτερικού. Όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί έτρεμαν έναν λαό, ο οποίος είχε μάθει να πολεμά και να ματώνει για τα δίκια του και παρά τον εθνικό διχασμό που του είχαν επιβάλλει διατηρούσε ζωντανό τον πατριωτισμό του, την αγάπη του για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πρωθυπουργός που ορθά φορτώθηκε την ευθύνη της χρεοκοπίας εκείνη την εποχή – μιας και ήταν έργο πρωτίστως δικό του, από την στιγμή που είχε μετατρέψει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο της Βρετανίας και της Τράπεζας της Αγγλίας – δήλωνε ευθαρσώς «και αν μας λείψει η εξωτερική επικουρία, δεν υπάρχει φόβος να καταστραφώμεν», ενώ στο διάγγελμα της 20ης Μαρτίου 1932, εξηγούσε ότι η πτώχευση, δηλαδή η μονομερής παύση πληρωμής των εξωτερικών δανείων, δεν ισοδυναμεί με καταστροφή!

Και τότε υπήρχαν εκείνοι που προφήτευαν λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς στην περίπτωση που η Ελλάδα αρνηθεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της προς τους ξένους δανειστές. Η πτώχευση όμως τελικά επήλθε. Η κυβέρνηση Βενιζέλου προχώρησε σε μονομερή παύση πληρωμών προς τους ξένους δανειστές, περιόρισε δραστικά, κατά 50%, τις εισαγωγές για να ενισχυθούν τα συναλλαγματικά αποθέματα και εισήγαγε τη νέα μετατρέψιμη δραχμή έναντι της χρυσής – κλειδωμένης με την χρυσή λίρα στερλίνα.

Πολλές ιδιωτικές τράπεζες έκλεισαν μέχρι το τέλος του έτους. Όμως οι τραπεζικές καταθέσεις δεν χάθηκαν, ενώ τα περισσότερα από τα δάνεια που υπήρχαν στα ενεργητικά των τραπεζών αυτών, διαγράφησαν υπέρ των δανειοληπτών. Η οικονομία ανακουφίστηκε και άρχισε να ανεβαίνει. Ήδη από το 1933, η οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα καταγράφει άνοδο 6%, η οποία το 1935 εκτινάσσεται στο 13,5%.

Όσο για τα αποθεματικά της Τράπεζας της Ελλάδος, από 7,5 εκατομμύρια δολάρια που ήταν κατά την περίοδο της πτώχευσης, φτάνουν στα 44,7 εκατομμύρια δολάρια μόλις μέσα σε δύο χρόνια, το 1934. Και η νομισματική κυκλοφορία από το 1932 μέχρι το 1939 υπερδιπλασιάζεται, για να ξεπεράσει τα 9 δις δολάρια τη χρονιά πριν η Ελλάδα μπει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με παράλληλη άνοδο του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος.

Η Ελλάδα χάρις στο χρεοστάσιο απέκτησε για πρώτη φορά σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων με νόμο της κυβέρνησης Βενιζέλου, αμέσως μετά την μονομερή κήρυξη της παύσης πληρωμών προς τους ξένους δανειστές. Θεσπίστηκε με το νόμο 5733/1932 (ΦΕΚ, 364/11 Οκτωβρίου 1932) υιοθετώντας με πολλούς δισταγμούς ένα από τα πιο ριζοσπαστικά αιτήματα της εργατικής τάξης, προκειμένου να ενισχυθεί το εργατικό εισόδημα, αφενός και αφετέρου, να εξασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη». Αν και ο νόμος δεν μπόρεσε – λόγω ισχυρών αντιστάσεων από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της εποχής – να εφαρμοστεί αμέσως, βοήθησε καίρια στην άνοδο των κοινωνικών και εργατικών αγώνων για την αποφασιστική καλυτέρευση της θέσης των εργατών, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, που σαν αιτήματα υπήρξαν ανέκαθεν αξεδιάλυτα.

Η βιοτεχνία και η βιομηχανία αρχίζει να ακμάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα υπό καθεστώς προστατευτισμού και δραστικού περιορισμού των εισαγωγών. Ο λαός και κυρίως η εργατική τάξη δυναμώνει αριθμητικά και δεν επιτρέπουν σε καμιά κυβέρνηση έως την έλευση του Μεταξά να υλοποιήσει τις συμφωνίες στο παρασκήνιο με τους ξένους δανειστές. Παρά την άγρια καταστολή και την ποινικοποίηση κάθε ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης.

Το παλλαϊκό αίτημα της διαγραφής του χρέους.

Την εποχή εκείνη όποιος τολμούσε να ταχθεί δημόσια υπέρ της ολοκληρωτικής διαγραφής του χρέους προς τους ξένους δανειστές, αντιμετωπιζόταν με το ιδιώνυμο. Κινδύνευσαν τότε ακόμη και επιφανείς καθηγητές, όπως ο Ξενοφών Ζολώτας και ο Άγγελος Αγγελόπουλος, γιατί στα έργα τους θεωρούσαν ότι η διαχείριση του χρέους είναι δεν ζήτημα οικονομικό, ή οικονομολογικό, αλλά σχεδόν αποκλειστικά ζήτημα πολιτικής επιλογής. Κι επομένως είναι αποκλειστικά ευθύνη της κυβέρνησης να αποφασίσει αν θα το διαγράψει, ή όχι.

Ωστόσο, το αίτημα της διαγραφής γίνεται παλλαϊκό και αργότερα μετά τον πόλεμο θα περιληφθεί στην προμετωπίδα των προγραμματικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης εθνικής ενότητας του 1944. Ήταν η πρώτη και μοναδική κυβέρνηση της Ελλάδας με ρητή δέσμευση για την ολοκληρωτική διαγραφή του προπολεμικού χρέους. Κάτι που καταρχήν είχαν αποδεχθεί τότε και οι Βρετανοί, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να προετοιμάσουν την εμφύλια σύρραξη.

Χάρις σ’ έναν λαό που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις εντός λίγων μηνών με αίτημα «ούτε μια δραχμή στους ξένους τοκογλύφους», καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε μετά την μονομερή παύση πληρωμών του εξωτερικού χρέους από τον Βενιζέλο να πληρώσει έστω και μια δραχμή στους ξένους δανειστές. Όσο κι αν ήθελαν οι κυβερνήσεις να συμμορφωθούν με την προϊούσα εθελοδουλία της εγχώριας άρχουσας τάξης, δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε επίσημη επανεκκίνηση της εξυπηρέτησης του χρέους. Παρά τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους δανειστές και τις συμφωνίες που όλες έμειναν στα χαρτιά.

Ο Βενιζέλος πλήρωσε ακριβά το γεγονός ότι προχώρησε μεν σε μονομερή παύση πληρωμών προς τους ξένους δανειστές, αλλά δεν τόλμησε να διαγράψει το χρέος, για το οποίο ο λαός τον θεωρούσε ως τον κυρίως υπεύθυνο. Κι έτσι η πολιτική καριέρα του τελείωσε οριστικά με την πτώση της κυβέρνησής του στις 6 Μαρτίου 1933. Αυτή τη φορά οι κοινοβουλευτικές καντρίλιες και ίντριγκες δεν στάθηκαν ικανές να τον κρατήσουν στην εξουσία. Ούτε ο απόηχος του εθνικού διχασμού σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς που διέπνεε ακόμη τις πολιτικές διαθέσεις πλατιών στρωμάτων του λαού. Η ήξεις-αφήξεις στάση του απέναντι στους ξένους δανειστές υπήρξε καθοριστική για να χάσει οριστικά την εμπιστοσύνη του λαού.

Όταν ο λαός θέλει, μπορεί έστω και με πουλημένες ηγεσίες.

Οι διαθέσεις του λαού μας στοίχειωναν τόσο τους εγχώριους κυβερνήτες, όσο και τους ξένους δανειστές. Γι’ αυτό και δεν τόλμησαν να επιχειρήσουν ξανά ότι έκαναν το 1897 με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ο οποίος εκείνη την εποχή υπήρχε, αλλά λειτουργούσε μόνο τύποις. Χωρίς δηλαδή να επιβάλλει κυβερνητικές αποφάσεις και πολιτικές, ούτε να ανεβοκατεβάζει υπουργούς, αξιωματούχους και τελώνες κατά πώς ήθελε, όπως έκανε στη δεκαετία της παντοκρατορίας του, πριν την εξέγερση του 1909.

Ακόμη κι όταν ο βασιλιάς με τις πλάτες των Βρετανών επέβαλαν την φασιστική δικτατορία του Μεταξά στην Ελλάδα την 4η Αυγούστου 1936, ο δικτάτορας – αν και πιστό σκυλί του Στέμματος, όπως και των Βρετανών προστατών του – δεν τόλμησε παρά να συμφωνήσει με τους ξένους δανειστές να ξαναρχίσει την εξυπηρέτηση του χρέους με την καταβολή του 40% των οφειλόμενων τόκων.

Αντιλαμβάνεστε; Μόνο το 40% των καθυστερούμενων τόκων! Κι αυτό θεωρήθηκε από τους ξένους δανειστές ως μέγιστη επιτυχία, διότι δεν υπήρχε περίπτωση από κανενός είδους «κοινοβουλευτική κυβέρνηση» να εισπράξουν ούτε δραχμή. Γιατί; Μήπως γιατί τότε δεν υπήρχε ξεπουλημένο πολιτικό προσωπικό; Κάθε άλλο. Υπήρχε όμως ένας λαός του οποίου ο πατριωτισμός δεν επέτρεπε υπό κοινοβουλευτικές συνθήκες να υπάρξει κυβέρνηση, η οποία όχι μόνο να συμφωνήσει, αλλά και να επανεκκινήσει την πληρωμή του χρέους.

Χρειάστηκε ένας παγκόσμιος πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος και πάνω από μια δεκαετία μετεμφυλιακού καθεστώτος αιματηρής τρομοκρατίας, για να τολμήσει ξανά να υπάρξει κυβέρνηση που να δεχθεί επίσημα να ξανασυζητήσει την επανεκκίνηση της πληρωμής του προπολεμικού χρέους. Αυτού που δεν τόλμησε να εξυπηρετήσει στο ακέραιο ούτε καν η φασιστική δικτατορία Μεταξά.

Κι όταν η κυβέρνηση ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή τόλμησε να φέρει στην ελληνική βουλή το 1961 την επικύρωση της αναγνώρισης του προπολεμικού χρέους και επανέναρξη της εξυπηρέτησής του, υπέγραψε οριστικά την πολιτική της καταδίκη. Η ΕΡΕ δεν επρόκειτο να ξαναδεί κυβέρνηση, ενώ ο ελληνικός λαός επένδυε ξανά στο κατασυκοφαντημένο από τους δωσίλογους εθνικόφρονες αίτημα της «λαοκρατίας», που κυριαρχούσε στην εθνική αντίσταση και το είχε επαναφέρει ο Γεώργιος Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου της εποχής για να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Μόνο η χούντα του 1967 μπόρεσε να αποτρέψει τις λαοκρατικές διαθέσεις του λαού και άρχισε να υλοποιεί τη συμφωνία αναγνώρισης και εξυπηρέτησης του προπολεμικού χρέους. Μια συμφωνία που είχε προλάβει το 1965 να συνάψει ο Κ. Μητσοτάκης ως υπουργός της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου με τους χειρότερους δυνατούς όρους για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Ήταν μια από τις τελευταίες μοιραίες πράξεις του πριν την αποστασία.

Ολική επαναφορά στο καθεστώς υποτέλειας του 19ου αιώνα.

Στην μεταπολίτευση το άγος του χρέους προς τους ξένους δανειστές ξεχάστηκε. Ξεχάστηκε απ’ όλους. Και από την δήθεν επαναστατική αριστερά, η οποία βυθισμένη στο νιρβάνα ενός χυδαίου μαρξίζοντως οικονομισμού θεώρησε το δημόσιο χρέος ως τελείως δευτερεύον ζήτημα, για το οποίο πρότεινε απλά την επαναδιαπραγμάτευσή του. Στο δημόσιο χρέος και ειδικότερα στο εξωτερικό χρέος της χώρας δεν έβλεπε παρά τα διογκωμένα ελλείμματα του δημοσίου και του εξωτερικού ισοζυγίου. Τίποτε περισσότερο. Ο οικονομισμός στο απόγειό του.

Κι έτσι με βασικό μοχλό το χρέος άρχισε – ειδικά στην δεκαετία του 1980 και κατόπιν – μια ολική επαναφορά του ελληνικού καπιταλισμού σε καταστάσεις παρασιτισμού και οπισθοδρόμησης που είχε αφήσει πίσω του από την εποχή του 1909. Η έκρηξη του χρέους στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την έκρηξη του παρασιτισμού στην οικονομία και την αποσάθρωση της κοινωνίας, που αναγκαστικά συνοδεύουν την υπερχρέωση, μεταφράστηκαν επίσημα ως μετάβαση στην «ισχυρή Ελλάδα» της Ενωμένης Ευρώπης.

Ακόμη και η κομμουνιστική αριστερά στη δεκαετία του 1990 είχε υιοθετήσει το δόγμα περί «ισχυρής Ελλάδας» του κ. Σημίτη και μιλούσε για «εκσυγχρονισμό» του ελληνικού καπιταλισμού διαμέσου της συμμετοχής του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκεί που υπήρχε υποχώρηση και υποβάθμιση της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας της Ελλάδας, η λεγόμενη κομμουνιστική αριστερά έβλεπε «εκσυγχρονισμό» και άνοδο!

Είναι λοιπόν τυχαίο που κανείς από όλους αυτούς τους δεινούς κριτές του ελληνικού καπιταλισμού δεν μπόρεσε να προβλέψει την χρεοκοπία της Ελλάδας; Κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει την υποχρεωτική κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού υπό το βάρος της ΟΝΕ και του ευρώ. Κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει ούτε καν το καθεστώς κατοχής και εκποίησης που επέβαλαν στον ελληνικό καπιταλισμό οι Ευρωπαίοι εταίροι του.

Ακόμη και σήμερα αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν το προφανές. Αρνούνται να αναθεωρήσουν τις ηλίθιες αναλύσεις τους των προηγούμενων δεκαετιών. Και φυσικά αρνούνται να μελετήσουν την πραγματικότητα και να μας πουν τι σημαίνει το γεγονός ότι η σημερινή υπερχρέωση του ελληνικού καπιταλισμού βρίσκεται στα ύψη του 19ου αιώνα; Τι σημαίνει για το σήμερα και το αύριο της χώρας και του λαού;

Σήμερα είναι χειρότερα για την κοινωνία από το 1894.

Τους αρκεί να μηρυκάζουν το γνωστό «αυτός είναι ο καπιταλισμός», όπως ακριβώς οι εκπρόσωποι της κατοχής προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας με το γνωστό «έτσι δουλεύουν οι αγορές»! Μόνο που η αλήθεια είναι ότι σήμερα η κατάσταση της χώρας είναι πολύ χειρότερη από την εποχής της χρεοκοπίας του 1894 και όσων επακολούθησαν.

Πρώτα-πρώτα ο πληθυσμός της Ελλάδας σήμερα είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ ότι τότε. Για δυο βασικούς λόγους: Αφενός γιατί τότε δεν πέθαινε μαζικά, όπως πεθαίνει σήμερα μέσα από ιστορικά ρεκόρ ανόδου των ετήσιων θανάτων και πτώσης των ετήσιων γεννήσεων. Χωρίς βέβαια να υπολογίζουμε τη μάστιγα της μετανάστευσης.

Αφετέρου, την περίοδο της μέγιστης υπερχρέωσης της χώρας που οδήγησε στον στημένο πόλεμο της Μελούνας του 1897 και τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο κατόπιν, χρωστούσε μόνο το κράτος, όχι η κοινωνία. Σήμερα χρέος έχει φορτωθεί και η κοινωνία, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις. Σε ύψη μάλιστα δυσθεώρητα ακόμη και σε σύγκριση με το κρατικό χρέος.

Σήμερα νοικοκυριά και μικρομεσαίοι χρωστούν σχεδόν 210 δις ευρώ στις τράπεζες. Χρωστούν επίσης πάνω από 104 δις ευρώ στην ΑΑΔΕ (πρώην εφορία). Και γύρω στα 70 δις ευρώ χρέος ιδιώτη προς ιδιώτη μέσα από μεταχρονολογημένες επιταγές και συναλλαγματικές. Χωρίς να υπολογίζουμε τα χρέη των πολιτών προς τους δήμους, τις πρώην υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, κοκ.

Με το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο μπορεί κανείς στα σοβαρά να μιλήσει για ανάκαμψη της Ελλάδας; Και μάλιστα εν μέσω της πιο μεγάλης απόλυτης μείωσης του πληθυσμού που έχει υποστεί στην ιστορία της ακόμη και υπό συνθήκες πολέμου;

Το πρωτοφανές της ΑΑΔΕ για την παγκόσμια εμπειρία.

Κι αν δεν σας αρκούν όλα αυτά για να αντιληφθείτε την τραγική οπισθοδρόμηση, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας, επιτρέψτε μου να σας θέσω το εξής απλό ερώτημα: Ξέρετε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει παραδώσει το σύνολο των δημοσιονομικών της εσόδων σε ιδιωτική εταιρεία ειδικού σκοπού με καθεστώς «ανεξάρτητης αρχής» έναντι του πολίτη, αλλά και της δικαιοσύνης;

Ξέρετε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο να έχει αναθέσει μια ιδιωτική εταιρεία, την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, την διαχείριση των εσόδων του κράτους; Δεν υπάρχει καμιά άλλη χώρα ούτε στην Ευρώπη, ούτε στον κόσμο όλο. Δεν υπήρξε ούτε καν την εποχή της αποικιοκρατίας. Ούτε αποικία δεν καταδέχθηκε να ανατεθεί η διαχείριση των εσόδων της σε ιδιωτική εταιρεία. Τυχαίο;

Κάτι τέτοιο συνέβη μόνο στις απαρχές του παγκόσμιου καπιταλισμού έως τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν βασίλευαν οι μερκαντιλιστικές εταιρείες σαν την Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών, την Εταιρεία του Λεβάντε. Η πρακτική αυτή έφτασε στον κολοφώνα της με το Ελεύθερος Κράτος του Κονγκό 1885-1908, όπου ένα ιδιωτικό τραστ ανέλαβε όλες τις βασικές κρατικές λειτουργίες. Έκτοτε, έπρεπε να περιμένουμε τη σημερινή Ελλάδα για να δούμε να αναβιώνουν οι ξεπερασμένες αυτές πρακτικές.

Γιατί προσπερνούν άπαντες ένα τόσο σοβαρό και καίριο γεγονός; Τι άραγε σηματοδοτεί για την κατάσταση της Ελλάδας και που κατατάσσει η κυριαρχία της ΑΑΔΕ τον ελληνικό καπιταλισμό; Πάντως ούτε καν στις αποικίες ή στα προτεκτοράτα. Μόνο σε χώρες υπό κατοχή ξένων δυνάμεων έχουμε παραδείγματα επιβολής ανάλογων μηχανισμών.

Δεν σας προβληματίζει το γεγονός ότι κανένα κόμμα της βουλής, ούτε καν του αποκαλούμενου «πατριωτικού χώρου», δεν έχει αναδείξει ως πρώτο και κύριο ζήτημα το πρωτοφανές της ΑΑΔΕ; Γιατί άραγε; Διότι έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, όπως μας λένε οι εκ Περισσού; Ή μήπως γιατί είναι κάτι εντελώς δευτερεύον, ενώ πρωτεύον είναι η διαμαρτυρία για τη λιτότητα και το «μακεδονικό»;

Η ύπαρξη της ΑΑΔΕ προσιδιάζει με το καθεστώς που είχε επιβάλει η μαφία στα boroughs του Σικάγο στο απόγειο της ποτοαπαγόρευσης. Οι κρατικές λειτουργίες της συγκεκριμένης πολιτείας ήταν η βιτρίνα για τη δράση της μαφίας. Μόνο που υπάρχει μια σοβαρή διαφορά του οργανωμένου εγκλήματος της εποχής εκείνης με την ΑΑΔΕ σήμερα. Η μεν μαφία δρούσε στο παρασκήνιο και υπό καθεστώς παρανομίας, ενώ η ΑΑΔΕ διαθέτει καθ’ όλα νόμιμες ασυλίες και λειτουργίες υπερσυνταγματικής ισχύος.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι αρχιμαφιόζοι εκείνης της εποχής πώς θα μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους μια ΑΑΔΕ. Ούτε επί εποχής δικτατορίας Μπατίστα στην Κούβα, όπου το νησί ουσιαστικά ανήκε εξ ολοκλήρου στην αμερικανική μαφία, δεν τόλμησαν οι μαφιόζοι να σκαρφιστούν κάτι ανάλογο με την ΑΑΔΕ. Όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η omerta της ΑΑΔΕ σε δημοσιογράφους, πολιτευτές και κόμματα.

Κι ας μην παριστάνει κανείς τον ανήξερο. Ο βασικός λόγος που κανένα επίσημο κόμμα του κοινοβουλίου, αλλά και κανένα από την πληθώρα των ψηφοπαγίδων – όπως Άρδην, Φάρδην, Μάρδην, Όρθια Ελλάδα, Ξαπλωτή Ελλάδα, Ελεύθερη Αγελάδα, Ελληνική Μαρμελάδα, Ελληνική λύση, Ελληνικό κλύσμα, Αναθέσμιση με τα μυαλά στα κάγκελα, κοκ – δεν τολμούν να θέσουν ως κορυφαίο ζήτημα την ΑΑΔΕ γιατί τρέμουν μήπως και αποκαλυφθούν οι σκελετοί και οι διαπλοκές τους.

Η ΑΑΔΕ λειτουργεί ακριβώς όπως η μαφία. Επειδή γνωρίζει πολύ καλά τα λερωμένα κι άπλυτα όλων αυτών των επιτήδειων της πολιτικής, αλλά και της επιφανούς δημοσιογραφίας, είναι πάντα έτοιμη να τους πλησιάσει με σκοπό to make an offer they cannot refuse, όπως θα έλεγε κι ο Νονός. Κι όντως απ’ ότι πληροφορούμαστε η ΑΑΔΕ είτε απευθείας, είτε διαμέσου δικηγορικών γραφείων που την εκπροσωπούν πλησιάζει δημοσιογράφους, κόμματα και πολιτευτές πάντα με μια ιδιαίτερα συμφέρουσα πρόταση: Αν προβάλεις ως απόλυτα θεμιτό ή και φυσιολογικό το ρόλο και τη λειτουργία της ΑΑΔΕ, τότε τα άπλυτά σου δεν θα βγουν στον αέρα.

Και τα άπλυτα αφορούν πρώτα και κύρια ποικίλα χρέη και διαπλοκές που προέρχονται από ξέπλυμα πολιτικού, επιχειρηματικού και ενίοτε εγκληματικού μαύρου χρήματος. Κι αυτού του είδους το χρήμα κυκλοφορεί σε αφθονία, ιδίως στα κόμματα εντός και εκτός βουλής.

Δεν θα ακούσετε λοιπόν πουθενά για την εξωφρενικό της επικυριαρχίας της ΑΑΔΕ, γιατί απλούστατα επικρατεί ο νόμος της σιωπής σύμφωνα με τη σικελική παροιμία «όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια». Το κύκλωμα αυτό της omerta, που έχει επιβάλλει η ΑΑΔΕ σε κόμματα και κανάλια είναι τόσο ευρύ ώστε να μην γνωρίζει ο απλός κόσμος το πρωτοφανές της λειτουργίας, αλλά και τον ουσιαστικά εγκληματικό χαρακτήρα αυτής της ιδιωτικής εταιρείας, της οποίας – εκτός όλων τα άλλων – τα λειτουργικά βαραίνουν τον Έλληνα φορολογούμενο.

Ποια οφείλει να είναι η αφετηρία της διεξόδου;

Να γιατί δεν θα ακούσετε κουβέντα από κανέναν. Να γιατί κανένας δεν τολμά να θέσει ως αφετηρία της πολιτικής του πρότασης έναντι του σημερινού αδιεξόδου το αυτονόητο: να κηρυχθούν όλα παράνομα ως συνταγματική εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας και να δικαστούν όσοι ενέχονται στην επιβολή αυτού του ανόσιου και εγκληματικού καθεστώτος για εσχάτη προδοσία όπως προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα και ο Ποινικός Κώδικας.

Λέτε να είναι τυχαίο, που κανένας δήθεν πατριώτης, ή αριστερός αντιμνημονιακός δεν θέλει ούτε να ακούσει για όλα αυτά; Είναι τυχαίο ότι δεν τολμά ούτε να συζητήσει τη συνεργασία του αντιμνημονιακού χώρου με αφετηρία την έμπρακτη αποκήρυξη ολόκληρου του καθεστώτος μνημονιακής κατοχής ως βαρύτατη συνταγματική εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας;

Να γιατί προτιμούν τα φληναφήματα περί «μακεδονικού», περί «ελληνοτουρκικών», περί «εθνικής κυριαρχίας» και «αναθέσμισης», αντί να μιλήσουν συγκεκριμένα για το καθεστώς κατοχής της πατρίδας. Έχουν λερωμένες τις φωλιές τους και η ΑΑΔΕ καραδοκεί. Ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταφεύγουν στην ανέξοδη αντικαπιταλιστική ρητορεία για να κρυφτούν πίσω από την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, μακριά από το δια ταύτα του καθεστώτος κατοχής.

Ήταν ανέκαθεν και παραμένει ο πιο ασφαλής τρόπος για να κρύψει κανείς την απολογητική υπέρ των κυρίαρχων συμφερόντων. Με τη σιγουριά ότι πάντα θα υπάρχουν αρκούντως ηλίθιοι για να πιστέψουν το αντικαπιταλιστικό του μένος. Έστω κι αν κάτω απ’ αυτό – όπως συνέβαινε από τις απαρχές του επαναστατικού κινήματος – κρύβεται πάντα η πιο αισχρή απολογητική και συνθηκολόγηση με το ισχύον καθεστώς.