Γιατί παίζουν τόσο ξεδιάντροπα με τη ζωή των δυο συλληφθέντων από τους Τούρκους;

Η σύλληψη των δυο στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (ενός μόνιμου ανθυπολοχαγού κι ενός λοχία ΕΠΟΠ) στην περιοχή Καστανιά της ελληνοτουρκικής μεθορίου δεν είναι ένα ασήμαντο γεγονός. Τουλάχιστον δεν θα ήταν ένα ασήμαντο γεγονός για έναν σοβαρό και αξιόμαχο στρατό οπουδήποτε στην υφήλιο. Ιδίως σε μια περίοδο κορύφωσης της έντασης και επιθετικών ενεργειών από τη Γείτονα.

Το περιστατικό δεν θα ήταν ασήμαντο ακόμη και για τις ένοπλες δυνάμεις την εποχή που πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε τη θητεία μας. Κι ο λόγος είναι απλός. Το να χαθεί περίπολος λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών και μάλιστα απαρτιζόμενη από μόνιμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, σε περιοχή απόλυτα γνώριμη στον ελληνικό στρατό, είναι τόσο αδιανόητο, τόσο εξωφρενικό, όσο η υπόθεση της απαγωγής από εξωγήινους.

Και η όλη υπόθεση γίνεται ακόμη πιο αδιανόητη και εξωφρενική αν προσθέσει κανείς το γεγονός ότι η περίπολος όχι μόνο χάθηκε λόγω καιρού, αλλά συνελήφθη κιόλας από τουρκική περίπολο. Προφανώς τα τουρκικά περίπολα δεν είναι σαν τα ελληνικά. Τα τουρκικά είναι παντός καιρού. Ενώ τα ελληνικά είναι ικανά να χαθούν ακόμη και στην «πίσω αυλή» της μονάδας τους. Διότι η περιοχή του συμβάντος για τις μονάδες που την εποπτεύουν είναι τόσο γνωστή, τόσο οικεία, όσο η παλάμη του χεριού τους, ή τέλος πάντων η «πίσω αυλή» τους.

Αυτό θέλουν να πιστέψουμε όσοι παπαγαλίζουν την επίσημη εκδοχή της όλης υπόθεσης. Και φυσικά όποιος θέλει μπορεί να την πιστέψει. Αρκεί να μην έχει εμπειρία στρατιωτικής θητείας στην παραμεθόριο. Και να πιστεύει ότι μια περίπολος – όσο ρουτίνας κι αν είναι – γίνεται όπως μια εκδρομή στο δάσος.

Εκτός κι αν όντως έτσι είναι. Δηλαδή τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της παραμεθορίου και μάλιστα της πιο «καυτής» ζώνης του Έβρου, όπου κυριολεκτικά εφάπτεται η ελληνική με την τουρκική επικράτεια εν μέσω μιας απόλυτα βατής δασικής περιοχής, δεν διαθέτουν ούτε καν την εκπαίδευση και τις στοιχειώδεις γνώσεις ενός απλού προσκόπου/ανιχνευτή προκειμένου να μην χαθούν λόγω καιρικών συνθηκών. Και μάλιστα που; Μήπως σε μια δυσπρόσιτη άγνωστη περιοχή; Όχι. Χάθηκαν σε μια απόλυτα προσβάσιμη και απολύτως γνώριμη περιοχή για τους υπηρετούντες στην περιοχή, την οποία έχουν οργώσει σπιθαμή προς σπιθαμή τα ελληνικά περίπολα δεκαετίες τώρα.

Και προφανώς τα στελέχη αυτά που χάθηκαν δεν πήγαν για περίπολο, αλλά για βόλτα στο δάσος χωρίς να ληφθούν και να τηρηθούν τα προβλεπόμενα μέτρα περιπολίας, χωρίς χάρτες και πυξίδες, χωρίς ασύρματο, ή άλλα μέσα εντοπισμού και επικοινωνίας. Φυσικά, δεν θεωρούμε ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα είχε την ευαισθησία να προμηθεύσει τα στελέχη και τους στρατιώτες της με συστήματα γεωεντοπισμού (GPS), που σήμερα μπορεί να διαθέτει κάθε πιτσιρικάς στο κινητό του και αποτελούν μέρος του τακτικού εξοπλισμού κάθε στρατεύσιμου σ’ όλους τους σύγχρονους στρατούς του κόσμου εδώ και πολλά χρόνια.

Τέτοιο σεβασμό για τη ζωή των στελεχών και των στρατιωτών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ειδικά εκείνων που υπηρετούν στην παραμεθόριο, δεν τον περιμένουμε από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Ποιος έχασε την ευαισθησία του για να την βρουν οι εν λόγω κύριοι. Πολύ περισσότερο όταν έχουν δρομολογήσει εδώ και χρόνια την υποβάθμιση με στόχο τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Και σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι θέλουν να πιστέψουμε στην ανικανότητα, δηλαδή στο «ανθρώπινο λάθος», αυτών που χάθηκαν, θέλουν επίσης να πιστέψουμε ότι συνελήφθησαν από τους τούρκους μάλλον κατά λάθος. Όποιος νομίζει ότι έτσι εύκολα συλλαμβάνεται περίπολος από αντίπαλη περίπολο, τότε δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάμε. Όποιος έχει υπηρετήσει και γνωρίζει τι σημαίνει διεξαγωγή περιπόλου, ξέρει πολύ καλά ότι το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Και μια από τις χειρότερες είναι η πιθανή εμπλοκή σου με εχθρική περίπολο.

Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι τα περίπολα παίζουν το γνωστό παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, το «στάκαμαν». Για τους νεότερους που δεν το ξέρουν, το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν ένα συνδυασμός κρυφτού και πολέμου ανάμεσα σε παρέες παιδιών. Παραφύλαγες κι αν έλεγες πρώτος στον άλλο «στάκαμαν» τον έβγαζες από το παιχνίδι. Βέβαια, δεν ήταν πάντα εύκολο για τον άλλον να το δεχθεί γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές το παιχνίδι τελείωνε με σύννεφο από σφαλιάρες.

Απ’ ότι φαίνεται το ελληνικό με το τουρκικό περίπολο έπαιξαν «στάκαμαν» και κέρδισε το δεύτερο. Αλλιώς δεν εξηγείται. Το να υποθέσει κανείς ότι τουρκικό περίπολο εντόπισε την ελληνική περίπολο να βολτάρει ανέμελα εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ… και αποφάσισε να παίξει «στάκαμαν» με τους Έλληνες, μην υπολογίζοντας ότι πάνω στον πανικό μιας τέτοιας κίνησης είναι πολύ πιθανόν το παιχνίδι να καταλήξει σε ένοπλη εμπλοκή αντί για σφαλιάρες, τότε μάλλον πρόκειται για «στόκο». Μόνο «στόκος» μπορεί να κάνει τέτοια υπόθεση εργασίας.

Εκτός κι αν όντως το όλο επεισόδιο είναι μια ασύλληπτη οπερέτα. Και από τις δυο πλευρές. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις στην περίπολο είναι ότι δεν εμπλέκεσαι, παρά μόνο όταν απειλείται άμεσα η ζωή σου. Και τότε μόνο αφού αναφέρεις. Η περίπολος αναφέρει μόνο ότι της συμβεί κι ότι εντοπίσει. Δεν εμπλέκεται. Ούτε προβαίνει σε ενέργειες πέρα από τις προκαθορισμένες.

Από κει και πέρα αναλαμβάνουν άλλοι, που στήνουν ενέδρα και προχωρούν σε συλλήψεις αν χρειαστεί. Μόνο τότε είναι επαρκώς ασφαλής μια επιχείρηση σύλληψης ενόπλων. Ιδίως όταν πρόκειται για αντίπαλη ή εχθρική περίπολο.

Εκτός κι αν οι Τούρκοι δεν είχαν στείλει περίπολο επιτήρησης ή αναγνώρισης, αλλά περίπολο σύλληψης αιχμαλώτων. Στην περίπτωση αυτή είχαν αποστολή τον εντοπισμό της ελληνικής περιπόλου ρουτίνας και της σύλληψής της μετά από ενέδρα. Τώρα αν τους διευκόλυναν τα στελέχη της ελληνικής περιπόλου με το να χαθούν σε τουρκικό έδαφος, αυτό δεν το ξέρουμε, αλλά μας είναι πολύ δύσκολο να το δεχθούμε.

Εκτός κι αν θέλουν να πιστέψουμε ότι το ελληνικό περίπολο είχε χαθεί για τόσες ώρες μέσα στο τουρκικό έδαφος, εν μέσω δυσμενών καιρικών συνθηκών και χωρίς κανένας από την μονάδα του να ανησυχήσει τόσο ώστε να τους καλέσει στον ασύρματο, που όφειλαν να φέρουν μαζί τους, ή έστω στο κινητό, που όχι μόνο έδωσε τη δυνατότητα να εντοπιστεί από τους Τούρκους, αλλά και να οργανωθεί ολόκληρη επιχείρηση για τη σύλληψή του. Μιλάμε για ώρες.

Αν συνέβη κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για εκκωφαντικό δείγμα ανικανότητας και τρομακτικού ελλείμματος στοιχειώδους εκπαίδευσης νεοσυλλέκτου. Όχι μόνο από τα δυο στελέχη, αλλά και από τους ανωτέρους, που είχαν την άμεση ευθύνη της περιπόλου.

Κι αυτό ακριβώς θέλησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε πρώτα η στρατιωτική ηγεσία και ύστερα η κυβέρνηση με ανακοινώσεις που προφανώς απευθύνονται σε ανόητους. Διαβάστε την ανακοίνωση του ΓΕΣ για το περιστατικό: «Ενημερώνουμε ότι την Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018, στρατιωτική περίπολος αποτελούμενη από δύο Στελέχη του Στρατού Ξηράς, στο πλαίσιο συνήθους περιπολίας στην οριογραμμή δασικής περιοχής Καστανιών Έβρου, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, φέρεται να εντοπίστηκε από τουρκική περίπολο, σε τουρκικό έδαφος.
Για το περιστατικό έχουν επιληφθεί οι αρμόδιες αρχές. Από την πρώτη στιγμή οι ελληνικές αρχές βρίσκονται σε επικοινωνία με τις τουρκικές αρχές και είναι σε εξέλιξη διαδικασίες επανόδου στην Ελλάδα. Είναι καλά στην υγεία τους, βρίσκονται στην Αδριανούπολη προκειμένου να ολοκληρωθούν οι τυπικές διαδικασίες».

Δεν γνωρίζω ποιος «νοήμων στοχοφόρος» του Γενικού Επιτελείου σκέφτηκε να εκδώσει αυτή την ανακοίνωση, αλλά τέτοιο μέγεθος ανευθυνότητας, αμετροέπειας και ανικανότητας δεν το χωρά ανθρώπου νους. Τι λέει η ανακοίνωση; Ότι δυο στελέχη του στρατού ξηράς σε περιπολία ρουτίνας στάθηκαν τόσο ανίκανα ώστε χάθηκαν λόγω καιρικών συνθηκών. Με άλλα λόγια η ηγεσία του στρατού αποδέχεται ότι ηγείται ενός στρατεύματος του οποίου τα στελέχη λειτουργούν μόνο με αίθριο καιρό. Διαφορετικά όταν υπάρχουν δυσμενείς συνθήκες όλα είναι πιθανά, ακόμη και σε μια περιπολία ρουτίνας. Εδώ πια το γελοίο ξεπερνά το τραγικό του περιστατικού.

Ποιο είναι το ζητούμενο της ανακοίνωσης; Να ρίξει εκ προοιμίου την ευθύνη του περιστατικού και χωρίς να έχει διεξαχθεί έρευνα στους δυο άτυχους στρατιωτικούς.Τι μας λέει; Χαχα, χούχα, δεν ήταν τίποτε, απλά δυο άσχετοι χάθηκαν και τους πιάσανε οι Τούρκοι. Μην ανησυχείτε επιληφθήκαμε αμέσως, μιλήσαμε με τους Τούρκους σαν φιλαράκια που είμαστε κι όλα μέλη-γάλα. Οσονούπω θα τους έχουμε πάρει πίσω. Κι όλα καλά.

Βεβαίως, τίποτε δεν είναι έτσι. Και η Τουρκία αντί θα θεωρήσει το συμβάν ασήμαντο και να στείλει πίσω τα δυο παιδιά, τι έκανε; Σχημάτισε δικογραφία και στα έστειλε στον δικό της δικαστή. Και τώρα έχουμε την στρατιωτική και πολιτική της Ελλάδας να προσεύχεται στον Αλλάχ, η τουρκική δικαιοσύνη να μην στείλει τα δυο άτυχα παιδιά στα κάτεργα των τουρκικών φυλακών. Τόσο καλά το χειρίστηκαν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Είναι το ίδιο σαν να έχει συντριβεί ένα αεροπλάνο και οι ανευθυνοϋπεύθυνες αρχές να δηλώνουν επίσημα εξαρχής – χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός είδους έρευνα – ότι φταίνε οι πιλότοι και ο καιρός. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι η στρατιωτική ηγεσία ρίχνει την ευθύνη στα δικά της στελέχη, στους υφισταμένους της, την ώρα που αυτά έχουν συλληφθεί και βρίσκονται στα χέρια ενός καθεστώτος που είναι γνωστό πόσο νοιάζεται για ανθρώπινα δικαιώματα και για την τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων του. Ειλικρινά τώρα, ποιος θα ήθελε να είναι υφιστάμενος τέτοιων στρατιωτικών ηγετών;

Από την πρώτη δηλαδή στιγμή η στρατιωτική ηγεσία υιοθέτησε την εκδοχή των Τούρκων για το περιστατικό. Το «φέρεται» που αναφέρει η ανακοίνωση είναι για το θεαθήναι, για το δήθεν και υποδηλώνει στάση ουδετερότητας τόσο απέναντι στο θύμα, δηλαδή στα δυο στελέχη που συνελήφθησαν, όσο και στο θύτη, δηλαδή τους Τούρκους. Η ανακοίνωση της στρατιωτικής ηγεσίας δεν έκανε ούτε καν τον κόπο να περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στα πραγματικά περιστατικά του συμβάντος. Κι αυτά είναι τα εξής: (α) Δυο στελέχη ελληνικής περιπόλου συνελήφθησαν από Τούρκους. (β) Η ελληνική περίπολος εκτελούσε υπηρεσία κατά τα συνήθη στην οριογραμμή Καστανιών Έβρου. (γ) Η Τουρκική πλευρά ισχυρίζεται ότι η ελληνική περίπολος παραβίασε την οριογραμμή και γι’ αυτό συνελήφθη.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Όλα τα υπόλοιπα περί δυσμενών καιρικών συνθηκών και τα λοιπά είναι εικασίες ανάξιες λόγου για επαγγελματίες στρατιωτικούς και δικαιολογίες εκ του πονηρού για ηλίθιους.

Κι αν είχαμε μια στρατιωτική ηγεσία που σεβόταν τον εαυτό της και φυσικά νοιαζόταν πρώτα και κύρια για τη ζωή των δυο στελεχών που βρίσκονται στα χέρια των Τούρκων, τότε όφειλε να κλείνει όχι με χαζοχαρούμενες αναφορές για επικοινωνία του δυο πλευρών, δηλώντας μάλιστα σίγουρη ότι οσονούπω γυρίζουν πίσω οι συλληφθέντες. Αντίθετα όφειλε να προβεί σε δήλωση με αυστηρές διατυπώσεις ότι το περιστατικό ερευνάται σε βάθος από τις ελληνικές στρατιωτικές αρχές.

Και όπως προβλέπεται σε ανάλογες περιπτώσεις θα έπρεπε να συνοδεύεται με την βεβαιότητα - που συνιστά αυστηρή προειδοποίηση προς κάθε κατεύθυνση - ότι η τουρκική πλευρά θα σεβαστεί απόλυτα τα δικαιώματα, τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα των Ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται στα χέρια της. Όπως άλλωστε έχει κάθε υποχρέωση έναντι του διεθνούς δικαίου και των συμβάσεων που έχει υπογράψει. Διαφορετικά η ελληνική πλευρά είναι έτοιμη να προβεί σε κάθε προβλεπόμενη ενέργεια προκειμένου να προστατευθεί η ζωή και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται στα χέρια της Τουρκίας.

Ακούσατε κάτι τέτοιο να λέγεται από την πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας; Σιγά να μη!

Αυτά θα δήλωνε οποιαδήποτε σοβαρή, επαγγελματικά άρτια και αξιοπρεπής στρατιωτική ηγεσία. Και φυσικά με το απαιτούμενο ανάστημα. Εδώ δεν χωράνε πολιτικές σκοπιμότητες και πολιτικές εντολές. Εδώ διακυβεύονται δυο ζωές. Οι ζωές δυο παιδιών που εκτελούσαν το καθήκον τους. Δυο στελεχών που βρέθηκαν εν ώρα υπηρεσίας να εκτελούν εντολές των ανωτέρων τους και της ηγεσίας του στρατεύματος.

Και τι έκανε η ηγεσία του στρατεύματος; Ένιψε τας χείρας της. Πέταξε στα σκυλιά τα δυο παιδιά που πιάστηκαν αιχμάλωτα εν ώρα υπηρεσίας στην παραμεθόριο. Το μόνο που την ένοιαξε είναι πώς θα διώξει από πάνω της κάθε πιθανή ευθύνη για το περιστατικό. Πώς θα φορτώσει εξαρχής και εκ προοιμίου την ευθύνη του περιστατικού στα δυο παιδιά, στα δυο στελέχη που πιάστηκαν από τους Τούρκους.

Ακόμη κι αν το όλο περιστατικό έγινε με ευθύνη αποκλειστικά των δυο στελεχών της ελληνικής περιπόλου, η ανακοίνωση της στρατιωτικής ηγεσίας και οι ενέργειές της μέχρι σήμερα είναι αχαρακτήριστες. Δηλώνουν τραγικά χαμηλό ήθος και επίπεδο ανάρμοστο για στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων που φέρει ευθύνη για τις ζωές των υφισταμένων του.

Αν είχε συμβεί ανάποδα, η τουρκική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία θα είχε κινήσει – ως όφειλε – γη και ουρανό για την απελευθέρωση των δικών της στρατιωτικών. Και μάλιστα χωρίς ίχνος κακομεταχείρισης. Αφήστε που θα επιχειρούσε την απελευθέρωση των στρατιωτικών με δική της επιχείρηση και θα απειλούσε με casus beli τη χώρα μας. Χώρια που θα απαιτούσε να θεωρηθούν οι δικοί της στρατιωτικοί ως όμηροι, ώστε να απελευθερωθούν χωρίς καν δικαστικές διαδικασίες. Κι όλα αυτά θα μπορούσε να τα κάνει γιατί τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι παράνομο με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Όλα αυτά προβλέπονται.

Όμως η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας φρόντισε να αφήσει τα δυο παιδιά έρμαιο του Ερντογάν. Δεν ζήτησε ούτε καν την άμεση διαμεσολάβηση διεθνούς οργανισμού προκειμένου να ερευνηθεί το περιστατικό και να αφεθούν πάραυτα οι συλληφθέντες ελεύθεροι. Αντίθετα αποδέχθηκε να απαγγελθεί επίσημα κατηγορία εναντίον των δυο Ελλήνων συλληφθέντων χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί το όλο επεισόδιο με αντικειμενικό τρόπο.

Αποδέχθηκε να τους απαγγελθούν κατηγορίες από την τουρκική δικαιοσύνη κι όχι να αντιμετωπιστούν με βάση τα προβλεπόμενα από το διεθνές δίκαιο, που δεν επιτρέπει την παραπομπή στρατιωτικών άλλης χώρας, που εκτελούσαν το καθήκον τους, στην τακτική δικαιοσύνη. Εκτός κι αν υπάρχει δόλος στις ενέργειες των στρατιωτικών που ελέγχονται για παράνομη είσοδο.

Κι έτσι οι δυο συλληφθέντες έχουν κυριολεκτικά αφεθεί στο έλεος της τουρκικής δικαιοσύνης, η οποία είναι γνωστό πόσο αδέκαστη είναι και πόσο υπεράνω πολιτικών πιέσεων από το καθεστώς Ερντογάν. Μπροστά ακόμη και η δική μας ωχριά. Πρόκειται για μια δικαιοσύνη που δεν διστάζει σήμερα στην Τουρκία να καταδικάζει με ειδεχθή τρόπο δεκάδες χιλιάδες Τούρκους στρατιωτικούς – εμφανώς κακοποιημένους από βασανιστήρια και βιασμούς μπροστά στα μάτια των συνηγόρων τους, αλλά και των δικών τους ανθρώπων – όπως και εκπαιδευτικούς, δημοσιογράφους, υπαλλήλους και κάθε λογής πολίτη μόνο και μόνο γιατί θεωρείται απειλή από το καθεστώς Ερντογάν.

Απ’ αυτήν λοιπόν την δικαιοσύνη περιμένει η ελληνική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία την απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών. Μεγαλύτερος ευτελισμός της ζωής και της αποστολής των ενόπλων δυνάμεων της χώρας ίσως να μην μπορεί να υπάρξει. Αν και μ’ αυτούς που βρίσκονται στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας, τίποτε πια δεν μας εκπλήσσει.

Κι αν σωθούν αυτά τα δυο παιδιά να είστε όλοι σίγουροι ότι στους μόνους που δεν θα οφείλεται είναι στις ενέργειες της κυβέρνησης και της στρατιωτικής ηγεσίας. Για τους Τσίπρες, τους Τζανακόπουλους, του Καμμένους, του Κουβέληδες και τα ένστολα γιουσουφάκια, που εκτελούν τύποις χρέη αρχηγού των επιτελείων, τα παιδιά αυτά που υπηρετούσαν την πατρίδα τους στην παραμεθόριο, δεν είναι παρά «παράπλευρες απώλειες» ενός ακήρυχτου πολέμου εναντίον του ελληνικού λαού. Εναντίον της εθνικής επικράτειας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Άλλωστε το αφεντικό τους, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιατ – γνωστός κι ως ενορχηστρωτής πραξικοπημάτων, όπως αυτό στην Ουκρανία το 2014 – το ξεκαθάρισε: «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ έχουν ζωτικά συμφέροντα να παραμείνει η Άγκυρα προσηλωμένη στη Δύση και την Ευρώπη», υπογράμμισε για την εν γένει συμπεριφορά της Τουρκίας. Κι επομένως η ελληνική πλευρά πρέπει να αποδέχεται κάθε πρόκληση και επιθετική ενέργεια της Τουρκίας, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μιας «ακούσιας σύγκρουσης» όπως την χαρακτήρισε, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, μιλώντας στο 3ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, όπου συγκεντρώνεται ετήσια μέρος του τζετ σετ του εγχώριου και διεθνούς κυκλώματος παρασιτισμού, αγυρτείας και απάτης.

Τι είναι οι ζωές δυο Ελλήνων στρατιωτικών μπροστά στα συμφέροντα των ΗΠΑ; Τι είναι οι ζωές δυο νέων παιδιών, που απλά έκαναν το καθήκον τους, μπροστά στα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» του κ. Κοτζιά και της συμμορίας των ανάξιων που κατέχουν σήμερα τα ύπατα αξιώματα στην επίσημη πολιτική, αλλά και στο στράτευμα; Σίγα μην τους καίγεται καρφί. Κι όποιος νομίζει ότι με τέτοιες ηγεσίες και μ’ αυτή την πολιτική κατευνασμού αποφεύγονται τα χειρότερα, δηλαδή ο πόλεμος με την Τουρκία, τότε ας στείλει το παιδί του από τώρα στις φυλακές των Τούρκων. Θα είναι απείρως πιο έντιμο.