ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: H Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη καταρρέει μέσα στην πιο απόλυτη παρακμή όπως η αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία...

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

H Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη καταρρέει μέσα στην πιο απόλυτη παρακμή όπως η αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία...

Από την ιστορία είναι γνωστό ότι η αρχαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, δηλαδή ένα είδος Ευρωπαϊκής Ένωσης της εποχής, καθώς μετέτρεπε τους υπηκόους της σε μαλθακούς υπόδουλους της πιο παρασιτικής και αδίστακτης άρχουσας τάξης που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο κόσμος άρχισε η κοινωνία στο σύνολό της να αποσαθρώνεται και να παρακμάζει σε βαθμό πρωτόγνωρο μέχρι τότε. Η προσωπική ικανότητα και παλικαριά, η αγάπη για τη λευτεριά και το δημοκρατικό ένστιχτο της μάζας που θεωρούσε όλες τις υποθέσεις της πολιτείας σαν δικές της και είχαν κάνει την παλιά Ρώμη μεγάλη, είχαν εξαφανιστεί παντελώς. Την θέση τους είχε πάρει ο παρασιτισμός σ’ όλο του το μεγαλείο και η κοινωνική ηθική του όχλου, που σαν συρφετός ζούσε από τις αγαθοεργίες, ή τους εμφυλίους των αρχόντων της αυτοκρατορικής Ρώμης.

Δεν ήταν ο βούρδουλας που κρατούσε σε υποταγή τους αμέτρητους δούλους, τους ακόμη περισσότερους πληβείους και μυριάδες προλετάριους. Δεν ήταν ο δήμιος που τους εξανάγκαζε να ζουν μια ζωή χαμερπή στα πόδια των αρχόντων. Δεν υπήρχε ανάγκη για βούρδουλα. Εκεί που δεν υπάρχει παλικαριά και αγάπη για την ελευθερία οι τύραννοι δεν έχουν ανάγκη τον βούρδουλα, ούτε τον δήμιο. Την θέση του βούρδουλα πήρε ο αβάσταχτος φόρος και το τοκογλυφικό χρέος. Για να γλυτώσουν το αβάσταχτο βάρος των φόρων, πολλοί μικροϊδιοκτήτες προτιμούσαν να πουληθούν σαν δούλοι, μιας και οι τελευταίοι δεν πλήρωναν φόρους και η ελευθερία από τον φοροεισπράκτορα ήταν πιο γλυκιά σαν κίνητρο από την προσωπική ελευθερία.

Την πρώτη περίοδο της Ρωμαϊκής δημοκρατίας η δουλεία λόγω χρέους (nexum) ήταν αποδεχτή. Ο οφειλέτης έθετε τον εαυτό του ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του ως εγγύηση για την περίπτωση που δεν μπορούσε να πληρώσει το χρέος του. Όμως η τοκογλυφία αλλά και η κακομεταχείριση των οφειλετών ήταν απαράδεκτη. H κακομεταχείριση ενός οφειλέτη από τον δανειστή κάτοχο του nexum στάθηκε η αφορμή να καταργηθεί με το νόμο Lex Poetelia Papiria το 326 π.Χ. κατά Λίβυο. Ωστόσο, καθώς η τοκογλυφία μετατράπηκε σε μια από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες πλουτισμού των αρχόντων της αρχαίας Ρώμης, τα δικαστήρια έβγαζαν σωρηδόν αποφάσεις που μετέτρεπαν σε δούλο του δανειστή, τον οφειλέτη που δεν μπορούσε να πληρώσει το χρέος του.

Το βάρος του χρέους άρχισε να πέφτει βαρύ σαν σάβανο στα πλειβιακά στρώματα της αρχαίας Ρώμης από νωρίς. Όταν οι αδελφοί Γράκχοι και οι οπαδοί τους το 133 π.Χ. προσπάθησαν να «κουρέψουν» τα χρέη των πληβείων, η κυρίαρχη τάξη που έλεγχε την Σύγκλητο αντέδρασε με βία, δολοφονώντας, σφάζοντας και καίγοντας τους εχθρούς της σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο. Η τελευταία οργανωμένη προσπάθεια για να απαλλαγούν οι πληβείοι από την μέγγενη του χρέους ήταν η αποκαλούμενη συνωμοσία του Κατιλίνα το 63-62 π.Χ.. Όποιος τολμούσε να μιλήσει έστω για διαγραφή χρεών τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι, ενώ τις αντιδράσεις των μαζών ακολοθούσαν πάντα σφαγές και πόλεμοι. Ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (56-120 μ.Χ.) γράφει στα Χρονικά (βιβλίο IV, 16): «Η κατάρα της τοκογλυφίας ήταν πράγματι από παλιά στη Ρώμη και συνιστούσε την πιο συχνή αιτία για στάση και διχόνοια…»

Έως τον 5ο αιώνα η οικονομία της Ρώμης είχε καταρρεύσει. Οι συχνές στάσεις και οι εμφύλιοι, καθώς και οι αμέτρητοι πεινασμένοι που συσσωρεύονταν στις πόλεις, έκαναν πολλούς να καταφύγουν στην ύπαιθρο. Όταν ο αριθμός των δούλων που δεν άφηναν φόρους στο αυτοκρατορικό κράτος πλήθυναν τόσο ώστε ο κρατικός κορβανάς να μην μπορεί να συλλέξει όσα χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει τα λούσα, τον παρασιτισμό και τους πολέμους της αυτοκρατορικής κλίκας, τότε επινοήθηκε ένα νέο σύστημα δουλείας. Πρώτα απαγορεύτηκε το να πουλά κάποιος τον εαυτό του σαν δούλο κι έτσι πλήθυναν οι χρεώστες, οι οφειλέτες. Ο οφειλέτης πια δεμένος με τον δανειστή του, υποχρεωνόταν πολλές φορές να δουλέψει ένα κομμάτι γης που του το παραχωρούσε ο άρχοντας δανειστής του μέχρι να ξεχρεώσει.

Έτσι ο δούλος έγινε δουλοπάροικος που μπορούσε αφενός να φορολογηθεί και ταυτόχρονα η δουλειά η δικιά του, της οικογένειάς του και τα προϊόν της καθώς και η γη με την οποία ήταν δεμένος ανήκαν στον άρχοντα. Μέχρι να ξεχρεώσει. Όμως καθώς ο άρχοντας έλεγχε το χρέος, ο δουλοπάροικος ήταν βέβαιο ότι δεν μπορούσε ποτέ να ξεχρεώσει. Ούτε αυτός, ούτε τα παιδιά του, ούτε τα παιδιά των παιδιών του. Μ’ αυτό το καθεστώς, την δουλοπαροικία του χρέους, την πεονία όπως αποκαλείται, εισήλθε στο ιστορικό προσκήνιο η φεουδαρχία.

Ο παλιός ελεύθερος μικροκτηματίας και τεχνίτης, που κυριαρχούσε στον πληθυσμό της παλιάς δημοκρατικής Ρώμης, είχε αντικατασταθεί πια με τον υπόδουλο του κράτους και του άρχοντα, που τα έχει χάσει όλα, μαζί και τη θέληση για ζωή. Έχει μετατραπεί σε επαίτη των ισχυρών. Κι οι επαίτες δεν ασκούν ούτε διεκδικούν δικαιώματα, επιβιώνουν απλά κατά παραχώρηση του ισχυρού και της εξουσίας. Γι’ αυτό και οι πληθυσμοί που έχουν καταντήσει επαίτες στην ιστορία δεν ήταν ποτέ σε θέση για τίποτε καλύτερο εκτός από το να ξεσπούν σε λεηλασίες, σε αλληλοσφαγές και να υπηρετούν τυράννους.

Με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορική κοινωνία στην πιο απόλυτη παρακμή, χωρίς να υπάρχουν διαθέσιμες κοινωνικές δυνάμεις που να μπορούν να δώσουν ζωή μέσα από την ανατροπή του χρεοκοπημένου καθεστώτος, δεν έμενε τίποτε άλλο εκτός από τις επιδρομές των βαρβαρικών ορδών. Ο Ένγκελς έγραφε εύστοχα: «Ότι ζωντανό και ζωογόνο έδωσαν οι Γερμανοί στον Ρωμαϊκό κόσμο ήταν βαρβαρικό. Είναι αλήθεια πώς μόνον οι βάρβαροι μπορούν να ξαναδώσουν ζωή σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στην αγκαλιά ενός πεθαμένου πολιτισμού.»

Πολλά χρόνια αργότερα ένας άλλος Γερμανός σοσιαλιστής, ο Πάουλ Λεντς, τόσο αριστερός όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, δεν είχε πρόβλημα να επικαλεστεί τον Ένγκελς για να σταθεί υπέρμαχος του παγκόσμιου πολέμου που είχε προκαλέσει ο Γερμανός Κάιζερ, λέγοντας: «Μας αποκαλούν βαρβάρους! Πολύ καλά! Οι πρόγονοί μας ήταν ακόμη βάρβαροι, όταν προσέφεραν μια τεράστια υπηρεσία στην ανθρωπότητα συντρίβοντας την παγκόσμια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε τεμάχια και ανοίγοντας μια διέξοδο για την ιστορική εξέλιξη, η οποία φαίνεται να είχε όλα παρασυρθεί σε αδιέξοδο, μια διέξοδος με παγκόσμια ιστορική σημασία. Και τι ήταν αυτό που επέτρεψε στην Γερμανική φυλή να εκτελέσει την αποστολή της στην παγκόσμια ιστορία; Τι τους έκανε ικανούς να δώσουν νέα ζωή στην Ευρώπη; Ήταν αυτό που ο Φρίντριχ Ένγκελς κάποτε διακήρυξε, αποκλειστικά η βαρβαρότητά τους!»

Αυτά γράφονταν καταμεσής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου με όλη την βαρβαρότητά του στο απόγειό της. Και τα έγραφε ένας αριστερός, ένας σοσιαλδημοκράτης, πιστός – όπως τουλάχιστον έλεγε – μαθητής του Μαρξ και του ΄Ενγκελς. Εξέφραζε την κυρίαρχη προβληματική της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας εκείνη την εποχή, η οποία εκλάμβανε το παγκόσμιο πόλεμο ως μια μάχη για την επιβολή του παγκόσμιου πολιτισμού. Κι έτσι επέλεξαν πάρουν θέση υπέρ εκείνου που φάνταζε στα μάτια τους ως λιγότερο βάρβαρος στην επιβολή του πολιτισμού παγκόσμια.

Όμως στη διάρκεια του πολέμου με την βαρβαρότητα των αντιμαχομένων να ξεπερνά κάθε όριο κι από τις δυο μεριές των χαρακωμάτων, το παραμύθι άλλαξε. Η Γερμανία ήταν η αδικημένη και ο φορέας της παγκόσμιας επανάστασης, μιας και πολεμά εναντίον της κυρίαρχης παγκόσμιας αυτοκρατορίας, της Βρετανικής. Επομένως ακόμη και η βαρβαρότητα συγχωρείται από την μεριά των Γερμανών. Το παράξενο είναι ότι από μια σκοπιά είχαν δίκιο. Οι Γερμανοί μπόρεσαν στις πιο κρίσιμες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας να εκβιάσουν τις παγκόσμιες εξελίξεις με σχεδόν αποκλειστικό μέσο την πιο απροκάλυπτη βαρβαρότητά τους. Αυτό δεν έγινε και με τον Γερμανικό ναζισμό; Αυτό δεν γίνεται και σήμερα;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η ευρωζώνη καθώς μετεξελίσσεται σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς κρίσης, ζει ημέρες ανάλογες με εκείνες της τελευταίας Ρώμης. Η τρομακτική παρακμή που σκεπάζει σαν τέφρα τα πάντα σκοτώνει ότι ζωντανό υπάρχει ακόμη στις ανεπτυγμένες κοινωνίες των κρατών μελών. Το πρόβλημα δεν είναι απλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά η αποπνικτική ατμόσφαιρα όπου τα πάντα αποφασίζονται κάπου μακριά, απρόσιτα, με τους λαούς να χάνουν ακόμη και την θέληση για να ζήσουν. Αν δεν έχουν μετατραπεί, σίγουρα μετατρέπονται σε υπεξούσιους, σε άθλιους υπηκόους, ικανούς μόνο για επαιτεία.

Η απολυταρχία που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ευρώπη μόνο με την παρακμιακή Ρώμη μπορεί να συγκριθεί ιστορικά. Ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί χάνουν σιγά-σιγά την ταυτότητά τους, τις ρίζες και την ιστορία τους για να μετατραπούν σε άθλιες σκιές του μακρινού εαυτού τους, σε ομοιόμορφα κλισέ καταναλωτών και πολιτών της αγοράς ικανούς μόνο για να επιβιώνουν σ’ έναν εικονικό κόσμο που δημιουργεί σχεδόν αποκλειστικά το μάρκετινγκ των εταιρειών και της απόκοσμης υπερεθνικής εξουσίας.

Η εθνική μειοδοσία, η εσχάτη προδοσία, ο δοσιλογισμός που κάποτε οι λαοί, τα έθνη και τα κράτη θεωρούσαν ως υπέρτατο αμάρτημα, σήμερα θεωρείται τόσο κοινή πρακτική που κανέναν δεν απασχολεί σε δεξιά και αριστερά. Πρόκειται για το αναγκαίο προϊόν της κατάλυσης του έθνους κράτους και της επιβολής μιας δοτής «διεθνοποίησης» που στην πράξη και στην ιδεολογία της ταυτίζεται με την επικράτηση των ανοιχτών συνόρων, των ανοιχτών αγορών και των ανοιχτών κοινωνιών στην ασυδοσία του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα πάντα έχουν πια την ανταλλακτική τους αξία στον κόσμο των κεφαλαιαγορών, ακόμη και η προσωπική τιμή μαζί με την αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχουν δικαιώματα και επομένως δεν υπάρχουν διεκδικήσεις. Ούτε ανάγκη για αγώνες. Υπάρχει μόνο ο νόμος της πυγμής και της ισχύος. Σ’ έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα στους λαούς, δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατικής κυριαρχίας, τότε δεν έχει κανένα νόημα και η προδοσία. Αυτό που οι δωσίλογοι σήμερα εμφανίζουν ως στάση ευθύνης, οι δήθεν επαναστάτες αριστεροί δικαιολογούν με το γνωστό «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο απλή. Και θα αφήσουμε να την διηγηθεί ένας μετρ εκείνης της πολιτικής και της ιδεολογίας που σήμερα συνεπαίρνει δεξιά και αριστερά, ο Αδόλφος Χίτλερ:

«Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα έθνη που καταθέσαν τα όπλα χωρίς να εξαναγκαστούν απόλυτα, προτιμούν κατόπι να δεχτούν τις χειρότερες ταπεινώσεις και να κάνουν τις πιο ταπεινωτικές υποχωρήσεις παρά να προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν την τύχη τους με μια νέα προσφυγή στη βία. Αυτό εξηγείται ανθρώπινα. Ένας συνετός νικητής, όποτε είναι δυνατόν, δεν θα θελήσει να επιβάλλει τις αξιώσεις του στον ηττημένο παρά μόνο σε δόσεις. Μπορεί τότε να είναι σίγουρος ότι ένα έθνος το οποίο έχει χάσει τη δύναμη του χαρακτήρα του και τέτοιο είναι κάθε ένα που υποτάσσεται εθελοντικά, δεν πρόκειται να βρει κανένα επαρκή λόγο σε κάθε μία από αυτές τις λεπτομερείς καταπιέσεις ώστε να καταφύγει στα όπλα για μια ακόμη φορά. Έτσι, όσο περισσότερους εκβιασμούς κάνει με χαρά αποδεκτούς, τόσο λιγότερο φαίνεται δικαιολογημένη στα μάτια του λαού η προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό του από μια νέα, προφανώς απομονωμένη, αν και πραγματικά διαρκώς επαναλαμβανόμενη, καταπίεση. Ειδικά όταν, μετά από μια ολόκληρη σειρά τέτοιων ενεργειών, τόσο περισσότερες και μεγαλύτερες δυστυχίες έχει υποφέρει ήσυχα και με ανεκτικότητα χωρίς να αντιδράσει. Η πτώση της Καρχηδόνας είναι η φρικτή εικόνα μιας τέτοιας αργής, αυτοεκπληρούμενης εκτέλεσης ενός έθνους. Κατά συνέπεια, Clausewitz, στο έργο του ‘Drei Bekenntnissen’, επίσης, ξεχωρίζει αυτή τη σκέψη με τον δικό του ασύγκριτο τρόπο και για πάντα, όταν λέει: «Η κηλίδα μιας δειλής υποταγής δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί». Ότι αυτή η σταγόνα του δηλητηρίου στο αίμα ενός έθνους περνά στην αιωνιότητα και θα ακρωτηριάσει και θα αποδυναμώσει την θέληση των επόμενων γενεών. Ότι, σε σύγκριση με αυτό, «ακόμη και η εξαφάνιση της ελευθερίας μετά από έναν αιματηρό και έντιμο αγώνα εξασφαλίζει την αναγέννηση ενός έθνους και είναι ο σπόρος της ζωής από τον οποίο ένα νέο δέντρο κάποια μέρα θα αποκτήσει γρήγορα ρίζες ». Φυσικά, ένα έθνος που έχει ατιμαστεί και έχει χάσει τη δύναμη χαρακτήρα του δεν νοιάζεται γι’ αυτό το είδος της διδασκαλίας. Μιας και όποιος την καλλιεργεί είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να βυθιστεί τόσο χαμηλά, ενώ καταρρέει μόνο αυτός που την ξεχνά, ή δεν θέλει πλέον να τη γνωρίζει. Έτσι, δεν πρέπει κανείς να αναμένει ότι οι εκπρόσωποι αυτής μικρόψυχης υποταγής θα μετανοήσουν ξαφνικά, προκειμένου, βάσει των δεδομένων και την ανθρώπινη εμπειρία, να ενεργήσουν διαφορετικά από ό,τι μέχρι σήμερα. Αντίθετα, αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι θα κρατούν κάθε τέτοιο μάθημα σε απόσταση μέχρι το έθνος είτε μια για πάντα να εθιστεί στο ζυγό της δουλείας του, είτε μέχρις ότου να αναδειχθούν καλύτερες δυνάμεις στην επιφάνεια για να αρπάξουν την εξουσία από τα χέρια των κυβερνώντων αυτής της διαβόητης διαφθοράς. Στην πρώτη περίπτωση, αυτοί οι κυβερνώντες καταφέρνουν να μην αισθάνονται καθόλου άσχημα, αφού όχι σπάνια τους έχει ανατεθεί από τους νικητές το γραφείο επιστασίας των δούλων, που στη συνέχεια αυτοί οι αχαρακτήριστοι τύποι ασκούν πάνω στο δικό τους έθνος με μια σκληρότητα πολύ πιο ανελέητη από κάθε αλλοδαπό θηρίο που θα τοποθετούσε ο ίδιος ο εχθρός στην νικημένη χώρα.»

Πόσο διαφέρει επί της ουσίας η προβληματική του Τζουλιάνο Αμάτο, πρώην Ιταλού πρωθυπουργού και αντιπρόεδρου της Ευρωπαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης, σε συνέντευξή του στη La Stampa (13 Ιουλίου 2000) όπου υπήρξε αποκαλυπτικός σχετικά με το χαρακτήρα της ΕΕ:

«Στην Ευρώπη χρειάζεται κανείς να δρα με το «σαν να» – σαν να είναι αυτό που επιδιώκεται κάτι πολύ λίγο, ώστε να αποσπαστούν πολλά, σαν να πρόκειται τα κράτη να παραμείνουν κυρίαρχα, ώστε να πειστούν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους. Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, θα πρέπει να δρα σαν να είναι κάποιο τεχνικό εργαλείο, ώστε να είναι σε θέση να λειτουργεί ως κυβέρνηση. Και ούτω καθεξής, με μεταμφίεση και απόκρυψη... Η κυριαρχία που χάνεται στο εθνικό επίπεδο δεν περνά σε κάποια νέα οντότητα. Παραδίδεται σε οντότητες δίχως πρόσωπο: το ΝΑΤΟ, τον ΟΗΕ και τελικά στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμου που αλλάζει, στοχεύοντας σ’ ένα μέλλον με πρίγκιπες δίχως κυριαρχία. Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που έχουν τα ηνία στα χέρια τους δεν φαίνονται, ούτε εκλέγονται... Οι φεντεραλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αφαιρώντας από τα έθνη κράτη την κυριαρχία τους, την μεταφέρουν σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο. Αυτό είναι το λάθος τους. Η αλήθεια είναι ότι η μεταφορά της κυριαρχίας θα την κάνει να εξαερωθεί, να εξαφανιστεί. Στα πλαίσιά της δεν θα υπάρχουν πλέον εξατομικευμένες, ταυτοποιημένες κυριαρχίες. Στη θέση τους θα υπάρξουν ένα πλήθος από αρχές σε διάφορα επίπεδα συλλογικότητας, καθεμιά από τις οποίες θα βρίσκεται επικεφαλής διαφορετικών οργανωμένων συμφερόντων των ανθρώπων: επίπεδα που περιλαμβάνουν απροσδιόριστα πεδία εξουσίας τα οποία μοιράζονται με άλλες αρχές.»

Το χρέος σήμερα και οι άγριες πολιτικές προσαρμογής είναι οι βασικές μέθοδοι, αντί για το βούρδουλα, το καρότο και τον ανοιχτό πόλεμο, με τις οποίες επιχειρείται να επιβληθεί αυτή η λογική της εθελοντικής υποταγής των λαών. Πώς αλλιώς θα περάσουμε από την εποχή των λαϊκών, εργατικών και κοινωνικών κινημάτων που είχαν σαν αφετηρία τους την υπεράσπιση των δικαίων τους που πάντα έφεραν ιθαγένεια και πατρίδα, σε μια απρόσωπη κατάσταση πληθυσμών δουλοπαροίκων της αγοράς; Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς θνητός να δεχθεί μια κυβέρνηση σαν την σημερινή, τυπική παραλλαγή των κυβερνήσεων που επιβάλλονται σ’ ολόκληρη την ΕΕ, η οποία απαρτίζεται από υποκείμενα που μπροστά τους ο ψυχασθενής δολοφόνος με το πριόνι είναι καρικατούρα;

«Θα ήμασταν σαν την Αίγυπτο, εάν χρεοκοπούσαμε και βγαίναμε από το ευρώ, όπως υποστήριζαν κάποιοι» τόνισε ο Στουρνάρας με τ’ όνομα, μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων με την τρόικα αργά το βράδυ της Τετάρτης. Δηλαδή θα ήμασταν σαν τον λαό της Αιγύπτου που βρίσκεται στα κάγκελα και απαιτεί τα δικαιώματά του και την χώρα του, χωρίς να αποδέχεται όποιον του φορτώσουν στην καμπούρα οι ξένες δυνάμεις και η ντόπια ολιγαρχία.

Ναι κύριε Στουρνάρα, θα ήμασταν σαν την Αίγυπτο, αν χρεοκοπούσαμε και βγαίναμε από το ευρώ. Θα ήμασταν ένας περήφανος λαός που δεν φοβάται να υπερασπιστεί την πατρίδα του από τις ξένες δυνάμεις και τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Και ναι, κύριε Στουρνάρα, είδες τι κάνει ένας λαός που έχει φρόνιμα, που σέβεται τον εαυτό του, όταν τον προδώσουν οι μουστερήδες που του αποσπούν την συγκατάθεση για να κυβερνήσουν, αλλά δεν εφαρμόζουν τις υποσχέσεις τους; Δεν χρειάστηκε παρά ένα παλλαϊκό σκίρτημα του λαού για να διαλυθεί η πανίσχυρη Αδελφότητα των Μουσουλμάνων και να ευθυγραμμιστεί ακόμη κι ο πλανητάρχης με τη θέληση του λαού.

Κι αυτός ο λαός, κύριε Στουρνάρα με τ’ όνομα, έχει κατορθώσει να διαγράψει τα χρέη Μουμπάρακ με έτσι θέλω. Να εύχεσαι κ. Στουρνάρα να μην ξυπνήσει ο Έλληνας, τουλάχιστον για όσο η άθλιά σου ύπαρξη θα ταλαιπωρεί τους ζωντανούς τριγύρω σου, γιατί μ’ αυτά που έχετε κάνει εσύ και η παρέα σου σ’ αυτή την χώρα, ούτε ψύλλος στον κόρφο σας. Κι επειδή με στην πώρωση που σας διακρίνει δεν έχετε αίσθηση του κινδύνου που καραδοκεί, θα σας πρότεινα να συνεχίσετε τις προκλητικές δηλώσεις. Κάθε μια από αυτές προσθέτει μια ακόμη φράση στο δικό σας επικήδειο.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 7/7/2013, dimitriskazakis.blogspot.com

42 σχόλια:

Ανώνυμος9 Ιουλίου 2013 στις 7:12 μ.μ.
Είσαι άδικος κ.Καζάκη. Το στουρνάρι λέει οτι πάμε μια χαρά και ο πρωην γκόμενος της βίσση ο πιτσαδόρος με τα πατομπούκαλα τα έχει καταφέρει περίφημα, γιαυτο άλλωστε και το σαξές toy story.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Ιουλίου 2013 στις 8:11 π.μ.
Αυτος ο Στουρνος στον υπεθετικο βαθμο ειναι ενας απο τους προθυμους αθλιους, που ελεγαν οι παλιοι ναζιστες, οτι θα βρουν σε καθε χωρα που θα πανε, για να τους υπηρετησουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
wiz10 Ιουλίου 2013 στις 8:47 π.μ.
Αυτα τα ενδιαφεροντα ειπε ο George Soros .... στις 13 Σεπτεμβριου 2012 - Moscow Times ..... που ενισχυουν οτι γραφει Ο κ Καζακης.
------------------------------------------------
Why Germany Should Lead the Euro or Leave It

Europe has been in a financial crisis since 2007. When the bankruptcy of Lehman Brothers endangered the credit of financial institutions, private credit was replaced by the credit of the state, revealing an unrecognised flaw in the euro. By transferring their right to print money to the European Central Bank, member countries exposed themselves to the risk of default, like third world countries heavily indebted in a foreign currency. Commercial banks loaded with weaker countries' government bonds became potentially insolvent.

There is a parallel between the ongoing euro crisis and the international banking crisis of 1982. Back then, the International Monetary Fund saved the global banking system by lending just enough money to heavily indebted countries; default was avoided, but at the cost of a lasting depression. Latin America suffered a lost decade.

Germany is playing the same role today as the International Monetary Fund did then. The setting differs, but the effect is the same. Creditors are shifting the entire burden of adjustment on to the debtor countries and avoiding their own responsibility.

The euro crisis is a complex mixture of banking and sovereign-debt problems, as well as divergences in economic performance that have given rise to balance-of-payments imbalances within the euro zone. The authorities did not understand the complexity of the crisis, let alone see a solution. So they tried to buy time.

Usually, that works. Financial panics subside, and the authorities realize a profit on their intervention. But not this time, because the financial problems were combined with a process of political disintegration.

When the European Union was created, it was the embodiment of an open society — a voluntary association of equal states that surrendered part of their sovereignty for the common good. The euro crisis is now turning the EU into something fundamentally different, dividing member countries into two classes —creditors and debtors – with the creditors in charge.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
wiz10 Ιουλίου 2013 στις 8:52 π.μ.
As the strongest creditor country, Germany has emerged as the hegemon. Debtor countries pay substantial risk premiums for financing their government debt. This is reflected in their cost of financing in general. To make matters worse, the Bundesbank remains committed to an outmoded monetary doctrine rooted in Germany's traumatic experience with inflation. As a result, it recognizes only inflation as a threat to stability and ignores deflation, which is the real threat today. Moreover, Germany's insistence on austerity for debtor countries can easily become counter productive by increasing the debt ratio as gross domestic product falls.

There is a real danger that a two-tier Europe will become permanent. Both human and financial resources will be attracted to the centre, leaving the periphery permanently depressed. But the periphery is seething with discontent.

Europe's tragedy is not the result of an evil plot, but rather stems from a lack of coherent policies. As in ancient Greek tragedies, misconceptions and a sheer lack of understanding have had unintended but fateful consequences.

As the largest creditor country, Germany is in charge but refuses to take on additional liabilities. As a result, every opportunity to resolve the crisis has been missed. The crisis spread from Greece to other deficit countries, eventually calling into question the euro's very survival. Since a breakup of the euro would cause immense damage, Germany always does the minimum necessary to hold it together.

Most recently, German Chancellor Angela Merkel has backed European Central Bank President Mario Draghi, leaving Bundesbank President Jens Weidmann isolated. This will enable the European Central Bank to put a lid on the borrowing costs of countries that submit to an austerity program under the supervision of the troika formed by the International Monetary Fund, the European Central Bank and the European Commission. That will save the euro, but it is also a step toward the permanent division of Europe into debtors and creditors.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
wiz10 Ιουλίου 2013 στις 8:56 π.μ.
The debtors are bound to reject a two-tier Europe sooner or later. If the euro breaks up in disarray, the common market and the EU will be destroyed, leaving Europe worse off than it was when the effort to unite it began, owing to a legacy of mutual mistrust and hostility. The later the breakup, the worse the ultimate outcome. So it is time to consider alternatives that until recently would have been inconceivable.

In my judgement, the best course of action is to persuade Germany to choose between either leading the creation of a political union with genuine burden-sharing or leaving the euro.

Since all of the accumulated debt is denominated in euros, it makes all the difference who remains in charge of the monetary union. If Germany left, the euro would depreciate. Debtor countries would regain their competitiveness, their debt would diminish in real terms, and with the European Central Bank under their control, the threat of default would disappear and their borrowing costs would fall to levels comparable to that in Britain.

The creditor countries, by contrast, would incur losses on their claims and investments denominated in euros and encounter stiffer competition at home from other euro-zone members. The extent of creditor countries' losses would depend on the extent of the depreciation, giving them an interest in keeping the depreciation within bounds.

After initial dislocations, the eventual outcome would fulfill British economist John Maynard Keynes' dream of an international currency system in which both creditors and debtors share responsibility for maintaining stability. And Europe would avert the looming depression.

The same result could be achieved, with less cost to Germany, if Germany chose to behave as a benevolent hegemon. That would mean implementing the proposed European banking union and establishing a more or less level playing field between debtor and creditor countries by establishing a Debt Reduction Fund, eventually converting all debt into euro-bonds. It would also mean aiming for nominal GDP growth of up to 5 percent so that Europe could grow its way out of excessive indebtedness.

Whether Germany decides to lead or leave, either alternative would be better than creating an unsustainable two-tier Europe.
-----------------------------------
George Soros is chairman of Soros Fund Management and of the Open Society Institute
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Ιουλίου 2013 στις 9:07 π.μ.
Μπράβο Δημήτρη, πάντα τολμηρός και έντιμος. Ξυπνήστε φίλοι μου και ακούστε!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος10 Ιουλίου 2013 στις 12:29 μ.μ.
Κ. Καζακη, ποια η αποψη σου για τα δημοσιογραφικα παπαγαλακια του capital.gr?
Γραφουν συνεχως κατι αρθρα οτι οι γερμανοι πρεπει να αναλαβουν ολοκληρωτικα τη διοικηση της χωρας για να εφαρμοσουν "μεταρρυθμισεις" και οτι αν φυγουμε απο το ευρω θα ερθει η κολαση.
Στο capital.gr γραφει ο Μαυριδης (ενας που φοραει περουκα και καποτε εκθειαζε το λαυρεντιαδη), ο Στουπας και ο Καισαριος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
strategic-x-visionary10 Ιουλίου 2013 στις 1:29 μ.μ.
Αν και όντως η ευρωζώνη παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι καταστάσεις είναι πια πλανητικών διαστάσεων και ξεπερνούν τα στενά τοπικά όρια της Ευρώπης.
Η Ευρώπη σημαίνει πολλά για τις Η.Π.Α., είναι ένας σύμμαχος ο οποίος χρειάζονται και φυσικά δεν θα τον αφήσουν στην τύχη του. Πολλά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είναι και μέλη του Ν.Α.Τ.Ο.
Ο χρόνος θα φέρει τις απαντήσεις.
Παράλληλα πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Ντομινίκ Στρος-Καν όπου αποδίδει στο έλλειμμα ηγεσίας της σημερινής Ευρώπης την επιδείνωση της κρίσης που ταλαιπωρεί την ευρωζώνη, με απτές επιπτώσεις και στην υπόλοιπη παγκόσμια οικονομία. Παράλληλα ανέφερε πως αν δεν αλλάξει το φοβερά "άρρωστο" τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Βαγγελης Φωτιαδης10 Ιουλίου 2013 στις 3:01 μ.μ.
Αρα βλεπουμε οτι η βαρβαροτητα ειναι διαφορετικη αναλογα με το ποια μερια την ασκει. Αν την ασκει ο καταπιεστης η ο καταπιεζομενος. Οπως φαινεται η βαρβαροτητα απο τον καταπιεζομενο δεν ειναι παρα το ξεπληρωμα της βαρβαροτητας που εχει δεχτει τοσο καιρο απο τον καταπιεστη. Και επιπλεον η βαρβαροτητα ειναι χρησιμη στην αντιδραση και οχι ως εφαρμογη στο συστημα μετα απο μια νικη της καταπιεσμενης ταξης. Ενδεχομενως και να ειναι απαραιτητη στην αρχη εως οτου εξαφανιστει η καταπιεστικη ταξη εντελως. Αλλα πολυ στοχευμενα και προσεκτικα.

Αυτοι που καταδικαζουν την βαρβαροτητα απο καθε πλευρα ειναι απλα αυτοι που θελουν τη διαιωνηση της παρουσας καταστασης. Αλλα και οι υποστηρικτες της βαρβαροτητας σε ολα τα επιπεδα της ειναι απλα οι φασιστες. Χρειαζεται πολυ στοχευμενη δραση και σωστη εφαρμογη της.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 1:51 π.μ.
Συγχαρητήρια για το άρθρο σας!!!Κύριε Καζάκη πιστεύω πως μόνο με αυτόν τον τρόπο,δηλαδή με ιστορικούς παραλληλισμούς,θα μπορέσετε να εμπνεύσεται στον Έλληνα,και ειδικότερα στον νέο,την διάθεση για αγώνα μιάς και οι περισσότεροι,όπως ξέρετε,έχουμε χάσει την επαφή μας με το παρελθόν μας και άρα και με την ψυχή μας ώς έθνος.Όμως καθώς υπάρχει σε όλους μας ακόμα μια φλόγα που τρεμοπαίζει,και αυτό κατα την ταπεινή μου άποψη εκφράζεται με απότομες εξάρσεις(σαν τους ''αγανακτισμένους'' την 28η Οκτ.του 2011 και τις διαδηλώσεις για την ΕΡΤ)που ακολουθούνται απο γρήγορα ξεφουσκώματα,με αυτήν την τακτική θα αναζωπυρωθεί αυτή η φλόγα και τότε θα ξαναπιάσουμε το νήμα απο εκεί που το αφήσαμε μετά την πρώτη μας απελευθέρωσή μας απ΄τους Γερμανούς...
Με εκτίμηση,ένας φοιτητής απ΄την Βόρεια Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 2:32 π.μ.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεωρείται ακόμη και σήμερα ως η μεγαλύτερη δύναμη στην ιστορία του ανθρώπου, δεδομένου ότι κυριαρχούσε στον κόσμο επί 1000 περίπου έτη.

Μελετώντας τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αξίζει να προσέξει κανείς τη σταθερότητα που προέρχεται απ' το συγκεντρωτισμό και την οικονομική αλληλεξάρτηση. Από το 500 π. Χ. έως το 476 μ.Χ., οπότε λεηλατήθηκε τελικά απ' τις Γερμανικές Βαρβαρικές φυλές, η Ρώμη ήταν η έδρα της κυβερνήσεως και η Via Sacra ήταν η Wall Street του κόσμου

Πολλοί αποδίδουν την πτώση της Rώμης στην υπερβολική φορολογία η οποία δυσαρεστούσε το λαό και προκαλούσε ανησυχία, επιτρέποντας έτσι στους Βαρβάρους να επιτυγχάνουν εύκολες νίκες στην προέλαση τους προς τη Ρώμη. Η υπερβολική φορολογία και τα διαρκώς αυξανόμενα προβλήματα της μεγάλης γραφειοκρατίας επέδρασαν δραματικά στο εμπόριο, και ο όγκος του Αυτοκρατορικού εμπορίου άρχισε σιγά-σιγά να μειώνεται. Αρχίζουμε να διακρίνουμε τη μεγάλη δύναμη των οικονομικών, που είναι η κύρια δύναμη στη διαμόρφωση της ανθρώπινης ιστορίας.

Πιστεύεται ότι η ηθική κατάπτωση και η διάβρωση οδηγούν στην του συστήματος αξιών ενός έθνους οδηγούν στην παρακμή του. Συχνά, και η παρακμή της Ρώμης αποδίδεται σ' αυτή τη διάβρωση των αξιών. Υπάρχουν βεβαίως αποδείξεις που στηρίζουν αυτή την υπόθεση. Η υπερβολική επιτυχία μιας κοινωνίας μπορεί να την απομακρύνει απ' την πρωτοπορία και να την οδηγήσει σε μια νοοτροπία ραθυμίας και αναζήτησης απολαύσεων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διάβρωση των αξιών καταστρέφει την εσωτερική δομή ενός οικονομικού συστήματος, πράγμα που οδηγεί τελικά στην πτώση τον κάθε πολιτισμό. Αυτό βεβαίως έγινε φανερό στην περίπτωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί καθώς εξετάζουμε τα αίτια της παρακμής και να μην περιορίζουμε την όραση μας σε οποιοδήποτε μεμονωμένο στοιχείο. Εξετάζοντας τις δυνάμεις που κινούν την παγκόσμια οικονομία θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας όλους τους παράγοντες που την διαμορφώνουν.

Πριν να περάσουμε στην οικονομική ιστορία του Μεσαίωνα συνεχίζοντας τη σύντομη ανασκόπηση μας, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη Ρώμη. Αρχίζουμε να βλέπουμε ότι μπορούμε να ρίξουμε φως στα σημερινά προβλήματα εξετάζοντας παρόμοιες καταστάσεις στην ιστορία. Πολύ χρήσιμη για το σκοπό αυτό είναι η έκθεση μιας Ρωμαϊκής κρίσης του έτους 33 μ.Χ., την οποία δίνει ο Lightner.

Αυτοεξόριστος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 10:16 π.μ.
Κυρ. Καζακη την ορθότητα. των απόψεων σας την τσεκαρω καθημερινά με τον αυξινομενο αριθμό. των επιθέσεων που δεχεσται. στα διάφορα ιστολογια που εχουν σαν σκοπό την παραπληροφορηση Συνεχιστεί Ετσι όσο σωστά αναλυετε και προτείνετε τόσο θα αυξάνονται οι επιθέσεις εναντίον σας
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 11:51 π.μ.
Δούλος, Δουλοπάροικος, Στουρνάρας !
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 12:30 μ.μ.
Oι δυτικες κοινωνιες ζουν μια εντονα παρακμιακη περιοδο, αντιστοιχη με τη ρωμαικη περιοδο παρακμης. Οι ηθικες αξιες και οι παραδοσεις εχουν δωσει τη θεση τους στον ακρατο
υπερ-καταναλωτισμο μετρατρεπωντας τους λαους σε μια αμορφη μαζα καταναλωτων εθισμενων στη καθε λογης σαβουρα που τον ταιζουν με το αζημιωτο οι πολυεθνικες. Πολλοι ανθρωποι εχουν μετατραπει σε απληστους εγωιστες που κοιτανε μονο τα οικονομικα ωφελη στις διαπροσωπικες τους σχεσεις.
Οι ελιτ εχουν γινει ολο και πιο αυταρχικες και συγκεντρωτικες, ολο και πιο διεφθαρμενες και θυμιζουν διαφορους παρανοικους αυτοκρατορες.
Η Ρωμη την περιοδο πριν το τελος της αρχισε να χρησιμοποιει ολο και περισσοτερους αλλοδαπους ("βαρβαρους") ως φθηνο εργατικο δυναμικο και ως μισθοφορους με αποτελεσμα να χανει τη συνοχη της και τα πραξικοπηματα να ειναι συχνο φαινομενο. Αντι οι Ρωμαιοι να πολεμουν για τη Ρωμη, προτιμουσαν να πληρωνουν ξενους μισθοφορους να κανουν τη δουλεια. Ετσι και τωρα, οι διεφθαρμενες κυβερνησεις πλημμυρισαν τη χωρα με φθηνο εργατικο δυναμικο απο παρανομους μεταναστες και πολλοι ελληνες βολευτηκαν στη φθηνη εργασια των ξενων. Η ελληνικη εργατικοτητα εδωσε τη θεση της στο παρασιτισμο των επιδοτησεων και της φθηνης αλλοδαπης εργασιας.
Αυτη η κατασταση δεν ηταν και δεν ειναι βιωσιμη για καθε κοινωνια. Ισως η οικονομικη και κοινωνικη καταρρευση δωσει την ευκαιρια για να δημιουργησουμε μια καλυτερη κοινωνια.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος11 Ιουλίου 2013 στις 3:29 μ.μ.
Προς -> Ανώνυμο 11 Ιουλίου 2013 - 12:30μ.μ

"πολλοι ελληνες βολευτηκαν στη φθηνη εργασια των ξενων."

Για ποιούς Έλληνες μιλάς, αυτούς που έκλεισαν τις εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις (>500.000) ή αυτούς που έμειναν; Γιατί αυτοί που έμειναν σίγουρα έχουν διώξει όλους τους βοηθούς τους και κρατάνε με το ζόρι το μαζαζί τους οι ίδιοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μανώλης12 Ιουλίου 2013 στις 9:04 π.μ.
Δημήτρη, απορίες τεχνικής φύσεως:
Υπάρχει ένα θεωρητικό όριο, μετά το οποίο η χρηματοδότηση από το ευρωσύστημα είναι αδύνατη: όταν οι ανάγκες δανεισμού υπερβούν την δυνατότητα χρηματοδότησης από την ΕΚΤ. Ωστόσο, τι εμποδίζει την ΕΚΤ να δημιουργεί νέο χρήμα από το πουθενά ώστε να κρατά την ευρωζώνη σε μια κατάσταση αέναου χρέους; Είναι ο ELA (Emergency Liquidity Assistance) μέρος ενός τέτοιου μηχανισμού; Δεν καθίσταται με το τον τρόπο αυτό, αδύνατο το ενδεχόμενο ενός bankrun;
Και, αν έχουν έτσι τα πράγματα, για ποιό λόγο η Deutsche Bank εξέταζε την πιθανότητα μετάβασης σε διπλό νόμισμα, δεδομένου ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο προκειμένου να κρατήσουν μια οικονομία σε κατάσταση πεονίας;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
wiz12 Ιουλίου 2013 στις 9:56 π.μ.
Εκτος ΘΕΜΑΤΟΣ.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΕΠΕΣΕ .... ο ΚΑΖΑΚΗΣ ηταν σημερα στην ΕΡΤ!

Κακα Μαντατα για τον Σαχλαμαρα και ολους τους Προδωτες και δοσιλογους που καταστρεψανε και ξεπουλουν την χωρα. Αρχισε η αντοστροφη μετηρησης.... τωρα που καταφερε να τον καλεσουν στον Λευκο Οικο.

Δημητρη σου το ειπα .......οποια δημοσιοτητα, ακομη και κακη ΕΙΝΑΙ καλη δημοσιοτητα και πολυ χαρηκα που ειδα να μιλας στην ΕΡΤ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
willmore12 Ιουλίου 2013 στις 12:11 μ.μ.
Εκπληκτικό άρθρο. Re-Blog http://thepartiesover.blogspot.gr/2013/07/h_12.html
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Ιουλίου 2013 στις 1:08 π.μ.
Μητσαρα Καζακη το καλυτερο με σενα ειναι οτι μας τσιγκλας για ανοιξουμε βιβλια να επιμορφωθουμε.Μας ανοιγεις την ορεξη ρε φιλε,αν και ειναι χρονοβορα ενασχοληση σημερα... και κοστιζει.Ωστοσο αυτο ειναι το κυριοτερο κατορθωμα σου.Μας παρασυρεις στη μορφωση κι οχι στο πασαλλημα και στον παπαγαλισμοτων ειπομενων σου,γιατι μας το απαγορευει η ηθικη και ακεραιοτητα του λογου σου.
Ευχαριστουμε για αυτο Μητσο κι ας μην ευτυχισουμε ποτε...

Αποστολης Ακαμωτακης Ιεραπετρα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
wiz13 Ιουλίου 2013 στις 4:22 μ.μ.
Δημητρη

Επειδη οπως ξερεις η Αριστερα στην Ελλαδα εχει καθε Ατομο και το δικο του βιλαετι (βαρεθηκα καθε ρεμα να ανακαλυπτω και απο ενα αλλο) καλο θα ηταν το ΕΠΑΜ στις διαφορες διαδηλωσεις να δειξει την δικη του πατριωτικη διαφορετικοτητα ..... και αντι λαβαρα και μπαιρακια του ΕΠΑΜ να εχει αρκετες Ελληνικες Σημαιες ...... οπως εκανε και το ΕΑΜ!

Μετα θα δεις ποσο γρηγορα θα αυξηθουν τα μελη του ΕΠΑΜ. Γνωμη μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος13 Ιουλίου 2013 στις 5:15 μ.μ.
τωρα με το χρησταρα το Παπουστη στη παγκοσμια τραπεζα θα ερθει αναπτυξη
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Ιουλίου 2013 στις 1:13 π.μ.
ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΘΑ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙ ΟΠΩΣ Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. ΠΡΩΤΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΑΝΑΣΥΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

https://www.youtube.com/watch?v=V9V8F5SqF8c
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Ιουλίου 2013 στις 4:02 π.μ.
Κατι εξαιρετικα ενδιαφερον. Στη τελευταια δημοσκοπηση της metron, στο ερωτημα ευρω/μνημονιο ή εξοδος/καταργηση του μνημονιου, το ποσοστο υπερ της καταργησης του μνημονιου ειναι συντριπτικο - πραγμα που δειχνει οτι η ιεραρχηση της προτιμησης υπερ του ευρω ειναι χαμηλοτερη σε σχεση με την ιεραρχηση υπερ αντιμνημονιου.

Το ενδιαφερον εστιαζεται στο ποσοι μετεδωσαν αυτην την ειδηση... Απ'το google βρηκα, στο πρωτο 12ωρο, τα εξης links... Με + ειναι αυτοι που το γραψαν, με - αυτοι που δε το ανεφεραν / το εθαψαν, αλλα εγραφαν για τα δημοσκοπικα ευρηματα των καταλληλοτερων, των δημων, την ΕΡΤ κτλ.

- http://www.protothema.gr/politics/ar...tron-analysis/
- http://fileleutheros.net/main/2013/7/13/--3
+ http://www.bankingnews.gr/texnikiana...84%CF%89%CE%BD
- http://www.inews.gr/286/mikro-provad...n-Analysis.htm
+ http://www.3comma14.gr/pi/?survey=18265
+ http://dexiextrem.blogspot.gr/2013/0...1%CE%AD%CE%BC)
+ http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%...1-%CE%BD%CE%B4
- http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_a...07/2013_509175
- http://www.zougla.gr/politiki/articl...2-gia-ti-dimar
- http://www.sofokleousin.gr/archives/137927.html
- http://www.paraskhnio.gr/2013/07/12/...iza-symfona-m/
+ http://www.dete.gr/news.php?article_id=160062
- http://www.defencenet.gr/defence/ite...BC%CE%B1%CF%81
+ http://www.xryshaygh.com/index.php/e...s#.UeGujeuR62k
- http://www.newsnow.gr/article/464673...02-tis-nd.html
- http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1944605&nt=103
- http://www.express.gr/news/ellada/72...713721451.php3
- http://www.ethnos.gr/article.asp?cat...ubid=113077932
- http://news247.gr/eidiseis/koinonia/...r.2331311.html
+ http://www.eklogika.gr/news/15486
- http://www.star-fm.gr/?p=117819
- http://www.flashnews.gr/page.ashx?pi...d=133742&cid=2
- http://korinthostv.blogspot.gr/2013/...-analysis.html
- http://www.iefimerida.gr/news/114688...B9%CE%B6%CE%B1
- http://www.fimes.gr/2013/07/dismosko...tron-analysis/
- http://left.gr/news/i-nea-dimoskopis...-provadisma-nd
- http://www.gazzetta.gr/plus/article/...-provadisma-nd
+ http://patrasevents.gr/Politics/5f19...os-kateuthynsi
- http://www.newsbomb.gr/politikh/stor...isma-gia-ti-nd
- http://www.spirospero.gr/index.php/p...ea-dimoskopisi
- http://www.lifo.gr/now/politics/30617
- http://www.capital.gr/News.asp?id=1834860
- http://www.efsyn.gr/?p=73007
+ http://www.newsit.gr/default.php?pna...220998&catid=9
- http://www.makeleio.gr/index.php?opt...49-59&Itemid=2
+ http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=374631
- http://citypress-gr.blogspot.com/201...post_9025.html
- http://www.enikos.gr/politics/159595...sma_ths_N.html
- http://www.avgi.gr/article/610952/di...is-sto-dimosio
- http://www.naftemporiki.gr/story/675078

Μονο 10/40 sites το αναφερουν. Απο μεγαλα sites, μονο 3... tvxs*, enet, newsit.

* Και το γραφει αναποδα... "ενώ στο δίλημμα «μνημόνιο ή ευρώ», το 59% αξιολογεί το δεύτερο ως ύψιστη προτεραιότητα." Αυτο επρεπε να γραφει "μνημονιο ή εξοδος απ'το ευρω". Ετσι οπως το εχει, ειναι κορωνα κερδιζω, γραμματα χανεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Ιουλίου 2013 στις 7:54 π.μ.
Στη lifo σε ενα αρθρο γραφουν για τη προταση Λαφαζανη για διαγραφη χρεους και εχει ενδιαφερον να διαβασετε τα σχολια. Ολοι οι χρηστες γραφουν οτι αυτο θα ειναι τεραστια καταστροφη, για τεραστιο πληθωρισμο, οτι δεν θα γινονται εισαγωγες, οτι θα μεινουμε εκτος αγορων και θα γινουμε Αλβανια του χοτζα και αλλα γραφικα. Οποιος εχει τις καταλληλες γνωσεις για το θεμα ας τους γραψει οτι αυτα που λενε δεν ισχυουν. Μεσα απο το διαδικτυο ειναι ευκαιρια να δειξουμε στο κοσμο οτι αυτα τα καταστροφικα που νομιζουν οτι θα ισχυουν στο θεμα εθνικο νομισμα και χρεος δεν ισχυουν.

http://www.lifo.gr/now/politics/30620
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
The Bet Machine15 Ιουλίου 2013 στις 9:10 π.μ.
Αγαπητέ Δημήτρη, ποιό είναι το σχόλιο σου ενόψει της αναμενόμενης απόφασης του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου για το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης (ΟΜΤ); Η απόφαση αναμένεται το φθινόπωρο και κάποιοι ισχυρίζονται πως τυχούσα αρνητική απόφαση μπορεί να επιφέρει μεγάλους κλυδωνισμούς στο ευρωσύστημα. Επίσης να καταδείξει τις αληθινές προθέσεις της Γερμανίας σχετικά με την επιθυμία της να συμπορευτεί ή όχι στο κοινό νόμισμα. Τι πιστεύεις εσύ;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος18 Ιουλίου 2013 στις 6:44 μ.μ.
Αγαπητέ κύριε Καζάκη,

Το άρθρο σας είναι πολύ ενδιαφέρον.
Θα μπορούσατε ίσως, να παραθέσετε επιγραμματικά τη βιβλιογραφία που χρησιμοποιήσατε για την περιγραφή των οικονομικών δομών στη Ρώμη και στη Μεσαιωνική Ευρώπη;
Έχω ειδικό ενδιαφέρον για τη Ρωμαική και Μεσαιωνική Ευρωπαική ιστορία.
Μήπως τελικά αντι για Ιστορία, ν' αρχίσω να διαβάζω Οικονομία ;

Ευχαριστώ προκαταβολικά και καλή συνέχεια !
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
aleomario9 Μαρτίου 2020 στις 9:13 μ.μ.
Κύριε Καζάκη περιγράφεται πως έγινε η μετάβαση από την δουλειά στην φαιουδαρχεια. Θα μπορούσατε να αναφερθείτε πως έγινε η μετάβαση από την αλληλέγγυα οικονομία των γενεών στην δουλειά? Τι ήταν δηλαδή αυτό που ανέτρεψε την αλληλέγγυα οικονομία των γενεών?
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου