Πραξικόπημα στην Ιταλία για να μην φύγει από το ευρώ.

Ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα προχώρησε τελικά σε πραξικόπημα γιατί όπως είπε «έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατέψω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών…» Κι έτσι χθες με διάγγελμα προς τον Ιταλικό λαό αρνήθηκε στην κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε, δηλαδή την κυβέρνηση συνεργασίας του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λίγκας, να προχωρήσει.

Ο Ματαρέλα χρησιμοποίησε ως δικαιολογία την ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον 80χρονο οικονομολόγο Πάολο Σαβόνα, ο οποίος είναι πολέμιος του ευρώ και της παγκοσμιοποίησης. Να τι είπε ο Ματαρέλα συγκεκριμένα:

«Σήμερα [χθες - ΔΚ] το απόγευμα ο καθηγητής Κόντε μου παρουσίασε προτάσεις του για υπουργούς, που εγώ έπρεπε να επικυρώσω με την υπογραφή διαταγμάτων. Έχω έναν ρόλο εγγυητή, ο οποίος δεν δέχεται επιβολές.
Δέχθηκα όλες τις προτάσεις εκτός από εκείνη για τον υπουργό Οικονομικών.
Πρόκειται για ένα άμεσο μήνυμα που συνδέεται με την εμπιστοσύνη ή τον συναγερμό των χρηματοοικονομικών πρωταγωνιστών. Ζήτησα να το αναλάβει κύριος πολιτικός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ο οποίος να μην στηρίζει την γραμμή που θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της Ιταλίας από το Ευρώ. Κάτι που διαφέρει από μια ισχυρή στάση υπέρ της αλλαγής προς το καλύτερο της κατάστασης στην ΕΕ.
Δεν υπήρξε, όμως, θετική διάθεση, και ο Κόντε επέστρεψε την εντολή.»

Στην πραγματικότητα αυτό που διέπραξε ο Ματαρέλα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αυτό που διέπραξε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τον Ιούλιο 1965, όταν δεν συμφώνησε με τον υπουργό εθνικής άμυνας της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου και οδήγησε την Ελλάδα στα λεγόμενα Ιουλιανά και την αποστασία. Μόνο και μόνο για να ανοίξει ο δρόμος για την εφτάχρονη χούντα.

Όσο δικαίωμα είχε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος να παρέμβει στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, άλλο τόσο έχει κι ο Ματαρέλα. Πουθενά το Σύνταγμα της Ιταλίας δεν αναφέρει ότι είναι στα καθήκοντα του Προέδρου η έγκριση των υπουργών της νέας κυβέρνησης. Ούτε βέβαια αναφέρει ή έστω υπονοεί ότι ο Πρόεδρος έχει δικαίωμα να επιβάλλει πολιτική στην κυβέρνηση.

Το μόνο που αναφέρει ρητά είναι ότι στις αρμοδιότητες του Προέδρου είναι «να εξουσιοδοτεί την εισαγωγή στο Κοινοβούλιο νόμων των οποίων την πρωτοβουλία έχει η κυβέρνηση (άρθρο 87)» Με άλλα λόγια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει στη χειρότερη περίπτωση το δικαίωμα να διαφωνεί με την εισαγωγή στο Κοινοβούλιο συγκεκριμένων νόμων της κυβέρνησης. Και μάλιστα μπορεί να διαφωνήσει μόνο όσον αφορά στην τήρηση του Συντάγματος. Για κανέναν άλλο λόγο.

Ο Ματαρέλα με το διάγγελμά του υιοθετεί εξουσίες ανάλογες με εκείνες του τελευταίου βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρος Εμμανουήλ του 3ου, οποίος είχε βασιλικό προνόμιο να εγκρίνει ή να απορρίπτει κυβερνήσεις. Μόνο και μόνο γιατί διαφωνούσε μαζί τους. Και χωρίς να χρειάζεται να αιτιολογεί με βάση το Σύνταγμα. Έτσι ανέβασε στην εξουσία τους φασίστες του Μουσολίνι. Θα δούμε κάτι ανάλογο κι από τον Ματαρέλα; Ίδωμεν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το πραξικόπημα αυτό ο Ματαρέλα δεν το δικαιολογεί με συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος, ως όφειλε, αλλά με αναφορά στους «χρηματιστικούς πρωταγωνιστές» και φυσικά με την αναταραχή των αγορών. Χαρείτε τον:

«Η αβεβαιότητα της στάσης μας για το ευρώ προκάλεσε συναγερμό σε ξένους και Ιταλούς επενδυτές. Η άνοδος του σπρεντ αυξάνει το δημόσιο χρέος και μειώνει την δυνατότητα δαπανών του δημοσίου. Οι απώλειες στο χρηματιστήριο καίνε αποταμιεύσεις με ουσιαστικό κίνδυνο για τα νοικοκυριά μας. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας και την πιθανότητα αύξησης των τόκων των δανείων για ακίνητα και επιχειρήσεις. Έχω την υποχρέωση, βάσει του Συντάγματος, να προστατέψω τις αποταμιεύσεις των Ιταλών. Με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεται η ιταλική κυριαρχία, ενώ στέλνουμε πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας.»

Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά είναι φούμαρα. Άξια μόνο χλευασμού. Απλά αποδεικνύουν ότι ο Ματαρέλα έδρασε προς όφελος όχι των «αποταμιεύσεων των Ιταλών», αλλά προς το συμφέρον των ξένων και Ιταλών επενδυτών. Κι αυτό το ομολογεί ανοιχτά.

Ποτέ άλλοτε κανένα πραξικόπημα, καμιά χούντα δεν ομολόγησε τόσο ανοιχτά και δημόσια την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος προς το συμφέρον των αγορών και των επενδυτών. Δεν έχει πια κανένα νόημα το τι επιλέγει με την ψήφο του το εκλογικό σώμα. Αυτό που οφείλει να πρυτανεύσει είναι το συμφέρον των αγορών και των επενδυτών που θέλουν το ευρώ για να λεηλατούν χώρες και λαούς.

Και σαν να μην έφτανε αυτό ο Ματαρέλα επικαλείται την εθελοδουλεία και τον δοσιλογισμό στα αφεντικά του ευρώ ως «επιβεβαίωση της ιταλικής κυριαρχίας». Δείτε τι λέει: Καταλύει το Σύνταγμα και οδηγεί μια εκλεγμένη κυβέρνηση σε κατάθεση της εντολής ως επιβεβαίωση της ιταλικής κυριαρχίας, ενώ στέλνει «πίσω απαράδεκτες κρίσεις για τη χώρα μας που διαβάσαμε στον Τύπο άλλης ευρωπαϊκής χώρας.»

Δηλαδή, μετά την πρωτοφανή επίθεση του Der Spiegel και άλλων φυλλάδων της Γερμανικής ελεεινής δημοσιογραφίας εναντίον της «θρασύτατης Ιταλίας», η οποία θέλει να αποτινάξει τα δεσμά της ευρωζώνης και να φύγει από την ζώνη επιρροής και εκμετάλλευσης του νέου Ράιχ, ο Ματαρέλα τι κάνει; Ευθυγραμμίζεται πλήρως! Πρόκειται για το εθνικό ανάστημα του πιο απόλυτου δωσιλογισμού.

Μετά απ’ όλα αυτά είναι λογικό η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία να είναι έκρυθμη και αβέβαιη. Πολλοί ζητούν την άμεση παραπομπή του Προέδρου με βάση το άρθρο 90 του Ιταλικού Συντάγματος για Εσχάτη Προδοσία ή παραβίαση του Συντάγματος.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 90 «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις ενέργειες που εκτελούνται κατά την άσκηση των προεδρικών καθηκόντων, εκτός από την περίπτωση της Εσχάτης Προδοσίας ή παραβίασης του Συντάγματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Πρόεδρος μπορεί να παραπεμφθεί από το Κοινοβούλιο σε κοινή συνεδρίαση με απόλυτη πλειοψηφία των μελών της.»

Ωστόσο το Κοινοβούλιο και η Γερουσία δεν έχουν συγκροτηθεί ακόμη, ώστε να ασκηθούν οι εξουσίες τους εναντίον του Προέδρου. Αν συμφωνήσουν με την παραπομπή του Προέδρου τα δυο κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας, έχουν την απαιτούμενη πλειοψηφία για να παραπέμψουν τον Ματαρέλα σύμφωνα με το άρθρο 90. Θα το κάνουν;

Οφείλουν να το κάνουν! Αλλιώς δημιουργείται προηγούμενο.

Όπως και να έχει, μετά το πραξικόπημα Ματαρέλα τίποτε δεν είναι πλέον δεδομένο για την Ιταλία και τον ιταλικό λαό. Το πραξικόπημα δεν διενεργήθηκε μόνο υπέρ της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά σε πλήρη συμφωνία μαζί της.

Ούτε είναι σίγουρο ότι ο Ματαρέλα θα επιτρέψει να πάει η Ιταλία ξανά σε εκλογές που είναι το απολύτως λογικό και το μόνο που μπορεί να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες. Εδώ και βδομάδες, από την αρχή που εμφανίστηκε στον ορίζοντα η πιθανότητα δημιουργίας μιας κυβέρνησης συνεργασίας M5S και Λίγκας, οργιάζουν τα σενάρια που θέλουν τον Ματαρέλα να ορίζει κυβέρνηση «τεχνοκρατών» σαν εκείνη του Μόντι το 2011. Αν και αυτή τη φορά χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου.

Τη λύση αυτή υποστηρίζει σχεδόν ανοιχτά και το αδελφάτο της ελεεινής δημοσιογραφίας στο όνομα της «απειλής» που αντιμετωπίζει η «Ευρώπη». Μαζί βέβαια και τα μεγάλα αφεντικά του ευρώ. Πώς όμως θα μπορέσει να αποφύγει ο Ματαρέλα το αίτημα των εκλογών; Ή αν δεν πάει σε εκλογές, πώς θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκληση του Κοινοβουλίου;

Βέβαια το διάγγελμα δίνει τη βάση για μια κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», προκειμένου υποτίθεται να αντιμετωπιστεί ο κλονισμός της εμπιστοσύνης των αγορών. Με το επιχείρημα αυτό ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, προχώρησε στην επιβολή της κυβέρνησης των «τεχνοκρατών» του Μόντι στις 16 Νοεμβρίου 2011. Και τότε διεπράχθη προεδρικό πραξικόπημα, το οποίο τα κόμματα και κυρίως το M5S παρέβλεψε.

Ότι παραβλέπεις δημιουργεί προηγούμενο για τα χειρότερα. Και τώρα ήρθαν τα χειρότερα για την Ιταλία. Να γιατί ο Ματαρέλα οφείλει να παραπεμφθεί σύμφωνα με το άρθρο 90.

Όπως και να έχει τον λόγο έχει ο Ιταλικός λαός. Θα υπερασπιστεί το Σύνταγμα, ή θα το αφήσει να εκφυλιστεί όπως στην Ελλάδα; Θα βγει στους δρόμους να απαιτήσει τη χώρα του, ή θα κοιμηθεί τον ύπνο του δικαίου περιμένοντας τον από μηχανής Θεό, όπως κάνει ο Έλληνας; Θα επιτρέψει το πραξικόπημα; Θα επιτρέψει την κατάλυση του Συντάγματος της Ιταλίας υπέρ του ευρώ; Αν το κάνει, τότε η χούντα, η ανοιχτή δικτατορία των αγορών δεν είναι μακριά. Δεν έχει παρά να διδαχθεί από την κατάντια της Ελλάδας.