Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα δράσης των αντιμνημονιακών;

Αύριο αρχίζουν οι συνομιλίες στο Παρίσι με τους δανειστές. Φυσικά, κεκλεισμένων των θυρών. Το αποτέλεσμα προκαθορισμένο. Η δημόσια περιουσία θα περάσει στην κυριότητα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο οποίος θυμίζουμε ότι έχει καθεστώς υπερκράτους με ασυλίες τέτοιες που δεν επιτρέπουν σε καμιά κυβέρνηση, ή πολίτη της ευρωζώνης να στραφεί εναντίον του.

Η ιδιωτική περιουσία, ειδικά των μισθωτών και συνταξιούχων, θα "αξιοποιηθεί" διαμέσου της εφορίας. Οι αγορές στο εξωτερικό βοούν για σκιώδη επιχειρηματικά σχήματα με μορφή εταιρειών holding, που στήνονται στο παρασκήνιο κυρίως στο Λουξεμβούργο από τους κυβερνώντες και κερδοσκόπους προκειμένου να "αξιοποιηθεί" η περιουσία των οφειλετών προς την εφορία.

Τέλος, ετοιμάζεται σχέδιο "κουρέματος" καταθέσεων και εκποίησης περιουσιών ιδίως ελευθεροεπαγγελματιών και μικρομεσαίων δανειοληπτών. Μην ξαφνιαστείτε αν το ερχόμενο Σάββατο τις πρώτες πρωινές ώρες δημοσιοποιηθεί μια ανακοίνωση ανάλογη μ' εκείνη της Κύπρου τον Μάρτιο του 2013, ώστε τη Δευτέρα να παραμείνουν κλειστές οι τράπεζες. Δεν βρίσκω αυτό το σενάριο πολύ πιθανό, βασικά για πολιτικούς λόγους, αλλά δεν θα το απέκλεια κιόλας.

Κι ενώ οι κυβερνώντες συνομιλούν εν κρυπτώ και παραβύστω με τους δανειστές, εδώ εμείς οφείλουμε να αδιαφορούμε για όλα αυτά. Γιατί αλήθεια επιτρέπουμε 4 χρόνια μετά το Καστελόριζο να μας σύρουν σε μια νέα συμφωνία με τους δανειστές, που μπροστά της ότι έχουμε υποφέρει μέχρι σήμερα θα μοιάζει με παιδική χαρά; Γιατί έχουμε αφεθεί έτσι στην τύχη; Ποιοι σκοτεινοί δαίμονες από τα βάθη της κόλαση έχουν κατορθώσει να αλυσοδέσουν την ψυχή μας τόσο σφιχτά με τον τρόμο και τη απάθεια του ραγιά;

Αυτό που χτυπά στο μάτι είναι αφενός η ευκολία με την οποία οι κυβερνώντες έχουν ταυτιστεί με τους δανειστές εναντίον της χώρας και αφετέρου η αδυναμία να τα βρουν οι δυνάμεις που λένε ότι αντιστρατεύονται τις μνημονιακές πολιτικές. Ολόκληρη η χώρα βυθίζεται σ' έναν απύθμενο βάλτο, ο λαός της αντιμετωπίζει τον εργασιακό, κοινωνικό και πολιτικό αφανισμό του, αλλά η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση αρκείται σε ανέξοδες καταγγελίες της μνημονιακής πολιτικής χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρυσμα για τα λαϊκά στρώματα και εξαντλεί την πολιτική της παρέμβαση στα μαγειρέματα της προεδρικής εκλογής.

Δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε χειρότερη κατάντια. Η χώρα, στην πιο κρίσιμη καμπή της, έχει βρεθεί κυριολεκτικά έρμαιο του παρασκηνίου και η αντιπολίτευση δεν προσπαθεί καν να αναδείξει τα μεγάλα ζητήματα. Δεν κάνει καν το κόπο να διαβεβαιώσει ότι στο βαθμό που οι συνομιλίες των Παρισίων είναι μυστικές και ερήμην του ελληνικού λαού, αυτή δεν πρόκειται να τις αναγνωρίσει.

Γιατί άραγε ο κ. Τσίπρας δεν προχωρά σε μια τέτοια δήλωση; Πώς αποδέχεται και νομιμοποιεί με τη σιωπή του μια τέτοια διαδικασία "διαπραγμάτευσης" με τους δανειστές; Έτσι εννοεί την "διαπραγμάτευση" και ο ίδιος; Μακριά, μυστικά και ερήμην του λαού; Γιατί δεν βγαίνει να πει καθαρά και σταράτα ότι αυτές οι διαδικασίες ταιριάζουν μόνο σε κυβερνήσεις που υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα απ' αυτά του ελληνικοή λαού κι επομένως το κόμμα του θα θεωρήσει άκυρη οποιαδήποτε συμφωνία προκύψει απ' αυτές; Τι φοβάται;

Αυτός δεν λέει ότι μας κυβερνά μια αισχρή μειοψηφία; Γιατί τώρα που αυτή η αισχρά μειοψηφική κυβέρνηση παίζει την τύχη της χώρας και του λαού της στα ζάρια, ή στην ρουλέτα των Παρισίων, πίσω από ερμητικά κλειστές θύρες, δεν βγαίνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει το αυτονόητο; Εκτός κι αν δεν είναι αυτονόητο.

Όπως και να έχει, εμείς δεν ανήκουμε σ' εκείνους που προσκυνάνε παραθρησκευτικά δόγματα και πολιτεύονται σαν τον Χαλίφη Ομάρ: Ότι συμφωνεί με το Κοράνι είναι περιττό, ότι διαφωνεί με το Κοράνι είναι επικύνδυνο. Επομένως όλα και όλοι στην πυρά! Και μπροστά στην απειλή μιας νέας συμφωνίας από το Παρίσι που θα βαθύνει τον εξανδραποδισμό της χώρας και του λαού, θεωρούμε ότι επείγει να πέσει το ταχύτερο δυνατό η υφιστάμενη κυβέρνηση, αλλά και να μην της δοθεί η δυνατότητα να ανάκαμψει υπό διαφορετική σύνθεση.

Πώς μπορούμε στα σίγουρα να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση και να μην επιτρέψουμε την επάνοδό της με διαφορετικό μίγμα; Μόνο αν ενωθεί σε κοινό μέτωπο το σύνολο της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν ανάμεσα στα κόμματα και τους πολιτικούς σχηματισμούς που αντιτάσσονται στο μνημόνιο υπάρχουν πολύ σοβαρές διαφορές σε καίρια ζητήματα; Με έναν πολύ απλό τρόπο. Αν προτάξουμε όλοι μας μια πολιτική συμφωνία πάνω στα πιο ζωτικά και άμεσα προβλήματα του λαού.

Ποιά είναι τα ζητήματα που κυριολεκτικά καίνε αυτή τη στιγμή την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Τα χρέη προς την εφορία. Τα χρέη προς τον ΟΑΕΕ και τις τράπεζες. Οι κατασχέσεις και οι πληστειριασμοί. Οι όροι και οι συνθήκες εργασίας. Η διάλυση και η εκποίηση της χώρας, κοκ. Ξεκινώντας φυσικά από την καταγγελία κάθε συμφωνίας σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού.

Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε μια πολιτική συμφωνία όλων πάνω σ' αυτά τα ζητήματα αιχμής; Γιατί δεν ανοίγουμε μεταξύ μας, δημόσια και μέσα στο λαό, τη συζήτηση για μια ρεαλιστική πρόταση διαγραφής του χρέους; Πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο;

Βεβαίως, εμείς πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο και την χρεοκοπία αν δεν αποδεσμευτούμε από το ευρώ και την ΕΕ. Όπως επίσης πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε ένα μέτρο ουσιαστικής ελάφρυνσης του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν ανάσα, χωρίς να οδηγήσει αντικειμενικά σε μετωπική αναμέτρηση με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Και τότε ο καθένας θα κάνει αναγκαστικά τις επιλογές του και θα δείξει τις προθέσεις του. Ή θα μείνει με το ευρώ και την ΕΕ στρεφόμενος εναντίον του λαού και της χώρας, ή θα υιοθετήσει πολιτικές εξόδου. Μέσος δρόμος να είστε απολύτως σίγουροι, δεν υπάρχει.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν πώς να γλυτώσουμε τον κοσμάκη από τα χρέη και τις επιδρομές της εφορίας, από τις τράπεζες και το εργασιακό μεσαίωνα και ας αφήσουμε τον λαό να πειστεί ποιος έχει δίκιο. Εκείνοι που λένε ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ, ή εκείνοι που σαν κι εμάς υποστηρίζουμε ότι τίποτε καλό δεν μπορεί να γίνει για τον λαό και την πατρίδα υπό το καθεστώς του ευρώ; Ας μάθουμε να βαδίζουμε χώρια, δηλαδή ο καθένας να κρατά τη δική του οργάνωση και να ζυμώνει ελεύθερα τις δικές του ξεχωριστές θέσεις, αλλά να χτυπάμε μαζί, από κοινού, τον κοινό εχθρό.

Φανταστείτε λοιπόν να υπάρξει μια τέτοια πολιτική συμφωνία ανάμεσα σ' όλα τα πολιτικά σχήματα του αντιμνημονιακού χώρου. Φανταστείτε να δρουν κινηματικά από κοινού με βάση αυτή την πολιτική συμφωνία. Φανταστείτε να κατέβουν ακόμη και στις εκλογές με τον κάθενα να διατηρεί την πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία στα πλαίσια ενός ψηφοδελτίου εκλογικής συμμαχίας. Υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος για να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση και να γλυτώσει η χώρα και ο λαός της από τον όλεθρο;

Τι μπορεί να εμποδίσει μια τέτοια πολιτική συμφωνία; Μόνο η ιδιοτέλεια των μηχανισμών, οι προσωπικές ατζέντες, οι ιδεοληψίες και τα δούναι-λαβείν στο πολιτικό παρασκήνιο. Εμείς πάντως θα αναλάβουμε ξανά την πρωτοβουλία για να συναντηθούμε με όλα τα αντιμνημονιακά σχήματα με σκοπό μια τέτοια πολιτική συμφωνία. Για να δούμε αυτή την φορά; Θα επικρατήσει το συμφέρον του λαού και της χωρας; Ή μας έχουν τόσο σίγουρους οι μηχανισμοί, ώστε να μην νοιάζονται γιατί πάλι θα επιβραβεύσουμε τις αυτοδύναμες και περιχαρακομένες επιλογές τους;

Ένα πάντως είναι απολύτως σίγουρο. Όσο τα πολιτικά σχήματα του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, από την Κουμουνδούρου και τον Περισσό, έως τον Καμμένο και τα σχήματα εκτός κοινοβουλίου, επιμένουν σε αυτοδύναμη πορεία, τόσο περισσότερο ενισχύεται και παγιώνεται η πολιτική κυριαρχία των κυβερνώντων. Έως το τέλος. Έως το ολοκληρωτικό παρανάλωμα της χώρας και του λαού της. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει.