Αποφάσεις για το καλό του λαού, δηλώνει ο κ. Καζάκης

Τετάρτη, 20 Απριλίου 2011 ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ Τρικάλων

Γράφει ο Χριστόφορος Παπαθανασίου

Ο κ. Δημήτρης Καζάκης είναι ένας Οικονομολόγος που η θέση του είναι ξεκάθαρη γύρω από το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί την χώρα μας. Για μια ακόμη φορά ο λόγος του ήταν με σαφήνεια, στην συνέντευξη που παραχώρησε στο “Ράδιο Πρωινός 105,3”.

Το βασικό μήνυμα από την συνέντευξη του είχε να κάνει με την ανάγκη η κυβέρνηση να κοιτάξει τις ανάγκες του λαού και όχι, όπως χαρακτηριστικά είπε, αυτά που ζητούν τοκογλυφικά οι δανειστές μας. Εκτίμηση ότι η χώρας μας ήδη βρίσκεται σε πτώχευση και κάλεσε να παρθούν οι αποφάσεις εκείνες που θα βοηθήσουν τον λαό που πληρώνει άδικα την κρίση.

Τα πιο σημαντικά σημεία της συνέντευξης του κ. Καζάκη έχουν ως εξής:

Τι είναι η αναδιάρθρωση:Αναδιάρθρωση σημαίνει επίσημα πτώχευση της χώρας. Αυτό είναι αλήθεια. Με όποιο τρόπο και εάν τη δει κανείς είναι η επίσημη πτώχευση. Το δίλημμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή, όπως το τοποθετεί η κυρίαρχη πολιτική, είναι με ποιο τρόπο θα επέλθει η πτώχευση της χώρας. Δηλαδή, δια της διολισθήσεως ή μια και έξω.

Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σε ελεύθερη πτώση. Απλά προσπαθούν κάποιοι να οικοδομήσουν ένα πολιτικό προφίλ ώστε να ξαναβγούν στο πολιτικό προσκήνιο αφού ολοκληρωθεί η καταστροφή και να πουν εμείς τα λέγαμε, ενώ είναι οι αρχιτέκτονες αυτής της κατάστασης.

Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης έχει πολλές πτυχές. Εξαρτάται με ποιους όρους θα το κάνεις και με ποιο τρόπο. Η αναδιάρθρωση στην πραγματικότητα σημαίνει μετακίνηση του προβλήματος του χρέους σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, προσπαθείς να ξεφορτωθείς την όξυνση των πληρωμών, τα ληξιπρόθεσμα που έχουμε να πληρώσουμε τον επόμενο χρόνο ή τα επόμενα δύο χρόνια, να τα μεταθέσουμε σε βάθος χρόνου ώστε να αποφύγουμε την άμεση πτώχευση της χώρας.

Τι πρέπει να κάνει η χώρα μας: Κατά τη γνώμη μου πρέπει να εκτιμήσουμε σαν χώρα, τι μας περισσεύει αφού ικανοποιήσουμε τις βασικές ανάγκες, ώστε να δούμε με βάση αυτό που μας περισσεύει τι δημόσιο χρέος αντιστοιχεί προς εξυπηρέτηση.

Οι δανειστές μας κατά 90% δεν είναι δανειστές, είναι επενδυτές ομολόγων. Δανειστής είναι αυτός που συνάπτει συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση, με βάση την οποία παρέχει χρήματα σε κάποιον άλλον. Οι συγκεκριμένες τράπεζες, επενδύσανε σε συγκεκριμένο επενδυτικό εργαλείο, ή πιστωτικό προϊόν, όπως είναι το ομόλογο. Ο επενδυτής όταν επενδύει σε κάτι, η επένδυσή του εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Όταν κάποιος επενδύει σε μετοχές μιας επιχείρησης και πέσει έξω η επιχείρηση, θα πρέπει το κράτος να του καλύψει τις μετοχές που έχασε; Αυτό βέβαια είναι τελείως παράλογο. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να σκεφθεί το ελληνικό κράτος τον συγκεκριμένο επενδυτή που επένδυσε σε ομόλογα ενώ ήξερε την κατάσταση της χώρας, αλλά τώρα πιέζει να μην χάσει τα λεφτά του. Δηλαδή τι προέχει, προέχει το συμφέρον της χώρας και του λαού ή των συγκεκριμένων επενδυτών;

Για την δανειακή σύμβαση: Επειδή ακριβώς ξέρανε πολύ καλά οι ξένοι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα στο ελληνικό κράτος, γι’ αυτό μας επέβαλαν τη δανειακή σύμβαση. Στη δανειακή σύμβαση υποχρεώνουν την χώρα να απεμπολήσει την εθνική της κυριαρχία άνευ όρων και αμετάκλητα. Μόνο ένα κράτος που οικειοθελώς απεμπολεί την εθνική του κυριαρχία μπορεί να είναι υποκείμενο εκκαθάρισης από τους δανειστές του, διαφορετικά το κράτος έχει ασυλία, δεν μπορεί ο δανειστής του να κάνει τίποτα εναντίον του.

Με μια διαφορά, δεν μπορεί καμία κυβέρνηση, κανένα κοινοβούλιο, ακόμη και εάν γινόταν δημοψήφισμα και ο ελληνικός λαός ψήφιζε την απεμπόληση της εθνικής του κυριαρχίας, πάλι δεν ισχύει. Δηλαδή, είναι παράνομη αυτή η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας γιατί στην ουσία είναι σαν να δεχόμαστε την κατάλυση του ελληνικού κράτους.

Αν απεμπολούμε εθνική κυριαρχία: Από τη στιγμή που απεμπολούμε την εθνική κυριαρχία, σημαίνει ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα επάνω στη δημόσια περιουσία, στο εθνικό έδαφος ακόμη και στην ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων πολιτών. Δεν μπορεί η χώρα να προστατεύσει οτιδήποτε. Από την άλλη μεριά η δανειακή σύμβαση προβλέπει ότι μπορεί ένας από τους δανειστές της χώρας να εκχωρήσει μέρος των χρεωστικών του απαιτήσεων ή το σύνολο των χρεωστικών του απαιτήσεων προς τρίτους, π.χ. την Τουρκία, η Τουρκία μετά να πάρει τις χρεωστικές απαιτήσεις και να τις έχει έναντι της Ελλάδος, ή να δεσμεύσει για παράδειγμα τα πολεμικά αεροπλάνα. Διότι απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας περιλαμβάνει και αυτού του τύπου τα δημόσια αγαθά.

Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα ακραίο παράδειγμα το οποίο όμως μπορεί κάλλιστα να συμβεί γιατί το έχουμε υπογράψει. Η δανειακή σύμβαση προβλέπει καθυστέρηση 30 ημερών για να μπει σε λειτουργία η ρήτρα. Δηλαδή και μόνο καθυστέρηση καταβολής της δόσης αποπληρωμής του δανείου κατά 30 ημέρες, επαρκεί για να λειτουργήσει ολόκληρη η δανειακή σύμβαση εις βάρος της χώρας. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμη και εάν εκπληρώσουμε επιτυχώς ολόκληρη τη σύμβαση, δημιουργείται νομικό προηγούμενο για όλους τους υπόλοιπους δανειστές της χώρας. Μπορεί δηλαδή οποιοσδήποτε να επικαλεστεί τη σύμβαση, αν και δεν τον αφορά άμεσα, ώστε να εφαρμόσει τις ίδιες ρήτρες και αποφάσεις.

Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι επείγει – όλοι ομολογούν ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει - να επανεξετάσουμε τη σχέση του χρέους με τη χώρα, δηλαδή εάν μπορεί να πληρωθεί ή όχι. Και το χρέος δεν πληρώνεται, γι’ αυτό κανένας δεν συζητάει να δούμε το περίσσευμα που υπάρχει στην ελληνική οικονομία για να πληρώσουμε το χρέος.

Τα χρήματα που πρέπει να πάνε: Το θέμα δεν είναι να πάρουμε από τους έχοντες και κατέχοντες για να τα δώσουμε στους ξένους τοκογλύφους, αλλά να επενδύσουμε και να αναπτύξουμε τη χώρα. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια ροή «αίματος» της ελληνικής οικονομίας προς το εξωτερικό που αν δεν σταματήσει, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ανάταξης της οικονομίας. Το δημόσιο χρέος στην πραγματικότητα είναι μια αποστραγγιστική οδός προς το εξωτερικό, πόρων και κεφαλαίων. Αν δεν το σταματήσουμε, δεν υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης.

Το νομικά επιχειρήματα: Υπάρχουν νομικά προηγούμενα. Όταν μια χώρα επιλέγει να προστατέψει τα συμφέροντα του λαού και της χώρας, δεν υπάρχει δικαστήριο στον κόσμο να την καταδικάσει. Εμείς οφείλουμε, ειδικά τις εγχώριες τράπεζες, να τις πάρουμε υπό τον κρατικό έλεγχο. Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες εμφανίζονται με ένα τεράστιο άνοιγμα, σχεδόν διπλάσιο του δημόσιου χρέους. Άρα οφείλουμε να τις πάρουμε, να διαγράψουμε εκείνο το κομμάτι του ενεργητικού τους το οποίο οφείλουμε να διαγράψουμε εάν πρόκειται για ιδιωτικά χρέη τα οποία δεν πρόκειται να πληρωθούν για να ξαναμπεί σε εκκίνηση η ελληνική οικονομία.

Η επιλογή της κυβέρνησης: Νομίζω ότι η επιλογή που υπάρχει, είναι ποια συμφέροντα επιλέγω να υπερασπιστώ. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των δανειστών και των χρηματιστών. Και δυστυχώς βλέπουμε πραγματικά εξωφρενικά πράγματα να γίνονται. Όσο αφήνουμε την κατάσταση και προχωράει τόσο λιγότερες δυνατότητες έχουμε να αναπτυχθούμε ακόμη και στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής, γιατί χάνουμε τα εχέγγυα. Όταν ξεπουληθούν τα πάντα, όταν οδηγηθεί η πλειοψηφία του λαού στην απόλυτη φτώχεια, θα είναι δύσκολο να δούμε με ποιο τρόπο ανατάσσεται η χώρα».