Είναι ικανοί για το μεγαλύτερο ψέμα γιατί είναι ικανοί για τα χειρότερα!

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια! Έτσι λέει ένα απόφθεγμα του λαού μας. Αυτό είναι γενικά σωστό. Εκτός κι αν έχεις να κάνεις με τους Σαμαροβενιζέλους, όπου το ψέμα είναι τρόπος ζωής, ορισμός της ύπαρξής τους. Είναι ικανοί να σου πουν ότι μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα ο ήλιος λάμπει! Αρκεί κάτι τέτοιο να είναι προσοδοφόρο για τους ίδιους και τα αλλότρια συμφέροντα που υπερασπίζονται. Είναι ικανοί για το μεγαλύτερο ψέμα γιατί πολύ απλά είναι ικανοί για τα χειρότερα!

Κι ενώ η χώρα καταρρέει με την ύφεση να έχει μετεξελιχθεί σε «σπιράλ αποπληθωρισμού», πρωτοφανές για την ελληνική οικονομία, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, Σαμαράς με το γνωστό του σπινθηροβόλο βλέμμα αλά Σπιρτούλη επιμένει να λέει: «Τώρα πια δεν ζητάμε κάθε μήνα δανεικά απ’ έξω για να επιβιώσουμε. Καταφέραμε για πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, αυτό που είναι αυτονόητο για κάθε σοβαρή χώρα: να καλύπτουμε μόνοι μας τις άμεσες ανάγκες μας. Αυτό είναι που λέμε το πρωτογενές πλεόνασμα, που κανείς δεν περίμενε να πετύχουμε φέτος. Κι όμως τα καταφέραμε… Κάναμε, έτσι, το πρώτο μεγάλο βήμα για να σταθούμε στα πόδια μας. Και για να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας ως λαός, και την ανεξαρτησία μας ως χώρα. Κάναμε και το δεύτερο μεγάλο βήμα: βάλαμε τέλος στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Μετά από έξι ατέλειωτα, οδυνηρά χρόνια, το 2014 ανατέλλει με προοπτικές Ανάκαμψης. Και με προσδοκίες όλο και ταχύτερης Ανάπτυξης στη συνέχεια. Το πλεόνασμα και η ανάκαμψη δεν είναι γκρίζοι αριθμοί, δεν είναι απλά οικονομικά μεγέθη… Είναι το θεμέλιο της Ανεξαρτησίας μας από δω και μπρος. Είναι το θεμέλιο της Ελπίδας μας για το μέλλον. Κι ακόμα, το μεγαλύτερο μέρος από το φετινό πλεόνασμα θα το επιστρέψουμε στην κοινωνία. Πότε; Στους επόμενους μήνες! Σε ποιους; Μα στους πιο αδύναμους και στους πιο αδικημένους. Όπως ακριβώς έχουμε υποσχεθεί.»

Μάλιστα! Έχει νόημα να πούμε ότι από την αρχή ως το τέλος δεν υπάρχει ούτε ίχνος αλήθειας σ’ αυτή την δήλωση; Έχει κανένα νόημα να θυμίσουμε ότι η ίδια η Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού για το 2014 προβλέπει νέο δανεισμό για το ελληνικό δημόσιο της τάξης των 63,5 δις ευρώ; Έχει νόημα να θυμίσουμε ότι στην ίδια την Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού για το 2014 (σ. 80) προβλέπεται από την ίδια την κυβέρνηση συνολικό έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης της τάξης των 23,1 δις ευρώ, ή 12,6% του ΑΕΠ; Έχει νόημα να σημειώσουμε ότι η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας στο τελευταίο της Στατιστικό Δελτίο της Οικονομικής Συγκυρίας, τεύχος 152 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2013), προβλέπει πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού της τάξης των 708 εκατ. ευρώ, ή 0,4% του ΑΕΠ, ενώ συνολικό έλλειμμα 6,8 δις ευρώ, ή το 3,7% του ΑΕΠ για το 2013 (σ. 133);

Δεν έχει καμιά σημασία τι λένε τα στοιχεία. Ούτε τι βιώνει ο μέσος Έλληνας πολίτης. Η κυβερνώσα συμμορία απλά θα λέει τα δικά της, ότι κι αν συμβαίνει. Προβλέπει ανάκαμψη για το 2014, με τον ίδιο τρόπο που η τρόικα, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβλεπαν ανάκαμψη της Ελλάδας από τα τέλη του 2010. Θυμάστε τα παραμύθια και τα φούμαρα που έλεγαν;

Ούτε έχει κανένα νόημα να πούμε ότι μέσα στις γιορτές η επιδείνωση που επήλθε ήταν πρωτοφανής. Έχει νόημα να θυμίσουμε την είδηση ότι μειωμένος κατά 10% σε σχέση με πέρυσι ήταν ο τζίρος των εμπορικών επιχειρήσεων στη διάρκεια των εορτών και κυμάνθηκε στα 6,8 δισ. ευρώ. «Σε σύγκριση με τη μείωση των εισοδημάτων των καταναλωτών κατά τουλάχιστον 32% πρέπει να μας ικανοποιεί», αναφέρει σε άρθρο του για τη νέα χρονιά ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Βασίλης Κορκίδης. Μάλλον πρόκειται για κακής ποιότητας χιούμορ του κ. προέδρου.

Από μείωση σε μείωση

Υπενθυμίζεται ότι το 2013, σε εμπορικές Α.Ε. και ΕΠΕ οι πωλήσεις και τα μεικτά κέρδη σημείωσαν για πέμπτο συνεχές έτος πτώση, κατά 10,5% και 13,4% αντίστοιχα. Το καθαρό λειτουργικό αποτέλεσμα παρά τον περιορισμό των δαπανών, παρέμεινε ζημιογόνο, ωστόσο, οι ζημίες των επιχειρήσεων περιορίστηκαν σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτό το χαράτσωμα από την εφορία, αλλά και τα τρελά πλέον χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, τότε καταλαβαίνουμε γιατί μέσα στις γιορτές εμφανίστηκε ένα τσουνάμι λουκέτων κυρίως μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, ενώ οι απολύσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.

Να θυμηθούμε ότι πέρυσι ο τζίρος μειώθηκε στα 7,6 δισ. ευρώ στην αγορά κατά την περίοδο των εορτών, έναντι 9,2 δισ. ευρώ που ήταν το 2011, σύμφωνα πάλι με δηλώσεις του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), Βασίλη Κορκίδη. Τα μειωμένα έσοδα της χριστουγεννιάτικης περιόδου, που εκτιμώνται σε 20%, αντικατοπτρίζουν την ευρύτερη συρρίκνωση δραστηριότητας που υπέστη ο εμπορικός κλάδος καθ’ όλη τη διάρκεια του 2012, καθώς, όπως δήλωνε ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ πέρυσι, ο τζίρος κατέπεσε κατά περίπου 10 δισ. ευρώ, από τα 60 δισ. που ήταν το 2011.

Με τα δεδομένα αυτά ο τζίρος της εορταστικής αγοράς το 2013 έπεσε γύρω στο 11,3% του τζίρου που υπήρχε το 2011. Αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα έχει υποστεί την μεγαλύτερη περικοπή μισθών σ’ ολόκληρη την ΕΕ και ότι οι μισθοί της έχουν βρίσκονται το γ τρίμηνο του 2013 στο 80% των μισθών του 2008 σε τρέχουσες τιμές, καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να επιβιώσει η εσωτερική αγορά.

Μάλιστα, τα τελευταία στατιστικά δεδομένα δείχνου μια νέα ραγδαία επιδείνωση τους αμέσως επόμενους μήνες. Ο Γενικός ∆είκτης Κύκλου Εργασιών στη Βιοµηχανία (σύνολο εγχώριας και εξωτερικής αγοράς) του µηνός Οκτωβρίου 2013, σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο ∆είκτη του Οκτωβρίου 2012, παρουσίασε µείωση κατά 9,3%, έναντι αύξησης 18,9% που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011. Ο µέσος Γενικός ∆είκτης του δωδεκαµήνου Νοεµβρίου 2012 - Οκτωβρίου 2013, σε σύγκριση µε τον ίδιο ∆είκτη του δωδεκαµήνου Νοεµβρίου 2011 - Οκτωβρίου 2012, παρουσίασε µείωση κατά 4,2%, έναντι αύξησης 3,2% που σηµειώθηκε από τη σύγκριση των αντίστοιχων προηγούµενων δωδεκαµήνων.

Ο Γενικός ∆είκτης Νέων Παραγγελιών στη Βιοµηχανία (σύνολο εγχώριας και  εξωτερικής αγοράς) του µηνός Οκτωβρίου 2013, σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο  ∆είκτη του Οκτωβρίου 2012, παρουσίασε µείωση κατά 17,5%, έναντι αύξησης 15,3%  που σηµειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011. Ο µέσος Γενικός ∆είκτης του δωδεκάµηνου Νοεµβρίου 2012 - Οκτωβρίου 2013, σε  σύγκριση µε τον ίδιο ∆είκτη του δωδεκάµηνου Νοεµβρίου 2011 - Οκτωβρίου 2012,  παρουσίασε µείωση κατά 6,7%, έναντι µείωσης 6,8% που σηµειώθηκε από τη  σύγκριση των αντίστοιχων προηγούµενων δωδεκαµήνων.

Τα δεδομένα αυτά θα έχουν δραματική επίδραση τόσο στο επίπεδο επενδύσεων της ελληνικής οικονομίας, που ήδη είναι από τα 7 χαμηλότερα του πλανήτη, στην απασχόληση τόσο στη βιομηχανία, όσο και στο εμπόριο, όπως και στο εξωτερικό ισοζύγιο μιας και μειωθεί δραστικά η έτσι ή αλλιώς ανεμική εξαγωγική δραστηριότητα της ελληνικής οικονομίας.

Όμως, μην νοιάζεστε. Η κυβερνώσα συμμορία των αφεντικών του κ. Τομπούλογλου και του κ. Κάντα, που αποκάλυψαν μια μικρή παρωνυχίδα του κολοσσιαίου πάρτι με το δημόσιο χρήμα και τις μίζες που συντηρούν τα πολιτικά κόμματα εναλλαγής στην εξουσία, επιμένει: έρχεται η ανάκαμψη το 2014!

Ζητούν μια ακόμη «λευκή επιταγή»

Από την άλλη έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που επενδύει στην δική σου απελπισία και στην πιο χυδαία νοοτροπία του δημόσιου υπάλληλου, αλλά και όποιου έχει αλισβερίσια με την εξουσία και αναζητά ασφαλές καταφύγιο. Τι σου λέει η αξιωματική αντιπολίτευση; Άμα βγω στην κυβέρνηση, θα καταφέρω να κάνω ότι δεν συνέβη ποτέ σε καμιά χώρα στην ευρωζώνη. Κι αν δεν τα καταφέρω, ε, τότε βλέπουμε. Ποιος σοβαρός επαγγελματίας, ή εργαζόμενος, αντέχει να δώσει για μια ακόμη φορά «λευκή επιταγή» σε ένα κόμμα, μόνο και μόνο για να φτιάξει μια αριστερή – όπως λέει – κυβέρνηση; Ένα τέτοιο κόμμα που πολιτεύεται με συνθήματα χωρίς να απαντά στο «πώς» θα τα καταφέρει, δεν είναι παρά μια ακόμη παραλλαγή από τα ίδια.

Απευθύνεται μόνο σ’ εκείνους που διακατέχονται από την γνωστή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που λέει, άμα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ εγώ δεν θα απολυθώ, ούτε θα μπω σε διαθεσιμότητα και θα συνεχίσω να παίρνω τον μισθουλάκο μου. Κι αν αποτύχει η κυβέρνησή του, τότε βλέπουμε.

Ποιος άλλος εκτός από εκείνον που έχει καβάτζα έναν μισθουλάκο από το δημόσιο, συνοδευμένο με την ανάλογη χυδαία νοοτροπία, μπορεί να θεωρεί λύση την λογική της ανάθεσης με «λευκή επιταγή»; Οι ίδιοι και οι ίδιοι που στήριξαν τα κόμματα της λεηλασίας αυτής της χώρας, γιατί έλπιζαν σε κάποιο ξεροκόμματο, ή ψαροκόκαλο από το μεγάλο φαγοπότι. Να γιατί οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και της κυβερνώσας ληστοσυμμορίας περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα στρώματα εκείνα που διακατέχονται από την χυδαία νοοτροπία του βολεψάκια δημόσιου λειτουργού.

Από την μια η κυβέρνηση δημιουργεί ένα νέο είδος κρατικού υπαλλήλου και αξιωματούχου που μπορεί να προσυπογράφει τα πάντα κάτω από το κράτος του φόβου και της βίας. Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση λειτουργεί ως καταφύγιο του κάθε ποσαπαίρνη, καθενός που κοιτά μονάχα την πάρτη του και την θεσούλα του. Μόνο αυτό το περίεργο και παρασιτικό είδος της κοινωνίας μπορεί να συγκινηθεί από τα ήξεις-αφήξεις του ΣΥΡΙΖΑ, που μυρίζουν από μακριά ανικανότητα και σκοπιμότητα, ανάλογη μ’ εκείνη του Σαμαροβενιζέλου.

Οι υπόλοιποι, ας πάνε να χαθούνε. Έστω κι αν μιλάμε για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, των ελευθεροεπαγγελματιών και των μικρομεσαίων που ξέρουν πώς να επενδύουν στην δουλειά τους και αντικειμενικά πάνω τους στηρίζεται ολόκληρη η χώρα.

Για μια ακόμη φορά αυτά τα πιο παραγωγικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, θα θυσιαστούν στο μόλωχ ενός εντελώς παρασιτικού κρατικού τομέα, εντελώς ξένου και εχθρικού προς την κοινωνία, που έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα και ομοίωση όσων κομμάτων εναλλαγής συνιστούν το εκάστοτε επίσημο δίπολο της εξουσίας. Ένα δίπολο που το στήνουν οι γνωστοί για την εγκυρότητα και την ανιδιοτέλεια της πληροφόρησης που παρέχουν καναλάρχες με εφεδρεία τις εταιρείες δημοσκόπησης. Με συμμάχους τον ποσαπαίρνη, τον θεσιθήρα, τον βολεψάκια και τον ανόητο που καθορίζουν τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα με βάση την λογική του λιγότερου κακού και της «λευκής επιταγής».

Όμως, δεν ζούμε μόνο την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Είναι επίσης σίγουρο ότι ζούμε την βασανιστική αφύπνιση των πιο παραγωγικών στρωμάτων, που δεν θέλουν πια να είναι όμηροι όποιου ψάχνει να βολευτεί κάθε φορά με το λιγότερο κακό. Η ζωή επιτάσσει και εγκυμονεί.

Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτά τα πιο υγιή και παραγωγικά στρώματα του ελληνικού λαού, τώρα ξέρουν τι σημαίνουν όλα αυτά που παθαίνουν και που οδηγούν. Ας ρίξουμε μια ματιά στα νούμερα του χρέους.  

Η πορεία του χρέους

Τα στοιχεία είναι της περιόδου 1990-2012 όπου το δημόσιο χρέος της χώρας εκτινάχθηκε και οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία απ’ όπου για να γλυτώσει υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να πάρουν τα πιο υγιή και παραγωγικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας τα πράγματα στα χέρια τους. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να γλυτώσουν τον δήμιο, τόσο ο λαός, όσο κι η χώρα.

Το πρώτο πράγμα που αξίζει να σημειώσουμε είναι το γεγονός ότι κυνήγι του πρωτογενούς ελλείμματος δεν είναι τωρινή παράκρουση των κυβερνήσεων της τρόικας. Σ’ ολόκληρη την περίοδο από το 1990 έως το 2001 ήταν η μόνιμη επωδός όλων των κυβερνήσεων που προετοίμαζαν την χώρα για την ενιαία αγορά του Μάαστριχτ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τελικά την είσοδο στο ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί συσωρευτικό πρωτογενές πλεόνασμα της Γενικής Κυβέρνησης της τάξης των 27,1 δις ευρώ για την περίοδο 1990-2001. Από το 1994 έως και το 2002, πρώτη χρονιά του ευρώ, η Γενική Κυβέρνηση παρουσίαζε συνεχώς πρωτογενές πλεόνασμα.

Και λοιπόν; Τι απέγινε το δημόσιο χρέος; Να θυμηθούμε εδώ ότι η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και εκείνη την εποχή παρουσιαζόταν ως θαυματουργή λύση για το δημόσιο χρέος. Και αξίζει να σημειώσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε την διακριτική ευκαιρία να το χρησιμοποιεί όπως εκείνη θέλει. Χωρίς τις δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί από την τρόϊκα, όπως σήμερα.

Την περίοδο 1990-2001 το σύνολο των τοκοχρεολυσίων του δημόσιου χρέους που πληρώθηκαν από το ελληνικό κράτος υπερβαίνει τα 353 δις ευρώ. Σ’ αυτά όχι μόνο δαπανήθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά χρειάστηκε το ελληνικό κράτος να δανειστεί εκ νέου άλλα 350 δις ευρώ, εκ των οποίων αγνοείται η τύχη των 24 δις ευρώ. Πρόκειται για ενίσχυση των ιδιωτικών τραπεζών και της κερδοφορίας τους.

Που κατέληξε το δημόσιο χρέος; Από το 1990 έως το 2001 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 128,7 δις ευρώ. Κι έτσι έφτασε να αποτελεί το 84,7% του δημόσιου χρέους, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 2001 την τελευταία χρονιά της δραχμής. Το ενδιαφέρον ποιο είναι; Το 1990 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 23,1 δις ευρώ. Έως το 2001 το ελληνικό κράτος πλήρωσε 350 δις ευρώ σε τοκοχρεωλύσια εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους. Και πόσο έμεινε να χρωστά στις 31/12/2001; 151.9 δις ευρώ! Δηλαδή μέσα σε μια δεκαετία το ελληνικό δημόσιο βρέθηκε να πληρώνει ως εξυπηρέτηση του χρέους και να φορτώνεται ως νέο χρέος συνολικά κοντά στα 502 δις ευρώ! Με άλλα λόγια σχεδόν 22 φορές το δημόσιο χρέος που είχε η Ελλάδα το 1990. Που σημαίνει ότι κατά μέσο όρο σ’ ολόκληρη αυτή την δεκαετία το ελληνικό κράτος, αναγκαζόταν κάθε χρόνο να φορτώνεται με εξυπηρέτηση και νέο χρέος πάνω από 2 φορές το δημόσιο χρέος του 1990. Κάθε χρόνο. Η ληστεία και η τοκογλυφία με το δημόσιο χρέος σ’ ολόκληρο το μεγαλείο της.

Ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την κατάντια; Οι  κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Παπανδρέου και Σημίτη. Οι τρεις αυτές κυβερνήσεις συνέβαλαν σχεδόν με το 85% του δημόσιου χρέους που είχε η Ελλάδα στις 31/12/2001! Όπως γνωρίζουμε την 1/1/2002 ο Σημίτης σε μια κακόγουστη – ίδιον του επιπέδου και της αισθητικής της κυβέρνησής του – φιέστα μας εμφάνισε το νέο κοινό νόμισμα, το ευρώ. Τι συνέβη την περίοδο 2002-2009, δηλαδή την περίοδο του ευρώ;

Πρώτα-πρώτα, το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε και η χώρα μπήκε σε έναν ακόμη φαύλο κύκλο πρωτογενών ελλειμμάτων προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα ελλείμματα που άφηναν τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ενισχυθεί μια πλασματική άνοδος του ΑΕΠ, που επέτρεπε στον Σημίτη και μετά τον Καραμανλή να μιλάνε για «ισχυρή Ελλάδα στο ισχυρό ευρώ». Κολοκύθια με την ρίγανη. Η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ στηρίχθηκε σε μια άγρια λεηλασία του δημόσιου χρήματος με διαρκώς διογκούμενα ελλείμματα και νέα εκτίναξη του δανεισμού.

Έτσι την περίοδο του 2002-2009 το συσσωρεμένο πρωτογενές έλλειμμα έφτασε στα 49,3 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 35,4 δις ευρώ, δηλαδή το 72%, δημιουργήθηκε το 2008 και 2009, χρονιές της κυβέρνησης Καραμανλή και της απλόχερης πολιτικής ενίσχυσης της κερδοφορίας των τραπεζών. Το σύνολο των τοκοχρεολυσίων που κλήθηκε να πληρώσει το ελληνικό κράτος την ίδια περίοδο, την περίοδο του ευρώ, ανήλθαν σε 370,5 δις ευρώ. 17,5 δις ευρώ περισσότερα από την προηγούμενη δεκαετία της δραχμής. Πόσα χρειάστηκε να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο για να καλύψει ελλείμματα και τοκοχρεωλύσια; Πάνω από 436,6 δις ευρώ. Από αυτά τα 16,7 πήγαν υπέρ των εγχώριων τραπεζών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το δημόσιο χρέος του 2001 ήταν 151,9 δις ευρώ. Για εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος μέχρι το 2009 χρειάστηκε το ελληνικό δημόσιο να δανειστεί και να πληρώσει 370,5 δις ευρώ τοκοχρεωλύσια. Παρ’ όλα αυτά στις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος είχε φτάσει σχεδόν στα 300 δις ευρώ. Δηλαδή αυξήθηκε κατά 147,8 δις ευρώ σε σχέση με το 2001. Με άλλα λόγια το δημόσιο χρέος με το ευρώ σχεδόν διπλασιάστηκε μέσα σε μια επταετία, παρά το γεγονός ότι στοίχισε 2,5 φορές το δημόσιο χρέος του 2001 σε εξυπηρέτηση τοκοχρεολυσίων.

Την περίοδο 2010-2012 η Ελλάδα τέθηκε υπό αποικιακή κηδεμονία και ελεγχόμενη χρεοκοπία. Το συσσωρευμένο πρωτογενές έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης έφτασε μέσα σε τρία χρόνια τα 23,6 δις ευρώ. Τα τοκοχρεωλύσια που κλήθηκε να πληρώσει το ελληνικό κράτος σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης, έφτασαν τα 220,6 δις ευρώ. Όσο ένα ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας αυτής της περιόδου.

Ο νέος δανεισμός του ελληνικού κράτους την ίδια περίοδο ανήλθε σε 297,2 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 178,9 δις ευρώ προέρχονται από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Από αυτόν το νέο δανεισμό τα 53 δις ευρώ πήγαν απευθείας στις τράπεζες. Από τα αυτά, τα 40,1 δις ευρώ ήταν μέρος της χρηματοδότησης του γνωστού PSI. Και η λεηλασία συνεχίζεται….

Δημόσιο χρέος και εξυπηρέτηση 1990-2012, εκατ. ευρώ.
	Πρωτογενές αποτέλεσμα Γενικής Κυβέρνησης	Πιστωτικά Έσοδα	Σύνολο τοκοχρεολυσίων Δημοσίου Χρέους	(1) + (3) – (2)	ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
	(1)	(2)	(3)	(4)	(5)
2012	-7.771,0	133.949,7	86.064,0	40.114,7	303.928,0
2011	-4.981,0	97.723,0	79.191,0	13.551,0	355.141,0
2010	-10.860,0	65.575,0	55.373,0	-658,0	329.514,0
2009	-24.190,0	105.256,0	78.364,0	2.702,0	299.690,0
2008	-11.210,0	69.660,7	63.127,9	-4.677,2	263.284,0
2007	-4.405,0	61.366,6	56.646,6	315,0	239.300,0
2006	-2.794,0	37.154,8	34.179,5	181,3	224.204,0
2005	-1.872,0	44.796,6	35.153,1	7.771,5	195.421,0
2004	-4.765,0	50.047,9	40.641,2	4.641,7	183.157,0
2003	-1.267,0	37.968,2	32.272,2	4.429,0	168.025,0
2002	1.161,0	30.336,2	30.182,8	1.314,4	159.214,0
2001	2.954,4	16.763,9	23.353,3	-3.635,0	151.869,0
2000	4.964,4	24.470,4	29.037,0	397,8	140.971,0
1999	5.430,4	28.282,2	30.978,9	2.733,7	122.334,7
1998	5.124,6	34.091,8	35.996,1	3.220,3	155.679,0
1997	3.701,5	43.986,0	44.452,8	3.234,6	114.864,3
1996	3.793,2	38.518,4	39.223,7	3.087,9	107.666,4
1995	1.941,8	35.526,7	36.019,2	1.449,3	95.013,3
1994	3.325,0	37.030,7	31.421,8	8.933,9	73.171,1
1993	-478,0	27.439,7	22.454,5	4.507,2	52.447,8
1992	-408,0	32.689,6	32.285,5	-3,9	66.094,9
1991	-676,0	19.498,0	18.119,1	702,9	31.351,0
1990	-2.558,0	11.665,7	9.729,1	-621,3	23.133,2
ΠΗΓΗ: Eurostat

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 5/1/2014