Τουρκία

H απόφαση της ΕΕ να δώσει στην Τουρκία  χρονοδιάγραμμα ενταξιακών διαπραγματεύσεων συνδέθηκε με την προσπάθεια να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο.

Αυτό που εμφανίστηκε ως ισχυροποίηση της Ευρώπης δεν είναι παρά η πλήρης υποταγή της ΕΕ στις υποδείξεις και τις αφόρητες πιέσεις της Κοντολίζα Ράις και της Ουάσινγκτον. Η απόφαση για το χρονοδιάγραμμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων δεν συνιστά «επιτυχία» της Τουρκίας ή των Βρυξελλών αλλά της αμερικανικής πολιτικής, που αποτελεί τη βασική κινητήρια δύναμη της διεύρυνσης της ΕΕ προς τη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, τη βόρεια Αφρική. Είναι ξεκάθαρο πως η Τουρκία ξεκινά τη διαδικασία ένταξης χωρίς καν ν’ αναγνωρίζει κράτος μέλος της ΕΕ, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία. Η εξέλιξη αυτή αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την υποκρισία και τον εμπαιγμό από την πλευρά όλων εκείνων που ισχυρίζονται ότι η ΕΕ θα διευκολύνει τη λύση του κυπριακού προβλήματος.

Με τις εξελίξεις αυτές οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μπαίνουν σε φάση ακόμη μεγαλύτερης αβεβαιότητας, κινδύνων και απειλών. Εδώ ας θυμίσουμε ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματα υπέρ της ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ ήταν η «διασφάλιση των συνόρων μας έναντι του τουρκικού κινδύνου». Σήμερα ο «τουρκικός κίνδυνος» ενσωματώνεται στην ΕΕ. Μια Ένωση που ισοπεδώνει τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, αποδέχεται ένα κράτος το οποίο δεν αναγνωρίζει τα σύνορα των γειτόνων του, έχει εισβάλει στην Κύπρο και διατηρεί υπό στρατιωτική κατοχή το 1/3 του εδάφους ανεξάρτητου κράτους πλήρους μέλους της ΕΕ. Για να συγκαλυφθεί αυτή η πραγματικότητα, προβάλλεται το επιχείρημα ότι η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας θα οδηγήσει αναγκαστικά στον «εκδημοκρατισμό» της και στην άμβλυνση της επιθετικότητάς της. Για να στηρίξουν αυτό το επιχείρημα, καταφεύγουν στην παλιά αμερικανόπνευστη εθνικιστική θεωρία της ελληνικής άρχουσας τάξης ότι η πηγή όλων των κακών είναι το «κεμαλικό κράτος». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Το σύγχρονο τουρκικό κράτος με όλη την αυταρχικότητα και την επιθετικότητά του είναι πρωτίστως μεταπολεμικό δημιούργημα του δόγματος Τρούμαν και του ΝΑΤΟ. Με την πορεία ένταξης στην ΕΕ το καθεστώς υποτέλειας και εξάρτησης της Τουρκίας ενισχύεται δραματικά. Η Τουρκία εντάσσεται σ’ έναν απίστευτα ασφυκτικό μηχανισμό εξαναγκασμού και ρευστοποίησης λαών και χωρών προς όφελος του πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Σ’ αυτά τα πλαίσια η ΕΕ θα συμβάλλει στο να αυξηθεί το χάσμα ανάμεσα στην εξουσία και το λαό της Τουρκίας, ο οποίος αντιμετωπίζει την προοπτική μιας ακόμη πιο δυσμενούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης για τον ίδιο. Για τον τουρκικό λαό η ΕΕ σημαίνει λιγότερα δικαιώματα, ακόμη πιο άθλιο βιοτικό επίπεδο, φθηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη, που θα χρησιμοποιηθεί από το κεφάλαιο για να ασκηθεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση εις βάρος των μισθών και των κοινωνικών κατακτήσεων στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ. Ο κρατικός μηχανισμός που αντιστοιχεί στην εξυπηρέτηση αυτών των επιδιώξεων δεν μπορεί παρά να είναι ακόμη πιο καταπιεστικός, απολυταρχικός, τυχοδιωκτικός.

Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που ανήμερα της ανακοίνωσης της απόφασης της ΕΕ δεν είχαμε μόνο έξαρση τουρκικών εναέριων παραβιάσεων στο Αιγαίο αλλά για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια και κατασκοπευτικές πτήσεις, ενέργεια που με βάση το διεθνές δίκαιο θεωρείται άμεσα επιθετική. Η ΕΕ ούτε καν μνεία έκανε για τα δημοκρατικά δικαιώματα του τουρκικού λαού. Γι’ αυτήν η «δημοκρατία» ξεκινά και τελειώνει στις περίφημες τέσσερις ελευθερίες του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Εκείνος που τελικά ωφελείται τα μέγιστα από αυτή την εξέλιξη είναι ο «αμερικανικός παράγοντας». Οι ισχυρές δεσμεύσεις της κυβέρνησης της ΝΔ και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ τις οποίες επιβάλλει το καθεστώς υποτέλειας στην υπερατλαντική σύμμαχο, καθώς και η προσπάθεια των πιο δικτυωμένων με το πολυεθνικό κεφάλαιο ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων να εξοικονομήσουν μερίδιο από το «μεγάλο φαγοπότι» εις βάρος του τουρκικού λαού επέβαλαν την αποδοχή άνευ όρων της «ευρωπαϊκής πορείας» της Τουρκίας, την πολιτική άσκησης αφόρητης πίεσης στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τις ζητωκραυγές για μια εξέλιξη άκρως δυσμενή για ολόκληρη την περιοχή.

Δημήτρης Καζάκης