Όπως είχαμε προβλέψει η αναμέτρηση για το ζήτημα της Καταλονίας θα οδηγηθεί στα άκρα, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο εμφύλιου πολέμου. Με βασική ευθύνη πρωτίστως της κυβέρνησης Ραχόι, η οποία αδίστακτα επέλεξε, αφενός, το δρόμο της ανοιχτής αιματηρής καταστολής και, αφετέρου, να διχάσει βαθύτατα τον ίδιο τον λαό. Όχι μόνο της Ισπανίας ως σύνολο, αλλά και της ίδιας της Καταλονίας.
Το είδαμε να συμβαίνει με τις μαζικότατες διαδηλώσεις εναντίον και υπέρ της Καταλανικής ανεξαρτησίας στη Βαρκελώνη και αλλού. Το μόνο που λείπει είναι να δούμε στρατό στα κέντρα της Καταλονίας και την μετεξέλιξη της όλης αναμέτρησης σε μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη που υπάρχει στο Μπέλφαστ της κατεχόμενης από τους Βρετανούς βόρειας Ιρλανδίας. Ένας βαθιά διχασμένος λαός σε αγγλόφρονες και Ιρλανδούς πατριώτες να μισούνται θανάσιμα προς το συμφέρον της Βρετανίας.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πρώτα-πρώτα ας δούμε τι διδάσκει η ιστορία. Όποτε στην Ευρώπη επικράτησαν υπερεθνικά μορφώματα, είτε με την μορφή αυτοκρατοριών, είτε ως οικονομικές-διοικητικές ενώσεις, οδηγήθηκαν πάντα στην αποσύνθεση μέσα από ένα κύμα αποσχίσεων προκειμένου να δημιουργηθούν νέα κράτη και κρατίδια. Σε κάθε περίπτωση οι υπεξούσιοι αυτών των υπερεθνικών μορφωμάτων αναζήτησαν την λύτρωσή τους, διεκδικώντας τη δική τους, κατά δική τους εθνική, ή θρησκευτική ταυτότητα. Ακόμη κι αν έπεφταν θύματα τυράννων, φυλάρχων, ή αιμοβόρων ηγεμόνων.