Η κοινή ρίζα του ευρωπαϊσμού: Από τους ναζί στους σύγχρονους αριστερούς

Στις 15/5 στην εκπομπή Ανατροπή του κ. Πρετεντέρη, ο κ. Δραγασάκης, εις εκ των κοντινότερων συμβούλων του κ. Τσίπρα, ξιφούλκησε εναντίον του «παλιού συντρόφου» του κ. Αλαβάνου γιατί όπως μας είπε αυτός και οι ομοϊδεάτες του ευρωπαϊστές αριστεροί δεν θέλουν την Ευρώπη να ξαναγυρίσει στον μεσοπόλεμο των ανταγωνισμών ανάμεσα σε εθνικά κράτη, εθνικά νομίσματα και εθνικές πολιτικές. Προσωπικά, έμεινα έκθαμβος από το πόσο επικίνδυνα ανιστόρητοι θέλουν να εμφανίζονται οι επιτελείς του ΣΥΝ προκειμένου να υπερασπιστούν την τερατογέννεση που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανιστόρητοι γιατί ο μεσοπόλεμος δεν διακρίθηκε από τις εθνικές διαμάχες, αλλά από την σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής που οδήγησαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους διψώντας για παγκόσμια κυριαρχία και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των λαών ιδίως όταν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την φασιστική και ναζιστική απειλή.

Η θεωρία ότι για τους πολέμους και τους ανταγωνισμούς ευθύνονται τα εθνικά κράτη, προωθείται από τις αρχές του 20^ου αιώνα από τους ιδεολόγους του ιμπεριαλισμού στην προσπάθειά τους να επιβάλουν την θέλησή τους πάνω στα μικρά και εξαρτημένα έθνη της Ευρώπης και παγκόσμια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιδραστικότητας της θεωρίας που θέλει τους ανταγωνισμούς να προέρχονται από τα εθνικά κράτη είναι και η ομιλία του ο Πάουλ Γιόζεφ Γκέμπελς, αρχηγού προπαγάνδας των ναζί, ο οποίος μιλώντας στους κατακτημένους Τσεχοσλοβάκους το 1940 προσπαθεί να τους εξηγήσει ότι ο αγώνας για την εθνική τους ανεξαρτησία δεν έχει κανένα νόημα γιατί κατακτητής και κατακτημένος είναι της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας. Τα ίδια ακριβώς λένε και σήμερα τα φερέφωνα της ΕΕ. Γιατί άραγε δεν ανησυχούν όλοι αυτοί οι αριστεροί ευρωπαϊστές σαν τον κ. Δραγασάκη όταν δανείζονται τα επιχειρήματα και την λογική του Γκέμπελς για να υπερασπιστούν το ευρωπαϊκό δόγμα τους; Μήπως οι αριστεροί ευρωπαϊστές είναι τόσο αριστεροί, όσο σοσιαλιστές ήταν και οι ναζί;

Απολαύστε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γκέμπελς, με επιχειρήματα και λογική που θα μπορούσε να βρει κανείς εύκολα σε κάθε ευρωπαϊστή Δραγασάκη:

«Το δικό μας Γερμανικό Ράιχ πέρασε από μια παρόμοια διαδικασία περίπου εκατό χρόνια πριν. Είχε διασπαστεί σε μεγαλύτερες και μικρότερες οντότητες, όπως ακριβώς και η Ευρώπη είναι χωρισμένη σήμερα. Αυτή η συλλογή από μικρά κράτη ήταν δυνατή εφ’ όσον το σύστημα μεταφορών ήταν τέτοιο που χρειαζόταν αρκετό χρόνο για να ταξιδέψει κανείς από ένα μικρό πριγκιπάτο στο επόμενο. Η εφεύρεση της ατμομηχανής, ωστόσο, έκανε αυτή την κατάσταση ανυπόφορη. Πριν από την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, κάποιος χρειαζόταν 24
ώρες για να πάει από το ένα μέρος στο άλλο, αλλά κατόπιν ήταν απαραίτητες μόνο τρεις, ή τέσσερις ώρες. Πριν από την ατμομηχανή θα μπορούσε κανείς να ταξιδεύει 24 ώρες πριν φθάσει τα τελωνειακά σύνορα, αλλά ακόμη και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του φεντεραλισμού βρήκαν ανυπόφορη τη στιγμή που χρειαζόταν μόνο πέντε ώρες, στη συνέχεια, τρεις, μετά δύο, και τελικά μόνο μισή ώρα…

Ο σιδηρόδρομος δεν είναι πλέον η πιο σύγχρονη μέθοδος μεταφοράς, έχει αντικατασταθεί από το αεροπλάνο. Ένα σύγχρονο αεροπλάνο καλύπτει απόσταση σε μία ώρα ή μία ώρα και μισή για την οποία η αμαξοστοιχία χρειάζεται δώδεκα ώρες. Η τεχνολογία δεν έφερε μόνο τις φυλές, αλλά και τους λαούς πιο κοντά από ό, τι θα μπορούσε ακόμη και να φανταστεί κανείς στο παρελθόν. Στο παρελθόν, χρειαζόταν 24 ώρες για να μιλήσει κανείς από το Βερολίνο στη Πράγα με μια εφημερίδα. Σήμερα χρειάζομαι μόνο ένα δευτερόλεπτο. Μπροστά από αυτό το μικρόφωνο, μπορεί κανείς να ακουστεί ταυτόχρονα στην Πράγα, τη Σλοβακία, τη Βαρσοβία, στις Βρυξέλλες, και την Χάγη. Μια φορά κι έναν καιρό χρειαζόμουν δώδεκα ώρες για να ταξιδέψω από το Βερολίνο στη Πράγα με το τρένο. Τώρα μπορώ να πετάξω μέσα σε μια ώρα. Η τεχνολογία έχει για άλλη μια φορά φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί μόνο πρόσφατα. Ο πληθυσμός της Ευρώπης έχει αυξηθεί, παρουσιάζοντας την Ευρώπη με εντελώς νέα προβλήματα στη γεωργία, την οικονομία, τη χρηματοδότηση, και τα στρατιωτικά. Και ανάμεσα στις ηπείρους, επίσης, είναι σημαντικό το πλησίασμα, ως αποτέλεσμα της νέας τεχνολογίας. Οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο ότι οι διαφορές μας είναι μόνο οικογενειακοί καυγάδες όταν τις μετράμε σε σχέση με τα τεράστια προβλήματα που οι ήπειροι πρέπει να λύσουν.

Είμαι πεπεισμένος ότι, ακριβώς όπως κοιτάζουμε πίσω με κάποια διασκέδαση στη στενόμυαλες συγκρούσεις μεταξύ των γερμανικών επαρχιών του 1840 και 1850, έτσι και οι απόγονοι μας σε πενήντα χρόνια θα κοιτάνε πίσω με παρόμοια διασκέδαση στο τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Θα δουν στις "δραματικές μάχες μεταξύ των εθνών" των μικρών ευρωπαϊκών κρατών, ως οικογενειακές διαφωνίες. Είμαι πεπεισμένος ότι σε πενήντα χρόνια δεν θα σκεφτόμαστε πλέον με όρους εθνών, αλλά ηπείρων, και ότι τελείως διαφορετικά, ίσως πολύ μεγαλύτερα, προβλήματα θα απασχολούν την Ευρώπη.

Μην νομίζετε ότι, καθώς φέρνουμε μια ορισμένη τάξη στην Ευρώπη, το κάνουμε για να βλάψουμε μεμονωμένα έθνη. Η ελευθερία των επιμέρους χωρών πρέπει να εναρμονιστεί με τις συνθήκες του παρόντος και με απλά ζητήματα πρακτικότητας. Ακριβώς όπως ένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράξει την ειρήνη όλων των άλλων, έτσι κι ένα μεμονωμένο έθνος δεν έχει το δικαίωμα να αντισταθεί στην ευρύτερη τάξη πραγμάτων.»

Πηγή: “Das kommende Europa. Rede an die tschechischen Kulturschaffenden und Journalisten,” Die Zeit ohne Beispiel (Munich: Zentralverlag der NSDAP., 1941), pp. 314-323.

Ποιοι είναι άραγε σήμερα οι απόγονοι του Γκέμπελς που κοιτάνε την κατάσταση της Ευρώπης πενήντα χρόνια αργότερα και βλέπουν στις "δραματικές μάχες μεταξύ των εθνών" των μικρών ευρωπαϊκών κρατών, ως οικογενειακές διαφωνίες; Περιμένουμε, αν και αδίκως, τον κ. Δραγασάκη να μας το διευκρινήσει.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 20/5/2012