Με την ελληνική οικονομία να βυθίζεται σε μια ύφεση δίχως προηγούμενο στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας, το κυρίαρχο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί; Επίσημα μας λένε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε. Όλα είναι υπό έλεγχο. Είναι ένα είδος καθαρτηρίου για τις παλιές αμαρτίες μας. Από πότε όμως η οικονομία αποτελεί πεδίο άσκησης ενός ιδιότυπου τυφλού προτεσταντικού φανατισμού, όπου τα προβλήματα και οι εκδηλώσεις της κρίσης δεν είναι παρά προϊόν ανήθικης συμπεριφοράς κρατών και λαών;

Η κρίση στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε γιατί χάσαμε την εμπιστοσύνη των αγορών, ούτε γιατί είμαστε πολύ διεφθαρμένοι για τα χρηστά ήθη της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας. Αντίθετα προήλθε από το ότι η οικονομία της Ελλάδας, στο όνομα της εξωστρέφειας, ανοίχτηκε στα πιο τυχοδιωκτικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα που έχει γεννήσει η αγορά. Το αποτέλεσμα ήταν η λεηλασία της από μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.

Χαρακτηριστικό προϊόν αυτής της λεηλασίας είναι και ο εκτροχιασμός του δημόσιου χρέους. Τώρα, οι ίδιοι που το δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό, παραδίδουν τη χώρα και το λαό της στο έλεος του ΔΝΤ, της ΕΕ και των αγορών.   

Ποια είναι η απάντηση;

Το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός. Άρα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να μην το αναγνωρίσει και να αρνηθεί την πληρωμή του. Αν το κάνει το μόνο που έχει να πάθει είναι να γλυτώσει τα χειρότερα. Η άρνηση αυτή είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη ριζικά διαφορετική πορεία που απαιτεί την έξοδο από το ευρώ, την εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών, τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, την ανατροπή του καθεστώτος εξάρτησης και υποτέλειας.

25/8/2010

Δημήτρης Καζάκης

Οικονομολόγος Αναλυτής

Μέλος της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων-Πανεπιστημιακών για την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ.