Ανατροπή της κατοχής

 10/2/2011

Του Δημήτρη Καζάκη

Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά επιχειρεί να στρέψει την προσοχή αλλού. Εν μέσω ενός άγριου παζαριού στο παρασκήνιο για την ρύθμιση του δημόσιου χρέους, όπου όλα είναι ανοιχτά από την ανοιχτή πτώχευση της χώρας μέχρι τον επίσημο διαμελισμό της, προκειμένου πάνω στα ερείπιά της να οικοδομηθεί η νέα αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και της Ε.Ε., η κοινωνία και ο λαός δεν πρέπει να πάρει χαμπάρι. Άλλωστε ο πρωθυπουργός της χώρας έδωσε γραμμή: «Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι: ακόμα και αν η Ελλάδα είχε μηδενικό χρέος, θα έπρεπε να προβούμε σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές.  Διότι το σύστημά μας δεν ήταν βιώσιμο και ανταγωνιστικό. Δεν γινόταν καλή διαχείριση των δημοσιονομικών μας.» (Die Presse, 29/1/2011) Και φυσικά οι πρώτοι και οι μόνοι που τον πίστεψαν ήταν οι ηγεσίες της αριστεράς, οι οποίες ανακάλυψαν αμέσως ότι όλα όσα γίνονται δεν έχουν να κάνουν με το χρέος, αλλά με μια ακόμη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου.

Για το τι θα γίνει με τη χώρα και το λαό της, τι θα γίνει μπροστά στην επικείμενη «τελική λύση» που μελετά εν κρυπτώ το ΔΝΤ και η Ε.Ε., δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει είναι να καταδείξουμε πόσο κακός είναι ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο. Για όλα τα άλλα στάχτη και μπούρμπερη. Τι μας νοιάζει αν τα γεράκια της διεθνούς πολιτικής και αγοράς ορέγονται τμήματα του εθνικού χώρου; Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 26/1 έγινε «εθιμοτυπική επίσκεψη» της Γενικής Προξένου των Η.Π.Α στη Θεσσαλονίκη Catherine Kay στον διορισμένο γενικό γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης κ. Θύμιο Σώκο. Στο πλαίσιο της συνάντησης ο κ. Σώκος, εκτός των άλλων, ανέδειξε τις μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Μακεδονίας και της Θράκης εστιάζοντας στη στρατηγική σημασία του λιμανιού της Θεσσαλονίκης για την περιοχή των Βαλκανίων καθώς και το σημαντικό ρόλο των λιμανιών Καβάλας και Αλεξανδρούπολης. Αναφέρθηκε ακόμη στην ανάγκη αξιοποίησης των πλούσιων ορυκτών κοιτασμάτων που βρίσκονται στην περιοχή. Από τη μεριά της η κ. Catherine Kay ενδιαφέρθηκε να μάθει για τους νέους θεσμούς αποκέντρωσης καθώς και τις σχέσεις που τους διέπουν. Ο  γενικός γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης εξήγησε στη Γενική Πρόξενο τη νέα δομή και τη σημασία των νέων αυτοδιοικητικών οργανισμών σημειώνοντας ότι από αυτές τις αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους θα ωφεληθεί ο πολίτης αλλά και θα επιταχυνθεί η περιφερειακή ανάπτυξη.

Στο σφυρί

Αυτά επίσημα. Ανεπίσημα η κ. Kay εκδήλωσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την μετατροπή της περιοχής Μακεδονίας-Θράκης σε προνομιακό πεδίο επιχειρήσεων της Ουάσιγκτον όχι μόνο οικονομικών, αλλά και γεωπολιτικών. Αυτός είναι ο λόγος που πήγε να επιθεωρήσει την περιοχή και να ελέγξει την ταχύτητα εφαρμογής των πολιτικών Καλλικράτη, προκειμένου σύντομα η Μακεδονία-Θράκη να αποτελέσει μια ημιαυτόνομη περιφέρεια στον απόλυτο έλεγχο του ΝΑΤΟ και των πολυεθνικών που έχουν σχέδια για την περιοχή. Με απλά λόγια η Μακεδονία-Θράκη έχει ήδη βγει στο σφυρί και οι ΗΠΑ έτρεξαν όχι μόνο να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, αλλά και για να ξεκαθαρίσουν ότι θα έχουν τον πρώτο λόγο στην περιοχή. Έτσι πολύ σύντομα θα δούμε την περιοχή να «διεθνοποιείται», έτσι ώστε να χρησιμεύσει ως διεθνής πρόσβαση για την ενδοχώρα των Βαλκανίων και όχι μόνο.

Όμως τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά; Έτσι ή αλλιώς, τόσο η συμπολίτευση του μνημονίου, όσο και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έχουν αποδεχτεί την κατάλυση του ελληνικού κράτους, της εσωτερικής έννομης τάξης προς όφελος των δανειστών της χώρας μέσα από την δανειακή σύμβαση. Γι’ αυτό άλλωστε δεξιά και αριστερά μπορεί να ωρύονται για τις πολιτικές των επικαιροποιημένων μνημονίων, αλλά δεν βγάζουν τσιμουδιά για την δανειακή σύμβαση που συνιστά κάτι το πρωτοφανές στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη. Ανατρέπει κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας υπήρχε μέχρι σήμερα στις διεθνείς σχέσεις, θεσμοθετώντας ένα καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους για ολόκληρη τη χώρα και τον λαό της. Κατά τα άλλα όλα αυτά που γίνονται, θα γίνονταν ακόμη και με μηδενικό χρέος!

Εδώ πρέπει να το πούμε καθαρά. Έχει στηθεί μια εγκληματική συμπαιγνία σε βάρος του ελληνικού λαού με τη συμμετοχή και της αριστεράς. Ο Έλληνας εργαζόμενος πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με το μεροκάματο, με το μεροδούλι, μεροφάι, και να μην τον ενδιαφέρει το τι πρόκειται να γίνει με τη χώρα του. Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος θεσμοθετημένης κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζει να ασκεί αντιπολίτευση όπως και πριν, νομιμοποιώντας με την πρακτική της το πραξικόπημα του περασμένου Μαΐου και την επιβολή της καταστροφικής δανειακής σύμβασης.

Οικονομική διακυβέρνηση

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Νομιμοποιούν κι αυτό που έρχεται. Προσέξτε ποιοι είναι οι κύριοι άξονες της «οικονομικής διακυβέρνησης» που ζητούν Μέρκελ-Σαρκοζί (4/2) και συζητούν στα διαβούλια της Ε.Ε., μακριά από τους λαούς της Ευρώπης:

1.    Κατάργηση κάθε έννοιας τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να παίρνεται υπόψη στον καθορισμό των μισθών το κόστος ζωής. Κι αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι οι μισθοί θα προσδιορίζονται κάθε φορά αποκλειστικά από τις ανάγκες ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης.

2.    Κατάργηση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων εντός της Ε.Ε.. Αυτό σημαίνει, αφενός, κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακής προστασίας που εγγράφεται στο εργατικό δίκαιο κάθε χώρας και, αφετέρου, στην ελεύθερη μετακίνηση των εργατών-ευκαιρίας που φέρνουν οι πολυεθνικές από τρίτες χώρες.

3.    Ενιαία βάση φόρου εισοδήματος για τις επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου. Με άλλα λόγια εξασφάλιση για τις πολυεθνικές που δρουν εντός της Ε.Ε. ενιαίου τρόπου φορολόγησης, ή καλύτερα νόμιμης φοροαποφυγής και απαλλαγής.

4.    Προσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστημάτων στην δημογραφική εξέλιξη. Πράγμα που σημαίνει ότι ανάλογα με το πόσο αυξάνει ο μέσος όρος ζωής, θα αυξάνεται αντίστοιχα και η ηλικία συνταξιοδότησης.

5.    Υποχρέωση όλων των μελών να εντάξουν στο σύνταγμά τους όρους της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της οικονομικής διακυβέρνησης. Το σύνταγμα κάθε χώρας παύει και τυπικά να συνδέεται με την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, για να μετατραπεί σε θεμελιώδη νόμο υποδούλωσης στα γεράκια της Ε.Ε..

6.    Εγκαθίδρυση ενός μηχανισμού σε εθνικό επίπεδο διαχείρισης των κρίσεων με σκοπό την στήριξη των τραπεζών. Με άλλα λόγια ολόκληρη η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να προσανατολιστεί στην εξασφάλιση της αναγκαίας ρευστότητας και των κεφαλαίων που χρειάζονται οι τράπεζες. Το κράτος μετατρέπεται επίσημα σε υποχείριο των τραπεζών.

Πρόκειται για την επιβολή του πιο ολοκληρωτικού μοντέλου εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών που έχει προταθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την εποχή της νέας τάξης του ναζισμού. Όμως, αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα που της έχουν στερήσει τα μέσα και τον τρόπο επιβίωσης; Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε.. Έστω κι αν η επιβίωση αυτή μπορεί να στοιχίσει την ίδια την επιβίωση της χώρας και του λαού της.

Η οικονομία πεθαίνει

Μην ξεχνάμε ότι τα δεδομένα παρουσιάζουν την οικονομία της Ελλάδας να βρίσκεται όχι απλά σε κατάσταση βαθιάς κρίσης, ή χρόνιας ύφεσης. Στην ουσία η ελληνική οικονομία πνέει τα λοίσθια. Ο Γενικός Δείκτης, π.χ., του λιανικού εμπορίου, κοινώς ο τζίρος της αγοράς, παρουσίασε σε δωδεκάμηνη βάση για το 2010 μια πτώση της τάξης του 12%, έναντι μείωσης 6,3% το 2009. Αυτό σημαίνει πώς η εσωτερική αγορά δεν συρρικνώνεται απλά, πεθαίνει. Και μαζί της θα πεθάνει και η μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζονται σ’ αυτήν. Το χειρότερο απ’ όλα είναι το επίπεδο των επενδύσεων, όπου με βάση τον τριμηνιαίο δείκτη ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, η υποχώρησή τους μέσα στο 2010 υπερβαίνει το 20%, έναντι μείωσης 11% του 2009. Αυτή τη στιγμή το επίπεδο των επενδύσεων στην Ελλάδα βρίσκεται 12,5% χαμηλότερα από το πρώτο τρίμηνο του 2000. Με άλλα λόγια μέσα σε δυο χρόνια έχει εξανεμιστεί το σύνολο των επενδύσεων που έγιναν την τελευταία δεκαετία και βάλε.

Κι αυτό είναι η απαρχή ενός φαύλου κύκλου που απομακρίνει στο μακρινό μέλλον, αν δεν αποκλείει, την όποια πιθανότητα ανάκαμψης. Η διαρκής συρρίκνωση των εισοδημάτων εξασφαλίζει ότι η εσωτερική αγορά αδυνατεί να ανακάμψει. Κι όσο η εσωτερική αγορά δεν ανακάμπτει δεν υπάρχει κανενός είδους περιθώριο για την ανάκαμψη των επενδύσεων στην οικονομία. Ιδίως από τη στιγμή που η ελληνική οικονομία εν μέσω χρεοκοπίας και χρόνιας ύφεσης δέχεται μια τρομακτική επίθεση κερδοσκοπίας από τα ποικίλα μονοπωλιακά κυκλώματα, καρτέλ και τραστ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τιμές παραγωγού στην βιομηχανία αυξήθηκαν σε δωδεκάμηνη βάση το 2010 κατά 6,7%, όταν το 2009 είχαν μειωθεί κατά 5,8%. Η αύξηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην άνοδο των τιμών των εισαγωγών που ανήλθε περίπου στο 10% το τελευταίο δωδεκάμηνο, όταν κατά μέσο όρο στην ευρωζώνη οι τιμές των εισαγωγών το ίδιο διάστημα ανήλθαν κατά 4,6%. Ακόμη και στα καύσιμα η Ελλάδα πληρώνει προσαυξημένες τιμές εισαγωγής έναντι των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης κατά 15% τουλάχιστον.

Με άλλα λόγια τα μονοπωλιακά κυκλώματα της αγοράς βρήκαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν την ελληνική οικονομία με μονοπωλιακά υψηλές τιμές. Η ελευθερία των αγορών και των ανοιχτών συνόρων στις πολυεθνικές και τους μεταπράτες τους δίνει την χαριστική βολή στην χρεοκοπημένη Ελλάδα. Μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα υπό τέτοιες συνθήκες; Μόνο ως προσαρτημένη οικονομία υπό καθεστώς δουλείας.  

Και τι σημαίνει αυτό; Ποιον ενδιαφέρει; Εκτός από τον κόσμο της δουλειάς, βλέπετε κανέναν άλλο από το πολιτικό σύστημα να το συζητά έστω; Όλοι τους, δεξιοί και αριστεροί, έχουν προσαρμοστεί τόσο καλά στα πολιτικά πάρε-δώσε του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, ώστε ούτε που διανοούνται να το αμφισβητήσουν στην πράξη και να βγουν από τα όριά του για να διεκδικήσουν την ανατροπή του. Οι προφάσεις πολλές. Ο λαός δεν είναι έτοιμος, δεν υπάρχει νέα κατοχή, το όλο πρόβλημα είναι στο μίγμα πολιτικής, το χρέος δεν είναι πρωτεύον, κοκ.

Το μέτωπο αντίστασης και το… τσουβάλι!

Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός στη νέα κατοχή. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά κατοχή με όλους εκείνους, που αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, όμως δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον ίδιο τον λαό. Δεν έχει άδικο λοιπόν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, σ’ αυτό το τσουβάλι ανήκουν όλοι τους, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής;

Σημαίνει ότι ο λαός συγκροτημένος σε ένα παλλαϊκό μέτωπο ανατρέπει και καταγγέλλει την δανειακή σύμβαση, η οποία όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την τυπική νομιμοποίηση, αλλά είναι κατάφορα παράνομη από κάθε άποψη εθνικού και διεθνούς δικαίου. Η ανατροπή της δανειακής σύμβασης μπορεί γίνει και με την επίκληση της καταπάτησης βασικών αρχών της συνθήκης της Βιέννης του 1966, με βάση την οποία ο οικονομικός εξαναγκασμός μιας χώρας σαν αυτόν που υπέστη η Ελλάδα ισοδυναμεί με κύρηξη πολέμου εναντίον της, κατάκτηση και υποδούλωσή της.

Ολική επαναφορά

Επομένως η χώρα και ο λαός της όχι μόνο δικαιούται να την καταγγείλει στη διεθνή κοινότητα, αλλά και να ζητήσει αποζημιώσεις από όλα τα κράτη που έχουν εμπλακεί στη δανειακή σύμβαση και κερδοσκόπησαν σε βάρος της Ελλάδας.

Ανατροπή της δανειακής σύμβασης σημαίνει αυτόματα δυο πράγματα: Αφενός την ακύρωση του συνόλου των μέτρων, πολιτικών και παρεμβάσεων που έγιναν στο όνομά της και συνεχίζουν να γίνονται. Με τον τρόπο αυτό επανερχόμαστε στην κατάσταση πριν την επιβολή του καθεστώτος επιτήρησης και κηδεμονίας, ώστε να εκτιμήσουμε με νηφαλιότητα την πραγματική κατάσταση του λαού και της χώρας.

Αφετέρου, την δίωξη των ενόχων και των δωσιλόγων που συνέργησαν στην επιβολή της δανειακής σύμβασης και ότι αυτή συνεπάγεται.

Εξολόθρευση της ανομίας

Αν αυτός ο τόπος δεν ξεπλυθεί από τα ανομήματα των κυβερνώντων του δεν μπορεί πάει μπροστά. Κι αυτό σημαίνει δυο κυρίως πράγματα:

1.     Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, κατάργηση κάθε έννοιας δημοσιονομικού απορρήτου και στεγανού ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.

2.    Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Με αναδρομική ισχύ. Όποιος, νομικό ή φυσικό πρόσωπο, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και της περιουσίας του δημοσίου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.

Ζήτημα δικαίου

Τα μέτρα αυτά δεν είναι μόνο απαραίτητα για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά για να πείσεις ακόμη και τους πιο δύσπιστους ότι δεν είσαι σαν τους προηγούμενους, ότι δεν είσαι μια από τα ίδια. Κι επομένως όταν λες ότι δεν αναγνωρίζεις το δημόσιο χρέος δεν είναι μια παρόλα που θα ξεχαστεί την επομένη. Και δεν το αναγνωρίζεις όχι μόνο γιατί είναι αδύνατον να το πληρώσεις, υπό οποιοδήποτε καθεστώς, ούτε γιατί το έχεις πληρώσει ήδη δεκάδες φορές και αρνείσαι πλέον να συνεχίσεις να πληρώνεις πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Δεν το αναγνωρίζεις ασκώντας το έννομο δικαίωμα ενός κυρίαρχου λαού να μην αναγνωρίσει και μην πληρώσει το χρέος που δημιούργησαν οι τύραννοι και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του. Κι αυτή αποτελεί βασική αρχή του διεθνούς δικαίου.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ευρώ και την Ε.Ε.; Εδώ είναι ζήτημα αν μπορεί να επιβιώσει πια η Ελλάδα ως ακέραιο και συγκροτημένο κράτος μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ υπό το νέο καθεστώς «οικονομικής διακυβέρνησης». Στην θέση της εγκληματικής διαστροφής του λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά την μόνη εναλλακτική που έχουμε σαν χώρα και σαν λαός. Κι αυτή είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.